Γρηγορης Βαλτινος «Την ιστορια μας την πεταξαμε στα σκυλια και πλεον τη γραφει αλλος»

Ο «ΠτΘ» παρακολούθησε την παράσταση «Ω Θεέ μου!» στην οποία πρωταγωνιστεί

Όταν ο Φρόυντ δίδασκε την ψυχαναλυτική μέθοδο αποσκοπούσε στην κατανόηση της ανθρώπινης ψυχής. Σίγουρα όμως δεν φαντάστηκε πώς θα ήταν η εφαρμογή αυτής της μεθόδου… στον Θεό! Τι συμβαίνει όταν μία ψυχολόγος καλείται σε μία μόλις συνεδρία να θεραπεύσει τον θεϊκό ψυχισμό και να αποτρέψει μια επερχόμενη βιβλική καταστροφή;
 
Ο Γρηγόρης Βαλτινός στο ρόλο του Θεού, η Κατερίνα Διδασκάλου ως η ψυχολόγος και ο Μίλτος Τσιάντος υποδυόμενος τον γιο της ψυχολόγου, ο οποίος πάσχει από αυτισμό, ζωντανεύουν επί σκηνής, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, το έργο της Ανάτ Γκοβ «Ω, Θεέ μου!».
 
 Ένα έργο με χιούμορ, τρυφερότητα και πίστη στην αγάπη και στον άνθρωπο ήρθε και μας έκανε να προβληματιστούμε βαθύτατα για την κοινωνία μας. Η παράσταση ανεβαίνει από τον Οκτώβριο στο Κινηματοθέατρο Αριστοτέλειον στην Θεσσαλονίκη έως και τις 8 Ιανουαρίου και αποτελεί την πρόταση του «ΠτΘ» για όσους εν μέσω εορτών επισκεφθούν τη συμπρωτεύουσα.
 
Οι τρεις αυτοί ηθοποιοί, που σε 100 λεπτά προκαλούν στον θεατή μία τεράστια ποικιλία αντιδράσεων και συναισθημάτων, μίλησαν στον «ΠτΘ» για το πως βίωσαν αυτή τη «θεϊκή εμπειρία» και το πόσο επίκαιρο είναι το έργο σε μια κοινωνία που συνεχώς αποδομείται, αρχής γενομένης από τον Γρηγόρη Βαλτινό, σε μία συνέντευξη άκρως πολιτική, γεμάτη με κάτι που αντίκειται στο σύνηθες εμπεριεχόμενό της, την ειλικρίνεια.
 
Ο λόγος στον ίδιο…
 
ΠτΘ: Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο βασικός σκοπός του έργου;
Γ.Β.:
Το έργο αυτό εξυπηρετεί τον βασικό σκοπό κάθε καλού έργου, γιατί είναι ένα πολύ καλό έργο. Μάλιστα θα το κατέτασσα πλέον στα κλασικά, αφού το θέμα του αναλύεται με ένα τρόπο φιλοσοφικό, επιστημονικό, χωρίς θρησκοληψίες και προκαταλήψεις, και πρώτη φορά τόσο σοβαρά και ταυτόχρονα τόσο αστεία και σατιρικά. Έχουν γίνει πολλά έργα και ταινίες με Θεούς που ζωντανεύουν και ενσαρκώνονται αλλά πάντα, λόγω του υπερβατικού αυτού θέματος, κάποια στιγμή ξεφεύγουν και δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ισχύει κάτι τελείως διαφορετικό. Ο σκοπός του είναι να ερεθίσει το μυαλό, να προκαλέσει αντιδράσεις, αντιρρήσεις, συμφωνίες, γενικά να επικοινωνήσει ο κόσμος μαζί του και να μην τελειώσει το έργο στο τέλος της παράστασης. Να συνεχιστεί και μετά από αυτή στο σπίτι, στην ταβέρνα, στο μπαρ, στην παρέα. 

«Αν αυξήσουμε τα ποσοστά του καλού σε αυτόν τον πλανήτη έχουμε μια ελπίδα ακόμα και οι κακοί να γίνουν καλύτεροι» 

ΠτΘ: Ο Θεός στο έργο παρουσιάζεται κάπως διαφορετικά από αυτό που συνήθως έχει ο μέσος άνθρωπος στο μυαλό του ως Θεό. Έχει ανθρώπινα χαρακτηριστικά, ανησυχίες, ανασφάλειες. Γιατί εμφανίζεται έτσι, ξεφεύγοντας από τη νόρμα των ταινιών που τον απεικονίζουν;
Γ.Β.:
Γιατί ο σκοπός της συγγραφέως πάνω στη σκηνή δεν είναι να παρουσιάσει έναν Θεό αλλά έναν άνθρωπο-Θεό. Είναι βαθύ. Ξέρουμε ότι ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση. Μέσα από το έργο διαπιστώνουμε και συνειδητοποιούμε ότι ο άνθρωπος έχει ανάγκη να πλάσει το Θεό. Και τον έφτιαξε σαν τον άνθρωπο. Με όλα του τα χαρίσματα αλλά και με όλα του τα ελαττώματα. Γιατί πολλές φορές χρησιμοποιούμε το Θεό σαν άλλοθι, με βόμβες και με μαχαίρια κ.ο.κ. Αυτά θέλει να θίξει ανά τους αιώνες η συγγραφέας και για αυτό ο Θεός παρουσιάζεται περισσότερο σαν άνθρωπος. Άλλωστε αν το δούμε από τη δραματουργική και χιουμοριστική του πλευρά, ο Θεός στο συγκεκριμένο έργο παίρνει ανθρώπινη μορφή, ανθρώπινη υπόσταση και κατεβαίνει να δηλώσει ότι έχει κατάθλιψη και θέλει να κάνει ψυχανάλυση. Μας δείχνει λοιπόν ότι κατεβαίνει από το θρόνο του, ότι δεν είναι πια αυτό που ήταν μέχρι τώρα ή αυτό που τον φανταζόμασταν όπως παντοδύναμος, τιμωρός, εκδικητής, άθικτος. Αντιθέτως είναι ευάλωτος. Η ταύτιση που γίνεται στο τέλος ότι ο Θεός είναι άνθρωπος και ο άνθρωπος είναι Θεός όταν αγκαλιάζονται και γίνονται ένα σώμα, μας δείχνει ότι είμαστε οι Θεοί του εαυτού μας και δεν πρέπει να Τον χρησιμοποιούμε σαν άλλοθι. Είμαστε υπεύθυνοι για τις πράξεις μας, για τις κακές μας πράξεις και μακάρι να ήμασταν και για τις καλές. Όπως λέει μια προσθήκη που έχω βάλει αυθαίρετα στο τέλος και την πιστεύω απόλυτα «το κακό φέρνει κακό και το καλό φέρνει καλό». Αν αυξήσουμε τα ποσοστά του καλού σε αυτόν τον πλανήτη έχουμε μια ελπίδα ακόμα και οι κακοί να γίνουν καλύτεροι. Γιατί και ο κακός ορισμένες φορές χρειάζεται ένα χάδι, μια αγκαλιά. Κατά ένα μεγάλο ποσοστό βέβαια αυτό είναι λίγο ουτοπικό, αλλά ο καλλιτέχνης για μια ουτοπία παλεύει. 

«Το πιο απογοητευτικό χαρακτηριστικό του σύγχρονου ανθρώπου και της κοινωνίας είναι η απληστία και η επιβολή του ενός προς τον άλλον» 

ΠτΘ: Ο Θεός φαίνεται να έχει μια ιδιαίτερα πεσιμιστική αντίληψη για τον άνθρωπο και τις πράξεις του. Είναι μάλιστα τόσο απαισιόδοξος που έρχεται αντιμέτωπος με το πρόσωπο της κατάθλιψης. Εσείς ποιο θεωρείτε ότι είναι το πιο απογοητευτικό χαρακτηριστικό των ανθρώπων σήμερα, και κατ’ επέκταση των κοινωνιών που οικοδομούνται;
Γ.Β.:
Νομίζω είναι η απληστία και η επιβολή του ενός προς τον άλλον, και το καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο είναι υπεύθυνο για την αρρώστια που περνάμε για μία ακόμα φορά αυτή την εποχή, γιατί έχει αρρωστήσει ξανά ο καπιταλισμός. Ο άνθρωπος νιώθοντας τόσο γερή, έξυπνη και συνετή κατασκευή δεν αρκείται στα απλά και στα ταπεινά. Μια μεγάλη μερίδα ατόμων στον πλανήτη θέλει να συγκεντρώσει όλο τον πλούτο. Αυτό είναι εκείνο που δημιουργεί τους πολέμους, την αδικία, την εκμετάλλευση. Τα συστήματα τα ίδια. Όλο το σύστημα του δυτικού πολιτισμού αλλά και πολλά ανατολικά συστήματα εκεί στηρίζονται. Στη συγκέντρωση του πλούτου σε λίγους, σε υπερδύναμους ανθρώπους και στο σχεδιασμό ενός τέτοιου συστήματος ώστε οι υπόλοιποι να είναι εκμεταλλεύσιμοι και αναλώσιμοι. 

«Τα πράγματα μπορούν να γίνουν δικαιότερα με μία οποιαδήποτε κυβέρνηση, αρκεί ο άνθρωπος να γίνει πιο ολιγαρκής, πιο ταπεινός, λιγότερο αδηφάγος και άδικος» 

ΠτΘ: Αυτό όμως γίνεται πλέον απροκάλυπτα και ο κόσμος δεν αντιδρά. Γιατί έχουμε πέσει σε τέτοια χειμερία νάρκη;
Γ.Β.:
Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Μετά από πολλές δεκαετίες όλα αυτά έχουν αποκαλυφθεί. Ο κόσμος δεν αντιδρά, γιατί οι δυνατοί έχουν ισχυροποιήσει τα όπλα τους και ο πόλεμος πλέον δεν είναι συμβατικός ώστε να βγει ο κόσμος στους δρόμους και να κάνει μια επανάσταση, να ρίξει την όποια εξουσία. Καταρχάς η εξουσία τώρα είναι αόρατη. Νομίζεις πως αν ρίξεις τώρα την κυβέρνηση στην Ελλάδα θα αλλάξει τίποτα στη χώρα σου; Όχι. Θα σπάσει ένα κρίκος της αλυσίδας και θα έρθει ο «χρυσοχόος» ή μάλλον ο χρυσοθήρας, να τοποθετήσει ένα καινούριο με άλλο περιτύλιγμα. Αυτή τη στιγμή λέμε ότι έχουμε μια αριστερή κυβέρνηση. «Πρώτη φορά αριστερά» λέμε και ουσιαστικά φέρεται σαν μία δεξιά κυβέρνηση. Τι λιγότερο ή τι παραπάνω θα έκανε μια δεξιά κυβέρνηση; Επικαλούμενοι πάντα ένα σύστημα το οποίο, είτε λέγεται δανειστές, είτε συνέταιροι, είτε ΔΝΤ, ώστε να μπορούν να ασκούν την πολιτική που θέλουν στο εσωτερικό της χώρας. Οι κυβερνήσεις αυτών των χωρών είναι ουσιαστικά εκτελεστικές. Θα μου πείτε, όλα αυτά ακούγονται κάπως κομμουνιστικά και σε λίγο με όλα αυτά που περνάμε, ο κομμουνισμός θα τεθεί στη μεγαλύτερη αμφισβήτηση που έχει τεθεί ποτέ. Αλλά όχι, αυτές δεν είναι κατ’ ανάγκη αριστερές και κομμουνιστικές απόψεις, είναι απόψεις για έναν δικαιότερο κόσμο, πιο ήρεμο και ειρηνικό. Πιστεύω ότι δεν είναι απαραίτητο να έρθει στην εξουσία μια αριστερή κυβέρνηση ή μία ακόμα «αριστερή κυβέρνηση» για να γίνουν τα πράγματα δικαιότερα. Μπορούν να γίνουν με μία οποιαδήποτε κυβέρνηση, αρκεί ο άνθρωπος να γίνει πιο ολιγαρκής, πιο ταπεινός, λιγότερο αδηφάγος και άδικος. Μπορούν να επιτευχθούν με τη νομιμότητα, την πειθαρχία και με τη δικαιότερη μοιρασιά και κοινωνική κατανομή των αγαθών. 

«Ένα από τα προβλήματα που μας έχουν φτάσει εδώ είναι ότι οι Έλληνες δεν ξέρουν ελληνικά» 

Αυτές τις μέρες έκανα μια δήλωση σχετικά με τον πρωθυπουργό. Είπα ότι είναι ο μεγαλύτερος ψεύτης που υπάρχει και έγινε χαμός. Δεν καταλαβαίνω γιατί ένας πολίτης πρέπει να χαρακτηριστεί αντικυβερνητικός όταν ένας πρωθυπουργός έχει πει «δεν θα γίνει αυτό» και τελικά γίνεται ή όταν λέει «θα γίνει αυτό» και δεν γίνεται. Όταν κοροϊδεύει τους συνταξιούχους τάζοντας αύξηση των συντάξεων και τελικά έρχεται μείωση ή όταν διατείνεται ότι θα καταργηθεί ο ΕΝΦΙΑ και τελικά δεν αλλάζει τίποτα. Δεν καταλαβαίνω γιατί αυτός ο άνθρωπος δεν είναι ψεύτης. Και αν τελικά ήθελε να τα κάνει αλλά δεν τα κατάφερε, ας έβγαινε να πει ότι θέλαμε να τα κάνουμε, δεν τα καταφέραμε και άπαξ και δεν μπορούμε και έχουμε μια αριστερή αξιοπρέπεια, παραιτούμεθα. Δεν θα τα βάφαμε ξαφνικά γαλάζια, ούτε θα κάναμε το κόκκινο γαλάζιο. Επίσης, είμαι απογοητευμένος με όσους σχολίασαν αυτή τη δήλωση, γιατί κατέφυγαν σε μία υβριστική φρασεολογία λέγοντας επίσης ότι εμείς τον ανεβάσαμε στην εξουσία επειδή είχα δηλώσει πως ένας καλλιτέχνης οφείλει να είναι προοδευτικός, με το μέρος της κοινωνίας και του λαού, και πάντα ήμασταν άνθρωποι που στηρίζαμε προοδευτικά κινήματα και ιδεολογίες. Αυτό το εξέλαβαν οι αναγνώστες ως το ότι εγώ ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ. Εγώ ποτέ δεν έχω ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ και ευτυχώς τώρα με το ίντερνετ υπάρχουν όλα, ώστε να μπορούν να δουν ότι στο δημοψήφισμα είχα βγει στα «Νέα» και είπα ότι είναι μία λάθος επιλογή. Ένα από τα προβλήματα που μας έχουν φτάσει εδώ είναι ότι οι Έλληνες δεν ξέρουν ελληνικά. Η κριτική ικανότητα είναι πολύ μεγάλη υπόθεση και αν την κατείχε ο Έλληνας θα ήμασταν σε πολύ καλύτερη μοίρα. Ξεχνάμε γρήγορα, εθελοτυφλούμε και για μία ακόμα φορά θεωρούμε ότι κάποιος άλλος είναι υπεύθυνος για την κατάσταση. Έχουμε ξεχάσει ότι ψηφίζαμε για να διοριστούμε και το ότι μας διορίζανε για να τους ψηφίζουμε. Ξεχάσαμε ότι είχαμε βολευτεί με το «Τσοβόλα δώσ’τα όλα» και με τον Ανδρέα Παπανδρέου που έδωσε ψωμί στον κόσμο, δημιούργησε μια μεσαία τάξη. Αλλά αυτό έχει ένα κόστος από τη στιγμή που δεν δημιουργήθηκαν οι υποδομές για να στηριχτεί οικονομικά μία χώρα ή για να αμυνθεί σε μία κρίση. Η τωρινή οικονομική κρίση αυτό φανερώνει. Δεν υπάρχουν υποδομές ούτε στην ασφάλεια, ούτε στην υγεία, ούτε πουθενά. Ότι έχει γίνει σε αυτή τη χώρα είναι είτε έργο ευεργετών είτε ξένων δυνάμεων. Ούτε δρόμους μπορέσαμε να κάνουμε, ούτε αεροδρόμια, ούτε εργοστάσια. Μόνο όταν ερχόταν κάποιος ξένος εδώ κατάφερνε να κάνει κάτι που θα έμενε πίσω ως ένα έργο που θα άξιζε τον κόπο να θαυμαστεί και να μείνει στην ιστορία. Ακόμα και τα ωραιότερα κτήρια της Ελλάδος τα έφτιαξε ο Τσίλλερ. Αυτό δεν μας λέει τίποτα; 

«Έχουμε μια βαριά κληρονομιά την οποία δεν υπερασπιζόμαστε» 

ΠτΘ: Η νοοτροπία του δημοσιοϋπαλληλίσκου, που έχει δημιουργηθεί κάνει τον κόσμο να γίνεται κοντόφθαλμος και εγωιστής…
Γ.Β.:
Ακριβώς. Και όποιος προσπαθεί τώρα να ρίξει τον ΣΥΡΙΖΑ για να επανέλθουν τα πράγματα σε αυτή την κατάσταση κάνει τεράστιο έγκλημα κατά του εαυτού του. Όλοι περιμένουν να φύγει αυτή η αριστερή παρέα και να έρθουν τα πράγματα στην αρχική τους κατάσταση. Βολεμένοι με ξένα κόλλυβα. Τώρα όμως τα ξένα κόλλυβα δεν θα υπάρχουν. Δυστυχώς όμως ο Έλληνας αργεί πάρα πολύ να μάθει. Πρέπει να κάτσει δέκα χρόνια σε κάθε τάξη, εξήντα χρόνια να τελειώσει το δημοτικό, για να καταλάβει τι γίνεται και να κατανοήσει ότι δεν θα γυρίσουμε στην πρότερη κατάσταση με καμία κυβέρνηση. Όλο αυτό ήταν μια μεγάλη φούσκα. Όταν τάζεις χρήματα στον λαό αλλά αυτά τα χρήματα είναι ξένα και οι επόμενες κυβερνήσεις δεν τα επιστρέφουν, τι περιμένουν; Να μας τα χαρίσουν; Επειδή είχαμε προγόνους τους αρχαίους Έλληνες; Ίσα ίσα αυτός είναι και ένας λόγος να μας μισήσουν, επειδή δεν έχουν την ιστορία μας. Έχουμε μια βαριά κληρονομιά την οποία δεν υπερασπιζόμαστε. Υπάρχει ένας στίχος του αείμνηστου φίλου μου και συνθέτη Βασίλη Δημητρίου που λέει «Όταν κοιμάσαι άλλος γράφει ιστορία». Την ιστορία μας την πετάξαμε στα σκυλιά και πλέον την γράφει άλλος. 

«Είμαι απόλυτα ταυτισμένος και πεπεισμένος ότι μέχρι στιγμής στον κόσμο που εμείς ξέρουμε και ορίζουμε, εμείς είμαστε ο Θεός του» 

ΠτΘ: Τι σημαντικό αποκομίσατε από αυτό το ρόλο;
Γ.Β.:
Θα φανεί λίγο αλαζονικό αυτό που θα πω και μπορεί να δώσει την εντύπωση ότι έχω κάποια έπαρση, αλλά με αυτό τον ρόλο έχω κάνει έναν απολογισμό όλων των πραγμάτων που με απασχολούσαν μέχρι τώρα στην κοινωνία. Για το τι ακριβώς είναι ο άνθρωπος, πώς δημιούργησε τον Θεό και του έδωσε τις ανθρώπινες αδυναμίες για να δικαιολογήσει τις πράξεις και τους στόχους του, πολλές φορές μάλιστα τους εγκληματικούς του στόχους. Μέσω αυτού του έργου έχω επιβεβαιώσει, βρίσκοντας στη συγγραφέα Άνατ Γκοβ μία αδερφή ψυχή, όλα μου τα ερωτηματικά γύρω από τον Θεό, τη θρησκεία και τη θρησκοληψία. Η συγγραφέας με βρίσκει απόλυτα ταυτισμένο και σύμφωνο. Όταν κάποια πράγματα που αισθάνεσαι μέσα σου βλέπεις να επιβεβαιώνονται εξωτερικά από κάποιον άλλο, ή από ένα έργο τέχνης, νιώθεις ότι είσαι σε καλό δρόμο και αυτό σου δίνει μια σιγουριά ότι το μυαλό σου δούλεψε καλά μέχρι τώρα. Είμαι απόλυτα ταυτισμένος και πεπεισμένος ότι δεν ξέρω ποια φύση το όρισε αυτό, αλλά μέχρι στιγμής στον κόσμο που εμείς ξέρουμε και ορίζουμε, εμείς είμαστε ο Θεός του. Όταν αναλάβουμε αυτή την ευθύνη, ο κόσμος θα γίνει καλύτερος. Το καλό φέρνει καλό και το κακό φέρνει κακό. Όπως λέω και μέσα στο έργο « και τον εγκληματία αν τον αγκαλιάσεις και του δώσεις αγάπη, μπορεί να λυγίσει η καρδιά του». Γι’ αυτό απομονώνονται οι ισχυροί αυτού του κόσμου. Γιατί φοβούνται την αγάπη και αυτή την αγκαλιά. Ίσως αν έβλεπαν τα μάτια ενός παιδιού στην Αφρική να λύγιζαν. Όσο ποιητικό κι αν ακούστηκε αυτό που είπα, αν εγώ πάψω να πιστεύω σε αυτή τη φράση, θα σταματήσω και το θέατρο. Γιατί έτσι κι αλλιώς το θέατρο το κάνω για μία ιδέα όχι για τα χρήματα. Το θέατρο είναι μία φτωχή τέχνη γι’ αυτό λέω και καμία φορά ότι καταφέρνω να ζω από το θέατρο, ζω δηλαδή πολύ απλά αλλά ζω. Δεν έχω σπίτια, κότερα, αεροπλάνα και ελικόπτερα, αλλά το να καταφέρεις να ζήσεις από μία φτωχή τέχνη σημαίνει ότι είσαι ευλογημένος. Ποτέ όμως δεν την επιλέγεις για να γίνεις πλούσιος. Είναι περισσότερο μία επιλογή ψυχής.

«Η κατάθλιψη είναι ένα άγριο θηρίο και πρέπει τις ψυχές όπου τη συναντάμε να τις αγκαλιάσουμε με αγάπη και να τις σφίξουμε δυνατά» 

ΠτΘ: Ο χαρακτήρας του Θεού στο έργο θα μπορούσε να λειτουργεί και συμβολικά. Να αντιπροσωπεύει δηλαδή τον μέσο άνθρωπο που είναι χρεωμένος, ίσως απολυμένος, με ή χωρίς οικογένεια, έχει καταρρακωθεί, αντιμετωπίζει την κατάθλιψη και ζητά βοήθεια;
Γ.Β.:
Νομίζω ότι είναι λάθος να υποστηρίζουμε εμείς οι καλλιτέχνες από ένα βήμα, είτε αυτό είναι ραδιόφωνο, είτε εφημερίδα, είτε τηλεόραση ότι ναι τρέξτε σε μία ψυχολόγο να θεραπευτείτε. Εμείς είμαστε οι θεραπευτές του εαυτού μας. Πρέπει να καταλάβουμε τι συμβαίνει μέσα μας, στην πολιτική, στην κοινωνία και να δυναμώσουμε εμείς, ώστε να ελέγχουμε την κατάσταση περισσότερο. Και πρέπει να καταλάβει και κάτι άλλο ο κόσμος. Έχει μπερδέψει τη στεναχώρια με την κατάθλιψη. Άλλο το ένα άλλο το άλλο. Η κατάθλιψη είναι ένα άγριο θηρίο και πρέπει τις ψυχές όπου τη συναντάμε να τις αγκαλιάσουμε με αγάπη και να τις σφίξουμε δυνατά. Όταν χρειαστεί ένας ειδικός δεν πρέπει κανείς να διστάζει και οι γύρω του πρέπει να τον στηρίξουν σε αυτό τον αγώνα. Αλλά πριν φτάσουμε εκεί, και για να μην φτάσουμε εκεί, πρέπει να καταλάβουμε τι γίνεται μέσα μας και γύρω μας, να ελέγχουμε το μυαλό μας, να παιδευτούμε και να γεμίσουμε αγάπη. Μόνο έτσι θα γλυτώσουμε από αυτό το θηρίο. Είμαστε πολύ δυνατοί και μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα. 

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.