Η μικρη πλατεια

Μια υγρασία ανοιξιάτικη, λίγο πριν τελειώσει η  μέρα, απλωνόταν στη μικρή πλατεία. Η ηλικιωμένη γυναίκα καθόταν στο παγκάκι με το σκυλάκι της που ζωηρό αυτό έτρεχε και χοροπηδούσε.
 
Κάποιος στο διπλανό παγκάκι έδειχνε να παρακολουθεί γύρω του: το σκύλο που έτρεχε, τη γριά γυναίκα που τον φώναζε Ντάμπο, τους διερχόμενους, συνταξιούχους κι άλλους που συνόδευαν τα σκυλιά τους.

Αλλά, αυτός ήταν πραγματικά απορροφημένος μόνο στις δικές του  σκέψεις. Η ψυχή του έδειχνε να μην ακολουθεί τη γύρω ορατή κατάσταση. Ήταν σαν ένα μαύρο σύννεφο να την έχει πλακώσει. Και σαν να μην ξέρει σε ποιον κόσμο βρίσκεται. Ίσως και να ταξιδεύει, να ονειρεύεται. Πώς βρέθηκε σε αυτή την πλατεία;
 
«Εδώ, σε αυτό το μέρος γεννήθηκα, εδώ έκανα μικρός ποδήλατο.  Ένιωθα πως πάντα ήταν έτσι, δεν έχει αλλάξει από τότε τίποτα!», είπε ψιθυριστά, που μόλις ακούστηκε. Σαν να μιλούσε στον εαυτό του.

Ύστερα, αυτά που μπορεί να ήταν μόνο πλάσματα του νου, όπως και οι άνθρωποι που γνώρισε, με μια κίνηση του σώματος νευρική και απότομη που έκανε, ήθελε να τα διαγράψει.

«Όχι, δεν συμφωνώ με τον ποιητή! Αυτά μου χρειάζονται μόνο για την οργή μου», σιγομουρμούρισε.   
 
Εκείνη, η ηλικιωμένη  που κάθεται στο παγκάκι,  μοιάζει στη μάνα του. Είναι μια γριά γυναίκα που αμέριμνη έπαιζε με το σκύλο της, κάποτε γλυκά τον μαλώνει, μπορεί χωρίς  να σκέφτεται ότι σε λίγο  οριστικά θα παύσει να υπάρχει.
 
Σε μια πλατεία την άνοιξη που όλα γύρω είναι πράσινα και ανθισμένα, έτσι ήταν πάντα τη στιγμή που γεννήθηκε. Μύριζε  υγρασία στο έδαφος που πάταγε και ο ουρανός πάνω του βάραινε μολυβένιος.

*Ο Ηλείος Νίκος Μπακιός αρθρογραφεί και γράφει συνήθως  «μικρές ιστορίες», που φιλοξενούνται σε αθηναϊκές εφημερίδες, blogs και  ηλεκτρονικά περιοδικά.

                                                                  

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.