Τον Μακρον η την Λεπεν;

Με αφορμή τον δεύτερο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών

Τι προσδοκούν οι Γάλλοι από τις προεδρικές εκλογές τις τελευταίες δεκαετίες; Την απάντηση στους νέους συσχετισμούς που διαμορφώθηκαν με το τέλος του Ψυχρού πολέμου στην Ευρώπη, με την ενοποίηση της Γερμανίας και τη διεύρυνση αντί της εμβάθυνσης της Ε.Ε. με την ένταξη των κρατών της Βαλτικής και της Ανατολικής Ευρώπης, κρατών δορυφόρων ιστορικά και οικονομικά του Βερολίνου. Μέχρι τότε το Παρίσι είχε το πρόσταγμα στον Γαλλογερμανικό άξονα ενώ σήμερα, βαθμιαία από τότε, έχει μεταβληθεί σε ακόλουθο του Βερολίνου και με τη συναίνεσή του νομιμοποιεί την επικυριαρχία της Γερμανίας με αντάλλαγμα κάποιες επιλεκτικές εξαιρέσεις, όπως π.χ. από το στόχο του 3% του δημοσιονομικού ελλείμματος που επιβάλλει το Σύμφωνο Σταθερότητας. “Ευτυχώς” για τη Γαλλία  που υπάρχει το Εθνικό Μέτωπο της Μαρί Λεπέν, το οποίο προβάλλουν ως “μπαμπούλα” για να συγκρατούν το εκλογικό σώμα στα “επιτρεπτά” όρια, αποπροσανατολίζοντας έτσι τη δυσαρέσκειά του για την υποβάθμιση της Γαλλίας στο Ευρωπαϊκό οικοδόμημα αλλά και του βιοτικού του επιπέδου στη μεταψυχροπολεμική περίοδο.
 
Οι Γάλλοι έχουν αποδείξει μέχρι σήμερα ότι δεν είναι φιλοευρωπαϊστές στο βαθμό που τους εμφανίζουν τα ΜΜΕ. Το Σεπτέμβρη του 1992 ενώ η συντριπτική πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου είχε ταχθεί υπέρ της ψήφισης της Συνθήκης του Μάαστριχτ, ο γαλλικός λαός, καίτοι ανυποψίαστος ακόμη για ό,τι θα ακολουθούσε με την επανένωση της Γερμανίας, καταψήφισε με ποσοστό 49% τη Συνθήκη. Μάλιστα, τον Μάιο του 2005 όταν πλέον βίωνε την ανατροπή των συσχετισμών στην Ευρώπη σε βάρος της Γαλλίας, το εκλογικό σώμα καταψήφισε σε δημοψήφισμα το Ευρωσύνταγμα με ποσοστό 54%. Ποια ήταν η απάντηση της γαλλικής πολιτικής ελίτ, η οποία στο όνομα της προστασίας της δημοκρατίας επισείει σήμερα τον κίνδυνο εκλογής της Λεπέν, στην απόρριψη του Ευρωσυντάγματος; Αντί να θέσει σε νέο δημοψήφισμα τη Συνθήκη της Λισσαβώνας, διότι υποκατάστησε το απορριφθέν Ευρωσύνταγμα, την έθεσε προς ψήφιση στο κοινοβούλιο, όπου και υπερψηφίστηκε. Η περιφρόνηση της δημοκρατίας στη Γαλλία, δεν οδήγησε στην ανάκαμψη της χώρας αλλά αντίθετα εμβάθυνε την κρίση και επιδείνωσε τη θέση της. Στην Ε.Ε. μάλιστα οδήγησε σε ολοκληρωτικές μορφές λήψης αποφάσεων από μη αιρετά όργανα (Κομισιόν, Eurogroup, Euroworking group)  που καθορίζουν το μέλλον των λαών ερήμην τους. Γι’ αυτό μεγιστοποιείται ο κίνδυνος τυχόν εκλογής της Μαρί Λεπέν, ώστε να προβάλλεται στον ψηφοφόρο ως κριτήριο επιλογής “το μη χείρον βέλτιστον”,  άσχετα του τι συνιστά το “μη χείρον”, επικαλύπτοντας έτσι τη λαϊκή δυσαρέσκεια του για όσα αναφέρθηκαν.
 
Μπορεί να απαντήσει ο Μακρόν στους νέους συσχετισμούς που διαμορφώθηκαν με το τέλος του Ψυχρού πολέμου στην Ευρώπη σε βάρος της Γαλλίας; Αναμφισβήτητα όχι, αν κρίνουμε από τον Σόιμπλε ο οποίος προεκλογικά δήλωσε πως αν ήταν Γάλλος μάλλον θα ψήφιζε τον Μακρόν, κυρίως όμως από την ανεπιφύλακτη υποστήριξη της γερμανικής καγκελαρίας, της Κομισιόν και του προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου προς το πρόσωπό του.
 
Οι Γάλλοι αναζητώντας το νέο που θα επανέφερε τη Γαλλία στην πρωτοπορία της Ευρώπης, ταύτισαν προφανώς τις νέες ιδέες που μπορούν να δρομολογήσουν την υπέρβαση με την ηλικία και τη νεότητα. Το ένα δεν αποκλείει το άλλο, αλλά ο Εμανουέλ Μακρόν μέχρι σήμερα  δεν έδειξε κατ’ ελάχιστο ότι είναι φορέας του νέου, δεν απέδειξε σε καμιά περίπτωση ότι είναι ένα πολιτικοποιημένο άτομο ώστε να αντιμετωπίσει πολιτικά τις αντιφάσεις και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Γαλλία στην μετά Μάαστριχτ εποχή. Αποτελεί μια ανανεωμένη εκδοχή του παλιού.
 
Αντίθετα η Λεπέν είναι αναμφισβήτητα πολιτικός, κληρονόμος και φορέας ιδεών που αμφισβητούν τις ιδέες που διαμόρφωσαν τα βιώματά μας. Όμως, οι φόβοι ότι αν εκλεγεί θα υλοποιήσει τις ακραίες ιδέες του πατρός Λεπέν είναι υπερβολικές. Αυτό το διαπιστώσαμε με τον Τραμπ, ο οποίος παρά τις προεκλογικές του εξαγγελίες, απέτυχε να καταργήσει το obamacare, ενώ αναγκάστηκε να απομακρύνει δύο στενούς συνεργάτες του σε θέματα Εθνικής Ασφάλειας, τον Στίβεν Μπάνον και τον Μάικλ Φλιν και έκανε στροφή 180 μοιρών στις σχέσεις με τη Ρωσία βομβαρδίζοντας τη Συρία. Οι δομές και οι μηχανισμοί ενός κράτους δεν καταλύονται με την εκλογή ενός πολιτικού προσώπου. Υπάρχουν και οι ασφαλιστικές δικλείδες των κοινοβουλευτικών σωμάτων. Εξ άλλου ό γαλλικός λαός γνωρίζει να μάχεται, όπως απέδειξε πρόσφατα αντιδρώντας σε νόμο του Ολάντ, αλλά και το 1968. Σήμερα αντί να προβάλλονται τα προσόντα του Μακρόν, προβάλλεται ο φόβος για τη Λεπέν. Γι’ αυτό οι προεδρικές αναμετρήσεις που διεξήχθησαν με κριτήριο τον φόβο των Λεπέν και όχι την αξιοσύνη των υποψηφίων οδήγησαν στην εξουσία μετριότητες με επακόλουθο την παρακμή.
 
Στο δίλημμα Μακρόν ή Λεπέν αρμόδιος να απαντήσει είναι ο γαλλικός λαός. Όμως εμείς οι Έλληνες, όπως και πολλοί λαοί της ΕΕ και κυρίως της Ευρωζώνης που υφιστάμεθα τις συνέπειες της γερμανικής επικυριαρχίας και του αντιδημοκρατικού τρόπου λειτουργίας της ΕΕ, θα πρέπει να αξιολογήσουμε και την άλλη όψη του νομίσματος. Μετά το Brexit, το εκλογικό αποτέλεσμα των γαλλικών προεδρικών εκλογών που θα συντάρασσε συθέμελα την ΕΕ και θα οδηγούσε στην επανίδρυσή της θα ήταν η επικράτηση της Λεπέν. Ο Franklin Delano Roosevelt έλεγε ότι «το μόνο πράγμα που πρέπει να φοβόμαστε είναι ο ίδιος ο φόβος». Ο γαλλικός λαός θα πρέπει να υπερβεί τον «φόβο του φόβου» όχι μόνον χάριν των λαών του ευρωπαϊκού περιθωρίου αλλά προκειμένου να επανέλθει η Γαλλία στην πρωτοπορία των εξελίξεων
 

Αλεξανδρούπολη,  28-4-2017    

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.