Δημοσια δαπανη

Στη μέση του τσελεμεντέ, επάνω στο ψυγείο, είναι καταχωνιασμένο ακόμη εκείνο το δημοσίευμα της «Αυριανής», το 1985, με τη φωτογραφία που κατηγορούσε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ως συνεργάτη των ναζί, ωστόσο, αποδείχτηκε χαλκευμένη. Αργότερα, ο πατέρας έφερνε στο σπίτι «Το Ποντίκι»: Σταμουλοκολλάδες, δολοφονία Τεμπονέρα, σκευωρία σε βάρος του Επαμεινώνδα Σκυφτούλη η οποία κατέπεσε κοινωνικά και νομικά, Μαυρίκης, Γρυλλάκης, Νηστικάκης, Παντσαβόλτα, ΑΓΕΤ-Ηρακλής, το πενηντάρικο αύξηση στην τιμή των καυσίμων επί υπουργίας Ανδριανόπουλου, ειδικό δικαστήριο, βραχονησίδες προς πώληση, Μακεδονικό, αποβιομηχάνιση, ανεργία. Το κουτί της Πανδώρας είχε ανοίξει για τα καλά, λοιπόν. Για την Ελλάδα η τριετία 1990-1993 αποτελεί, ίσως, το αποκορύφωμα της αντεπίθεσης του τότε κραταιού νεοφιλελευθερισμού στην κοινωνία, σε ένα διεθνές πλαίσιο το οποίο έχει ήδη μεταβληθεί μετά την πτώση του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού και την βίαιη επικράτηση του θατσερικού δόγματος του There Is No Alternative – Δεν υπάρχει εναλλακτική-το οποίο με χαρακτηριστική μαεστρία εφαρμόζει σήμερα ο ΣυΡιζΑ.
 
Ο Μητσοτάκης είναι το πρόσωπο εκείνο που αναλαμβάνει να εκφράσει αυτή την εποχή και το καταφέρνει με τον καλύτερο τρόπο: πρώτα από όλα, είναι ειλικρινής στο βαθμό που μιλούσε για «κάθαρση» από την πασοκική ρεμούλα και εννοούσε ότι η παράταξή του (την οποία, παντοιοτρόπως, ήλεγχε το σόι που είχε δημιουργήσει μέσα από κουμπαριές κτλ.) θα λεηλατήσει τον δημόσιο κορβανά. Οι νέες ιδέες ήταν παλιές – όσο παλιά είναι αυτή η σχέση των μηχανισμών που καταλαμβάνουν και αρμέγουν το δημόσιο.
 
Ύστερα, πρόκειται για έναν εκ των πρωταγωνιστών των Ιουλιανών του ’65 όταν με βίαιο τρόπο ανακόπτεται η επάνοδος της κοινωνίας στο προσκήνιο, μετά την μετεμφυλιακή σκοτεινιά, τις εξορίες, τις φυλακίσεις, τις διώξεις, τη μετανάστευση και την αστυφιλία. Εκείνο που αποκρύπτει, έντεχνα, η πασοκική αφήγηση για την εποχή είναι ο ρόλος της Ένωσης Κέντρου (λιγότερο της ΕΔΑ) που θα λειτουργήσουν ως κυματοθραύστες της κοινωνικής οργής και κίνησης. Αυτή η προϊστορία, σε συνδυασμό με την προσωπική ματαιοδοξία για εθνική αποκατάσταση, στο χαλί που είχε στρώσει η «εθνική συμφιλίωση» του ΠΑΣΟΚ, εξηγεί την συμπόρευση του Μίκη Θεοδωράκη με τους πρώην διώκτες του.
 
Ένα σπουδαίο ατού του μητσοτακισμού –όσο μπορεί να ευσταθεί ένας τέτοιος όρος στο πολιτικό λεξιλόγιο- είναι αυτή η ολοκληρωτική κατίσχυση σε βάρος μιας Αριστεράς η οποία, μουδιασμένη από το σοκ της πτώσης του «υπαρκτού», έχει δει να της προσφέρεται στο πιάτο με τα… ντολμαδάκια ο διακαής της πόθος: εξουσία. Δεν εννοώ απαραίτητα την κυβερνητική, παρότι ο κ. Δραγασάκης, όπως και άλλοι, θυμούνται ότι το ’89 διετέλεσαν υπουργοί της οικουμενικής κυβέρνησης υπό τον Ξενοφώντα Ζολώτα. Εξουσία απόφασης, λ.χ., είναι να έχεις πρόσωπα δικά σου στα κρίσιμα πόστα των χρυσοφόρων ΔΕΚΟ ή θεσμών οι οποίοι βρίσκονται στα όρια μεταξύ Κράτους-Κοινωνίας, όπως το Τεχνικό Επιμελητήριο. Για ποιους λόγους, όμως, ανασχέθηκε η νεοφιλελεύθερη επιθετικότητα εκείνης της περιόδου με την οποία ασχολούμαστε επειδή ο Κων. Μητσοτάκης εκπλήρωσε έναν από τους πάγιους προσωπικούς του στόχους, την ανάρρηση στον πρωθυπουργικό θώκο;
 
Ήταν η κοινωνική μνήμη εκείνη που ενεργοποίησε την αντίσταση της κοινωνίας στο πλαίσιο ενός σχηματικού διαχωρισμού ανάμεσα σε πρόοδο και συντήρηση, ανάμεσα σε Αριστερά και Δεξιά, ανάμεσα σε Λαό και Κολωνάκι, Χαρ. Τρικούπη και Ρηγίλλης. Αυτό το μοτίβο μιας σκέψης πολλές φορές απλοϊκής ευνοούσε και τροφοδοτούνταν από την κουτοπόνηρη, μικροαστική πρακτική και ρητορική ενός ΠΑΣΟΚ το οποίο, αφού λεηλάτησε την εξουσιαστική αριστερά μέσα από την τοποθέτηση της Αλλαγής στο επίκεντρο της εκλογικής μάχης, δημιούργησε το περιβάλλον ώστε να ανθίσει ένας λαϊκιστικός «σοσιαλισμός» ο οποίος συνδύαζε την υποστήριξη προς καθεστώτα τύπου Καντάφι με την λαϊκή εκδικητικότητα εκείνου επικροτούσε τις χυδαιότητες της «Αυριανής» σε βάρος του Μάνου Χατζιδάκι.
 
Τα σημεία της εποχής είναι χαρακτηριστικά: ο «Μεγάλος» κάνει το νεύμα επικύρωσης στην Δημ. Λιάνη όταν κατεβαίνει από το αεροπλάνο για να χειροκροτήσει το πόπολο, ενώ ο «αρχιερέας της κάθαρσης» φωτογραφίζεται με την οικογένεια για να φανεί η αφοσίωση στις πατροπαράδοτες αξίες. Δύο κόσμοι; Όχι! Ένας κόσμος πολιτικάντηδων τον οποίο ενώνει το πάθος για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας, με την κοινωνία σε ρόλο θεατή.
 
Κατά μία έννοια, ο Κων. Μητσοτάκης συσπειρώνοντας την συντηρητική παράταξη αποκάλυψε τα πολλά σκοτεινά πρόσωπα της Δεξιάς – το κλάμα του ευνοημένου «Κοκού» στην κηδεία είναι χαρακτηριστικό -, σήκωσε το βάρος του πολιτικού μίσους που παρήγαγε η πολιτική της, γεγονός το οποίο ευνοούσε τον πολιτικό αντίπαλο και ταυτόχρονα τοποθετούσε στο απυρόβλητο τα καραμανλικά αίσχη της μετεμφυλιακής εποχής, ενώ μας έφερε σε επαφή με το σκληρό πρόσωπο του νεοφιλελεύθερου παραδείγματος. Ηττήθηκε.  Ωστόσο, η ήττα αυτή αποτελεί το διαρκές βαρίδι για τους κληρονόμους οι οποίοι, επίσης δημοσία δαπάνη, επιχειρούν την επιστροφή στους θώκους της εξουσίας. 

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.