Πετρος Μαλαμας, τραγουδοποιος «Στο κεφαλι μου κυκλοφορουν μελωδιες»

Ενόψει της εμφάνισής του στην Κομοτηνή - «Αποφεύγω να παίζω τραγούδια του πατέρα μου, γιατί αυτό εντείνει τη συγκριτική σκέψη στον ακροατή»

Στη σκηνή του Café Bar «Έντεχνο» θα ανεβεί σήμερα το βράδυ ο Πέτρος Μάλαμας παρέα με τον Νίκο Παπαϊωάννου προκειμένου να παρουσιάσουν τραγούδια αγαπημένα από την προσωπική διαδρομή του τραγουδοποιού αλλά και τραγούδια αγαπημένα της  δισκογραφίας. Λίγο πριν όμως, ο νεαρός τραγουδοποιός συνομίλησε με την Έφη Γεωργακοπούλου μέσω της συχνότητας του «Ράδιο Παρατηρητής» για την προσωπική του πορεία στη μουσική, τα σχέδιά του αλλά και τη «στάση» του απέναντι στις εφτά νότες…
 
Πέτρος Μάλαμας όμως αναλυτικά…
 
ΠτΘ: Στην ανακοίνωση της συναυλίας σας στο Café bar «Έντεχνο» λέτε πως «θα παρουσιάσετε τραγούδια θεατρικά, κανονικά άσματα, κοιτάσματα, και ερωτικά. Η μουσική  εξημερώνει». Ιδιαίτερα αλληγορική η πρόσκλησή σας. Τι κρύβεται πίσω από τις λέξεις και τις φράσεις που χρησιμοποιήσατε;
Π.Μ.:
Κρύβονται τραγούδια, απλώς τα περιγράφω με πάσα ειλικρίνεια. Είναι κάποιοι κύκλοι τραγουδιών που περιλαμβάνουμε στο πρόγραμμά μας και τους περιγράφω λίγο πιο λογοτεχνικά. Παίζουμε τραγούδια από την πρώτη δισκογραφική δουλειά μας που λέγεται «Καναδέζα», αυτά άλλοτε τα προσφωνώ ως αποδημητικά άσματα, γιατί τα έγραψα στον Καναδά, επίσης παίζουμε κάποια καινούργια τραγούδια που έχουμε γράψει που είναι ερωτικά, ακόμη δεν έχουμε αποφασίσει πώς θα τα τιτλοφορήσουμε, πώς θα τα ηχογραφήσουμε. Τα δοκιμάζουμε πάνω σας δηλαδή, για να βλέπουμε και αποτελέσματα και να φτιάχνουμε διάφορα κομμάτια που χρειάζονται ακόμη διόρθωση. Τέλος παίζουμε τραγούδια από τα «Κοιτάσματα» που κυκλοφορήσαμε σε μουσική του Λεωνίδα Μπαλάφα και στίχους του Πάνου Μητρόπουλου.  Προσπαθούμε το κάθε τι να το περιγράψουμε με άλλα λόγια. Το ίδιο πράγμα κάθε ένας  το λέει κάπως αλλιώς. Αυτό είναι  βασική αρχή της έκφρασης και νομίζω ότι είναι και η μόνη μας διαφορά. Όλα τα άλλα είναι ομοιότητες, απλώς στο ίδιο υλικό ο καθένας κάνει μια διαφορετική μεταγλώττιση. 
 
ΠτΘ: Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σας με τη μουσική;
Π.Μ.:
Από τότε που γεννήθηκα νομίζω ότι τραγουδούσα. Όλα τα παιδιά το κάνουν αυτό. Έτυχε στο σαλόνι του σπιτιού μας να έχουμε και μικρόφωνα και κασετόφωνα για να τα γράφουμε, οπότε η πρώτη ηχογράφηση που έχω κάνει είναι στα δύο μου που τραγουδάω «Το χοντρό μπιζέλι χορεύει τσιφτετέλι». Αυτό δεν κυκλοφόρησε. Μετά από αρκετές προσπάθειες, κάποια στιγμή στα 14 έφτιαξα ένα τραγούδι, το οποίο δεν διαφέρει και πολύ από τα τραγούδια που φτιάχνω σήμερα, αλλά διαφέρει πολύ η εμπιστοσύνη που δείχνεις στη μελωδία που σου προκύπτει.
 

Η ανεπάρκεια της έμπνευσης όμως με έστρεψε, στο να δοκιμάσω κάτι άλλο, να γνωρίσω τον εαυτό μου κάπως αλλιώς και έτσι σπούδασα θέατρο στη Θεσσαλονίκη στο Αριστοτέλειο. Έπειτα δούλεψα στο θέατρο σαν ηθοποιός όμως κάποια στιγμή από μεγάλη ανάγκη, από σύγχυση μέσα στο κεφάλι μου, ένοιωσα ότι θέλω να νοιώσω σαν να γυρνάω στο σπίτι μου. Αυτό ήταν μια πρώτη συνειδητοποίηση, όμως πήρε επίσης κάποιο καιρό για να εκτροχιαστώ από το θέατρο και να περάσω στη μουσική. Έφυγα στον Καναδά και έφτιαξα τα τραγούδια της «Καναδέζας». Ήταν ένας κύκλος τραγουδιών που τον έκανα δίσκο. Είχα δοκιμάσει πιο πριν να μελοποιήσω κάποια ποιήματα που αγαπούσα, αλλά δεν τα κυκλοφόρησα αυτά.
 
ΠτΘ: Διάβασα ότι υπάρχει μια ιστορία πίσω από την «Καναδέζα», και έχει και ένα περίεργο περιεχόμενο. Σαν ακροατής, έναν  τέτοιο δίσκο, πρέπει να δώσεις ιδιαίτερα προσοχή για να τον κατανοήσεις, κλπ. Δεν είναι επιφανειακός, διαφέρει από τα περισσότερα κομμάτια που κυκλοφορούν. Χρειάζεται να κάνεις και μια δεύτερη και μια τρίτη σκέψη. Αρκετοί στίχοι σου προκαλούν εικόνες, και σε βάζουν σε μια διαδικασία σκέψης που πλέον ως λογική εκλείπει από τη μουσική βιομηχανία.
Π.Μ.:
Κάθε τι έχει μια ιστορία από πίσω. Όταν λες μια ιστορία εξωραΐζεις κάπως τα πράγματα. Πατάς σε αυτά που θεωρείς ότι έχουν ενδιαφέρον να ειπωθούν. Για αυτό το δίσκο είχα να πω ότι βρέθηκα ως ερωτικός μετανάστης στον Καναδά για μια καναδέζα, αλλά ο έρωτας, είναι τέτοια η φύση του που κάποια στιγμή ψάχνεις και μια απάντηση και η ερώτηση που έχεις θέσει παύει πλέον να ισχύει. Πρέπει να θέσεις μια καινούργια ερώτηση ή την ίδια ερώτηση σε κάποιον άλλον, αν δεν πήρες ικανοποιητική απάντηση.  Οι ερωτήσεις μου απαντήθηκαν στον Καναδά και κατάλαβα ότι δεν πήγα για αυτό που νόμιζα, αλλά να που γύρισα με έναν δίσκο. Δεν έφτιαχνα στιχάκια μέχρι τότε, ή απέφευγα να φτιάχνω στιχάκια, γιατί από το σχολείο οι δασκάλες μου μού έλεγαν ότι έχω θέμα με τη σύνταξη, δεν καταλαβαίνουν ακριβώς πώς το λέω, έπρεπε να μιλάω λίγο πιο στρωτά, και έλεγα ότι μάλλον δεν το έχω προς τα εκεί να πάω. Μέσα στο κεφάλι μου κυκλοφορούν μελωδίες, και υπάρχουν και τόσα πολύ όμορφα λόγια που αγαπώ να τραγουδήσω. Όταν πιέστηκα όμως εκεί στον Καναδά, αναγκάστηκα να  βγάλω λόγια  από μέσα μου. Ξεκινάς για κάποιο λόγο ένα ταξίδι και ο σκοπός μπορεί να είναι κάποιος άλλος. 

«Τα τραγούδια είναι περίεργα πράγματα, σαν μικρά συννεφάκια» 

ΠτΘ: Με αφορμή την «Καναδέζα» που εκδόθηκε το 2015, συνάψατε την πρώτη σας σχέση με την ελληνική δισκογραφία. Πόσο δύσκολο είναι, βάση της δικής σας εμπειρίας, για έναν νέο καλλιτέχνη να αναδειχθεί δισκογραφικά;
Π.Μ.:
Καθόλου δύσκολο δεν είναι. Το δύσκολο έρχεται στο αμέσως επόμενο βήμα. Δηλαδή, η τεχνολογία έχει προχωρήσει πάρα πολύ, ακόμη και με ένα κινητό τηλέφωνο μπορείς να ηχογραφήσεις κάποια πράγματα και να τα δουλέψεις σε έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή και να τα ανεβάσεις στο διαδίκτυο. Και βρίσκεσαι στη δισκογραφία. Για να τυπωθεί ένα CD πάλι με δικά σου έξοδα πληρώνεις ώστε να κόψεις 100,200,500 τεμάχια CD και να  βρίσκεσαι στη δισκογραφία. Μετά είναι το ζήτημα. Πού απευθύνεσαι, πόσο χρόνο μπορείς να διαθέσεις ώστε να αρχίσει να λειτουργεί όλο αυτό.
 
Κυκλοφόρησε το 2015 το CD, τώρα έχουμε 2017 και συζητάμε για την «Καναδέζα». Το 2015 που κυκλοφόρησε δεν το ήξερε κανένας ότι κυκλοφόρησε.
 

Τα τραγούδια είναι περίεργα πράγματα, σαν μικρά συννεφάκια. Όπως στα κόμικς έχει μικρά συννεφάκια που σκέφτεται κάποιος από πάνω. Ανεξαρτητοποιούνται από αυτόν που τα έφτιαξε, υπάρχουν, ταξιδεύουν. Κάποιος μπορεί να βρει τον εαυτό του εκεί ή κάτι που να τον ενδιαφέρει και ξαφνικά να νοιώσει το πρωτόγνωρο συναίσθημα της ταύτισης, ακόμη και αιώνες μετά από το τραγούδι. Αν καθρεφτίζει εσένα κάτι που κάνεις, σίγουρα καθρεφτίζει και άλλους, γιατί είμαστε τόσο ίδιοι οι άνθρωποι. Είμαστε πολύ όμοιοι. Οι λεπτομέρειες πού γεννηθήκαμε, πώς μεγαλώσαμε, η εμφάνιση, η οικονομική κατάσταση, κάτι τέτοια αλλάζουν μόνο. Κατά βάθος είμαστε όμοιοι.
 
ΠτΘ: Φτάνουμε στο 2017 και την έκδοση του δεύτερου δίσκου με τίτλο «Κοιτάσματα», όπου λειτουργείτε ως ερμηνευτικός εκτελεστής της μουσικής του Λεωνίδα Μπαλάφα και των στίχων του Πάνου Δημητρόπουλου. Τι είναι αυτό που σας έκανε να μείνετε στο χώρο του ερμηνευτή;  Να μην ακολουθήσετε την πορεία του πρώτου δίσκου που λειτουργήσατε ως δημιουργός, ως τραγουδοποιός.
Π.Μ.:
Δεν τα αποφασίζει κάποιος αυτά τα πράγματα. Ήμουν στην Αθήνα στην ιστορική μπουάτ «Απανεμιά» και έπαιζα τα τραγούδια της «Καναδέζας» που ακόμα δεν είχαν κυκλοφορήσει. Ένα βράδυ ήρθε ο Λεωνίδας στο μαγαζί, έμεινε μετά το live, μιλήσαμε, γνωριστήκαμε και μαζί με τον Πάνο είχαν ετοιμάσει αυτό τον κύκλο τραγουδιών και ήθελαν να τα δώσουν σε κάποιον να τα τραγουδήσει. Γνωριστήκαμε και μου έκαναν αυτή την πρόταση. Μου είπαν ότι «εμείς σε βλέπουμε μέσα σε αυτά τα τραγούδια, εσύ βλέπεις τον εαυτό σου σε αυτά τα τραγούδια;». Τα άκουσα και η όλη κίνηση με συγκίνησε και μπήκα στη διαδικασία να το κάνω. Πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις ψάχνει κανείς να  βρει τρόπους να παραμένει ερωτευμένος. Ταυτόχρονα φτιάχνω και άλλα τραγούδια, αλλά αυτά τα τραγούδια που είχαν προκύψει, αφού με προσέγγισαν έτσι, συναντηθήκαμε με κάποιον τρόπο, λες ναι και προχωράς. 

«Πρόγονοί μας στη μουσική είναι όλοι οι άνθρωποι που έβαλαν κάποιες νότες στη σειρά και εξέφρασαν τη δική τους συγκίνηση» 

ΠτΘ: Στην πρόσκλησή σας χρησιμοποιείτε τη φράση «πρόγονοί μας». Προσωπικά θεώρησα ότι εννοείτε τα τραγούδια του  πατέρα σας, του Σωκράτη Μάλαμα.
Π.Μ.:
Δεν εννοώ μόνο αυτά. «Πρόγονοί μας», στη μουσική εννοώ, είναι όλοι οι άνθρωποι που έβαλαν κάποιες νότες στη σειρά και εξέφρασαν τη δική τους συγκίνηση, γιατί είναι εφτά οι νότες, είναι λίγες. Είναι άπειροι οι συνδυασμοί, αλλά κάπου εφάπτονται όλοι. Υπάρχουν κοινά σημεία από όλους προς όλους, είτε το ξέρουν είτε όχι. Οι πρόγονοί μας είναι τα παραδοσιακά, τα ρεμπέτικα, οι μεγάλοι συνθέτες όπως ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης, ο Βαμβακάρης, ο Σιδηρόπουλος. Ο Σωκράτης είναι φυσικός μου πρόγονος. Προσπαθώ να αποφεύγω να παίζω τραγούδια του μπαμπά μου, κυρίως γιατί αυτό εντείνει τη συγκριτική σκέψη στον ακροατή. Δεν θέλω να μπει στη διαδικασία της λογικής. Προσπαθώ να του ανοίξω ένα παράθυρο στη φαντασία του. Παρόλα αυτά τα τραγούδια του πατέρα μου τα αγαπώ βαθύτατα, δεν τα αποφεύγω, είναι μέρος μου.
 
Ο Σωκράτης Μάλαμας έχει 30 χρόνια που γυρνάει στην Ελλάδα και παίζει τα τραγούδια του. Πολλοί άνθρωποι τον γνωρίζουν. Είναι πολύ φυσικό μόλις μαθαίνει κάποιος ότι έρχεται κάποιος Μάλαμας να δει τι σχέση έχει με τον άλλον που ξέρει. Πώς είναι η φωνή του, πώς είναι τα λόγια του, πώς είναι οι μελωδίες του. Είναι ανθρώπινο και φυσικό αυτό.
 
ΠτΘ: Πού εμφανίζεστε και πότε,  έχετε  δε κάποια  δισκογραφικά σχέδια;
Π.Μ.:
Από τα μέσα Οκτώβρη μέχρι μέσα Δεκέμβρη έχουμε ένα δίμηνο που είμαστε σχεδόν κάθε μέρα, με κάποιες ανάσες ανάμεσα, στο δρόμο πηγαίνουμε από πόλη σε πόλη. Μου αρέσει πάρα πολύ αυτό, το έχω μάθει και από τον μπαμπά μου. Είναι ένας πλανόδιος  που μοιράζεται τα όνειρά του. Είναι φαντασίωση αυτό, τουλάχιστον για μένα. Αμέσως μετά, τα τραγούδια αυτά που δοκιμάζουμε πάνω σας,  θα κλειστούμε σε ένα στούντιο και θα δούμε πώς μπορούν να γίνουν αυτά τραγούδια, να πάρουν μια μορφή και κάποια στιγμή να κυκλοφορήσουν, ίσως με τη νέα χρονιά, όποτε θα είναι έτοιμα. 

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.