Φυλακισμενοι στην Ευρωπη;

Είναι τυχαίο το γεγονός ότι από την ημέρα που ο βρετανικός λαός αποφάσισε την έξοδο της χώρας του από την Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.) έχουν συστρατευθεί οι πάντες, οι αξιωματούχου των Βρυξελλών αλλά και οι ηγέτες των κρατών μελών συνεπικουρούμενοι από τα Μ.Μ.Ε., προβάλλοντας καθημερινά ό,τι χειρότερο για το μέλλον της Μ. Βρετανίας εκτός Ε.Ε. σε όλα τα επίπεδα; Απαξίωση του Λονδίνου ως κορυφαίου χρηματοπιστωτικού κέντρου της Ευρώπης, μετεγκατάσταση των μεγάλων επενδυτικών τραπεζών, αποχώρηση της έδρας πολυεθνικών εταιρειών, αύξηση της ανεργίας, υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου και πριν όλα αυτά άμεση καταβολή ποσού της τάξης των 60 δις που «οφείλει» η Βρετανία στην Ε.Ε. προκειμένου να ενεργοποιηθεί η διαδικασία της εξόδου. Πρόκειται για επιχείρηση εκφοβισμού των λαών των υπολοίπων κρατών μελών λόγω της δυσφορίας τους εν μέσω της κρίσης λιτότητας και της κλιμακούμενης ανισότητας σε κρατικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, ώστε η αντίδραση του βρετανικού λαού να μη βρει συνεχιστές σε άλλα μέλη της Ε.Ε.. Όμως πρόκειται για προσπάθεια εκφοβισμού και του βρετανικού λαού με την ελπίδα ενός δεύτερου δημοψηφίσματος (προσφιλής μέθοδος των Βρυξελλών κάθε φορά που απορρίπτονται τα σχέδιά της σε δημοψηφίσματα) στο οποίο θα αναιρέσει την αρχική του ψήφο.
 
Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά την ανακοίνωση πρόωρων εκλογών από την πρωθυπουργό της Βρετανίας, ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ παραλλήλισε την πορεία της Βρετανίας προς το Brexit «με έναν σεισμό που στη συνέχεια η ένταση κλιμακώνεται». Ενώ ο εκπρόσωπος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις διαπραγματεύσεις για το Brexit Γκι Φερχόφσταντ, δήλωσε ότι με τις πρόωρες εκλογές οι Βρετανοί πολίτες θα έχουν μια δεύτερη ευκαιρία να εκφραστούν για τις σχέσεις της χώρας τους με την ΕΕ. Όμως σε μια δημοκρατική ένωση κρατών, όπως προβάλλεται η Ε.Ε., στην οποία η ένταξη θεωρείται εθελοντική, είναι δυνατό να μην είναι δυνατή η αποχώρηση ενός κράτους μέλους χωρίς να υφίσταται τη σωρεία των εκφοβισμών και των εκβιασμών, όπως συμβαίνει τώρα στην περίπτωση της Βρετανίας; Και αν όλα αυτά συμβαίνουν σήμερα ενάντια σε ένα μέλος της ισχύος της Βρετανίας, είναι αυτονόητο να συμπεράνουμε αναλογικά ότι τα αδύναμα κράτη μέλη είναι παγιδευμένα στις δομές της Ε.Ε.. Αυτό είναι το μήνυμα που αποστέλλουν οι Βρυξέλλες στους λαούς των κρατών μελών με αφορμή το Brexit και υποβολέα το Βερολίνο.
 
Μάλιστα οι Βρυξέλλες, παίζοντας στην κυριολεξία με τη φωτιά, έθεσαν, με αφορμή τη διαδικασία του Brexit, θέμα κυριαρχίας του Γιβραλτάρ φέρνοντας αντιμέτωπες τη Βρετανία και την Ισπανία. Ας μη ξεχνάμε ότι η βρετανική κυριαρχία στο Γιβραλτάρ αναγνωρίσθηκε με την Συνθήκη της Ουτρέχτης από το 1713 ενώ οι κάτοικοί του στο δημοψήφισμα του 1969 τάχθηκαν στη συντριπτική τους πλειοψηφία υπέρ της συνέχισης της σύνδεσής τους με τη Βρετανία και σε νέο δημοψήφισμα το 2002 με ποσοστό 99% απέρριψαν την ιδέα διαμερισμού της εθνικής κυριαρχίας μεταξύ Βρετανίας και Ισπανίας, θέμα που η ΕΕ ανακινεί σήμερα. Στο προσχέδιο της κοινής θέσης της ΕΕ για τις διαπραγματεύσεις εξόδου της Βρετανίας, υπογραμμίζονταν ότι: «Μετά την αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ένωση, καμία συμφωνία μεταξύ ΕΕ– Ηνωμένου Βασιλείου δεν θα ισχύει για την περιοχή του Γιβραλτάρ, χωρίς την επίτευξη συμφωνίας μεταξύ της Ισπανίας και του Ηνωμένου Βασιλείου». Επί της ουσίας, αυτό προσφέρει στη Μαδρίτη μια ειδική σχέση διαμερισμού της κυριαρχίας στο Γιβραλτάρ. Είναι δυνατό ένα κράτος με το αυτοκρατορικό παρελθόν της Βρετανίας να ανεχθεί αμφισβήτηση της εθνικής της κυριαρχίας; Το βάρος της ιστορικής κληρονομιάς της ήταν αυτό που την οδήγησε στα Φώκλαντ, το ίδιο οδήγησε τον λαό της στο Brexit, αφού οι μεγαλύτεροι σε ηλικία Βρετανοί δεν μπορούσαν να ανεχθούν την πατρίδα τους, νικήτρια των δύο παγκοσμίων πολέμων, να κηδεμονεύεται από την ισάριθμες φορές ηττημένη και κατεστραμμένη Γερμανία. Γιατί να μην απαντήσουν, αν χρειαστεί και στη σημερινή πρόκληση; Είναι χαρακτηριστική η δήλωση  του πρώην ηγέτη των Τόρις, Μάικλ Χάουαρντ, ο οποίος υπενθυμίζοντας τον πόλεμο με την Αργεντινή για τα Φώκλαντ, υποστήριξε ότι η πρωθυπουργός Τερέζα Μέι θα πήγαινε πρόθυμα σε πόλεμο με την Ισπανία προκειμένου να υπερασπιστεί το Γιβραλτάρ. Η Βρετανία είναι πυρηνική δύναμη και παραμένει η ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη στην Ευρώπη.
 
Για όσους θεωρούν όλα αυτά σενάρια φαντασίας θα υπενθυμίσω όσα είπε ο  Ζαν Κλοντ Γιούνκερ σε συνέντευξη του στο Der Spiegel το 2012: «Όποιος πιστεύει, είπε, ότι δεν τίθεται πλέον το αιώνιο ερώτημα περί ειρήνης και πολέμου στην Ευρώπη, μπορεί να πλανάται οικτρά. Οι δαίμονες δεν έχουν φύγει, απλά κοιμούνται».  Μέχρι τη διάλυση της ΕΣΣΔ οι χώρες της ΕΟΚ ήσαν συνασπισμένες απέναντι στο “αντίπαλο δέος” υπό την επικυριαρχία των ΗΠΑ. Σήμερα έχουν απελευθερωθεί οι ανταγωνισμοί μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών αναβιώνοντας απειλές του παρελθόντος. Δηλαδή, αν αποφασίσουν να αποχωρήσουν από την Ε.Ε. 3-4 κράτη μέλη και να συνασπιστούν σε μια νέα ένωση κρατών ή να συνασπιστούν με τη Βρετανία, θα πρέπει να οδηγηθούμε σε μια ενδοευρωπαική σύρραξη;
 
Μάλιστα, όσα συμβαίνουν με επίκεντρο την κυριαρχία του Γιβραλτάρ, με κάνουν να διερωτώμαι: Στην περίπτωση που η χώρα μας τολμήσει να ζητήσει την έξοδό της από την ΕΕ, ποια θα είναι η θέση των Βρυξελλών (με υποβολέα το Βερολίνο) στην ελληνοτουρκική διένεξη, ως απειλή;
 

Αλεξανδρούπολη, 13-5-2017

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.