Point of View: Seated

Αγαπητέ/ή αναγνώστη/ρια,
 
Έχω τόσα να πω κα μόνο 26 λεπτά να τα γράψω.
 
Θα επικεντρωθώ λοιπόν στα της τελευταίας εβδομάδας προσωπικά μου.
 
Τη Δευτέρα έφυγα στην Αθήνα όπου και διαγωνίστηκα μαζί με την Φωτεινή Σαρρίδου στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Μπότσια. Τι είναι το Μπότσια; Δεν χρειάζεται να το αναλύσω εγώ. Αν θες να μάθεις, ψάξε ή ρωτά με και θα χαρώ να σου δείξω. Αυτό που πρέπει να μάθεις όμως είναι η χαρά που προσφέρει ο αθλητισμός, ακόμα και σε έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να ξύσει την μύτη του, όπως εγώ.
 
Είχαμε λοιπόν τη μεγάλη χαρά εγώ κι η Φωτεινή να φτάσουμε μέχρι την 6η θέση, ανταγωνιζόμενοι με 30 ακόμα αθλητές, κάποιοι εξ αυτών παγκόσμιου κλάσης.
 

Είμαστε η έκπληξη της χρονιάς, “the talk of the town” όπως το λέμε εκεί στο United Kingdom όπου σπουδάζω, πήραμε τρεις νίκες και βιώσαμε και δυο ήττες. Λάβαμε συγχαρητήρια από το σύνολο των συμμετεχόντων, συμπεριλαμβανομένων των Παραολυμπιονικών Άννας Ντέντα και Γρήγορη Πολυχρονίδη, του ομοσπονδιακού προπονητή κ. Γιώργου Τζίμα –η βοήθεια του οποίου ήταν πολύτιμη- του συμπαίκτη μου και Παραολυμπιονίκη Νίκου Γονιού και της νεότερης εκδότριας Νατάσσας Βαφειάδου, η οποία παρεμπιπτόντως στο μέλλον πρόκειται να γίνει η κυρία Μακρόν μου, αλλά σε πολύ πιο ελκυστική και κομψή βερσιόν.
 
Στα τυπικά αγωνιστικά 3 χρυσά μετάλλια πήρε  ο Τυρταίος και ένα οι Αετοί στα Ατομικά, ενώ στα ζευγάρια τα μετάλλια μοιράστηκαν ο Τυρταίος και ο ΑΣΑΧ.

Η Κομοτηνή εκπροσωπήθηκε επάξια μιας και η αποστολή του πρωτοεμφανιζόμενου Α.Σ. «ΗΡΟΔΙΚΟΣ» κατέβασε δυο αθλητές – τον γράφοντα και τον Νίκο Γονιό-  οι οποίοι ως πρωτάρηδες- ερασιτέχνες καταφέραμε και μπήκαμε στην οκτάδα.
 
Όταν νικήσαμε τον κ.Λέκκα, έναν πολύ αξιόλογο αθλητή, που έχει διακριθεί σε πανευρωπαικούς και Παραολυμπιακούς αγώνες, και περάσαμε στους οχτώ, η Φωτεινή έτρεχε κλαίγοντας από χαρά πάνω κάτω στο γήπεδο, ενώ εγώ είχα μείνει ακίνητος  – ως συνήθως –  χαμογελώντας, σκεπτόμενος τα βαθιά νοήματα της εξέλιξης και της ύπαρξης. Όχι σε θεωρητικό επίπεδο, αλλά σε πρακτικό, τουτέστιν  «τι ωραία που είναι η ρημάδα η ζωή και τι περίεργες χαρές μας δίνει». Και στη δική μου περίπτωση το πώς ένα άγνωστο άθλημα μου έδινε τόση χαρά και αγωνία σε τόσο λίγο χρόνο.
 

Προπονηθήκαμε ελάχιστα γι’ αυτό που εν τέλει καταφέραμε και ζήσαμε πέντε μαγικές μέρες σε μια πόλη που είναι δύσκολο ακόμα και να ζεις, ιδίως άμα χρησιμοποιείς αμαξίδιο και δεν θες να μείνεις σπίτι σου.
 
Τελικά αυτός που τα καταφέρνει δεν χρειάζεται δύναμη, παρά μόνο στόχο και προσαρμογή. Έτσι επιβιώνεις αλλά είσαι και ευτυχής. Και για να το κάνω πιο σαφές, όσο και να θες την εκδότρια, αυτή δεν θα σε κοιτάξει λόγω μυϊκής μάζας, αλλά γιατί θα της δείξεις πόσο τη θες, τη σωστή στιγμή και με τον σωστό τρόπο. Δεν τη νοιάζει αν έχεις λεφτά, πλούτη και αρχοντικά ούτε αν έχει γνωστούς κ.ο.κ., την νοιάζει πως νοιάζεσαι. Την εκδότρια την φωνάζουν και ζωή.
 
Δεν γράφω άλλο σήμερα, μα σας υπόσχομαι σύντομα κι άλλα άρθρα!
 

 
Υ.Γ. Ευχαριστώ πρώτα απ’ όλους την Φωτεινή γιατί χωρίς αυτήν δεν θα γινόταν τίποτα. Μετά την Μαρία Μοσχοβού που μου έδωσε την ευκαιρία να αυτονομηθώ αυτή την εβδομάδα και να αγαπήσω λίγο περισσότερο τον εαυτό μου. Έπειτα τον αδερφό μου, τον πατέρα μου και την μητέρα μου για την συνεχή στήριξη τους, τον Φάνη Παπαδημητρίου για την ακατάπαυστη και ένθερμη εκδήλωση οπαδικής αγάπης και τέλος τον Μιχάλη Ραγκούση που δεν με πίστεψε στιγμή αλλά τον έκανα περήφανο κι ας μην το παραδέχεται.
 
Υ.Γ. ΗΡΟΔΙΚΕ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ «ΗΡΩΑΣ ΖΩΗΣ». ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΕΧΩ ΓΙΝΕΙ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.