Περι της αναπτυξης της Θρακης και παλι ο λογος

Το Σάββατο υπήρξε μία ημερίδα στην Κομοτηνή με κεντρικό επίδικο ζήτημα την ανάπτυξη της Θράκης και τους τρόπους που αυτή θα έρθει. Παρά τις καλές προθέσεις των διοργανωτών, των πρόσφατων και παλαιότερων, η συζήτηση όσο ενδιαφέρουσα κι αν είναι, καταντά την ίδια στιγμή να φαντάζει μάταιη, όσο δεν αλλάζουν οι γενεσιουργοί λόγοι που έφεραν την Θράκη στο σημερινό αποτέλεσμα.
 
Αφενός μεν η Θράκη ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 έπαψε να αντιμετωπίζεται από το κράτος ως περιοχή με ειδικές συνθήκες που καθιστούν την εξαιρετική της αντιμετώπιση ως προϋπόθεση για την αναπτυξιακή της ενδυνάμωση. Αφετέρου δε, συνολικά οι πολιτικές που ασκούνται στην χώρα δεν ενθαρρύνουν την τόνωση στους τομείς της γεωργίας και της παραγωγής, που αποτελούν προνομιακούς τομείς ανάπτυξης για περιοχές με πλούσιες πλουτοπαραγωγικές πηγές όπως είναι η Θράκη.
 
Ό,τι δόθηκε ως αναπτυξιακό κίνητρο για την Θράκη από το 1980 έως το 2000 πάρθηκε και παίρνεται πίσω με ταχύτατους ρυθμούς και με μία δόση ρεβανσισμού από το κεντρικό κράτος, λες και η ανάπτυξη της Θράκης αφορά μόνο τους γηγενείς κατοίκους και όχι συνολικά τη χώρα ολόκληρη.
 
Οι αναπτυξιακοί και επενδυτικοί νόμοι με τα κίνητρά τους εξαϋλώθηκαν, οι επιχειρήσεις που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή βεβηλώθηκαν από το τραπεζικό σύστημα και έκλεισαν, οι (πραγματικοί) επενδυτές σύρθηκαν στα δικαστήρια με την ρετσινιά του απατεώνα και ταπεινώθηκαν, όσοι απέμειναν, έμαθαν εκ των υστέρων ότι μέτρα που αποφασίσθηκαν ως προνόμια για την παραμονή τους στην Θράκη, όπως η επιδότηση του κόστους εργασίας του 12% ή οι εγγυήσεις του ελληνικού δημοσίου επί των δανείων που δόθηκαν από τις τράπεζες, αντιβαίνουν στην κοινοτική νομοθεσία και καταργήθηκαν, ενώ υποβόσκει πάντα ο κίνδυνος της ανάκτησης και επιστροφής τους!
 
Υποδομές που υποτίθεται ότι θα διαμόρφωναν ένα νέο πλαίσιο στην ανάπτυξη και υπεραπόδοση του αγροτικού τομέα, είτε δεν ολοκληρώθηκαν είτε δεν έγιναν ποτέ, όπως στην περίπτωση των ευρείας κλίμακας αναδασμών και των μεγάλων φραγμάτων που θα άλλαζαν το παραγωγικό στάτους της περιοχής.
 
Ακόμα και μεγάλες επενδυτικές πρωτοβουλίες όπως η μονάδα φυσικού αερίου της ΔΕΗ ή το εργοστάσιο των ΕΛΠΕ στην ΒΙΠΕ Κομοτηνής παρέμειναν ημιτελείς, ενώ άλλες προσπάθειες αναβίωσης παλαιών μονάδων με εκατοντάδες πρώην εργαζομένους, όπως η ΕΝΚΛΩ, μπλεγμένες στα γρανάζια των τραπεζών, των εκκαθαριστών και κάθε λογής φανερών και ανομολόγητων συμφερόντων, χάσκουν έρημες και πλιατσικολογημένες από το αρπακτικά όρνεα που καλοβλέπουν ό,τι απέμεινε από την ακίνητη περιουσία τους.
 
Φορολογικά κίνητρα για την Θράκη, ως αντίμετρο στην φυγή επιχειρήσεων στην Βουλγαρία και άλλες γειτονικές βαλκανικές χώρες, δεν εξετάστηκαν ποτέ στα σοβαρά, ενώ ευνοϊκό επιχειρηματικό περιβάλλον για να την αντίστροφη πορεία επενδυτών από την Τουρκία και τα Βαλκάνια στην Θράκη, δεν μπήκε ούτε καν ως θεωρητικό θέμα συζήτησης.  
 
Όσο για τον πρόσφατο αναπτυξιακό νόμο, που υποτίθεται κάλυπτε και τον πρωτογενή τομέα της παραγωγής (π.χ. ίδρυση και εκσυγχρονισμός κτηνοτροφικών μονάδων), στην πράξη, τόσο οι γραφειοκρατικές απαιτήσεις και τα παράβολα όσο και τα παρεχόμενα κίνητρα αποθάρρυναν τους μικρούς και μεσαίους αγρότες και κτηνοτρόφους επενδυτές από τη διαδικασία.
 
Ακόμα και τον μπασμά της Ροδόπης και της Ξάνθης που αφορά σε 35.000 ανθρώπους και καλλιεργείται ως μοναδική εξαιρετική ποικιλία παγκοσμίως, δεν στάθηκαν ικανοί να βοηθήσουν έμπρακτα και να βγάλουν από την φτώχεια και την υστέρηση ένα σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού.       
 
Ασφαλώς υπάρχουν και τα καλά παραδείγματα, οι επιτυχημένες επιχειρήσεις που δίνουν δουλειά ακόμα σε εργαζομένους παρά το βάρος της οικονομικής ασφυξίας που βιώνει η χώρα από τις κλειστές τράπεζες και το αβέβαιο επενδυτικό περιβάλλον, ενώ  όσο υπάρχουν ακόμα τα βαμβάκια που αποδίδουν εισόδημα, τα ενοίκια και οι δαπάνες των φοιτητών που τονώνουν την τοπική αγορά και συγκρατούν μερικώς τις ολοένα αυξανόμενες τάσεις φυγής των νέων, θα μπορούμε να μιλάμε ακόμα για «ελεγχόμενη φτωχοποίηση».
 
Η Θράκη όμως σήμερα πάσχει και από κάτι άλλο που θα μπορούσε να περιγραφεί ως   «η επιστροφή της γκρίζας εικόνας του εθνικισμού και της μισαλλοδοξίας». Εκεί όπου η ανάπτυξη και η ευημερία υποχωρούν, ευημερούν οι κίβδηλες αερολογίες διαφόρων υπερπατριωτών παλιάς κοπής, που ταΐζουν τους πεινασμένους και οργισμένους με απλουστευτικές αναλύσεις περί εθνικής καθαρότητας και κινδύνων που έρχονται από έξω.
 
Αν υπάρχει απάντηση για όλα αυτά, αυτή βρίσκεται στη διαμόρφωση ενός κοινού πλαισίου αναφοράς των θεσμικών εκπροσωπήσεων και της κοινωνίας της Θράκης προς τα εσωτερικά και ευρωπαϊκά κέντρα όπου λαμβάνονται οι αποφάσεις. Χωρίς κοινό πλαίσιο και πίεση στα κέντρα των αποφάσεων δεν μπορεί να γίνει τίποτε απολύτως και θα βολευόμαστε κάπου κάπου με μία καινούργια Σχολή στο Δημοκρίτειο ή με την ίδρυση κάποιων επιπλέον διευθύνσεων για να υπηρετούν περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι.
 
Η Θράκη από μόνη της είναι brand name για την Ελλάδα. Φέρει την υπογραφή μιας πλούσιας σε φυσικούς πόρους περιοχή, με μοναδικό για τα ελληνικά δεδομένα ανθρωπογενές κεφάλαιο που συνθέτει αρμονικά πολιτισμούς, καταγωγές και θρησκείες, με γεωγραφική θέση εγγύτητας μοναδικής στην Ευρώπη και τις παρευξείνιες χώρες, με ιστορικό πλούτο και παράδοση αξιοζήλευτο. Αν δεν τα ακούνε, δεν τα βλέπουν και δεν τα καταλαβαίνουν όλα αυτά στην Αθήνα και τις Βρυξέλες, ας τους τα πούμε επιτέλους εμείς! 

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.