Η Ασσουντα και το «Αλλοκοτο» της

Δεν θα μπορούσε να διαλέξει κανέναν λιγότερο «συμβατικό» ή καλύτερα «Αλλόκοτο» τρόπο για να ανακοινώσει σε φίλους, γνωστούς και στον κόσμο που όλα αυτά τα χρόνια έδινε το «παρών» στο «Αλλόκοτο», την αποχώρησή της από το  δημιούργημά της.

Ο λόγος για την Ασσούντα Πετρίδου, ιδιοκτήτρια μέχρι πρότινος του Καφενείου «Αλλόκοτο», ενός από τα πλέον δημοφιλή και αγαπημένα στέκια της πόλης.

Κάθε άλλο παρά «συμβατικό τυπάκι», η Ασσούντα επέλεξε να ανακοινώσει την αποχώρησή της από το «παιδί της», όπως το χαρακτήρισε η ίδια, το «Αλλόκοτο», μέσα από ένα 16λεπτο βίντεο, το 6ο επεισόδιο της διαδικτυακής εκπομπής του καλού της φίλου, δημοσιογράφου Ευθύμη Κάλφα.

Το 6ο λοιπόν επεισόδιο του «8 more minutes» ήταν αφιερωμένο στο «Αλλόκοτο» και την Ασσούντα, η οποία μας διηγήθηκε μία ανθρώπινη ιστορία καθημερινής …τρέλας! Αυτής της οποίας βιώνουν σήμερα αρκετοί, αν όχι η πλειοψηφία, κυρίως των ελεύθερων επαγγελματιών και των επιχειρηματιών στη χώρα μας.

Την Ασσούντα δεν την γνωρίζω καλά προσωπικά, ωστόσο δεν θα μπορούσε κανείς να αναιρέσει το γεγονός ότι, ανεξαρτήτως όλων των υπολοίπων πραγμάτων που έχει κάνει στη ζωή της, ήταν η ψυχή και η καρδιά πίσω από το «Αλλόκοτο». Ένα μαγαζί, που όπως διηγήθηκε, «γεννήθηκε» εξ’ ανάγκης, όταν έμεινε άνεργη  το 2010 και, ένεκα και των κοινωνικο – οικονομικών συνθηκών και της εργασιακής «ανομβρίας», τόλμησε τότε να ρισκάρει ανοίγοντας τη δική της επιχείρηση.

Ξεκινώντας από τα 30 τ.μ. και στήνοντας ένα μαγαζί με τη βοήθεια φίλων και της χειρονακτικής τους, προεξαρχούσης  της ίδιας, εργασίας, δίχως προβολείς και αισθητικές «φανφάρες», περνώντας στα 60 τ.μ. και στη συνέχεια στα 90 τ.μ. και αντίστοιχη άνοδο σε άποψη θαμώνων και επισκεπτών.

Μετά από 5 χρόνια και 4 μήνες, όπως επισήμανε και  η ίδια, αποφάσισε ωστόσο να παραδώσει τα κλειδιά του «Αλλόκοτου». Ο λόγος;

Ακριβώς, όπως το είπε η ίδια, «Κλάταρα», «Τερμάτισα», «Δεν έχω να δώσω κάτι άλλο  και από δω και πέρα μόνο κακό μπορώ να κάνω στο μαγαζί». Ενώ σε ερώτηση του Ευθύμη για το αν και κατά πόσο οι συνθήκες ευνοούν τη λειτουργία ενός καταστήματος τη σήμερον ημέρα στην Ελλάδα, η απάντησή της σύντομη πλην όμως ουσιαστική: «Θα σου πω μόνο ότι το σύστημα δεν στέκει. Οπότε πώς να σταθείς σε ένα σύστημα που δεν στέκει; Σε βοηθούν να σκάψεις τον λάκκο σου για να μπεις μέσα και να πεθάνεις».  

Όσο μακάβριο και ακούγεται, η Ασσούντα μέσα σε λίγες λέξεις περιέγραψε την υφιστάμενη πραγματικότητα του ελληνικού επιχειρείν. Ή έστω της πλειοψηφίας του. Είτε αναφέρεται στο κράτος και την αφαίμαξη του ιδιωτικού τομέα και των ελεύθερων επαγγελματιών είτε αναφέρεται στον «αθέμιτο» ανταγωνισμό και τα «τερτίπια» του, περιέγραψε την πραγματικότητα τόσο του κλάδου στον οποίο η ίδια εργάστηκε, όσο και την πραγματικότητα όλων των υπολοίπων κλάδων που απλά αλλάζει ο «αθέμιτος ανταγωνισμός» και τα «τερτίπια»  του, η αφαίμαξη όμως παραμένει ίδια.

Και κυρίως η  ψυχολογική και σωματική «αφαίμαξη» που απαιτείται για να κρατήσεις μία επιχείρηση και τους ανθρώπους της, να την εξελίξεις και να εξελιχθείς παραμένοντας ταυτόχρονα πιστός στις αρχές και στις ιδέες σου, και όχι «πουλώντας» τες στο βωμό του ευκολότερου κέρδους.

Στον χώρο της ζυθεστίασης και του καφέ, όπως και σε πλειάδα άλλων επαγγελμάτων, που έχουν να κάνουν στην ουσία με την επικοινωνία, λίγοι είναι εκείνοι, εκ των έξω, που μπορούν να καταλάβουν τις ευθύνες τις οποίες συνεπάγεται. Το χαμόγελο και το καλωσόρισμα,  όπως και ο καφές ή κάθε αντίστοιχο προϊόν, απαιτείται, και ορθώς, να είναι εκεί, ανεξαρτήτως άγχους λογαριασμών και λοιπών,  προσωπικού, προσωπικών ζητημάτων κ.ο.κ.  Αντίστοιχα και τα ωράρια…

Εξ ου και το «κλατάρισμα» και όλα τα υπόλοιπα. Απλώς συνήθως για να φτάσεις στο σημείο να αφήσεις μία τέτοια επένδυση, ένα δικό σου δημιούργημα, το «παιδί σου» καλή ώρα, και μάλιστα σε ένα σημείο που όλα βαίνουν  – στα μάτια των τρίτων τουλάχιστον- καλώς πρέπει πραγματικά να έχεις «τερματίσει».

 Και ακόμα και τότε, απαιτείται μεγάλη γενναιότητα και σθένος για να αφήσεις κάτι «δικό σου», ένα δημιούργημα δικό σου, πόσω δε μάλλον να το βλέπεις σε χέρια άλλων. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως γίνεται για το καλό όλων.

Όπως ανάφερα και στην αρχή την Ασσούντα, δεν την γνωρίζω καλά και σίγουρα οι «δικοί της» άνθρωποι θα μπορούν να δουν και να κατανοήσουν καλύτερα τους λόγους πίσω από την απόφασή της. Ωστόσο στην ιστορία του «Αλλόκοτο», όπως πολλοί, είδα ίσως στοιχεία της καθημερινότητας τόσο της δικής μου, του δικού μου «μαγαζιού» και πολλών συμπολιτών, συνανθρώπων που έχουν βιώσει ή βιώνουν τα αντίστοιχα.

Όπως και να ‘χει είναι πάντα λυπηρό να βλέπεις ανθρώπους να αποχωρούν, μαγαζιά να κλείνουν κ.ο.κ. Ωστόσο, όπως διαβεβαίωσε η ίδια το «Αλλόκοτο», θα συνεχίσει υπό νέα διεύθυνση. Γιατί «το Αλλόκοτο   δεν είναι οι καρέκλες»,  είναι οι άνθρωποι, όσοι στήριξαν το μαγαζί, οι άνθρωποι που δουλεύουν και η ιδέα πίσω από όλο αυτό.

Εμείς να ευχηθούμε στους νέους ιδιοκτήτες αντίστοιχες και ακόμα μεγαλύτερες επιτυχίες  και στην Ασσούντα, πέραν από καλή ξεκούραση, ό,τι καλύτερο στα επόμενα, σίγουρα «Αλλόκοτα», εγχειρήματά της!

Υ.Γ. Να ευχαριστήσουμε επίσης τον Ευθύμη για την ευκαιρία να μάθουμε επιτέλους την απάντηση, στο ερώτημα που απασχολούσε τα τελευταία χρόνια την εκλεκτή τοπική κοινωνία, για το αν άλλαξε ή όχι τον καφέ της η Ασσούντα!

Δείτε το επεισόδιο το αφιερωμένο στο «Αλλόκοτο»  επεισόδιο του  «8 more minutes» εδώ.

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.