Φοιτητικες εκλογες: Ωρα Συμμετοχης η Ωρα Αποχης;

Φοιτητικές εκλογές: Ώρα Συμμετοχής ή Ώρα Αποχής; Το συγκεκριμένο δίλημμα απασχολεί την πλειονότητα των ανένταχτων αποστασιοποιημένων ή ηθελημένα αδιάφορων φοιτητών. Γιατί να λάβω μέρος σε μια διαδικασία όπου προβάλλονται οι παθογένειες του φοιτητικού συνδικαλισμού; Γιατί να επιλέξω μια παράταξη που το μόνο που επιθυμεί είναι το παραταξιακό όφελος  και όχι την ανιδιοτελή προσφορά;

 Η ιστορία μέχρι σήμερα αποδεικνύει ότι μόνο αδικαιολόγητα δεν είναι τα συγκεκριμένα ερωτήματα. Το πανεπιστημιακό γίγνεσθαι συνιστά ουσιαστικά  απόληξη του παρηκμασμένου κοινωνικοπολιτικού ελληνικού σκηνικού. Σπασμένα τραπεζάκια, αφίσες κομματικών νεολαίων, συχνές παραταξιακές φιλονικίες στιγματίζουν την ακαδημαϊκή μας εστία και αμαυρώνουν την προσπάθεια σπουδαίων ελλήνων οραματιστών για την διάπλαση ενός χώρου δημοκρατικής συνδιαλλαγής και ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας. Χαρτογραφώντας το πανεπιστήμιο εν έτη 2016 θα διακρίνουμε πόλωση, δημαγωγικές ρητορικές, πλήρη αδράνεια, νομιμοποίηση της μικροπολιτικής και απουσία επουσιώδους λόγου.
Εύλογα λοιπόν ο μέσος φοιτητής απορεί γιατί να είναι μέρος της ασθμαίνουσας αυτής κατάστασης. Μήπως όμως χρειάζεται να αναθεωρήσει αυτή του την άποψη; Μήπως και η δική του απάθεια συμβάλλει στην παγίωση του μετριοκρατικού πανεπιστημιακού status quo;

Η απάντηση στην αλυσίδα αυτή είναι σίγουρα καταφατική, εάν κατορθώσουμε να αντιληφθούμε την πραγματική δυναμική της αλληλεπίδρασης με τα κοινά. Οι φοιτητικές εκλογές με τον τρόπο που διεξάγονται αποτελούν κατάλοιπο ενός παρωχημένου και συντεχνιακού τρόπου άσκησης του συνδικαλιστικού δικαιώματος. Πως όμως θα ανανεωθεί η όλη διαδικασία; Με την μαζική αποχή και την διαιώνιση της αδιαφορίας; Με την αποπολιτικοποίηση και την επικράτηση των σκληρών παραταξιακών πυρήνων;

Είναι ξεκάθαρο λοιπόν ότι κατά αυτόν τον τρόπο επέρχεται μόνο ο ετεροκαθορισμός. Η ψήφος πλέον ανάγεται σε καθήκον, αν πράγματι επιδιώκουμε την ριζική αναδιάρθρωση ενός χώρου που βρίθει παρατυπιών και ανηθικότητας. Η υγιής ενεργοποίηση της φοιτητικής βάσης αποτελεί το μοναδικό όπλο στην φαρέτρα της σιωπηρής πλειοψηφίας.

Αναντίρρητα, μια μεγάλη μερίδα του συνόλου των φοιτητών αισθάνεται απέχθεια απέναντι σε ότι αφορά την εμπλοκή με αυτές τις διαδικασίες. Παράλληλα όμως είναι απαραίτητο να συνειδητοποιήσει πως χωρίς την ανάληψη πρωτοβουλιών το «τέρας» γιγαντώνεται. Χωρίς την πρόταξη πολιτικής νηφαλιότητας και υπεράσπισης των δικαιωμάτων που διέπουν τις δημοκρατικές κοινωνίες το πανεπιστήμιο ακροβατεί μεταξύ της αναχρονιστικότητας και του συνδικαλιστικού αμοραλισμού. Αν επιθυμούμε την εκ βάθρων ανανέωση δεν πρέπει να αδρανήσουμε. Ήρθε η ώρα να αποδείξουμε έμπρακτα τον αποτροπιασμό μας στο σημερινό νοσηρό σκηνικό. Αν ζητούμε τον εκσυγχρονισμό και την εξηθικοποίηση μην δώσουμε συγχωροχάρτια στις μυωπικές κομματικές παρατάξεις του σήμερα.
Πως είναι δυνατό να παραμένουμε άπραγοι όταν παρατηρούμε την αντικατάσταση της ελεύθερης επιλογής με την χειραγώγηση; Πως δικαιολογούμε την σαφή υποβάθμιση της εκλογικής διαδικασίας όταν εμείς οι φορείς του δικαιώματος της ψήφου την υπονομεύουμε;

Η αποχή λοιπόν μόνο ανασταλτικά δρα ενάντια στην συλλογικότητα και την καλλιέργεια ατομικής συνείδησης. Η αποστασιοποίηση κυοφορεί την απαξίωση  σταθεροποιεί το καθεστώς της κομματικών αγκυλώσεων λειτουργεί ως τροχοπέδη στην υγιή πολιτικοποίηση. Η αδιαφορία υπογραμμίζει τον παραλογισμό του να δεχόμαστε ανερυθρίαστα το σκηνικό που εντόνως στηλιτεύουμε αλλά ουδείς τολμά να συγκρουστεί με αυτό.

Στην εκλογική αναμέτρηση που πλησιάζει μην υποπέσουμε στο ίδιο ατόπημα. Η δημοκρατία δεν προχωρά με την  κυριαρχία του αυριανού κομματικού σωλήνα αντιθέτως μένει στάσιμη, παλινδρομεί και λοξοδρομεί προς την σαθρή παραταξιοποίηση και όχι την υγιή πολιτικοποίηση.

Ως γρανάζια της αυριανής κοινωνίας είναι απαραίτητο να έχουμε την προσωπική αξίωση της επαγρύπνισης. Ως  πολίτες που αυτοπροσδιοριζόμαστε στο μετέωρο πολιτικά σκηνικό των ημερών μας ας συμβάλλουμε στην κυριαρχία της αξιοκρατίας και της διαύγειας εντός των πανεπιστημιακών τειχών.

Στις 18 Μαΐου μην είμαστε κομπάρσοι. Έφτασε η στιγμή να καταστούμε θεματοφύλακες των δημοκρατικών αξιών με δίαυλο την ενεργή παρουσία. Ας παλέψουμε ενάντια στην μισαλλοδοξία, τον παραγοντισμό, στις κομματικές παρωπίδες. Ας γίνουμε κοινωνοί της αλλαγής…!
 
 

*Ο Λάμπρος Παρούτσας είναι φοιτητής της Νομικής Σχολής του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης 

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.