Τα ορια της Γαλλιας με τον Μακρον

Οι θριαμβολογίες για τη νίκη του Μακρόν έχουν επικαλύψει κάθε άλλη εκτίμηση για τα αποτελέσματα των προεδρικών και των κοινοβουλευτικών εκλογών αποπροσανατολίζοντας από την αντικειμενική ανάγνωσή τους. Η αλήθεια είναι ότι το πολιτικό σύστημα υιοθετεί κάθε φορά ένα αφήγημα ως την ανανέωσή του για να διασφαλίσει τη μακροημέρευσή του. Ο Εμανουέλ Μακρόν έλαβε το ποσοστό του 24% των ψήφων του εκλογικού σώματος στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών εξασφαλίζοντας έκτοτε την προεδρία αφού στον δεύτερο γύρο αντίπαλός του ήταν η Μαρί Λεπέν. Στο πρώτο γύρο των κοινοβουλευτικών εκλογών το νεοσύστατο κόμμα του έλαβε το 28% των ψήφων ενώ η αποχή ανήλθε στο 51%, ενώ στον δεύτερο γύρο η αποχή άγγιξε το 57%!. Με άλλα λόγια, αν αναγάγετε το ποσοστό που έλαβε το κόμμα του Μακρόν (REM) στο 43% των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους που ψήφισαν, θα διαπιστώσετε ότι μια ισχνή μειοψηφία του γαλλικού λαού ψήφισε το REM. Βέβαια, ας μη γελιόμαστε. Ο  Εμανουέλ Μακρόν εξελέγη πρόεδρος λόγω της απαξίωσης της υποψηφιότητας του Φρανσουά Φιγιόν, ο οποίος εφέρετο μετά βεβαιότητος ως ο νέος πρόεδρος της Γαλλίας αμέσως με την εκλογή του ως υποψηφίου της Δεξιάς.
 
Αναμφισβήτητα, η αλήθεια είναι ότι έχει ανατραπεί το κοινοβουλευτικό τοπίο, όμως αυτό δεν εγγυάται και την ανατροπή της πολιτικής προς θετική κατεύθυνση για τον γαλλικό λαό. Το ίδιο είχε συμβεί και στην Ιταλία το 1992  με την επιχείρηση «Καθαρά Χέρια», όταν ανατράπηκε συθέμελα το πολιτικό σκηνικό της χώρας. Στη θέση των Αντρεότι –Κράξι που αποπέμφθηκαν κατηγορούμενοι ήλθαν οι Μπερλουσκόνι – Γκρίλο. Είναι καλύτερο το σημερινό πολιτικό σκηνικό της Ιταλίας ή μήπως κατόρθωσε να την οδηγήσει στην οικονομική ανάπτυξη; Ποιο είναι το κοινό σημείο ανάμεσα στην τότε Ιταλία και τη σημερινή Γαλλία του Μακρόν; Στην Ιταλία, η πολυδιαφημισμένη απλή αναλογική επέτρεπε σε έναν πεντακομματικό κυβερνητικό σχηματισμό που αναπαράγονταν μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση να κρατά μονίμως εκτός εξουσίας το ΚΚΙ του 30% και άνω, ενώ στη Γαλλία το πολιτικό σύστημα διασώζεται προβάλλοντας ως αντίπαλο δέος το Εθνικό Μέτωπο των Λεπέν με κάθε τίμημα. Όταν όμως η δημοκρατία βιάζεται με τίμημα την εξυπηρέτηση σκοπιμοτήτων συνήθως ακολουθούν τερατογενέσεις. Ίδωμεν λοιπόν …
 
Το θριαμβευτικό κλίμα για τις επιτυχίες του Μακρόν καλλιέργησαν οι αγορές αναμένοντας μεγαλύτερη συσσώρευση κεφαλαίου από τις μεταρρυθμίσεις που είχε εξαγγείλει προεκλογικά. Σε τι όμως συνίσταται το περιεχόμενο των μεταρρυθμίσεων στα πλαίσια του νεοφιλελευθερισμού σε μία προηγμένη χώρα η οποία έχει ήδη ενσωματώσει την τεχνολογική εξέλιξη στη λειτουργία της; Στην απαλλοτρίωση των κοινωνικών λειτουργιών του κράτους από το κεφάλαιο. Διότι μεταρρυθμίσεις ονομάζονται και οι κοινωνικοί μετασχηματισμοί στην αντίθετη κατεύθυνση στη δημιουργία ενός κοινωνικού κράτους. Όμως αυτό σήμερα χαρακτηρίζεται ως αναχρονισμός και οπισθοδρόμηση  και το ΔΝΤ μαζί με το Βερολίνο καθορίζουν την κατεύθυνση και το περιεχόμενο των “μεταρρυθμίσεων”.
 
Ποιο είναι σήμερα το σωσίβιο της νεοφιλελεύθερης πολιτικής; Σήμερα, το σύγχρονο κράτος, χάνοντας τη νομιμοποίησή του όσο οι κοινωνίες βυθίζονται στη λιτότητα και στην παρακμή, λόγω της αδυναμίας του να ανταποκριθεί στον κοινωνικό του ρόλο, αναζητά τη νομιμοποίησή του  σε άλλες μη οικονομικές εκδοχές. Ως εναλλακτική εκδοχή έχει επιλέξει το θέμα της προσωπικής ανασφάλειας. Όμως αυτή η εναλλακτική ανασφάλεια, μας λέει ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν, «πρέπει να δραματοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε να εμπνεύσει ένα επαρκές επίπεδο φόβου και την ίδια στιγμή να υπερβεί σε βαρύτητα, να επισκιάσει και να υποβιβάσει σε δευτερεύουσα θέση την οικονομικά παραγόμενη ανασφάλεια, για την οποία το κράτος δεν μπορεί να κάνει σχεδόν τίποτα». Με άλλα λόγια χάνεται η κοινωνική νομιμοποίηση του κράτους, γι’ αυτό αντ’ αυτής προβάλλει την ανασφάλεια. Αυτό δεν έπραξε ο Ολάντ με αφορμή τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι και στις Κάννες με την κατάσταση ανάγκης που επέβαλε; Αυτό δεν έκανε ο Μακρόν πραγματοποιώντας το πρώτο του ταξίδι μετά τη Γερμανία στο Μάλι, όπου είναι εγκατεστημένοι 4.000 στρατιώτες στο όνομα καταπολέμησης της τρομοκρατίας;
 
Το σύνθημα του Μακρόν «ούτε Δεξιά, ούτε Αριστερά, Εμπρός!» είναι παραπλανητικό. Διότι, όπως έγραφε ο Μαρξ στη «Φτώχεια της φιλοσοφίας»: «Μη λέτε πως τα κοινωνικά κινήματα αποκλείουν τα πολιτικά κινήματα. Δεν υπάρχει κοινωνικό κίνημα που να μην είναι ταυτόχρονα πολιτικό. Μόνον όταν φθάσουν σε τέτοιο σημείο οι συνθήκες, ώστε να μην υπάρχουν πια τάξεις και ανταγωνισμός μεταξύ των τάξεων, οι κοινωνικές εξελίξεις θα πάψουν να είναι και πολιτικές εξελίξεις». Πού οδηγεί λοιπόν την κοινωνία το κόμμα του Μακρόν; Σε υψηλότερους δείκτες της οικονομίας με μεγαλύτερη ανισοκατανομή στην κοινωνία; Μάλιστα η κοινοβουλευτική υπεροχή του REM με την περιορισμένη έως περιθωριακή παρουσία των συντηρητικών και των σοσιαλιστών θα υποβαθμίσει τη Δημοκρατία. Διότι, όπως σημειώνει η Σαντάλ Μουφ: «Η εύρυθμη λειτουργία της δημοκρατίας απαιτεί μία σύγκρουση νόμιμων δημοκρατικών πολιτικών θέσεων. Αυτό ακριβώς πρέπει να είναι το αντικείμενο της αντιπαράθεσης μεταξύ δεξιάς και αριστεράς. Αν λείπει αυτή η συγκρουσιακή δομή, τα πάθη δεν μπορούν να βρουν δημοκρατική διέξοδο και η αγωνιστική δυναμική του πλουραλισμού παρεμποδίζεται…. Όταν θολώνουν οι πολιτικές διαχωριστικές γραμμές, ο κόσμος αρχίζει να αποξενώνεται από τα πολιτικά κόμματα και παρατηρείται η ανάπτυξη άλλων τύπων συλλογικής ταυτότητας, με άξονα εθνικιστικές, θρησκευτικές, ή εθνοτικές μορφές ταύτισης». Με άλλα λόγια την επόμενη φορά η Λεπέν θα διεκδικήσει με μεγάλες αξιώσεις την προεδρία αφού το δίπολο Δεξιά – Αριστερά θα αντικατασταθεί από το δίπολο Μακρόν – Λεπέν.
 

Αλεξανδρούπολη, 19-6-2017

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.