Καταναλωτικο πνευμα η «η λαιμαργια ειναι των πεινασμενων το νοσημα»

Ξύπνησα πρωί πρωί να ψωνίσω, ήταν εορταστική περίοδος Χριστουγέννων. Το πνεύμα των ημερών είναι ιδιαίτερα ισχυρό μέσα μου, συνδεόμενο με τη φυσική κορύφωση της χειμερινής ισημερίας και το νέο ξεκίνημα που θέλω να προοιωνίζεται, για την αντιστροφή της μίζερης κατάστασης που δημιούργησε η οικονομική κρίση με τα παρεπόμενά της.
 
Έφτασα ώρα 8.15 στο σούπερ μάρκετ της περιοχής και όλα έδειχναν να μην έχει αρχίσει ακόμη η μεγάλη κίνηση. Στην αρχή κατευθύνθηκα στο διάδρομο με τα τυριά. Ο χώρος αυτός όμως, ήδη είχε μέγα πλήθος κόσμου. Πήρα το νούμερό μου με τη σειρά προτεραιότητας και μετά συνέχισα σε άλλους διαδρόμους να συγκεντρώνω τα ψώνια μου. Επανήλθα μετά από μισή ώρα στο χώρο διαθέσεως των τυριών, υπολογίζοντας σωστά, λίγο πριν έλθει η σειρά μου.
 
Τότε συνέβη το έκτακτο γεγονός. Τρεις πωλητές εξυπηρετούσαν αγογγύστως το πολυάριθμο αγοραστικό κοινό. Μια εκ των πελατίδων όμως, κατά την εκφώνηση του νούμερου της προτεραιότητάς της ατυχώς δεν ευρέθη στη θέση της, καθυστερήσασα πιθανώς από ποικίλα καταναλωτικά ενδιαφέροντα  και τη σειρά της ανέλαβε ο αμέσως επόμενος πελάτης. Αυτή, εκνευρισμένη, άρχισε να διαμαρτύρεται έντονα, λέγοντας ότι αδικείται, ότι έλλειψε μόνο ένα λεπτό και ότι τιμωρείται,  να περιμένει από τις οκτώ παρά τέταρτο, χωρίς εν τέλει να προμηθευτεί το τυρί της.
 
Την υπεράσπιση της «αδικημένης» πελάτιδος ανέλαβε αυτόκλητος συνήγορος, ο οποίος με αυστηρό ύφος εξακόντισε δριμεία κριτική στο προσωπικό του καταστήματος, εγκαλώντας αυτό για ανάρμοστη συμπεριφορά. Ήταν δε υπερεβδομηκοντούτης και εμφανώς ιδιότροπος πελάτης. Εκείνος, λοιπόν, είπε ότι κακώς δεν εξυπηρετήθηκε η πελάτις, και ότι δεν υπήρχε η δέουσα καλοσύνη στο πνεύμα των ημερών και ότι εν τέλει δεν έγινε καμιά καθυστέρηση για να δημιουργηθεί κάποιο ζήτημα.  Αλλά, το ύφος της ομιλίας του συνέβαινε να είναι εντελώς απαξιωτικό  και μάλιστα συλλήβδην προς τους εργαζόμενους υπαλλήλους.
 
Κάποτε, το νευρικό σύστημα μιας πωλήτριας, που έδειχνε υπεύθυνη αυτού του τμήματος, φευ! δεν άντεξε  μετά την ψυχολογική πίεση που δεχότανε. Ενώ, στην αρχή αυτή απαντούσε ήρεμα στις παρατηρήσεις του δυστροπούντος γηραιού πελάτη, κατόπιν και εφόσον εκείνος συνέχισε να επαναλαμβάνει με απαξιωτικό τρόπο τα ίδια και τα ίδια, αυτή άρχισε να ανταπαντά υψώνοντας κάπως τον τόνο της φωνής της, για τα δίκια της.  
 
Είναι γεγονός ότι οι μηχανές που χρησιμοποιούνται για το κόψιμο ή τρίψιμο των τυριών έχουν χρονικά περιορισμένες δυνατότητες  και  ότι δεν υπάρχουν  περιθώρια να αυξηθεί περαιτέρω η εντατικοποίηση σ’ αυτές τις εργασίες. Προς τι λοιπόν τόσος θόρυβος και διαμαρτυρία;
 
Συμβαίνει να παρατηρώ τα τελευταία χρόνια στα σούπερ μάρκετ τους εντατικά εργαζόμενους εμποροϋπαλλήλους των και ασυζητητί στέκομαι πάντα αλληλέγγυος με το δίκιο τους, διότι αυτοί είναι οι πολλά προσφέροντες, αλλά δυστυχώς  οι ελάχιστα αμειβόμενοι. Υπάρχουν στιγμές που παρατηρώ  την ανασφάλεια που τους διακατέχει,  είναι επικεντρωμένη στην κίνηση του σώματος και στις  συσπάσεις του προσώπου τους. Το χαμόγελο σπανίζει στα χείλη τους, τουλάχιστον αυτό που βγαίνει με αυθόρμητο τρόπο. Κάποτε φαίνεται να μοιάζουν  με κουρδισμένα στρατιωτάκια. Αλλά, σίγουρα, το  πρόβλημα οξύνεται περισσότερο τις παραμονές των εορτών. Το στίφος των πελατών μοιάζει τις μέρες αυτές με ορμητικό χείμαρρο και μετεξελίσσεται ολοένα σε φουσκωμένο ποτάμι. Οι πελάτες, αγχωμένοι, βιάζονται να προλάβουν και δημιουργούν τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις τους στο χώρο των τυριών, αλλαντικών και κρεάτων, που απολήγουν ορμητικότερες, στο τελικό στάδιο, στις αργόσυρτες ουρές, στα  ταμεία του καταστήματος.
    
Εν τω μεταξύ, ο γηραιός εκείνος έμενε αμετάπειστος και αντεπιτίθετο. Οι συνάδελφοι της πωλήτριας έπαψαν πλέον να στέκουν παρατηρητές και προέτρεξαν σε προστασία της πληττόμενης συναδέλφου τους, κατευνάζοντας  όσο μπορούσαν αυτήν την κατάσταση.    
 
Είχε ήδη έλθει και η δική μου σειρά. Στο ειρωνικό σχόλιο κάποιου εργαζομένου, που εκστομίστηκε μορμυριστά, για την ανάγκη να επιληφθούν των θεμάτων νέα αφεντικά, ξενικής προέλευσης, εγώ, ενώ παραλάβαινα τα ψώνια μου,  με δυσθυμία διακριτικά απεχώρησα.
  
Μετά από τέσσερις μέρες, ρώτησα μια πωλήτρια πως εξελίχθηκαν τη μέρα εκείνη τα πράγματα κι αυτή με πληροφόρησε ότι μέχρι το μεσημέρι υπήρξε μεγάλη ένταση. Τότε πλέον, δε έμενε παρά να σκεφτώ και να απευθύνω το «καλό κουράγιο», έως την ολοκλήρωση του καταναλωτικού προγράμματος, αυτών των ημερών, καθώς και να αναστοχαστώ τη ρήση του κυρ Αλέξανδρου:  «Η φιλοδοξία είναι η νόσος των χορτάτων,  η λαιμαργία είναι των πεινασμένων το νόσημα».    
 

*Ο Ηλείος Νίκος Μπακιός αρθρογραφεί και γράφει συνήθως  «μικρές ιστορίες», που φιλοξενούνται σε αθηναϊκές εφημερίδες, blogs και  ηλεκτρονικά περιοδικά.      

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.