L’ Amistad y la esperanza (η φιλια και η ελπιδα)

Προχθές το βράδυ στο καφενείο του σταθμού, ο φίλος μου ο Δημητράκης, μου έδειξε στην οθόνη του τηλεφώνου του μια υπέροχη φωτογραφία: σ’ ένα χιονισμένο και παγωμένο τοπίο στον κάμπο, μια αποφυλλωμένη μηλιά στην αυλή του σπιτιού του,  κρατούσε ακόμα σ’ ένα κλαδάκι της ένα κόκκινο μήλο και με ημερομηνία 8 Γενάρη. Είναι ψεύτικο του είπα ή εσύ το έβαλες. Όχι, όχι αντέτεινε έξαλλος, είναι αληθινό, ακόμα και σήμερα, δέκα μέρες μετά είναι εκεί… στη θέση του. Στάθηκα για λίγο πάνω στην εικόνα, έχεις δίκιο του απάντησα και μετά έκπληκτος, γύρισα πολλά χρόνια πίσω γιατί θυμήθηκα μια σχετική ιστορία. Την ιστορία την έχω διαβάσει σ’ ένα αγγλικό αναγνωστικό με τη βοήθεια ενός λεξικού που μας είχε δώσει η δασκάλα μας στη Δευτέρα Γυμνασίου για να ξετρίψουμε στη ξένη γλώσσα. Προσπάθησα να την ξαναβρώ για να σας τη μεταφράσω με ακρίβεια, ξέρω ποιος την έχει γράψει αλλά στάθηκε αδύνατο, γι’ αυτό θα σας τη μεταφέρω με δικά μου λόγια, όπως παραμένει στη μνήμη μου.
 
Ο κύριος McGregor  (το όνομα είναι δικό μου ) εκείνο τον ασυνήθιστα κρύο χειμώνα χτυπήθηκε βαριά από πνευμονία. Ξαπλωμένος στο κρεβάτι του εξαντλημένος,  απελπισμένος, απογοητευμένος και αδύναμος περίμενε το τέλος του. Τον φρόντιζε επιμελώς η Eveline (δική μου κι αυτή ) νέα κοπέλα, η οποία τον αγαπούσε πραγματικά. Από το παράθυρό του παρακολουθούσε την πτώση των τελευταίων φύλλων ενός πλατύφυλλου φυλλοβόλου δέντρου στο κήπο του σπιτιού του.  Δεν είχαν παραμείνει παρά ελάχιστα και κάθε μέρα έπεφτε κι από ένα. Με το πέσιμο του τελευταίου φύλλου θα πέσει και η αυλαία της δικής μου ζωής …σκεφτόταν.
 
Την προτελευταία μέρα η Eveline προσπάθησε να του δώσει να φάει δυο κουταλιές σούπα που μόλις είχε μαγειρέψει όμως στάθηκε αδύνατο, και σε λίγο τον άκουσε να ψελλίζει : ένα φύλλο απόμεινε, αύριο που θα πέσει κι αυτό, θα τελειώσουν όλα… Το κορίτσι στράφηκε προς το παράθυρο, ατένισε το δέντρο με το μοναδικό φύλλο με αρκετό σκεπτικισμό και μετά τον σκέπασε, μάζεψε τα σκεύη της κι έφυγε βιαστικά για να κρύψει τα δάκρυά της. Ο γιατρός που τον επισκέφτηκε το βράδυ ήταν απόλυτος: η κατάσταση δεν είναι αναστρέψιμη, οι δυνάμεις του τον έχουν εγκαταλείψει, και η ψυχολογία του πεσμένη τελείως, δεν υπάρχει κάτι που να θέλει και να μπορεί να τον κρατήσει ζωντανό, καλή νύχτα σας.
 
Το επόμενο πρωί η Eveline τράβηξε την κουρτίνα για να μπει φως από το παράθυρο και ο κύριος McGregor με  έκπληξή του είδε πως το τελευταίο φύλλο ήταν ακόμα εκεί, στη θέση του. Ένα παιχνίδι της φύσης είναι, μιας μέρας παράταση στην άχαρη ζωή μου είπε… Ωστόσο ρούφηξε μισή κούπα από το αχνιστό τσάι με μέλι που του ζέσταναν τα σωθικά. Το φαινόμενο επαναλήφθηκε την επόμενη, τη μεθεπόμενη και τις μέρες που ακολούθησαν, με το κύκλο της ζωής του ασθενούς να παίρνει ημερήσιες παρατάσεις και το φύλλο του δέντρου να παραμένει στη θέση του…
 
Και για να μη λέμε πολλά και φορτίζουμε την ατμόσφαιρα με συναισθηματισμό που δεν είναι του στυλ μου, με το φύλλο να παραμένει εκεί και το συνεχές πήγαινε – έλα της  Eveline με ζωμούς και βρασμένα όσπρια, η χλομάδα έφυγε από το πρόσωπο του ασθενούς και η ζωντάνια επανήλθε στο βλέμμα του. Έτσι ο κύριος McGregor τη δέκατη πέμπτη μέρα είχε αναρρώσει τελείως. Σηκώθηκε, ντύθηκε, ευχαρίστησε την Eveline για τις φροντίδες της, της επεσήμανε τη σημασία του φύλλου που ακόμα αιωρείτο στο κλαδάκι του απέναντι δέντρου, χάριν του οποίου είχε κρατηθεί στη ζωή, την αγκάλιασε και τη φίλησε, ενώ ένα χαμόγελο ικανοποίησης σχηματιζόταν στο όμορφο πρόσωπο του κοριτσιού. Σε λίγα λεπτά με το παλτό, το καπέλο και το μπαστούνι του έκανε τη βόλτα του στο κήπο ρουφώντας καθαρό αέρα και απολαμβάνοντας τις ζωογόνες ακτίνες του ήλιου που περνούσαν μέσα από τα κλαδιά των φυλλοβόλων και των αειθαλών, και τα άγρια παπιά στη διπλανή λιμνούλα, κολλημένα το ένα δίπλα στ’ άλλο να αντιστέκονται στο πάγωμα του νερού, γιατί ο κρύος χειμώνας διαρκούσε ακόμη.
 
Παρέμενα προσηλωμένος στη φωτογραφία όταν ο Δημητράκης παρενέβη λέγοντας: τι μουσική θέλεις να βάλω να πιούμε ένα και να χαλαρώσουμε… Pink Floyd, Beatles, Χατζηδάκη, Βαμβακάρη, Buena Vista…, βάλε ό,τι θες του απάντησα, στρέφοντας το πρόσωπό μου αλλού για να μη φανεί η δική μου συγκίνηση.  Δεν θυμάμαι το τέλος της ιστορίας, αν δηλαδή η κοπέλα αποκάλυψε ή όχι το μυστικό της, μάλλον το δεύτερο συνέβη που πολλαπλασιάζει την αξία των αισθημάτων της. Γιατί η αλήθεια είναι ότι εκείνη τη «τελευταία» νύχτα η Eveline σκαρφάλωσε στο δέντρο, και με τη βοήθεια ενός σπάγκου έδεσε το ποδίσκο του φύλλου με το κλαδάκι, εξαπατώντας τον κύριο McGregor και αντιγράφοντας κατά κάποιο τρόπο το μήλο της μηλιάς του Δημητράκη.  
 
Τελικά η φύση είναι ο οδηγός και γενναιόδωρος μάλιστα, γιατί μας επιτρέπει να την αντιγράψουμε. Όχι να τη μιμηθούμε, όπως έχει πει ένας φίλος από το Πύργο, γιατί αν τη μιμηθούμε ή θα γελοιοποιηθούμε ή θα καταστραφούμε, απλά να τη διαβάσουμε και μετά σεμνά να την αντιγράψουμε. Από τη φύση θα πάρουμε ελπίδες και θα αντλήσουμε δυνάμεις για να αντισταθούμε στις πολιτικές χιονοστιβάδες που μας σκεπάζουνε, στις αυτοδιοικητικές πλημμύρες και τους κομματικούς παγετώνες που επέρχονται και που κατά πώς  φαίνεται θα διαρκέσουν πολύ. 
 

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.