Γιωργος Πετριδης: «Η ιστορια για τις αντιμισθιες των αιρετων της αυτοδιοικησης δημιουργει ενα ταξικο φιλτρο και κοσκινο σε σχεση με καποιον που θελει να ασχοληθει με αυτην»
Ο δήμαρχος Κομοτηνής κ. Γιώργος Πετρίδης, «άνοιξε» τον ραδιοφωνικό κύκλο συζητήσεων με τους εκπροσώπους της τοπικής αυτοδιοίκησης, τον οποίο και εγκαινίασε με την συνέντευξη αυτή το «Ράδιο Παρατηρητής 94fm» στην προσπάθειά του να καταγράψει την υφιστάμενη κατάσταση της λειτουργίας της, τα πολιτικής υφής διακυβεύματά της αλλά και να προσπαθήσει να απαντήσει σε καίρια και καθημερινά ερωτήματα που αφορούν στην καθημερινότητα όλων.
Ο κ. Πετρίδης περιέγραψε εκτενώς την δομή και την λειτουργία ενός δήμου, εν προκειμένω του Δήμου Κομοτηνής, στο καιρό των μνημονίων, την γενικότερη πραγματικότητα που καλείται η τοπική αυτοδιοίκηση σήμερα να αντιμετωπίσει αλλά και τα υπάρχοντα εργαλεία για να το κάνει, και επισήμανε τις παρανοήσεις που υπάρχουν σχετικά με τις αντιμισθίες των αιρετών και τις επικρατούσες συνθήκες εργασίας .
Φυσικά από την συζήτηση δεν θα μπορούσαν να λείψουν καίρια ερωτήματα της τοπικής επικαιρότητας και πραγματικότητας, δύο εκ των οποίων φιλοξενήθηκαν σε χθεσινά ρεπορτάζ του «ΠτΘ», ενώ στο παρών μέρος της συζήτησης ο κ. Πετρίδης μιλά για τις κοινωνικές υπηρεσίες του δήμου, τον αριθμό των συμπολιτών μας με τους οποίους αυτές «συνδιαλέγονται» και ξεπερνά τους 8.000, καθώς και για το διαρκώς επίκαιρο ζήτημα του Αλάν Κογιού και τις «αδράνειες» του παρελθόντος.
Γιώργος Πετρίδης όμως…
«Μειωμένη κατά 50% σε σχέση με 2009 η χρηματοδότηση για τις λειτουργικές ανάγκες του δήμου∙ στο 1/8 η χρηματοδότηση για έργα υποδομής∙ 25% η μείωση του προσωπικού»
ΠτΘ: Έχουμε την αίσθηση ότι δεν είναι πολλοί οι δήμαρχοι που τους αρέσει να ασκούν διοίκηση σήμερα, την εποχή της κρίσης που συγκεφαλαιώνει οργή κατά των αιρετών, αν και θεωρούμε ότι δεν υπάρχει δήμαρχος που να μην θέλει η πόλη του να είναι πρώτη σε όλα… Σε πρακτικό επίπεδο, και μια που ήσασταν στην αυτοδιοίκηση και τον καιρό των «παχέων αγελάδων», τι ακριβώς έχει αλλάξει σήμερα, στα οικονομικά, στο προσωπικό, στις δομές;
Γ.Π.: Έχετε δίκιο, αλλά αυτό είναι συνυφασμένο με τη συνολική κατάσταση. Ποιος επιχειρηματίας θα ήθελε να ζει αυτή την περίοδο, ποιος πολίτης θα ήθελε να ζει σε αυτή την περίοδο, να βιώνει αυτά που βιώνουμε τα τελευταία 6-7 χρόνια; Το ίδιο και η αυτοδιοίκηση και η έκφρασή της που είναι οι αιρετοί και κυρίως ο δήμαρχος που φέρει τη συνολική ευθύνη. Σε τρία επίπεδα θα μπορούσε να κατηγοριοποιήσει κάποιος τη διαφορά ανάμεσα σε αυτό που συνέβαινε πριν από 7 χρόνια και σε αυτό που συμβαίνει τώρα στην αυτοδιοίκηση.
- Το πρώτο είναι οι αρμοδιότητες. Δεν είναι μόνο η χωρική επέκταση των δήμων που έγινε μετά την κατάργηση των Νομαρχιών και τη μετάπτωση του δεύτερου βαθμού της αυτοδιοίκησης από τις Νομαρχίες στις Περιφέρειες. Υπάρχει και μια σειρά αρμοδιοτήτων που ασκούνταν από τις Νομαρχίες και έχουν μεταφερθεί στον πρώτο βαθμό. Επομένως αυτές οι αρμοδιότητες και η ευθύνη για την εκπλήρωση αυτών είναι μια μεγάλη πρόκληση εδώ και 7 χρόνια για όλους μας. Όχι μόνο για τους αιρετούς, αλλά και για το προσωπικό και τα στελέχη των δήμων.
- Το δεύτερο που διαφοροποιεί την κατάσταση είναι οι ανάγκες της κοινωνίας. Πολλές είναι ίδιες, και συνεχιζόμενες από τα προηγούμενα χρόνια, τα αυτονόητα όπως η καθαριότητα, τα έργα υποδομής, ο πολιτισμός, οι βασικές λειτουργίες, οι διοικητικές υπηρεσίες που προσέφεραν οι δήμοι πάντα κ.ο.κ. Αυτό που έχει διαφοροποιηθεί είναι οι κοινωνικές ανάγκες μια κοινωνίας δοκιμαζόμενης, πληττόμενης από την κρίση και παράλληλα μιας πληττόμενης αγοράς. Γιατί η κοινωνική παρέμβαση του δήμου είναι σε δύο επίπεδα. Και στο επίπεδο της υποστήριξης της κοινωνίας, των διαφόρων δηλαδή κοινωνικών αλλά και στο επίπεδο της συνέργειας με τους φορείς της τοπικής οικονομίας, έτσι ώστε να αμβλυνθούν και τα αποτελέσματα της κρίσης και στον οικονομικό τομέα στην αγορά της περιοχής του δήμου μας. Εκεί είναι προφανές ότι έχουν ενταθεί οι ανάγκες.
- Το τρίτο που διαφοροποιεί την κατάσταση είναι τα εργαλεία άσκησης τόσο των αρμοδιοτήτων όσο και των αναγκών. Τα εργαλεία έχουν να κάνουν με δυο πράγματα, το οικονομικό κομμάτι και τη στελέχωση των μηχανισμών που ασκούν αυτές τις αρμοδιότητες και εξυπηρετούν αυτές τις ανάγκες.
Τα τελευταία χρόνια, το σύνολο σχεδόν του κομματιού που λέγεται κοινωνική αλληλεγγύη, έχει περάσει στην αυτοδιοίκηση πρώτου βαθμού. Σε αντίθετη κατεύθυνση, όπως έχει συμβεί συνολικά βέβαια στο δημόσιο, η κρατική χρηματοδότηση στην αυτοδιοίκηση είναι πολύ λιγότερη από τη μισή από αυτή που δινόταν πριν από επτά χρόνια.
Συγκεκριμένα η χρηματοδότηση που έρχεται για τις λειτουργικές ανάγκες –παρά το γεγονός της αύξησης των αρμοδιοτήτων – είναι στο 50% περίπου από το 2009. Η δε χρηματοδότηση για έργα υποδομής, είναι στο 1/8, οχτώ δηλαδή φορές λιγότερη απ' ότι ήταν το 2009. Η χρηματοδότηση αυτή αφορά βασικά έργα, όπως η συντήρηση των σχολείων μας, του οδικού δικτύου, των παιδικών χαρών, των πλατειών, δρόμων κ.ο.κ.
Το ένα εργαλείο λοιπόν είναι το οικονομικό το άλλο είναι οι άνθρωποι, οι υπάλληλοι του δήμου, που καλούνται να διαχειριστούν αυτή την κατάσταση. Και εκεί, όσον αφορά το προσωπικό στον Δήμο Κομοτηνής έχουμε μία μείωση της τάξεως του 25% σε σχέση με το 2009, λόγω των συνταξιοδοτήσεων, των αποχωρήσεων και φυσικά του παγώματος των προσλήψεων.
«Προσαρμοζόμαστε στις συνθήκες που δημιουργούνται κάθε μέρα, έτσι ώστε να ελαχιστοποιούμε τα προβλήματα που προκύπτουν από το λίγο προσωπικό»
ΠτΘ: Άρα υπάρχει ένα πολιτικό πλαίσιο, σύμφωνα με το οποίο οι μηχανισμοί τοπικής αυτοδιοίκησης «καταδικάζονται» να λειτουργούν με το 1/8 των χρηματοδοτήσεων που κάποτε είχαν. Το έργο βγαίνει έτσι πέρα ή η διαχείριση ενός δήμου καταντά δυσβάστακτο άχθος;
Γ.Π.: Σας περιέγραψα το περιβάλλον στο οποίο δουλεύουμε. Ουδείς δικαιούται, βάζοντας μπροστά τις αδυναμίες και τις ελλείψεις, να μην είναι συνεπής απέναντι στην κοινωνία. Αυτό σημαίνει ότι ξέρουμε ότι αυτό είναι το περιβάλλον, το διαπιστώνουμε κάθε μέρα, βλέπουμε ότι είναι διαρκώς επιδεινούμενο, επομένως δεν μπορούμε να προσδοκούμε σε ένα αισιόδοξο περιβάλλον τον επόμενο χρόνο, και θα πρέπει να ανταποκρινόμαστε όχι μόνο στις στοιχειώδεις ανάγκες, αλλά να κάνουμε και ένα βήμα παραπέρα. Αυτό προϋποθέτει την καλύτερη αξιοποίηση του στελεχιακού μας προσωπικού. Όταν έχει λιγότερους ανθρώπους οι οποίοι πρέπει να κάνουν τα ίδια ή και περισσότερα πράγματα από αυτά που γινόταν πριν, θα πρέπει να βρεις τον τρόπο και τη συνεργασία έτσι ώστε αυτό το στελεχιακό δυναμικό να μπορεί να παράγει περισσότερα απ' ό,τι παρήγαγε προηγουμένως. Ο τρόπος αυτός που βρήκαμε εμείς στον δήμο τα τελευταία 7 χρόνια δεν είναι μονοσήμαντος, έχει να κάνει με 2-3 βασικές επιλογές.
- Η πρώτη βασική επιλογή ήταν ότι με το που μπήκαμε στο δήμο τελείωσε η όποια ιστορία μπορεί να προϋπήρχε του «δικού» μας. Του φίλου της διοίκησης και του αντιπάλου της διοίκησης. Αυτό δημιούργησε ήδη από τον πρώτο χρόνο, ένα πολύ καλό κλίμα μέσα στο στελεχιακό μας δυναμικό και στις σχέσεις της διοίκησης μαζί του, που λειτουργεί ως πολλαπλασιαστής σε ό,τι αφορά την παραγωγικότητα του κάθε υπαλλήλου χωριστά και του συνόλου του οργανισμού που λέγεται δήμος.
- Το δεύτερο που έπρεπε να κάνουμε είναι να φροντίσουμε έτσι ώστε να εξορθολογήσουμε τις λειτουργίες μας. Όταν έχει πολλούς ανθρώπους να κάνουν μια δουλειά, δεν χρειάζεται και να το οργανώσεις πολύ καλά το σύστημα. Όταν έχει λίγους ανθρώπους που έχουν να κάνουν πολλές δουλειές εκεί πρέπει το σύστημα να οργανωθεί καλύτερα. Αυτό το κάνουμε κάθε μέρα. Προσαρμοζόμαστε στις συνθήκες που δημιουργούνται, έτσι ώστε να ελαχιστοποιούμε τα προβλήματα που προκύπτουν από το λίγο προσωπικό.
Παραδείγματος χάρη η Υπηρεσία Πρασίνου. Έχουμε ένα δήμο 800 χιλ. στρεμμάτων, μαζί και με τους νέους δήμους, με εκατοντάδες χώρους πρασίνου, παιδικές χαρές, πλατείες κλπ και για όλα αυτά έχουμε πέντε ανθρώπους. Έτσι δεν μπορείς να προχωρήσεις. Η άλλη λύση είναι η προσφυγή στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Δεν ξέρω αν αυτός ήταν στόχος μνημονιακός, η αποστελέχωση της δημόσιας διοίκησης, έτσι ώστε να περάσουν οι πρωτοβουλίες στον ιδιωτικό τομέα, ούτε θα κρίνω σε αυτή τη φάση αν αυτό είναι καλό ή κακό. Είναι ωστόσο μια πραγματικότητα. Για να το κάνεις αυτό πρέπει όμως να έχεις τα χρήματα. Γι' αυτό λοιπόν εμείς φροντίσαμε, λόγω ανάγκης, ο δήμος μας να έχει μια οικονομική ευρωστία, μια οικονομική ασφάλεια, ούτως ώστε να μπορεί να καλύπτει τα ελλείμματα που έχουμε σε προσωπικό πληρώνοντας, μέσα από διαφανείς διαδικασίες διαγωνισμούς, κ.λπ. την ιδιωτική πρωτοβουλία που θα δώσει και δουλειά στον κόσμο και έτσι θα υπάρξει ένας κύκλος στην οικονομία. Με αυτό τον τρόπο καλύπτουμε κάποιες από τις βασικές ανάγκες.
«Όταν μια κοινωνία είναι “στα κάγκελα”, είναι πολύ λιγότερο ελαστική και ανεκτική απέναντι σε οτιδήποτε δεν πάει καλά γύρω της και το οποίο αφορά την ευθύνη και την αρμοδιότητα κάποιου»
ΠτΘ: Από την άλλη τα τεχνοκρατικά εργαλεία και οι απαιτήσεις της τοπικής αυτοδιοίκησης συνεχώς αυξάνουν. Σε τι βαθμό αξιοποιούνται οι εκλεγμένοι συνεργάτες σας, οι δημοτικοί σύμβουλοι, οι αντιδήμαρχοι που έχετε επιλέξει, οι άνθρωποι που στελεχώνουν και τις διάφορες επιτροπές του δήμου;
Γ.Π.: Υπάρχει ένα οριζόντιο κλίμα αποστροφής προς οτιδήποτε αιρετό και την πολιτική ζωή του τόπου. Η αλήθεια είναι ότι τα στελέχη της αυτοδιοίκησης, ξεκινώντας από τους δημάρχους και πηγαίνοντας στους δημοτικούς συμβούλους κ.ο.κ. δεν φαίνεται να έχουν εισπράξει, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, αυτή την εχθρικότητα της κοινωνίας που υπάρχει για το πολιτικό δυναμικό του τόπου. Ωστόσο, όταν μια κοινωνία είναι «στα κάγκελα», είναι πολύ λιγότερο ελαστική και ανεκτική απέναντι σε οτιδήποτε δεν πάει καλά γύρω της και το οποίο αφορά την ευθύνη και την αρμοδιότητα κάποιου. Έχω την τύχη να μιλάω ως δήμαρχος σε μια κοινωνία που δείχνει να καταλαβαίνει, στη μεγάλη της πλειοψηφία. Υπάρχει κατανόηση, εκφράστηκε άλλωστε και εκλογικά πριν από δυο χρόνια, παρόλο που δεν περάσαμε μια χρυσή τετραετία στην προηγούμενη θητεία μας.
Τουλάχιστον στον δικό μας δήμο, βγάζω τον εαυτό μου απ' έξω, το πολιτικό προσωπικό που υπάρχει και διαχειρίζεται θέσεις ευθύνης, τιμά το ρόλο του και αυτό νομίζω είναι διακριτό. Δεν κάνουμε πολλές αλλαγές στη διοίκηση, όχι γιατί δεν υπάρχουν αξιόλογα στελέχη, αλλά γιατί ένα στέλεχος που έχει εκπαιδευτεί και έχει «τριφτεί» με τα ζητήματα που αφορούν την αρμοδιότητά του, έχει αποκτήσει έναν «πλούτο» που είναι δύσκολο να τον εκχωρήσει σε κάποιον άλλον.
Έχω τόσο καλό στελεχιακό δυναμικό, που ενώ βλέπετε ότι σε άλλους δήμους γίνεται ένας χαμός από κάποιους που δεν έγιναν αντιδήμαρχοι, σε εμάς δεν υπάρχει αυτό το ζήτημα. Υπάρχει μια κατανόηση και μέσα στην ομάδα, επομένως είμαι τυχερός που έχω αυτούς τους συνεργάτες. Όπως επίσης και την αντιπολίτευση του δημοτικού συμβουλίου. Στη δική μας περίπτωση και η αντιπολίτευση, στο σύνολό της, και στην προηγούμενη διοίκησή μας και σε αυτήν, τιμάει το ρόλο της. Αυτά είναι επικουρικά και απαραίτητες συνθήκες για να λειτουργήσουμε σωστά. Αν δεν υπήρχαν αυτά, και λεφτά να είχε ο δήμος, και προσωπικό να είχε ο δήμος, αν δεν υπήρχε ένα ομαλό περιβάλλον και μια πολιτική αξιόπιστη σχέση, σε αυτό που λέγεται δημοτικό συμβούλιο, σε αυτό που λέγεται διοίκηση και κοινωνική αποδοχή στη διοίκηση του δήμου δεν θα γινόταν τίποτα.
«Όσον αφορά τους ανθρώπους της αυτοδιοίκησης η όποια κριτική σε σχέση με μεγάλους μισθούς και απολαβές, είναι άδικη»
ΠτΘ: Διαβάζουμε αυτές τις μέρες για την έμμεση αύξηση σε μισθούς βουλευτών, υπουργών αλλά και δημάρχων, με νέα διάταξη που αφορά τον κώδικα φορολογίας εισοδήματος. Με πόσα τα βγάζει πέρα σήμερα ένας δήμαρχος;
Γ.Π.: Εγώ αυτή την φοροαπαλλαγή που δημιουργεί κάποιο επιπλέον εισόδημα στον δήμαρχο, δεν τη διαπίστωσα. Προφανώς αφορά μεγάλα εισοδήματα, βουλευτών, υπουργών, κλπ. Παρόλο που με πηχυαίους τίτλους ο μισθός του δημάρχου είναι 3.400 ευρώ, εμένα στην τράπεζα μπαίνουν 1.950 ευρώ το μήνα, από τα οποία 1950 επαναφορολογούνται. Καθαρά μένουν στον δήμαρχο Κομοτηνής περίπου 1500 ευρώ το μήνα. Με αυτά τα 1500 ευρώ ο δήμαρχος πληρώνει ακόμα και τους καφέδες που κερνάει στο γραφείο του, τα δώρα στους γάμους και στις βαφτίσεις, στις κοινωνικές υποχρεώσεις γενικότερα που πρέπει να πάει ως δημόσιο πρόσωπο κ.ο.κ. Όσον αφορά λοιπόν τους ανθρώπους της αυτοδιοίκησης η όποια κριτική σε σχέση με μεγάλους μισθούς και απολαβές, είναι άδικη. Όταν μιλάω βέβαια έξω σε ανθρώπους που δουλεύουν για 400 ευρώ και δεν ξέρουν αν αύριο θα έχουν δουλειά, οπωσδήποτε τα 1500 φαίνονται ένα μεγάλο ποσό. Ωστόσο απέχουν πολύ από την εικόνα που έχει έξω η κοινωνία σε σχέση με τις απολαβές των αιρετών της αυτοδιοίκησης.
Η συζήτηση αυτή που για τις αντιμισθίες των αιρετών της αυτοδιοίκησης, παράγει ένα πολιτικό συμπέρασμα κατ’ εμένα. Ουσιαστικά αυτή η ιστορία δημιουργεί ένα ταξικό φίλτρο κι ένα ταξικό κόσκινο, σε σχέση με κάποιον που θέλει να ασχοληθεί με την αυτοδιοίκηση. Και αυτό σίγουρα φτωχαίνει, πέρα του ιδεολογικού κομματιού του, το καλάθι μέσα από το οποίο ο πολίτης αύριο θα μπορεί να επιλέξει τον αιρετό που θα τον εκπροσωπήσει. Σήμερα για να ασχοληθεί κάποιος με την αυτοδιοίκηση, σε επίπεδο δημάρχου, ή θα πρέπει να έχει ο ίδιος, και να μην περιμένει τον μισθό του δημάρχου να ζήσει αυτόν και την οικογένειά του, ή θα πρέπει να βρει τρόπο να καλύψει αυτές τις απώλειες, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Η ποιότητα των δημάρχων που γνωρίζω εγώ και στην περιοχή μας αλλά και μέσω της ΚΕΔΕ, δεν αφήνει πολλά περιθώρια σε αυτό που παλιά μπορεί να υπήρχε, την άποψη δηλαδή για τους δημάρχους που περνούν καλά. Ωστόσο ο πολίτης που θα κλιθεί αύριο να επιλέξει το δήμαρχό του, θα πρέπει να μπει και σε αυτό το ερωτηματικό.
ΠτΘ: Δηλαδή απ’ ό,τι καταλαβαίνουμε αν δεν μπορεί κάποιος να συντηρήσει τον εαυτό του, δεν κατεβαίνει για δήμαρχος…
Γ.Π.: Από αυτό χάνουν κυρίως οι τοπικές κοινωνίες και η αποστολή που έχουν οι αυτοδιοικήσεις, διότι άνθρωποι που πραγματικά θα άξιζαν να ασχοληθούν δεν ασχολούνται. Στην Κομοτηνή για παράδειγμα θεωρώ ότι υπάρχουν κάποιες δεκάδες άνθρωποι που θα ήταν καλύτεροι δήμαρχοι από εμένα. Από αυτές τις δεκάδες όμως λίγοι είναι αυτοί που έχουν την οικονομική δυνατότητα που έχω εγώ. Προσωπικά δεν μπήκα φτωχός στην πολιτική και σίγουρα δεν θα μπω πλουσιότερος απ' ό,τι μπήκα.
«Όσοι ασχολούνται στον δήμο Κομοτηνής με τα κοινά, το κάνουν γιατί το έχουν μεράκι∙ δεν προσβλέπουν σε καμία οικονομική απολαβή»
ΠτΘ: Προσφάτως είχαμε και αλλαγές, στο δημοτικό συμβούλιο. Τι γίνεται με την περίπτωση των αντιδημάρχων, του Προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου κτλ;
Γ.Π.: Ο μισθός του προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου είναι 600 ευρώ. Των δημοσίων υπαλλήλων αντιδημάρχων, είναι χαμηλότερος από το μισθό που θα έπαιρναν στο δημόσιο. Αυτοί έχουν το «προνόμιο» με βάση τον Καλλικράτη, όντας αντιδήμαρχοι, να πληρώνονται όχι με τον μισθό του αντιδημάρχου, αλλά με τον μισθό που θα έπαιρναν από την υπηρεσία τους. Τον μισθό ωστόσο τον πληρώνει ο δήμος.
Ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου, έχει την εικόνα ότι υπάρχει μια οικονομική κοσμογονία για τους αιρετούς. Αυτό δεν ισχύει. Και το ξαναλέω ,δεν το λέω για να μεμψιμοιρήσω, το λέω γιατί το όλο ζήτημα εμπεριέχει πολιτικό διακύβευμα και πολιτικό αποτέλεσμα.
Το θετικό αυτής της ιστορίας είναι ότι αυτοί οι οποίοι θα ασχοληθούν με την αυτοδιοίκηση θα το κάνουν εν γνώσει τους και επειδή το αγαπούν, γνωρίζοντας τα δεδομένα αυτά. Και αυτό συμβαίνει στην Κομοτηνή. Τόσο στη συμπολίτευση όσο και στην αντιπολίτευση, για την οποία παρεμπιπτόντως δεν υπάρχει αντιμισθία, όπως επίσης ούτε για τους υπόλοιπους δημοτικούς συμβούλους. Όσοι ασχολούνται λοιπόν στον δήμο Κομοτηνής με τα κοινά, ασχολούνται γιατί το έχουν μεράκι, γιατί το θέλουν. Δεν προσβλέπουν, δεν προσδοκούν, σε καμία οικονομική απολαβή.
«Οι κοινωνικές υπηρεσίες του Δήμου καλούνται να διαχειριστούν 3000 οικογένειες και πάνω από 8000 ανθρώπους»
ΠτΘ: Οι κοινωνικές πολιτικές βρίσκονται στην κορυφή της ατζέντας του Δήμου Κομοτηνής. Πώς τις ασκείτε, μέσα από ποιες δομές σας, και πόσοι είναι οι άνθρωποι στους οποίους πρέπει να έχετε στραμμένο το βλέμμα σας;
Γ.Π.: Η κοινωνική υπηρεσία αν εξαιρέσουμε το κομμάτι της πρόνοιας, που μας ήρθε από τη Νομαρχιακή αυτοδιοίκηση, απαρτίζεται από έναν μόνιμο υπάλληλο. Και όλη αυτή η τεράστια δουλειά που γίνεται στον κοινωνικό τομέα, γίνεται με τη συνδρομή των στελεχών του ΚΕΜΕΑ, του νομικού μας προσώπου, των υπαλλήλων του «Βοήθεια στο Σπίτι», αλλά και τη συνδρομή κοινωνικών λειτουργών και διοικητικών υπαλλήλων. Το τεράστιο έργο που κάνει η κοινωνική μας υπηρεσία, είναι ορατό, τουλάχιστον στους δικαιούχους, αν όχι στην υπόλοιπη κοινωνία. Αριθμητικά μιλάμε για έναν αριθμό της τάξεως των 3000 οικογενειών και περίπου 8.000 με 10.000 ανθρώπους, μαζί με το καινούργιο πρόγραμμα επισιτιστικής βοήθειας, στο σύνολο των 67.000 πολιτών του Δήμου. Από αυτό καταλαβαίνουμε ότι η ανάγκη έχει απλωθεί και σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα πέρα από συγκεκριμένες ομάδες.
«Το μεγάλο πρόβλημα των κατοίκων του Οικισμού δεν είναι ούτε οι συνθήκες ούτε η φτώχεια τους αλλά το ότι οι ίδιοι δεν πιστεύουν ότι θα μπορέσουν ποτέ να ενσωματωθούν στο υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο»
ΠτΘ: Δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε στο ζήτημα του Αλαν Κογιού που δυστυχώς επανήλθε μετά και το τραγικό συμβάν με τη δολοφονία του 6χρονου. Στο πλαίσιο του ρεπορτάζ οι συγγενείς του θύματος μας είχαν πει ότι είχαν γίνει οι διαδικασίες για την φοίτησή του στο Ειδικό Σχολείο Ξάνθης. Με αφορμή αυτό ποια είναι η κατάσταση, οι παρεμβάσεις που μπορείτε να κάνετε στην περιοχή του Αλάν Κογιού;
Γ.Π.: Σε ό,τι αφορά την ομάδα του Αλαν Κογιού, των Ρομά γενικότερα, υπάρχει το Ιατροκοινωνικό κέντρο. Υπάρχουν συνολικά δύο τέτοια κέντρα, που υπάγονται στο ΚΕΜΕΑ και τα οποία λειτουργούν μέσω κεντρικών και ευρωπαϊκών προγραμμάτων. Αφορούν στον οικισμό του Αλάν Κογιού και στον οικισμό της Μελέτης. Αυτά τα δύο κέντρα λειτουργούν καθημερινά, με ένα δύο ανθρώπους επίσης και έχουν άμεση επαφή με τους ανθρώπους του οικισμού. Σε αυτές τις περιπτώσεις όμως βλέπουμε και το αμφίδρομο αυτής της σχέσης. Πολλές φορές, οι κοινωνικοί λειτουργοί και όσοι ασχολούνται με αυτή την ιστορία, θα πρέπει να επιμείνουν στην επαφή τους με την οικογένεια ή με το φυσικό πρόσωπο, προκειμένου να ανοιχτεί το φυσικό πρόσωπο για το πρόβλημα του στο Ιατροκοινωνικό κέντρο και αυτό με την σειρά του να δώσει τη λύση. Υπάρχουν λοιπόν οι δομές αυτές.
Η αλήθεια είναι όμως ότι όλα αυτά είναι ασπιρίνη στο βασικό πρόβλημα. Ειδικά για το Αλάν Κογιού, έχω πει πολλές φορές ότι θα πρέπει η κοινωνία της Κομοτηνής, να φύγει από, μία δικαιολογημένη πολλές φορές, στρέβλωση της αντίληψης που έχει για τους ανθρώπους αυτούς, γιατί όπως και εγώ και εσείς, αν είχαμε μεγαλώσει σε αυτό το περιβάλλον, αστικό, οικογενειακό, κοινωνικό, μορφωτικό, οικονομικό που μεγαλώνουν οι άνθρωποι στο Αλάν Κογίου θα είχαμε την ίδια κατάληξη.
Το μεγάλο πρόβλημά τους ωστόσο δεν είναι ούτε οι συνθήκες διαβίωσης ούτε η φτώχεια τους ούτε η έλλειψη μορφωτικού επιπέδου. Το μεγάλο τους πρόβλημα είναι ότι οι ίδιοι δεν πιστεύουν ότι θα μπορέσουν ποτέ να ενσωματωθούν και να ενταχθούν σε αυτό που λέμε υπόλοιπο κοινωνικό σύστημα και σύνολο. Είναι πολύ άσχημο να είσαι «παραιτημένος» εξ αρχής ως άτομο και ως κοινωνικό υποσύνολο από την προοπτική κάποια στιγμή να ενσωματωθείς σε αυτό το οποίο το ίδιο σε αποδιώχνει αλλά και εσύ βλέπεις ότι δεν μπορείς να το πλησιάσεις. Πρόκειται για έναν αντιγυρισμένο «ρατσισμό», του ότι «εμείς δεν θα γίνουμε ποτέ, σαν αυτούς». Αυτό τους γκετοποιεί, καταρχήν μέσα τους, τον καθένα ατομικά, στην ψυχοσύνθεσή του και φυσικά συνολικά σαν υποσύνολο.
Γι αυτό είναι πολύ σημαντικό ως πρώτο βήμα, όχι ως πανάκεια, αλλά ως αναγκαία συνθήκη ‒καθόλου ικανή από μόνη της‒ η μεταφορά και η μεταστέγασή τους σε έναν χώρο που θα έχουν αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, αυτονόητη υποχρέωση της πολιτείας να τους το παρέχει.
«Υπήρχε αναποτελεσματικότητα στο ζήτημα του Αλάν Κογιού τα προηγούμενα χρόνια, συμπεριλαμβανομένης και της δικής μου παρουσίας στον δήμο»
ΠτΘ: Πολυχρονισμένο ζήτημα και απαίτηση τόσο των ίδιων όσο και της κοινωνίας συνολικά. Τι ισχύει αυτή τη στιγμή για το ζήτημα αυτό;
Γ.Π.: Το οικιστικό τους είναι μία κατάσταση δεκαετιών. Οι άνθρωποι αυτοί ζουν εκεί, κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες, σε καταπατημένες εκτάσεις, είτε δημόσιες είτε ιδιωτικές, γιατί μην ξεχνάμε ότι υπάρχει και ένα θέμα με τους ανθρώπους που έχουν εκεί εκτάσεις πληρώνουν ΕΝΦΙΑ, εφορίες κ.α. και είναι δεσμευμένες οι εκτάσεις τους . Υπήρχε μία αναποτελεσματικότητα ως προς την διαχείριση του ζητήματος τα προηγούμενα χρόνια, και βάζω και την δική μου παρουσία στον δήμο. Όταν αναλάβαμε το 2011 είδαμε τι είχαμε μπροστά μας να κάνουμε ως δουλειά και ως ενέργειες προκειμένου να αρχίσει να κυλάει ο τροχός για την ιστορία της τής οικιστικής τους αποκατάστασης και το προχωρήσαμε.
Αρχικά το να τους μεταφέρεις σε έναν χώρο σημαίνει ότι αυτός θα πρέπει να είναι χωροθετημένος, να έχει δηλαδή τη θεσμική κατοχύρωση ότι αυτός ο χώρος είναι γι ‘αυτή τη δουλειά. Αυτό δεν υπήρχε. Τον Φεβρουάριο του 2012 βγάλαμε το ΦΕΚ του γενικού πολεοδομικού που χωροθετούσε μία περιοχή 100 στρεμμάτων ανατολικά της πόλης, προκειμένου αυτοί οι άνθρωποι που ζουν σήμερα σε αυτή την περιοχή, 15 στρεμμάτων, να μεταφερθούν σε μία περιοχή 100 στρεμμάτων. Το δεύτερο που έγινε ήταν η απαλλοτρίωση του χώρου αυτού. Δεν ήταν καθόλου αυτονόητο βέβαια ότι ο δήμος θα μπορούσε να βρει το ένα εκατομμύριο που χρειαζόταν προκειμένου να πληρωθούν τα χρήματα και να αποκτήσει ο δήμος την κυριότητα της έκτασης αυτής. Ωστόσο έγινε και αυτό. Το τρίτο που είχαμε να αντιμετωπίσουμε ήταν οι προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας κάποιων συμπολιτών μας, το οποίο μετά από έντεκα νομίζω αναβολές που τράβηξαν τρία- τέσσερα χρόνια, τελικά δικαίωσε τον δήμο, και πλέον η περιοχή αυτή είναι δικιά μας γι ’αυτήν την δουλειά.
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
