Αννα Γαλανου «Στο βιβλιο εμπεριεχονται μοιραια οι δυο μου καταγωγες, η Κρητη και η Θρακη»

«Το βραβείο σου το δίνει ο κόσμος» «Η γυναίκα είναι δύναμη και πηγή ζωής»

Την «Θυσία» το πρώτο μυθιστόρημα εποχής, της τριλογίας «Οι δρόμοι της καταιγίδας» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Διόπτρα» που φέρει την υπογραφή της συγγραφέα κ. Άννας Γαλανού, παρουσιάζεται σήμερα στην Κομοτηνή και συγκεκριμένα στο Wine Bar «Μαρμελάδα» στις 20:00.
 
«Πρωταγωνίστρια» η Κρήτη και συγκεκριμένα ο Χάνδακας, σε ένα «οδοιπορικό» στα ιστορικά γεγονότα της περιόδου του 1550-1570, με ευγενείς, σκλάβους, αλήθειες, ψέματα, πασάδες, δούκες, έρωτες, πάθη, ίντριγκες και πειρατές να «παρελαύνουν» στις σελίδες που υπογράφει η κ. Γαλανού.
 
Με αφορμή την παρουσίαση της «Θυσίας» η κ. Γαλανού μίλησε στο «Ράδιο Παρατηρητής 94 fm» για τους  δρόμους της καταιγίδας, την Κρήτη αλλά και την «μοιραία» όπως την χαρακτήρισε η ίδια αναφορά της στη Θράκη, καθώς και για την έως τώρα πορεία της στην συγγραφή.
 
Άννα Γαλανού όμως…
 
ΠτΘ: Το πρώτο μυθιστόρημα της σειράς «Οι δρόμοι της καταιγίδας» με τίτλο «Θυσία» παρουσιάζεται σήμερα στην Κομοτηνή. Ένα μυθιστόρημα εποχής η υπόθεση του οποίου διαδραματίζεται στην Κρήτη, παρόλα αυτά εμπεριέχει και λίγο Θράκη. Πείτε μας λίγα λόγια για το περιεχόμενο του βιβλίου.
Α.Γ.:
Το βιβλίο είναι μοιρασμένο ανάμεσα στην Κρήτη και τη Θράκη. Ξεκίνησα να γράφω για την ενετοκρατία του Χάντακα, όμως τα βιβλία σε πηγαίνουν μόνα τους εκεί που θέλουν κι έτσι δεν θα μπορούσα να παραλείψω ή να αφήσω ή να αγνοήσω το «αντίπαλο δέος» των Ενετών που ήταν οι Οθωμανοί. Από τη μια η ενετική αυτοκρατορία η οποία είναι κυρίαρχη στη θάλασσα και τα νησιά και στο εμπόριο και από την άλλη η αχανής οθωμανική αυτοκρατορία από τη Βιέννη μέχρι την Περσία, όπου είχε υποδουλώσει την υπόλοιπη Ελλάδα, η μία εποφθαλμιούσα τις κτίσεις της άλλης. Το πρώτο βιβλίο της τριλογίας πραγματεύεται τον πρώτο δρόμο της καταιγίδας που ξεκινάει από τον Χάντακα, πηγαίνει Κωνσταντινούπολη και μένει αρκετά μετά, για είκοσι περίπου χρόνια στην Αδριανούπολη για να ξαναγυρίσει στον Χάντακα και ξανά στην ενετοκρατούμενη Κρήτη.
Η καταγωγή του πατέρα μου είναι από την Ανατολική Ρωμυλία, οπότε  μοιραία οι δύο μου καταγωγές βγήκαν σε αυτό το βιβλίο. Η Κρήτη και η Θράκη.
Μιλάμε για το δεύτερο μισό του 16ου αιώνα, όπου τα γεγονότα είναι εντυπωσιακά και τραγικά ταυτόχρονα. Ακολουθούμε την πορεία της Ρούσας, μίας αρχοντορωμιάς του Χάντακα, η οποία εξορίζεται στην Άνδρο. Στη διάρκεια του ταξιδιού πέφτει στα χέρια των οθωμανών κουρσάρων και πουλιέται σαν σκλάβα στο Καραβάν Σαράι του Αχμέτ Πασά στην Αδριανούπολη. Αυτό είναι το μυθοπλαστικό κομμάτι.  Από κει και πέρα ξετυλίγεται όλη η ιστορία, μια ιστορία εντυπωσιακή, η οποία δένει τη μυθοπλασία με τα ιστορικά γεγονότα εκείνης της περιόδου.
 
ΠτΘ: Μέσα στο βιβλίο περιγράφονται πολύ σημαντικά γεγονότα, αγγίζετε θέματα, που ακόμα θεωρούνται δύσκολα για τον Έλληνα. Πώς πήρατε την απόφαση να ασχοληθείτε με αυτή την εποχή, γιατί ταξιδεύετε στο παρελθόν και στη συγκεκριμένη περίοδο;
Α.Γ.:
Η σκέψη του βιβλίου υπήρχε πολλά χρόνια στο μυαλό μου, μόνο που ήταν μονοσήμαντη. Δηλαδή, με ενόχλησε το γεγονός  ότι η ενετοκρατία στην Κρήτη περνούσε απαρατήρητη. Αφήσανε πίσω κάστρα, Φορτέτσες, και όλα αυτά τα ωραία τα οποία θαυμάζουμε, κανείς όμως δεν είχε σταθεί, λογοτεχνικά τουλάχιστον, επί της ουσίας, σε αντίθεση με την πλειάδα ιστορικών που ασχολήθηκαν με το θέμα.  Οι ενετοί ήταν πάρα πολλοί σκληροί κατακτητές, περισσότερο από τους Τούρκους. Υπήρξαν 27 επαναστάσεις και πάνω από 160 κινήματα, εναντίον των ενετών στην Κρήτη. Προσωπικά ασχολήθηκε με το θέμα αυτό, έχοντας  ως έναυσμα τον παππού μου, ο οποίος κάποτε που του περιέγραφα με πολύ θαυμασμό τα κτίρια τα οποία υπάρχουν στο Ηράκλειο, και μου είπε, «δεν κατέχεις όμως ότι πετάγανε τους ανθρώπους ζωντανούς και τους τρώγανε τα ποντίκια για να μην τους δώσουν ένα κύπελλο νερό». Διαβάζοντας και ερευνώντας μεγαλώνοντας την ιστορία της Κρήτης, είδα ότι έχει δίκιο. Έτσι για μένα αυτό ήταν μονόδρομος. Όταν ένοιωσα να στέκομαι στα πόδια μου, να μπορώ επί της ουσίας και τεκμηριωμένα να ασχοληθώ με αυτό το θέμα το τόλμησα.
 
ΠτΘ: Οι συγγραφείς αποφεύγουν τον τίτλο του ιστορικού μυθιστορήματος, ακριβώς γιατί εμπεριέχει τη δυσκολία και τη συνάμα την ευθύνη να μεταφέρεις τα γεγονότα της ιστορίας αυτούσια, ως έχουν. Εσείς πώς εργαστήκατε για την καταγραφή όλων αυτών των ιστορικών στοιχείων που εμπεριέχονται στη «Θυσία»;
Α.Γ.:
Απέφυγα να προσδώσω τον χαρακτηρισμό ιστορικό μυθιστόρημα, ενώ όλα τα στοιχεία που παρατίθενται στο βιβλίο είναι ακριβή και τεκμηριωμένα. Στο τέλος του βιβλίου υπάρχει βιβλιογραφία με 44 τεκμηριωμένα λήμματα.  Όμως θα ήταν αμετροέπεια για έναν μυθιστοριογράφο να χρησιμοποιήσει τη δουλειά ανθρώπων, ιστορικών, που έχουν φάει όλη τους τη ζωή, για να μας δώσουν αυτά τα στοιχεία, ψάχνοντας παντού. Η έρευνα αυτή δεν είναι καθόλου εύκολη δουλειά.  Εγώ λοιπόν τοποθετώ τη «Θυσία»  στα όρια του μυθιστορήματος εποχής, όμως ό,τι διαβάζει ο αναγνώστης μέσα στο βιβλίο είναι ακριβές και τα στοιχεία της ιστορίας τεκμηριωμένα. Ακόμα και τα στοιχεία που  διάβασα κατά την έρευνά μου σε βιβλιογραφία ιστορικών έπρεπε με τη σειρά μου να τη διασταυρώσω. 

«Ένα λάθος που έχει γίνει σε όλο τον κόσμο, είναι ότι δεν εκλαϊκεύεται ποτέ η ιστορία» 

ΠτΘ: Θεωρείτε ότι ιστορικά μυθιστορήματα, όπως η «Θυσία» θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια πρώτη βάση, έτσι ώστε, κυρίως οι νεότεροι ή και οι άνθρωποι που δεν είχαν μέχρι τώρα επαφή με την ιστορία,  να μάθουν για τις ρίζες τους, να μάθουν για την ιστορία της Ελλάδας;
Α.Γ.:
Θεωρώ ότι υπάρχουν μυθιστορήματα που είναι βιβλία «γνώστες», υπό την έννοια ότι ένα μυθιστόρημα είναι ένα ανάγνωσμα που θα σε ταξιδέψει, θα σου δώσει κάποια στοιχεία, θα σε κάνει να περάσεις όμορφα, αλλά μπορεί επίσης να σου προσφέρει «εκλαϊκευμένα» στοιχεία που δεν γνώριζες.  Ένα λάθος που έχει γίνει σε όλο τον κόσμο, όχι μόνο στην Ελλάδα, είναι ότι δεν εκλαϊκεύεται ποτέ η ιστορία, για να μπορεί να την παρακολουθήσει για παράδειγμα ένας νέος.  Ο νέος που έχει μεγαλώσει στην εποχή του διαδικτύου και της ταχύτητας, δεν θα ανοίξει εύκολα ούτε ένα δοκίμιο ούτε ένα ιστορικό σύγγραμμα. Εγώ σαν συγγραφέας, θα ήθελα να υπάρξουν άνθρωποι, οι ίδιοι οι ιστορικοί- γιατί αυτό δεν μπορεί να το κάνει ένας μυθιστοριογράφος- που θα  εκλαϊκεύσουν την ιστορία, να την προσφέρουν δηλαδή στον κόσμο με λίγο πιο προσιτό τρόπο. Για παράδειγμα γύρω από μεγάλα γεγονότα ιστορικά, υπήρχαν πρόσωπα. Συγκεκριμένα πρόσωπα, με ονόματα κ.ο.κ. τα οποία θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ούτως ώστε να χτίσουν γύρω από αυτά το ιστορικό πλαίσιο.
 
ΠτΘ: Γιατί επιλέξατε η κύρια ηρωίδα του βιβλίου σας να είναι γυναίκα;
Α.Γ.:
Η γυναίκα είναι δύναμη και πηγή ζωής. Αυτό που λέω δεν είναι καθόλου σεξιστικό, όμως έτσι είναι η πραγματικότητα. Ήθελα να δώσω το κλίμα εκείνης της εποχής και μόνο με μία γυναίκα θα μπορούσα να το πετύχω. Οι μεταμφιέσεις ήταν σύνηθες φαινόμενο. Η αδελφή Θεονύμφη που παίζει ένα μεγάλο ρόλο και στα τρία βιβλία, ως δασκάλα δεν θα μπορούσε να είναι άνδρας, γιατί οι μοναχοί δεν ήταν δάσκαλοι.  Επίσης στο θέμα του σκλαβοπάζαρου, οι ίδιες συνθήκες επικρατούσαν και για τους άνδρες, και  μάλιστα σκληρότερες, όμως εδώ παίζουμε με αγνές κοπέλες, παρθένες, «αμόλυντες», οι οποίες είχαν ένα ειδικό βάρος και το βάρος τους μετριόταν σε πολλά χρυσά δουκάτα ή σε πολλά άστρα, αντίστοιχα για τους Οθωμανούς. 

«Είμαι πρωτίστως αναγνώστρια» 

ΠτΘ: Έχετε σπουδάσει οικονομικά, έχετε ασχοληθεί με τη διαφήμιση, το σχεδιασμό εντύπων, σας κέρδισε όμως η συγγραφή. Είστε επίσης μία βραβευμένη συγγραφέας. Οι διακρίσεις, πέρα της αναγνωρισιμότητας, έχουν τη σημασία τους;
Α.Γ.:
Τα βραβεία τα πήρα χωρίς να με ξέρει κανένας. Δεν είχα πίσω μου ούτε εκδοτικό οίκο ούτε υπήρχε η διαφήμιση που γίνεται τώρα. Αυτά τα βιβλία για μένα ήταν εφαλτήρια για να θεωρήσω, παρόλο που ήμουν σε πολύ νεαρή ηλικία, ότι αυτά που γράφω κάτι αξίζουν. Το βραβείο βέβαια δεν είναι αυτοσκοπός. Το βραβείο σου το δίνει ο κόσμος. Εγώ μετράω τους ανθρώπους. Δεν βλέπω τον αναγνώστη μου ποτέ σαν πελάτη. Δεν με ενδιαφέρει να πουλήσω δέκα βιβλία παραπάνω ή δέκα λιγότερα. Αυτό είναι δουλειά του βιβλιοπωλείου και του εκδοτικού μου οίκου. Εγώ θέλω να δω τους αναγνώστες, να με κοιτάξουν, να γνωριστούμε. Έχω δημιουργήσει σχέσεις ζωής σε όλη την Ελλάδα και όχι επιφανειακές. Δεν με ενδιαφέρουν οι δημόσιες σχέσεις. Εγώ είμαι συγγραφέας. Με ενδιαφέρει να γνωρίσω ανθρώπους που διαβάζουν, γιατί κι εγώ είμαι αναγνώστρια πρωτίστως και κατά δεύτερο λόγο συγγραφέας.
Όταν εγώ ξεκίνησα να γράφω, σε πολύ νεαρή ηλικία, δεν μπορούσα να εκδώσω τότε γιατί δεν είχα χρήματα. Ποτέ δεν είδα το βιβλίο σαν ένα μέσο για να βγάλω λεφτά. Δούλεψα λοιπόν, για πάρα πολλά χρόνια, και όταν τα πράγματα μου πήγαν καλά και είπα ότι δεν έχω κανένα πρόβλημα οικονομικό αυτή τη στιγμή, μπορώ  να ασχοληθώ με τα βιβλία μου, την άλλη μέρα παραιτήθηκα από τα πάντα και αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτό.  Είμαι πολύ ευτυχισμένη με αυτό που κάνω. Αυτό ήθελα όλη μου τη ζωή.  

«Η δουλειά του συγγραφέα είναι να συνθέσει και να φτιάξει ιστορία» 

ΠτΘ: Για σας η συγγραφή τι είναι;
Α.Γ.:
Η συγγραφή δεν είναι ψυχογράφημα, ούτε αυτοσκοπός. Η δουλειά του συγγραφέα είναι να συνθέσει μυθιστοριογραφία, να συνθέσει και να φτιάξει ιστορία. Δεν είναι κακό να χρησιμοποιήσεις στοιχεία που σου δίνουν είτε οι εμπειρίες σου είτε άνθρωποι που σου αφηγούνται ένα περιστατικό. Εγώ όμως δεν χρησιμοποιώ ιστορίες για να χτίσω ένα βιβλίο. 

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.