Παραστασεις του Θρακικου Θεατρου Σκιων σε Αλεξανδρουπολη και Διδυμοτειχο

Γράφει ο Γιάννης Βουλτσίδης*

Ι. Στην Αλεξανδρούπολη με τον «Τρομάρα» 

Το  Θρακικό  Θέατρο  Σκιών  εδώ και  χρόνια συνεργάζεται στην  Αλεξανδρούπολη με  το  Πανεπιστήμιο, δίνοντας συχνά  διαλέξεις-εργαστήρια  για  τους  φοιτητές του  Παιδαγωγικού  Τμήματος,  όπως  δημιουργώντας και μουσικοθεατρικούς  θιάσους με  φοιτητές,  παρουσιάζοντας  δουλειές  ποικίλες,  όπως  αυτή που θα  παρουσιασθεί στις  23  Ιουνίου 7μμ. στο  Πανεπιστήμιο  της Αλεξανδρούπολης  στα  πλαίσια  μεγάλου  διεθνούς  παιδαγωγικού  συνεδρίου.
 

Μέσα  απ’  αυτές  τις  δραστηριότητες  συχνά  και  δάσκαλοι  και  οι  νηπιαγωγοί γίνονται  μέτοχοι και  συμμετέχουν  σε  σεμινάρια,  οπότε είναι  γνώστες της  ποιοτικής  και  ανανεωτικής δουλειάς  που  γίνεται  μέσα  από  το  Θρακικό  Θέατρο  Σκιών.
 
Πριν  λίγες  μέρες,  δάσκαλοι  και  νηπιαγωγοί οργάνωσαν  μια  εκδήλωση,  όπου  παρουσιάσθηκε από  το  Θρακικό  Θέατρο  Σκιών μια  δουλειά  του πάνω  στο  διήγημα  του  Γεωργίου  Βιζυηνού « Ο  Τρομάρας».  Την  παράσταση  ακολούθησε  διάδραση –μύηση  των  παιδιών στην  ρυθμολογία της  ελληνικής  μουσικής.  Ο  ενθουσιασμός των  παιδιών αλλά  και  των  δασκάλων τους  που  επέλεξαν  ποιότητα κι  όχι  συνήθεια …ήταν  απερίγραπτη. 

ΙΙ. Στο Διδυμότειχο «Ο  Καραγκιόζης  στην  Νέα  Υόρκη» 

Στο  όμορφο  Διδυμότειχο  σ’  ένα  τριήμερο γιορταστικών  εκδηλώσεων πάνω  στο  κάστρο,  το  Θρακικό Θέατρο  Σκιών ήταν  καλεσμένο,  από  τον  Σύλλογο  των  Καστροπολιτών,  ένα  Σύλλογο  με  φαντασία,  που  δεν  χορεύει  μόνο  ζωναράδικο αλλά  ασχολείται και  με  εκδόσεις,  ποικίλα  εργαστήρια,  πηλού,  αγιογραφίας,  τοξοβολίας κλπ.
 

Στο  πανέμορφο  κάστρο  του  Διδυμοτείχου  μικροί  μεγάλοι  απόλαυσαν τον  «περιπλανώμενο  μουσικό» του  Γιάννη  Βουλτσίδη,  ένα  νέο  είδος  θεάτρου  που  συνδυάζει  ζωντανή  μουσική  και  θέατρο,  αφήγηση  και  στοιχεία  θεάτρου  σκιών.  Απόλαυσαν  επίσης και  την  παράσταση «Ο  Καραγκιόζης  στην  Νέα  Υόρκη»
 
Αξιοσημείωτον  είναι πως  ο  Σύλλογος  των  Καστροπολιτών σε  συνεργασία  με  την  εκπαίδευση  του  χρόνου θα  οργανώσει  παραστάσεις –εργαστήρια για  τα  παιδιά  στα  σχολεία,  όπου  μέσα  απ’  αυτά θα  «δραματοποιηθούν» σε  θέατρο  σκιών και  θα  παιχθούν  από  τα  ίδια  τα  παιδιά,  στοιχεία  της  τοπικής  τους  ιστορίας.    Ιστορίες και  φαντασίες  λοιπόν,  διαφορετικά  πνιγόμαστε,  αέρα! 

ΙΙΙ. Περιηγητής στο Διδυμότειχο     

Είναι  μια  πόλη των  αντιθέσεων,  θα  συναντήσεις  και  τάξη  και  αταξία  και  φροντίδα  και  εγκατάλειψη και  ομορφιά  και  ασχήμια σε  ισχυρές  δόσεις.
 
Επειδή  είναι  μια  πόλη,  σε  συνεχή  γραμμή,  το  αρχιτεκτονικό  παλίμψηστο  που  σχηματίζει  έχει πολύ  ενδιαφέρον.  Από  Παλαιολόγεια  τείχη και  Αγιογραφίες,  σπίτια  με  την  ευγενική  οπισθοχώρηση στην  είσοδο,  του  ’30,  σύγχρονα  ουδέτερα.
 
Στον  Έβρο πραγματικές  πόλεις υπήρξαν  πριν  τον  δεύτερο παγκόσμιο  πόλεμο,  δυο  το  Σουφλί  και  το  Διδυμότειχο.  Δεν  είναι  τυχαίο,  που  ένα  ανήσυχο  μάτι  σ’  αυτές  τις  δυο  πόλεις,  μέχρι σήμερα βρίσκει  πολλές  ενδιαφέρουσες πλευρές  να  εντρυφήσει.
 

Μια  πρώτη  παρατήρηση είναι  πως  το  Διδυμότειχο υπάρχει  μια  αμεσότητα επικοινωνίας,  τόσο  μεταξύ  των  ντόπιων όσο και  το  πλησίασμα στο  οικείο που  κάνουν  στον  κάθε  ξένο.
 
Σε  ρωτάνε,  πράγματι  με  μια  αμεσότητα,  λες  κι  είσαι ο  πρώτος  τους  ξάδελφος  που  γύρισε  από  την  Αμερική.
 
Και  να  θες  να  κρατήσεις  απόσταση  δεν  μασάνε θα  βρούνε  τρόπο να  σε  εξομολογήσουνε.  Αυτό  εμένα  μ’  αρέσει,  γιατί  είμαι  του  θεάτρου και  όχι  της  γλυπτικής  (των  αγαλμάτων).
 
Γενικά ,  αυτοί  που  κρατάνε  απόσταση είναι  οι  άνθρωποι  της  εξουσίας  και  σε αυτούς επειδή  φαίνεται  είναι  ακρίτες,  δεν  μπόρεσε  να εισχωρήσει αποτελεσματικά,  να  τους  κάνει  ζημιά,  να  σκέφτονται  δηλαδή  τι  θα  πούνε  και  πώς  θα  το  πούνε και  πώς  θα  σε  πλησιάσουνε.
 
Αυτό  που  έχει  πολύ «πλάκα»-«δράμα»  στο  Διδυμότειχο,  είναι  ο  σιδηροδρομικός  τους  σταθμός.  Ό,τι  πιο  παρατημένο στην  υφήλιο. Υπάρχει  ένα  κτίσμα ξύλινο, αρχιτεκτονικό αριστούργημα,  αφημένο  από   τους  υπεύθυνους  ανεύθυνους των  σιδηροδρόμων να  ρημάζει.
 
Κι  εδώ  βρίσκεται η  είσοδος  και  η  έξοδος από  την  Ελλάδα.  Η  πρώτη  εντύπωση  που  σχηματίζει! 

Σκόρπια  φύλλα  ημερολογίου  Τσέζαρε  Παβέζε

HOTEL Νότος,   Τορίνο  1952,   17  Αυγούστου  απόγευμα. 

Επιστρέφεις
Ο ξάδελφος γυρίζει απ’  το  χωράφι
μ’  ένα  πεπόνι  στο  χέρι  του.
«Κάτσε  να  το  φάμε»  σου  λέει
Τ’  ανοίγει  με  τον  σουγιά
αργά  τελετουργικά
σαν  άνθρωποι
που  δεν  έχουν  να  κάνουν  πολλά
που  δεν  τους  περιμένουν  πολλά
και δεν  χρειάζεται  ν’  αποδείξουν  τίποτα.
Εσύ  έφυγες έφηβος
γυρνάς  πίσω  κουρασμένος
τα  νοιώθεις  όλα
αλλά  δεν  έχεις  την  δύναμη 
να  τα ακολουθήσεις.
Σε  κούρασαν  οι  πόλεις
και  το  χωριό
ανάμνηση  παλιά.
Το  σώμα  σου  έχει  αλλάξει.
Η  γλώσσα  σου  έχει  αλλάξει
δεν  είσαι  από  πουθενά  τελικά
αν  και  ξέρεις  από  πού  κρατάς.
Δαγκώνεις  το  πεπόνι
σαν  να  δαγκώνεις  ένα  κομμάτι 
απ’  την  παλιά  σου ζωή  εδώ  πέρα.

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.