«Μεμνησο», η προσφατη ποιητικη συλλογη του Τασου Γαλατη
Στο πρώτο ποίημα της συλλογής ΜΕΜΝΗΣΟ, «Ένας Ρωμιός», αισθάνεσαι ότι ο Τάσος Γαλάτης θέλει να σπάσει τα όριά του, να προσδιορίσει μια πιο άμεση σχέση με την καθημερινότητα και σε νέα σύνθεση βγαλμένη από τις εμπειρίες του, να αρθεί πάνω της, σε μια διάσταση πανανθρώπινης επικοινωνίας.
Στην Γ΄ ενότητα της συλλογής «ουκ επάξεται», νιώθεις ότι ο ποιητής αγγίζει την ίδια την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης και μοίρας, πυκνώνοντας τα νοήματα και τον χρόνο του ταπεινά σε «βότσαλα» της ψυχής του.
Σ΄ αυτή την ενότητα υπάρχει σοφία και δύναμη. Η γραφή του δεν είναι αποτέλεσμα μόνο γλωσσικού πλούτου και ευρυμάθειας, περικλείει απόσταγμα ολόκληρης ζωής. Είναι η εμπειρία ενός πολυτάραχου ταξιδιού αναζήτησης, με ελπίδες, συναισθήματα και διαψεύσεις. Και στο υπόστρωμα των λέξεων και των ρυθμών, που χρησιμοποιούνται, κρύβονται πίκρες, απογοητεύσεις, αλλά και άπλετο φως πολύτροπης γνώσης.
Στον προσεκτικό αναγνώστη ιδιαίτερη συγκίνηση προξενούν τα ποιήματα: «οι ρυθμοί», «ο μυστικός έρως» και το «ουκ έχω ειδέναι».
Ο Τάσος Γαλάτης μας θυμίζει την επικαιρότητα του σωκρατικού «εν οίδα ότι ουδέν οίδα», με τον αγνό λόγο και την επίγνωσή του για την τραγικότητα της ύπαρξής μας, σε μια ενότητα αντιφατική με την κοσμική μήτρα που μας γέννησε.
αρχαίου σοφού
ουκ έχω ειδέναι, δεν έχω ιδέα….
Γιατί και πως το αόρατο εισβάλλει ακατανόητο
στο φωτεινό βασίλειο των ορατών
γιατί και πως το φως δε γίνεται να λάμπει δίχως
το σκοτάδι
γιατί και πως οι μέρες και οι νύχτες μου
το ίδιο αίνιγμα κρύβουν και φωτίζουν.»
Και μας μιλάει για τη σχέση της ποίησης με την ίδια τη ζωή, για την ανάγκη να αρθούμε στους ρυθμούς της, προκειμένου να επιβιώσουμε στη σκοτεινή και αβέβαιη από αξίες εποχή μας. Και μας ωθεί απαλά, να προσδιορίσουμε εκ νέου τη σχέση μας με τον κόσμο, παρεμβαίνοντας στην κατεύθυνση του προσανατολισμού μας, με την ανάδειξη των ανόθευτων πνευματικών αξιών.
να μεταμορφωθεί ο κόσμος σε τροχαίους και ίαμβους
να γίνουν δάκτυλοι και ανάπαιστοι οι συμφορές του
όσο και να μοχθούν οι ποιητές
να υποτάξουν στο δικό τους το ρυθμό
τα σκοτάδια του βίου και τον θάνατο….»
Τέλος, αναφέρεται στο μυστικό κόσμο του έρωτα, που μας συνδέει με τα κρυφά νήματα της ύπαρξής μας και που χωρίς αυτόν δεν θα είχε νόημα το να ζούμε. Είναι αυτός ο δεσμός που μας κάνει να μετουσιώνουμε τα απλά ερεθίσματα σε αισθήματα ψυχής και κάποτε, σε καλλιτεχνική δημιουργία με αναμφισβήτητη ομορφιά.
ποτέ δεν σμίξανε οι αγκαλιές μας
δεν είπαμε αντίο, δεν φιληθήκαμε
γι αυτό και οι ψυχές μας έχουν δεθεί παντοτινά
περιγελώντας και αψηφώντας
του πόθου την απαντοχή, της ηδονής την πλάνη
τις μάταιες που αφάνισαν τα χρόνια μου αγκαλιές.»
Ο ποιητής Τάσος Γαλάτης
Ο Τάσος Γαλάτης γεννήθηκε στο Αργοστόλι της Κεφαλλονιάς το Δεκέμβριο του 1937, με καταγωγή από τη Νέα Φιγαλεία της Ολυμπίας. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ποιήματά του δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά στο περιοδικό «Πανσπουδαστική» (Απρίλιος 1962). Το πρώτο του βιβλίο «Μυθολογία του δάσους» (1962), χαρακτηρίστηκε από την κριτική «σαν μια παρουσία από τις σπανιότερες μέσα στην παραγωγή των νεοτέρων» (περ. «Διάλογος», τχ. 2, Θεσσαλονίκη 1962). Για το δεύτερο βιβλίο του «Τα παροράματα» (1968), ο Οδυσσέας Ελύτης παρατήρησε: «σπάνια το ποιητικό πρόβλημα αντιμετωπίζεται με τόση σοβαρότητα». Το 2006 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για το βιβλίο του «Ανιπτόποδες και Σφενδονήτες». Ποιήματά του μεταφράστηκαν στα αγγλικά από τον George Thaniel (Γιώργο Δανιήλ). Ο Τάσος Γαλάτης υπηρέτησε ως φιλόλογος σε διάφορα σχολεία του εσωτερικού και του εξωτερικού.
Εχει, μεταξύ άλλων, εκδώσει τις συλλογές: «Τα χαράγματα», Πλέθρον 1986/«Ο σημειωμένος», Τυπωθήτω 2005/«Ανιπτόποδες και σφενδονήτες», Γαβριηλίδης 2005/«Κάθοδος», Τυπωθήτω 2011/«Το φως του κόσμου», Τυπωθήτω 2013/«Μέμνησο», Γαβριηλίδης 2017.
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
