Ενας ανουσιος διαχωρισμος

Η περίοδος των φοιτητικών εκλογών επαναφέρει κάθε χρόνο το ζήτημα των κομματικών παρατάξεων στα πανεπιστήμια. Ένα ζήτημα που έχει αναλυθεί διεξοδικά πολλάκις. Ένα ζήτημα για το οποίο, παρότι ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων, που έχει έστω περάσει έξω από ΑΕΙ ή ΤΕΙ, μπορεί να αντιληφθεί τις παθογένειες του, τις οποίες οι κυβερνήσεις αλλά και οι πρυτάνεις των πανεπιστημίων αγνοούν επιδεικτικά. Βέβαια, η αντίδραση ειδικότερα των τελευταίων είναι δικαιολογημένη, όταν γνωρίζουν πως οι παρατάξεις είναι αυτές που θα συμμετάσχουν καθοριστικά στην εκλογή των ιδίων. Εκτός αυτού, δεν είναι λίγες οι φορές όπου πρυτάνεις και κοσμήτορες βρέθηκαν, κυριολεκτικά και μεταφορικά, όμηροι της εξτρεμιστικής δράσης ορισμένων κομματικών παρατάξεων. 
 
Η χαώδης αυτή κατάσταση που δημιουργούν οι κομματικές παρατάξεις και η έριδα που σπέρνουν μεταξύ των φοιτητών αποτελούν πρωτοφανές φαινόμενο για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, όχι όμως για τα ελληνικά. Το status quo της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης αντικατοπτρίζει με τον καλύτερο τρόπο την νοσηρή πολιτικοκοινωνική κατάσταση που επικρατεί στην χώρα μας.
 
Μια πολιτική σκηνή στην οποία οι πολιτικοί ηγέτες χρησιμοποιώντας άλλοτε λαϊκιστικές εκφράσεις και άλλοτε ρητορικές βίας, δεν προσφέρουν νέες ιδέες και αντιλήψεις για να πείσουν τους ψηφοφόρους αλλά μειώνουν αποκλειστικά τους εκάστοτε αντιπάλους τους. Αναλώνονται σε ανούσιες συζητήσεις αναζητώντας τον υπαίτιο μιας κατάστασης για την οποία, συνήθως, όλοι οι μετέχοντες ευθύνονται, χωρίς να βλέπουν την επικείμενη καταστροφή που βρίσκεται μπροστά τους διότι τους τυφλώνει η μισαλλοδοξία. Παράλληλα τους μαγνητίζει σε τέτοιο βαθμό η πρωθυπουργική και η βουλευτική καρέκλα, ώστε αδυνατούν να αντιληφθούν πως η σύμπνοια και η συνεργασία είναι απαραίτητη συνθήκη για την προώθηση των συμφερόντων της χώρας. Όχι μόνο αυτό, αλλά παρότι σε πολλά ζητήματα η δράση τους συχνά ταυτίζεται, προτιμούν να συγκρούονται ευθέως για να καταδείξουν τον δυναμισμό τους.
 
Αυτή η πρακτική βρίσκει έρεισμα στην νοοτροπία και στην δράση ή μάλλον την αδράνεια ενός ολόκληρου κοινωνικού συστήματος. Και με την αδράνεια δεν νοείται απαραίτητα η αποχή από τα κοινά. Η άκριτη κομματικοποίηση αποτελεί χειρότερο είδος αδράνειας και από την ίδια την αποχή από τα κοινά. Οι ιδιώτες, λοιπόν, αποσκοπούν στο δικό τους προσωπικό συμφέρον. Όποιο κόμμα τους το παρέχει θα γίνουν πιστοί υποστηρικτές του.
 
Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη η πίστη και η προσήλωση που δείχνει ο ελληνικός λαός στο κόμμα που υπόσχεται ότι θα προωθήσει τα προσωπικά συμφέροντα του καθενός. Είναι ικανός να συγκρουστεί με τον συμπολίτη του για ζητήματα ήσσονος σημασίας, να συγκρουστεί με το ίδιο το κράτος, ακόμα και να αδρανοποιήσει πλήρως την κριτική του ικανότητα και να ακολουθεί πιστά τις εντολές της κομματικής παράταξης.
 
Όλα αυτά γίνονται βέβαια σε μια κοινωνία όπου παρά την ύπαρξη ενός γενικού κοινού συμφέροντος υπάρχουν δικαιολογημένες και αναπόφευκτες διαφορές ανάμεσα στους πολίτες. Σε ένα πανεπιστήμιο, όμως, σε μια μικροκοινωνία διακοσίων ή τετρακοσίων ή χιλίων ατόμων, πόσες διαφορές υπάρχουν ανάμεσα σε δεκαοκτάχρονους και εικοσάρηδες φοιτητές; Πέραν των ιδεολογικών και πολιτικών διαφορών που είναι θεμιτές, πως δικαιολογείται φοιτητές να εμβολιάζονται με τέτοιο πάθος και να υπάρχει μια αίσθηση σύρραξης ανάμεσα στις παρατάξεις αλλά και στους φιλικά προσκείμενους;
 
Σε μια πανεπιστημιακή κοινότητα όπου τα συμφέροντα των φοιτητών είναι σε μεγάλο βαθμό κοινά, τα κόμματα και οι παρατάξεις χάνουν τον λόγο ύπαρξης τους όταν αναπαράγουν τον, συνήθως στείρο, κομματικό λόγο της κεντρική πολιτικής σκηνής, όταν τεχνητά διαχωρίζουν τους φοιτητές και δημιουργούν χάος.
 
Εν τέλει πράγματι ο σκοπός της παιδείας επιτυγχάνεται. Να προετοιμάσει τους νέους για την ζωή στην κοινωνία. Και το επιτυγχάνει εξαιρετικά αποτελεσματικά…

 
*Ο Νίκος Αρναούτογλου είναι φοιτητής της Νομικής Σχολής του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.