Με συνομιλητη τον εφηβο της μνημης Χουσειν Νταιτσικ

Η ξαφνική και βίαια αποχώρηση από τη ζωή του νεαρού συμπολίτη μας Χουσεΐν Νταϊτσίκ συγκίνησε την κοινωνία της Θράκης και δεν άφησε κανένα μάτι αδάκρυστο. Σύμπασα την κοινωνία της Θράκης που ξέρει να υποκλίνεται στα μεγάλα γεγονότα της ζωής, και σ’ αυτό ενός αδόκητου θανάτου. Με τρυφερότητα κι αγάπη και περισυλλογή. Από τα δεκάδες κείμενα που αναρτήθηκαν χθες, ημέρα της κηδείας, στα social media, εμείς επιλέξαμε και φιλοξενούμε τη συνομιλία- ποίημα του Θανάση Μουσόπουλου με τον καλό κ’ αγαθό νέο, και το σχόλιο του συνεργάτη Χρήστου Λαγαρία που ξορκίζει τη λήθη, την πραγματικά θανατηφόρα- τον πραγματικό Αδη, αλλά και τη λήθη προς τη ζωή που σπέρνουν συστηματικά οι αρμόδιοι ηγήτορες… Ζωή οι νέοι θέλουν, ζωή πραγματική με τον έναν ή τον άλλο τρόπο…
 
Καλημέρα όμως ξανά και σήμερα στον καλό μας Χουσεΐν Νταϊτσίκ…Ν.Β.

Ι. Λέξη δε θέλω να σου πω

Του Θανάση Μουσόπουλου

Στον Χουσεΐν Νταϊτσίκ
 
Εξήντα και εφτά
βήματα σέρνω ταπεινά
σε δρόμο ανηφορικό,
απλώς να σου ζητήσω μία χάρη:
 
συγχώρα με που άφησα
τα βήματα να κόψουν τα δικά σου,
να μείνουν στο δεκαοχτώ,
τους μεγάλους να μην προλάβεις αριθμούς.
 
Κι εγώ αυτούς τους αριθμούς
να τους κρατώ στα χέρια,
να βαραίνουν την καρδιά,
να μην κατέχω τι να τους κάνω
 
Λέξη δε θέλω να σου πω.
Ντρέπομαι και φοβάμαι,
μη σου βαθαίνω την πληγή.
Όμως οι μεγάλοι αυτοί αριθμοί
Είναι ασήκωτοι…

ΙΙ. Πόσο καιρό ακόμα οι ήρωες θα επιστρέφουν στα χαμόσπιτα; 

Του Χρήστου Λαγαρία

Απέναντι στο θάνατο ευτυχώς ακόμα είμαστε γενναιόδωροι. Τον σημερινό νεκρό μας, τον είπαμε ήρωα, κυρίως γιατί με το που μάθαμε τον τρόπο με τον οποίο έχασε τη ζωή του, βάλαμε τον εαυτό μας στη θέση του και είχαμε τις αμφιβολίες μας αν θα κάναμε το ίδιο στη θέση του.
 
Γιατί όμως κανείς δεν τον χαρακτήρισε ήρωα και κατά τη διάρκεια της ζωής του; Μάλλον γιατί η ζωή του δεν υπάκουε στο νόμο της εξαίρεσης. Προϋπόθεση απαραίτητη για να περάσει κανείς στις σελίδες -όχι πια της ιστορίας- αλλά της επικαιρότητας. Αλλά και για λόγους ταξικούς. Δεν είχε βλέπετε επίθετο “βαρύ σαν ιστορία” να ζητά από τον κοσμάκη ντυμένος ακριβά ενδύματα τα χρήματά του για να χτίσει κλινική με το όνομά του και να πλασάρεται στα κανάλια ως μέγας ευεργέτης και φιλάνθρωπος.
 
Οι γονείς του επέλεξαν την ξενιτιά -αυτή δεν γνωρίζει ούτε από γλώσσα ούτε από θρήσκευμα και έχει πάντα, ω του θαύματος, κοινό προορισμό για όλους- μπας και καταφέρουν κάτι καλύτερο από αυτό που τους επεφύλασσαν τα χώματα που γεννήθηκαν. Όχι τώρα με την κρίση… το ‘70. Για κάποιους άλλωστε η κρίση υπάρχει από πάντα.
 
Στη Γερμανία πήγαινε σε εμπορικά κέντρα και φαστφουντάδικα παγκόσμιας αλυσίδας, τα καλοκαίρια όμως επέλεγε να γυρνά σε αυτό το… χαμόσπιτο. Αυτό αγαπούσε, εκεί επέστρεφε, εκεί ένοιωθε σπίτι του. Στο χαμόσπιτο που είναι ίδιο με του γείτονα, που είναι σαν όλα τα σπίτια του χωριού. Του χωριού που είναι ίδιο με όλα τα χωριά της περιοχής. Της περιοχής που είναι πολυτέλεια η άσφαλτος στους δρόμους και ο κάδος για να πετάξει κάποιος τα σκουπίδια του. Όχι τυχαία, σκόπιμα και με σχέδιο. Οι ίδιες καρέκλες-ίσως και κάποια από τα πρόσωπα ενδεχομένως- που βρέθηκαν σήμερα στη κηδεία του ήρωα ήταν αυτές που τον οδήγησαν εκτός Ελλάδος, ήταν αυτές που τον απαξίωσαν, ήταν αυτές που δεν μπόρεσαν να του προσφέρουν ένα μέλλον καλύτερο από αυτό το χαμόσπιτο…
 
Αλήθεια πόσο, είπαμε, θα έρθει, ο ΕΝΦΙΑ γι’ αυτό το χαμόσπιτο;
 
Αλήθεια πόσο ακόμα οι ήρωες θα επιστρέφουν στα χαμόσπιτα;
 
Καιρός είναι να φροντίσουμε πλέον τους εν ζωή ήρωες μας. Οι κεκοιμημένοι χρειάζονται ανάπαυση.

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.