Γιωργος Μυρωνακης «Εχουν γινει βηματα προοδου για την αναπτυξη του αθληματος στην Ελλαδα»

Με αφορμή το Διεθνές Τουρνουά Καλαθοσφαίρισης με Αμαξίδιο που θα διεξαχθεί στην Κομοτηνή - «Στην Ελλάδα δεν υπάρχει η απαραίτητη για την αναπηρία παιδεία, ούτε από το κράτος, ούτε από τον κόσμο»

Στην Κομοτηνή βρίσκεται από τις 4 Ιουλίου η Εθνική Ελλάδος Καλαθοσφαίρισης με αμαξίδιο, πραγματοποιώντας την προετοιμασία της για το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στο οποίο θα μας εκπροσωπήσει στο τέλος του Ιουλίου.
 
Το τριήμερο 18 με 20 Ιουλίου ωστόσο η Εθνική Ελλάδος, θα αντιμετωπίσει στο παρκέ του Κλειστού Γυμναστηρίου Κομοτηνής τις αντίστοιχες ομάδες Βουλγαρίας και Κύπρου, στο πλαίσιο του Διεθνούς Τουρνουά Καλαθοσφαίρισης με αμαξίδιο που διοργανώνουν ο Αθλητικός Σύλλογος Ατόμων με Αναπηρία «Ηρόδικος» και η Ομοσπονδία Ελλήνων Καλαθοσφαιριστών με Αμαξίδιο (ΟΣΕΚΑ).
 
Κάνοντας ένα διάλειμμα από τις προπονήσεις, ο αρχηγός της Εθνικής Ελλάδος κ. Γιώργος Μυρωνάκης μίλησε στον «ΠτΘ» για την έως τώρα εμπειρία του από την Κομοτηνή, την προετοιμασία της ομάδας για το Διεθνές Τουρνουά Καλαθοσφαίρισης με Αμαξίδιο αλλά και το Πανευρωπαϊκό, καθώς και την ανάπτυξη του αθλήματος στη χώρα μας.
 
Γιώργος Μυρωνάκης όμως…
 
ΠτΘ: κ. Μυρωνάκη βρίσκεστε στην Κομοτηνή στο πλαίσιο της προετοιμασίας της Εθνικής Ελλάδος για το Πανευρωπαϊκό για το οποίο θα αναχωρήσετε μετά το τέλος του διεθνούς τουρνουά που θα διεξαχθεί στην Κομοτηνή; Ποιες είναι οι πρώτες σας εντυπώσεις από την πόλη μας;
Γ.Μ.:
Έχω ξαναέρθει στην Κομοτηνή, πριν από 10-12 χρόνια. Αυτό το οποίο μπορώ να πω είναι ότι διαπιστώνω αυτό που μου έχουν μεταφέρει γνωστοί και φίλοι για τις προσπάθειες που γίνονται στην περιοχή σας και το πώς έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, τόσο μέσα στην πόλη όσο και στα προάστια αυτής.
 
ΠτΘ: Είστε ο αρχηγός της Εθνικής Ελλάδος. Τι σημαίνει ο τίτλος αυτός;
Γ.Μ.:
Η αποστολή αποτελείται από δώδεκα άτομα. Το θέμα της αρχηγίας δεν είναι τόσο σημαντικό για μένα, ούτως ή άλλως είμαστε πρωτίστως μια παρέα φίλων.  Απλά επειδή πρέπει να υπάρχει κάποιος αρχηγός όρισαν εμένα. Είναι κάτι πολύ σημαντικό για εμένα, ειδικά γιατί συμμετέχω για πρώτη φορά στην Εθνική. Το γεγονός λοιπόν ότι η πρόσκληση στην Εθνική συνδυάστηκε και με αυτή την κατάληξη με ευχαρίστησε πάρα πολύ. Ελπίζω να τα καταφέρουμε όσο καλύτερα μπορούμε να αντιπροσωπεύσουμε το συγκρότημα στο πανευρωπαϊκό. Θα κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε.
 
ΠτΘ: Η ενασχόλησή σας με το μπάσκετ πώς ξεκίνησε;
Γ.Μ.:
Έπαιζα μπάσκετ, σε ερασιτεχνικό επίπεδο και πριν το ατύχημά μου. Απλά μετά το ατύχημα, άργησα, λόγω δουλειάς, να ξεκινήσω και πάλι την ενασχόλησή μου με αυτό. Κάποια στιγμή ωστόσο που χαλάρωσα από τη δουλειά και είχα τον χρόνο, βρήκα την ευκαιρία να επανέλθω στο μπάσκετ που είναι το άθλημά μου. Ασχολούμαι εντατικά τα τελευταία πέντε χρόνια, με προπονήσεις αλλά και τη συμμετοχή μου σε αγώνες και διοργανώσεις σε όλη την Ελλάδα. 

«Το μπάσκετ σε αμαξίδιο ένα συναρπαστικό άθλημα» 

ΠτΘ: Τι σημαίνει το να είσαι αθλητής καλαθοσφαίρισης με αμαξίδιο στην Ελλάδα; Όποιος έχει παρακολουθήσει θα γνωρίζει ότι είναι ένα ιδιαίτερα εντυπωσιακό θέαμα που σου προσφέρει όλες εκείνες τις συγκινήσεις που σου προσφέρει και το «συμβατικό» μπάσκετ.
Γ.Μ.:
Ίσως και περισσότερες. Όταν ξεκίνησα να παίζω στην ομάδα που ανήκω,  προσκάλεσα κάποιους φίλους να το παρακολουθήσουν. Δεν πίστευαν αυτό που έβλεπαν, γιατί υπήρχε ο ίδιος ανταγωνισμός με το κανονικό μπάσκετ, ίσως και παραπάνω, γιατί  όταν μιλάμε για  μπάσκετ με αμαξίδιο, δεν έχεις να διαχειριστείς μόνο το σώμα σου, έχεις να διαχειριστείς και τον όγκο του αμαξιδίου. Οπότε πρέπει να παίξεις και με το σώμα σου και με το εμβαδόν που καλύπτει μέσα στο γήπεδο το αμαξίδιο.  Αυτά τα δύο σε συνδυασμό, σε ένα γήπεδο που έχει ίδιες διαστάσεις όπως το κανονικό μπάσκετ, όπως καταλαβαίνετε περιορίζουν τον χώρο και έτσι γίνεται ακόμα πιο ανταγωνιστικό ως άθλημα. Υπάρχουν οι «φάσεις» μεταξύ των αθλητών, οι «κόντρες» που είναι πολύ συναρπαστικές και προσφέρουν ένα θέαμα που αξίζει κάποιος να δει.
 
ΠτΘ: Ως άθλημα είναι αναπτυγμένο στην Ελλάδα;
Γ.Μ.:
Είναι αναπτυγμένο. Είχε βέβαια κάποια σκαμπανεβάσματα, όπως σε όλους τους τομείς λόγω κρίσης. Θεωρώ όμως, τώρα που έχει αλλάξει και η διοίκηση της ομοσπονδίας, υπάρχουν αρκετά βήματα προόδου, ελπίζοντας βέβαια για το καλύτερο στο άμεσο μέλλον.
 

ΠτΘ: Ως Εθνική Ελλάδος θα μας εκπροσωπήσετε σε λίγες ημέρες σε μία μεγάλη διοργάνωση. Σε τι προσβλέπετε από τη συμμετοχή σας σε αυτήν;
Γ.Μ.:
Η Εθνική Ομάδα έχει συμμετάσχει αρκετές φορές στο παρελθόν σε τέτοιες διοργανώσεις. Ο πήχης  δεν πρέπει να τεθεί ψηλά. Θα πρέπει να πάμε συγκεντρωμένοι και να παλέψουμε για το καλύτερο. Είμαστε ένα σύνολο που είμαστε πολύ αγαπημένοι μεταξύ μας και το βλέπω στην καθημερινότητα των παιδιών στο σύλλογο, ότι έχουν τη διάθεση να βοηθήσουν και να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν και να αντιπροσωπεύσουν το συγκρότημα όσο καλύτερα γίνεται. 

«Στην επαρχία υπάρχουν πιο οργανωμένες και πιο σωστά δομημένες προσπάθειες ανάδειξης του αθλήματος» 

ΠτΘ: Τι γίνεται στο κομμάτι των υποδομών; Υπάρχουν υποδομές που μπορούν να υποστηρίξουν τις προπονήσεις και την προετοιμασία σας;
Γ.Μ.:
Η Αθήνα είναι μια χαοτική πόλη. Εμείς που ζούμε στην Αθήνα πολλές φορές δεν το καταλαβαίνουμε, παρά μόνον όταν βγαίνουμε εκτός αυτής, και βλέπουμε πόσο πιο οργανωμένα είναι τα πράγματα και πόση πρόοδος έχει γίνει στην επαρχία. Βλέπουμε πολλές πόλεις όπως η Ρόδος, η Κομοτηνή, η Πάτρα, που προσπαθούν να αναπτύξουν το άθλημα  και στηρίζουν τις υποδομές,  τις αναπτύσσουν για τα άτομα με αναπηρία σε αμαξίδιο. Γίνονται προσπάθειες και μάλιστα πιο οργανωμένες και πολύ πιο σωστά δομημένες, απ' ό,τι στην Αθήνα.
 
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Κομοτηνή, όπου το σύνολο των εγκαταστάσεων που εμείς έχουμε χρησιμοποιήσει έως τώρα είναι προσβάσιμες. Μου προκάλεσε έκπληξη το γεγονός ότι όλη η διαδρομή μας, με κατάληξη την Κομοτηνή, είχε οργανωθεί τόσο καλά. Ήρθαμε σε έναν σύλλογο, τον «Ηρόδικο» ο οποίος μας εξυπηρετεί αφάνταστα, όπως αντίστοιχα και το πανεπιστήμιο στην πισίνα του οποίου βρεθήκαμε. Δεν αντιμετωπίσαμε κανένα πρόβλημα. 

«Στην Ελλάδα δεν υπάρχει η γνώση και η ενημέρωση για το πώς μπορείς να βοηθήσεις έναν άνθρωπο με αναπηρία να εξελίξει την ζωή του» 

ΠτΘ:  Νέα παιδιά έρχονται στην ομάδα; Ή ισχύει αυτό που βλέπουμε γενικότερα, όταν ένα νέο παιδί ενδεχομένως από ατύχημα ή από άλλη αιτία, βρεθεί σε αναπηρικό αμαξίδιο χρειάζεται κάποιον χρόνο ώστε να επανακοινωνικοποιηθεί;
Γ.Μ.:
Αυτό είναι μια πολύ μεγάλη κουβέντα . Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν υπάρχει παιδεία για τα άτομα με αναπηρία. Οι περισσότεροι δεν ξέρουν τι γίνεται με την αναπηρία και δεν υπάρχει η απαραίτητη παιδεία ούτε από το κράτος, ούτε από τον κόσμο, την οικογένεια, τους συγγενείς κ.ο.κ.  Δεν υπάρχει η γνώση ή η ενημέρωση, αν θέλετε, του πώς μπορείς να δώσεις σε έναν άνθρωπο που είχε κάποιο ατύχημα και πλέον είναι σε αμαξίδιο, το πώς μπορεί να εξελίξει την ζωή του, πώς να επανακοινωνικοποιηθεί και να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί.  
 
Ο αθλητισμός ούτως ή άλλως είναι καλός για όλους, πολύ δε περισσότερο στα άτομα με αναπηρία. Θέλει δουλειά και δυστυχώς δεν υπάρχουν στο άθλημά μας νέοι παίκτες.  Κυρίως γίνεται μια ανακύκλωση, δηλαδή το 80-90% των παικτών που μπαίνουν σε κάθε ομάδα είναι «ανακυκλωμένοι», φεύγει ο ένας από μία ομάδα και πάει σε κάποια άλλη. Οι νέο παίκτες είναι ελάχιστοι. Τα πέντε χρόνια που βρίσκομαι εγώ  στον σύλλογό μου, έχουν έρθει δύο νέοι παίκτες και αυτοί αμφιταλαντεύονται για το αν θα συνεχίσουν την επόμενη χρονιά. 

«Όταν βγεις έξω και σε δει ο κόσμος, θα σεβαστεί τις ράμπες, θα σεβαστεί το πάρκινγκ, τον πεζόδρομο, θα σεβαστεί τα πάντα, γιατί σε ξέρει πια, σε βλέπει» 

ΠτΘ: Πώς μπορεί αυτό να αλλάξει; Η «ευθύνη» πέφτει σε εσάς τους αθλητές – και τα συλλογικά σας όργανα- από την στιγμή που η πολιτεία αδυνατεί;
Γ.Μ.:
Θεωρώ ότι όταν δεν υπάρχει «βοήθεια» από την ίδια την πολιτεία, πρέπει ο ίδιος ο άνθρωπος που αντιμετωπίζει κάποια αναπηρία, να πάρει την πρωτοβουλία να αλλάξει. Στην Ελλάδα έχουμε το μεγαλύτερο ποσοστό αναπηρίας στην Ευρώπη, αναλογικά με τον πληθυσμό που έχουμε. Στην Αθήνα που ζω εγώ, δεν θα δεις άτομα με αναπηρία έξω. Είτε γιατί φοβούνται είτε γιατί ντρέπονται είτε γιατί δυσκολεύονται στην μετακίνησή τους. Αυτό πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει. Όταν βλέπεις ότι δεν υπάρχει άμεση λύση από την ίδια την πολιτεία, πρέπει να πάρεις τα πράγματα στα χέρια σου. Να βγεις έξω, να απαιτήσεις, να επανακοινωνικοποιηθείς. Όλο αυτό θα σε βοηθήσει στην καθημερινότητά σου. Όταν βγεις έξω και σε δει ο κόσμος, θα σεβαστεί τις ράμπες, θα σεβαστεί το πάρκινγκ, τον πεζόδρομο, θα σεβαστεί τα πάντα, γιατί σε ξέρει πια, σε βλέπει. Το καταλαβαίνω αυτό στο δρόμο που κυκλοφορώ. Τα βλέμματα πέφτουν πάνω μου. Δεν κατηγορώ αυτούς τους ανθρώπους, γιατί το μάτι πάει απευθείας σε κάτι που δεν βλέπει συχνά. Άρα όταν αρχίσει να το βλέπει πιο συχνά, θα σταματήσει να επικεντρώνεται σε αυτό. Αντίστοιχα, όσο πιο γνωστή γίνεται η Εθνική αλλά και οι κατά τόπους ομάδες, από τα ΜΜΕ, τόσο πιο εύκολα ο άλλος θα πάρει την πρωτοβουλία να βγει από το σπίτι του και να κάνει τα πρώτα του βήματα σε οποιοδήποτε άθλημα.
 
ΠτΘ: Τι θα δούμε στο Διεθνές Τουρνουά που θα διεξαχθεί στην Κομοτηνή και ποιοι οι στόχοι σας από εδώ και πέρα;
Γ.Μ.:
Σε ό,τι αφορά το Τουρνουά θα είναι ένα πείραμα για το επόμενο βήμα που θα είναι το πανευρωπαϊκό. Θα γίνουν δοκιμές, θα γίνουν συστήματα, θα δει ο προπονητής τι χρειάζεται η ομάδα παραπάνω, μέχρι και την τελευταία στιγμή, και θεωρώ ότι θα γίνουν δυο καλά παιχνίδια. Από εκεί και ύστερα ό,τι υπάρχει ως διοργάνωση και μπορούμε ως Εθνική να δώσουμε το παρών θα το κάνουμε.  Το ζήτημα είναι να υπάρχει οικονομική βοήθεια, να υπάρχουν χορηγοί, γιατί χωρίς αυτούς δεν γίνεται τίποτα. Όταν το άθλημα είναι ερασιτεχνικό, δεν είναι καν ημιεπαγγελματικό, δεν μπορείς να έχεις απαιτήσεις από έναν άνθρωπο που εργάζεται, έχει οικογένεια, να τα παρατήσει όλα αυτά, χωρίς κάποιο αντίτιμο.  Χρειάζεται βοήθεια και η Εθνική ομάδα και ο παίκτης ατομικά,  ανάλογα με την περίπτωση. 

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.