Μια μερα στο Γηροκομειο Κομοτηνης

Ένα κείμενο λάβαμε χθες στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο της εφημερίδας μας, ένα κείμενο στο οποίο η Κατερίνα, φοιτήτρια στο ΔΠΘ που έκανε την πρακτική της άσκηση στο Γηροκομείο Κομοτηνής καταγράφει τις δικές της εντυπώσεις από αυτή την εμπειρία, ένα κείμενο για την συνεισφορά των ανθρώπων της τρίτης ηλικίας στη συλλογική μνήμη με τις πολύτιμες εμπειρίες που μεταφέρουν στις επόμενες γενιές αλλά και μέσω των διδαγμάτων που αποκόμισαν από μια πλούσια σε βιώματα ζωή.
 
Ο λόγος στην Κατερίνα λοιπόν…

Πολλές φορές περνάμε έξω από αυτό το μεγάλο κτήριο. Από αυτές κάποιες δεν δίνουμε σημασία και άλλες πάλι προσπαθούμε να ρίξουμε μια κλέφτη ματιά για να καταλάβουμε πώς ζουν εκεί μέσα οι άνθρωποι, με το φόβο μήπως κάποια μακρινή μέρα αποτελούμε κι εμείς μέλος. Μα είναι τόσο άδικο αυτό, ίσως κι εγωιστικό.
 
Εκεί μέσα ζουν ηλικιωμένοι όπως οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας που όμως επέλεξαν, να ζήσουν αυτήν την περίοδο της ζωής, την τρίτη ηλικία σ' αυτό το κτήριο.
 
Εκεί μέσα λοιπόν, είναι άτομα που έχουν ο καθένας τη δική του ιστορία, έχουν να περιγράψουν γεγονότα, έχουν να αφηγηθούν με κάθε λεπτομέρεια τις δυσκολίες, τις πίκρες αλλά και τις χαρές που έζησαν. Κι αυτές είναι τόσο ενδιαφέρουσες που αν καθίσεις να τις σκεφτείς μοιάζουν με σενάριο ταινίας, μα είναι πέρα για πέρα αληθινές!
 
Αν μπεις το πρωί γύρω στις 8:30 θα τους δεις να κατευθύνονται για το πρωινό τους, αργά αργά, άλλοι με τα μπαστουνάκια τους, άλλοι με τα βοηθητικά τους «πι» κι άλλοι με τα αμαξίδια τους. Εκεί τους περιμένει το γεύμα τους που ίσως κάποια μέρα  παραπονεθούν, «πάλι τα ίδια;». Μα πώς να τους θυμώσεις και γιατί να τους παρεξηγήσεις; Έτσι δεν αποκρίνονται καμιά φορά και οι δικοί μας παππούδες;
 
Ύστερα θα καθίσουν στο σαλονάκι να συζητήσουν, όχι όλοι όμως, κάποιοι θα επιλέξουν να παραμείνουν στο δωμάτιό τους. Είναι αυτοί οι μοναχικοί ηλικιωμένοι που σκέφτονται κι αναλογίζονται τα περασμένα. Αν τυχόν όμως τους χτυπήσεις την πόρτα να τους συντροφεύσεις θα σου ανοίξουν την καρδιά τους. Άφησε τους όμως να σε γνωρίσουν, να σε μάθουν, να σε συνηθίσουν και σίγουρα δεν θα χάσεις. Έχουν να διηγηθούν απίστευτες ιστορίες.
 
Το απόγευμα, θα επισκεφθούν την τραπεζαρία για το καφεδάκι τους. Έτσι δεν κάνουν και οι δικές μας γιαγιάδες; Οι καθημερινές τους συνήθειες είναι όπως κάθε ηλικιωμένου, εντάξει δεν θα σκαλίσουν τον κήπο ούτε θα ασπρίσουν την αυλή αλλά θα ξεκουράζονται γιατί τα χρόνια που πέρασαν ήταν λίγο περισσότερο δύσκολα, λίγο πιο κουραστικά!
 
Εκείνη λοιπόν την ώρα, του απογευματινού καφέ το ιδανικό γι' αυτούς είναι να τους επισκεφθεί κάποιος από μας που περνάμε απ' έξω. Θα μας μεταφέρουν στο '60, στο '50 ή αν είμαστε και λίγο τυχεροί ίσως και στο '40. Είναι αυτές οι ιστορίες που θα σε κάνουν να ανατριχιάσεις. Αλλά πόσο μαγικό είναι να σου διηγείται κάποιος αυτό που έζησε, αυτό που είδε με τα μάτια του, αυτό που θυμάται ή αυτό που του αφηγήθηκαν οι δικοί του παππούδες!
 
Η επίσκεψη σ' αυτό το κτήριο μόνο εμπειρίες σου χαρίζει και στις χαρίζει απλόχερα.  Σ' αυτούς τους ανθρώπους πάλι χαρίζει αναμφισβήτητα  χαρά και ευτυχία. Είναι ευτυχισμένοι όταν τους δίνεις το χέρι σου και στέκεσαι ν' ακούσεις με ενδιαφέρον αυτό που θα σου διηγηθούν. Γιατί είναι οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας!
Ευχαριστώ αυτούς τους ηλικιωμένους για το τετράμηνο που πέρασε, μου χάρισαν εμπειρίες ζωής!
 

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.