Αλεξανδρος Ρηγας, σκηνοθετης – σεναριογραφος «Θελω να ειμαι λαικος παραμυθας»

«Είμαι “πρεζάκι” του συναισθήματος» - «Ο χρόνος έχει μια πολύ δίκαιη κρίση, εν αντιθέσει με τους σύγχρονους ανθρώπους»

Ο Αλέξανδρος Ρήγας, αγαπημένος ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας και παραγωγός θα βρεθεί σήμερα στην Κομοτηνή. Παρέα με έναν πολυπληθή θίασο, αυτόν της παράστασης «Μπαμπά …μην ξαναπεθάνεις Παρασκευή» που για 9ο χρόνο γνωρίζει τεράστια επιτυχία τόσο σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, όσο και σε όλη την Ελλάδα, όπου περιοδεύει.
 
Την μαύρη κωμωδία που φέρει την υπογραφή του ίδιου και του συνεργάτη του Δημήτρη Αποστόλου έχουν παρακολουθήσει στο πέρασμα των ετών περισσότεροι από 1, 5 εκατομμύρια θεατές, πολλοί εκ των οποίων με δύο και τρεις διαφορετικές διανομές, μιας και κάθε χρονιά οι ηθοποιοί αλλάζουν.
 
Με αφορμή την παρουσία του στην Κομοτηνή, η πρώτη μετά την παράσταση «Αυτός ο αλήτης ο Κοέλιο έχει πάρει πολύ κόσμο στον λαιμό του» που τον έφερε στα Θρακιώτικα εδάφη μαζί με την Ευελίνα Παπούλια, ο Αλέξανδρος Ρήγας επιστρέφει, μιλώντας πρώτα στον «ΠτΘ» τόσο για την επιτυχία της παράστασης, αλλά και τη γενικότερη πορεία του και τη σχέση του με το θέατρο, δηλώνοντας πρωτίστως ένας… λαϊκός παραμυθάς.
 
Ο λόγος στον ίδιο… 

«Η παράσταση σχολιάζει την ανθρώπινη απληστία και την απαξίωση της ανθρώπινης ζωής» 

ΠτΘ: Επιστρέφετε στην Κομοτηνή με το «Μπαμπά … μην ξαναπεθάνεις Παρασκευή», ένα έργο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «κλασικό» υπό την έννοια της επιτυχίας και της διάρκειάς του…
Α.Ρ.:
Το κλασικό είναι χαρακτηρισμός που το δίνει ο χρόνος. Εμείς οι άνθρωποι είμαστε πολύ λίγοι μπροστά στον χρόνο, αλλά τον αφήνουμε να τα κάνει όλα καλύτερα. Ο χρόνος έχει μια πολύ δίκαιη κρίση, εν αντιθέσει με τους σύγχρονους ανθρώπους. Ευτυχώς που κάποια έργα αγαπιούνται τόσο πολύ που έχουν μια πρώτη έγκριση. Εμείς νοιώσαμε από την πρεμιέρα την έγκριση αυτή, νοιώσαμε κάτι που δεν το καταλαβαίναμε και εμείς.  Γιατί μαζί με τον Δημήτρη Αποστόλου καταβάλαμε την προσπάθεια που καταβάλουμε για κάθε θεατρικό έργο.
 
Το «Μπαμπά … μην ξαναπεθάνεις Παρασκευή» είναι το μακροβιότερο, σε εμπορικότητα, έργο μας και υπάρχει κόσμος που στα τόσα χρόνια του φεύγει και ξανάρχεται. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν δει την παράσταση με δυο ή τρεις διαφορετικές διανομές, γιατί κάθε χρόνο αλλάζουμε τους ηθοποιούς.
 
Το ‘χω ξαναπεί άλλωστε και θα το ξαναπώ πως για μένα θέατρο είναι κυρίως οι ηθοποιοί. Ένας μεγάλος ηθοποιός μπορεί να πάρει ένα μέτριο ή και κακό κείμενο και να το κάνει τέχνη. Αντίστοιχα ένα σπουδαίο κείμενο στα χέρια ενός κακού ηθοποιού μπορεί να μετουσιωθεί σε κάτι αντιαισθητικό. Προσωπικά  είχα την χαρά μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, να έχουν ερμηνεύσει τους ρόλους του έργου, σπουδαίοι άνθρωποι του θεάτρου, όπως και φέτος στην περιοδεία. Κάθε βράδυ δίνουμε ένα στοίχημα με τον εαυτό μας να τιμήσουμε το κοινό που μας τιμάει και να προσφέρουμε αυτό για το οποίο έρχεται να παρακολουθήσει την παράσταση. Λίγη χαρά, διασκέδαση και έναν μικρό προβληματισμό.
 
Γιατί ξέρετε το έργο αναφέρεται σε ένα πραγματικό περιστατικό που έγινε τη δεκαετία του ’50, το 1953 συγκεκριμένα, σε μία επαρχιακή πόλη της Πελοποννήσου. Εκεί ένας αγρότης βρήκε ένα αρχαιολογικό εύρημα ανεκτίμητης αξίας και συνεννοήθηκαν οι αρχές του τόπου, όπως γινόταν κάποια σκοτεινά χρόνια, να το φυγαδεύσουν στο εξωτερικό για να πάρουν τα χρήματα. Το μυστικό διέρρευσε σε άλλους και μέσα σε τρεις μέρες άρχισαν να γίνονται ο ένας φόνος πάνω στον άλλο. Έγιναν  13 φόνοι σε τρεις ημέρες, οι οποίοι βέβαια εξιχνιάστηκαν από τις αρχές. Αυτό που σχολιάζουμε εμείς στην παράσταση είναι η ανθρώπινη απληστία και η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής. Το πώς ο άνθρωπος μπροστά στην λύσσα του για το εύκολο κέρδος μπορεί να σκοτώσει αδερφό, πατέρα. Και το κάνουμε με γέλιο και με χιούμορ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν πρόκειται για ένα τραγικό γεγονός.
 
ΠτΘ: Όροι άκρως επίκαιροι σήμερα, ενδεχομένως και περισσότερο από πριν χρόνια, όταν και πρωτοανέβηκε η παράσταση…
Α.Ρ.:
Το συνυπογράφω με λύπη μου όμως. Τα χρόνια έχουν περάσει και δεν μπορώ να ονειρεύομαι ή να υπογράφω ουτοπίες που επιτρέπει η νεότητα, αλλά παρόλα αυτά συνεχίζω να παλεύω, να πιστεύω, να ελπίζω- τόσο σε επίπεδο ατομικό όσο και σε συλλογικό, όσο μπορώ να επηρεάσω κάποιους ανθρώπους- και να φωνάζω σε όλους ότι είμαστε ένας ευλογημένος λαός και οι κατάρες μας, τα αρνητικά του DNA μας, είναι μπροστά από τα θετικά. Αν αποφασίσουμε ο καθένας μόνος του ή συλλογικά να βγάλουμε τον καλό  μας εαυτό τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν. Και ξέρω ότι έχουμε ένα ευλογημένο DNA, δεν είμαι προγονόπληκτος, μιλάω για την πορεία ενός έθνους από τα ομηρικά χρόνια, έως και σήμερα, που πέρασε δύσκολα, που ζορίστηκε, που άντεξε, που αγωνίστηκε, που όμως έκανε κι άλλα… που ρουφιάνεψε, έκανε απάτες κτλ. Με ενοχλεί βαθιά να πηγαίνω στο εξωτερικό, όποτε μου δίνεται η ευκαιρία, και να μας ταυτίζουν με την λαμογιά. Με τα λίγα αγγλικά που ξέρω δίνω μάχες. Φταίμε και εμείς γι’ αυτήν την εικόνα ωστόσο.
 

ΠτΘ: Ως συγγραφέα, σας ενοχλεί το γεγονός ότι κάθε φορά μπαίνετε στη διαδικασία της επικαιροποίησης του κειμένου; Ενός κειμένου ήδη δοκιμασμένου και επιτυχημένου, που όπως κάθε κωμωδία, βασίζεται πολύ σε ατάκες, αστεία κ.ο.κ.
Α.Ρ.:
Καταρχάς είναι πολύ ευχάριστη διαδικασία και μία διαδικασία, η οποία συνήθως γίνεται στις πρόβες. Το έργο κάθε φορά αναφέρεται στην εποχή που παίζεται, για παράδειγμα τώρα το 2017.  Υπάρχουν μερικά στοιχεία, που για μένα δραματουργικά δίνουν απλά το στίγμα της εποχής, ένα δραματουργικό σχόλιο ένα πολιτικό, ένα σχόλιο τηλεοπτικής αναφοράς οτιδήποτε. Τέτοια σχόλια υπάρχουν δύο τρεις φορές μέσα στο έργο. Η βάση του κειμένου υπάρχει, όπως και τα «σταμπιλαρισμένα» αστεία. Από ‘κει και πέρα όμως υπάρχουν πράγματα, που προκύπτουν μέσα από τις ζυμώσεις. Ο κάθε ηθοποιός φέρνει την προσωπικότητά του, το προσωπικό του χιούμορ, όχι μόνο στον τρόπο που θα ερμηνεύσει, αλλά το καταθέτει και σε φράσεις. 

«Παίζω γιατί θέλω ακόμα να με αναγνωρίζουν, για να ικανοποιήσω την ματαιοδοξία μου» 

ΠτΘ: Σας έχουμε δει ουκ ολίγες φορές και στον ρόλο του ηθοποιού, ωστόσο σε μία πρόσφατη συνέντευξή σας είχατε δηλώσει πως σας έχει φύγει το «σαράκι» της υποκριτικής, επανέρχεστε όμως όταν νοιώθετε την ανάγκη να επανασυστηθείτε στο κοινό. Παίζεται λοιπόν γι’ αυτό ή ενδεχομένως γιατί υπό την σκοπιά του δημιουργού θεωρείτε ότι έναν ρόλο μπορείτε να τον αποδώσετε, όπως ακριβώς τον εμπνευστήκατε μόνο εσείς;
Α.Ρ.:
Σε καμία περίπτωση. Είναι αυτό στο οποίο αναφερθήκατε και σε αυτό που λέω χιουμοριστικά ότι  παίζω για να καλύψω την ματαιοδοξία μου, όταν έχω την ανάγκη να πάρω «πρέζα» αγάπης. Είμαι «πρεζάκι» του συναισθήματος. Θέλω να νοιώθω ότι με αγαπούν, με αποδέχονται. Δεν θέλω να παίζω πλέον, υπό την έννοια ότι οι προτεραιότητές μου είναι άλλες, η σκηνοθεσία, η συγγραφή, η παραγωγή. Παίζω γιατί θέλω ακόμα να με αναγνωρίζουν, για να ικανοποιήσω την ματαιοδοξία μου, την οποία δυστυχώς δεν την έχω ακόμα κατανικήσει, ενώ στην ηλικία μου θα έπρεπε. Παίζω όμως πολύ μικρούς ρόλους πλέον, γιατί υπάρχουν πολλοί σπουδαίοι ηθοποιοί στην Ελλάδα.  
 
ΠτΘ: Ποια ιδιότητα εξ αυτών προτιμάτε ωστόσο περισσότερο;
Α.Ρ.:
Η συγγραφή και η σκηνοθεσία είναι ένα κομμάτι άρρηκτα δεμένο στο μυαλό και την ψυχή μου.  Όταν γράφω ένα κείμενο, την ίδια στιγμή φαντασιώνομαι και πώς θα παιχτεί, πώς θα σκηνοθετηθεί, πώς θα το κινήσω  κ.ο.κ. Επομένως για μένα το να φτιάξω ένα παραμύθι, σημαίνει γράφω και σκηνοθετώ. Πρώτη μου προτεραιότητα είναι να φτιάχνω παραμύθια και να τα διηγούμαι στο κοινό. Αν μου έδωσε κάποιο ταλέντο, ο Θεός, η φύση, το σύμπαν, να γράφω κάποια κείμενα, είναι αυτό. Θέλω να αφηγούμαι ιστορίες και να κάνω το κοινό να γελά, αλλά και να προβληματίζεται λίγο. Θέλω να είμαι παραμυθάς. Ένας συνάδελφος σας με είχε χαρακτηρίσει έτσι, κάτι που το θεωρώ πολύ τιμητικό. Είναι πολύ μεγάλη τιμή να είμαι λαϊκός παραμυθάς, να απευθύνομαι στο ευρύ κοινό και να τους λέω ωραία παραμύθια.  

«Η τηλεόραση μου έδωσε την σχέση μου με το κοινό, ωστόσο είμαι παιδί του θεάτρου» 

ΠτΘ: Είστε ένα άνθρωπος που έχει υπηρετήσει και την τηλεόραση. Μεταξύ τηλεόρασης και θεάτρου τι  αγαπάτε περισσότερο;
Α.Ρ.:
Ντρέπομαι που το λέω, γιατί είμαι παιδί της τηλεόρασης παρά το γεγονός ότι οι σπουδές μου είναι στο θέατρο. Τελείωσα την φιλοσοφική, μετά το Εθνικό, επομένως οι σπουδές μου ήταν κλασικές, προς τη μεριά του θεάτρου. Ωστόσο ήμουν στην γενιά που βγήκε μαζί με την ιδιωτική τηλεόραση. Η δύνη εκείνης της δεκαετίας μας πήρε όλους. Είχα τελειώσει το Εθνικό και τότε για μένα τέχνη ήταν μόνο ο Σοφοκλής, ο Ευρυπίδης, ο Αριστοφάνης και στο τσακίρ κέφι ένας Σαίξπηρ ή λίγο Μολιέρος. Παρόλα αυτά λόγω νεότητας, λόγω του ότι  υπήρχε μία ευκολία και ένα ταλέντο στο γράψιμο, μαζί με μία ολόκληρη γενιά, μας πήρε η τηλεόραση και μας βοήθησε πάρα πολύ να γίνουμε αγαπητοί στο κοινό και γνωστοί. Επομένως δεν μπορώ να μιλήσω άσχημα για την τηλεόραση γιατί έχω κερδίσει από αυτή, καταρχάς την σχέση μου με το κοινό. Αν όμως πρέπει να βάλω το χέρι στην καρδιά το θέατρο αγαπάω. Με αυτό θέλω να τελειώσω την καριέρα μου. Αν γράψω μία μικρή ιστορία, όσες σελίδες και να είναι αυτή, θέλω να είναι θέατρο. Και διαφορετικό θέατρο, όχι απαραίτητα όλα αυτά που κάνω. 

«Όσο χρόνια συνεχίσω να ασχολούμαι με αυτό, θέλω να δοκιμάζω νέα πράγματα, αλλά πάντα γύρω, μέσα και πέριξ του θεάτρου» 

ΠτΘ: Μαθαίνουμε πως για το επόμενο διάστημα ετοιμάζεται διάφορα projects όπως το μιούζικαλ «Εκπαιδεύοντας την Ρίτα». Τι να αναμένουμε από εσάς;
Α.Ρ.:
Όντως διασκευάζω το γνωστό μιούζικαλ του Broadway, το  Fame. Πρόκειται στην ουσία για ένα καινούργιο εξ αρχής κείμενο και χαίρομαι πάρα πολύ γιατί είναι ένα είδος με το οποίο ασχολούμαι για πρώτη φορά, μαζί με  25 νέα παιδιά και μεγάλους πρωταγωνιστές σε μικρότερους όμως ρόλους. Το «Εκπαιδεύοντας την Ρίτα» θα ανέβει σε δική μου μετάφραση και σκηνοθεσία της  Άσπας Καλλιάνη και θα κάνω και κάτι που ενδεχομένως να αποτελεί έκπληξη.
 
Πρόκειται για την κινηματογραφική ταινία του 1977 με την Σοφία Λόρεν και τον Μαρτσέλλο Μαστρογιάνι, του Ετόρε Σκόλα, «Μία ξεχωριστή μέρα». Ένα πολύ πικρό έργο, ένα αντιφασιστικό κείμενο, που περιγράφει τη σχέση δύο αγνώστων μεταξύ τους ανθρώπων, όταν ο Χίτλερ επισκέφθηκε την Ιταλία. Θα ξεκινήσει στη Θεσσαλονίκη τις γιορτές και μετά θα κατέβει στην Αθήνα.
 
Προσπαθώ να κάνω όσα περισσότερα μπορώ. Δεν κοιμάμαι σχεδόν καθόλου αλλά δεν με νοιάζει, γιατί το αγαπώ πολύ αυτό που κάνω. Και θα είμαι ευτυχής όταν αυτό που κάνω έχει ανταπόκριση από τον κόσμο. Όσο χρόνια συνεχίσω να ασχολούμαι με αυτό, θέλω να δοκιμάζω νέα πράγματα, αλλά πάντα γύρω, μέσα και πέριξ του θεάτρου.

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.