Εδω δεν ειναι Ελλας ουτε αποφρας ουτε νυχτα

Βγήκα αργά στο δρόμο. Σκότος και έρεβος, σκιάχτηκα… Άκουγα κάτι σαν αλυσίδα που σέρνεται, κανένα σκυλί σκέφτηκα, κανένα χαλασμένο ποδήλατο… Πήγα στη γειτόνισσα, τα είπαμε λιγάκι, της είπα για τους φόβους μου, «κανένα φάντασμα θα ήταν…», απάντησε η αθεόφοβη.
 
Εδώ που τα λέμε σ’ αυτή τη μεριά που βρέθηκα περισσεύουν σκιές, υπαινιγμοί, ονειρώξεις, υποθέσεις… Τόπος ού-τόπος, εκεί μέσα δεν χωράω εγώ, στενεύει ο χώρος, είναι καιρός τώρα που έχω πετάξει κι όλα τα αντικλείδια μου…
 
Γύρισα σπίτι, κλείδωσα πόρτες και σφάλισα τα πορτοπαράθυρα, ο τόπος δεν με χωρά μόλις προβάλλει κάτι από άνοιξη, έριξα κάτι επάνω μου, βγήκα στην ταράτσα ν’ απλώσω ένα πλυντήριο ασπρόρουχα, τάχα μου… Αφού δεν απλώνω τη νύχτα, δεν στεγνώνουν ρούχα εδώ τα βράδια, βαραίνουν καθώς τα γλεντά υγρασία, φορτώνουν τον οίστρο της γης ολόγυρα που καταπίνει διψασμένη σπόρους και φυντάνια…
 
Άφησα το πανέρι στην άκρη, κρέμασα τα μανταλάκια στο καρφί, και έκατσα σε μιαν άκρη. Άκουγα σκυλιά από μακριά, άκουγα κι εκείνο το νυχτοπούλι να τραγουδάει κάτι σαν αμανέ, όλα τα βράδια ίδια μουσική, ένα σαραβαλάκι απ’ τη δημοσιά με τρύπια εξάτμιση…
 
Άκουγα και δεν έβλεπα, αυτή η μικρή διαφορά της πόλης απ’ την εξοχή… Τα γατιά εξοργισμένα διεκδικούν και μάχονται, «για ένα πουκάμισο αδειανό» ίσως, για μια γατούλα, για ένα γάταρο! Οικόσιτο κι εγώ, μέσα στην παραμυθία και την ουτοπία μου, ότι εδώ δεν είναι Ελλάς, ούτε αποφράς ούτε νύχτα… Κι εγώ δεν ξέρω ούτε ανάγνωση, ούτε γραφή, ούτε έχω γεννηθεί, ούτε μεγάλωσα… Δεν επιθυμώ, δεν διαχειρίζομαι… μόνο κάτι μικρές ανάσες επιχειρώ, μια κομισάριος δηλαδή που προσπαθεί να μεταμορφωθεί σε γιόγκι…
 

*Η Ελένη Σκάβδη είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.