«Αναπνεω, αισθανομαι, ποναω… αλλα ειμαι σκυλος»

Χρέος όλων μας να σώσουμε μια ψυχή που υποφέρει

Η απόφαση να γραφτεί το συγκεκριμένο άρθρο αποτελεί αναγκαιότητα υπαρκτή, ένα χρέος που έπρεπε να γίνει φωνή. Πόσες φορές ο καθένας από εμάς είδε, με τα μάτια του, έναν συνάνθρωπό μας να υποφέρει; Πόσοι από εμάς, δώσαμε και δίνουμε καθημερινά τη βοήθειά μας, σε κάποιον που έχει πραγματικά ανάγκη; Οι ερωτήσεις μου ρητορικές, μα εντελώς ρεαλιστικές. Ωστόσο, στην παρούσα φάση, δε θα επικεντρωθώ στον άνθρωπο, αλλά σε ένα ζωντανό ον, που αναπνέει, αισθάνεται, πονάει, με τη μόνη διαφορά ότι δεν είναι άνθρωπος.
 
Ως τεταρτοετής φοιτήτρια του Τμήματος Ελληνικής Φιλολογίας του ΔΠΘ, του μικρού αυτού αλλά θαυματουργού τμήματος στο «λιβάδι», πέρα από γνώσεις Φιλολογικές, αυτό μου έμαθε και να συμβιώνω  με τη φύση. Η εικόνα των πολλών σκύλων, που είχε δεχτεί στην «αγκαλιά» του το Campus, είχε γίνει μια καθημερινότητα για φοιτητές και καθηγητές. Και κάπως έτσι, όλα φαίνονταν πως κυλούσαν αρμονικά μέχρι πριν λίγες μέρες ή μάλλον μήνες.
         
Η εικόνα ενός άρρωστου σκύλου που κρυώνει, ζητώντας απεγνωσμένα βοήθεια, λυγίζει και τις πιο σκληρές καρδιές. Ένα ζωντανό ον που παρακαλεί για έλεος, σε παγώνει, και οι λέξεις για να εκφραστείς σταματούν. Η μουδιασμένη αυτή μνήμη, του άρρωστου και ταλαιπωρημένου σκύλου, που τριγυρνούσε μέσα στην εξαθλίωσή του, αβοήθητο και καταδικασμένο, έμεινε καρφωμένη στην ψυχή και το μυαλό μου. Και η μνήμη αυτή τώρα έγινε λέξεις. Έγινε η κραυγή αυτού του σκύλου που αδυνατεί να μιλήσει, όμως τα μάτια του έχουν τη δύναμη να φωνάζουν.
 
Το σχόλιο αυτό δεν έχει σκοπό να αποδώσει ευθύνες, αλλά να κινητοποιήσει. Να ενεργοποιήσει τον καθένα από μας. Γιατί όλοι εμείς, έχουμε χρέος σαν άνθρωποι να σώσουμε μια ψυχή που υποφέρει και καταδικάζεται καθημερινά. Και αν κάποιοι το προσπεράσουν βιαστικά, συνεχίζοντας να ζουν όπως πριν, ίσως κάποτε καταλάβουν ότι η αξία του να είσαι άνθρωπος, φαίνεται στο να δίνεις την βοήθειά σου απλόχερα σε οτιδήποτε σου την ζητήσει. Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι, ας βάλουμε πρώτοι εμείς ένα «λιθαράκι» για τη σωτηρία αυτού του πλάσματος που υποφέρει. Η τύχη του εξαρτάται από τον καθένα μας. Ας συμβάλλουμε λοιπόν, με τον δικό μας τρόπο, να σωθεί άμεσα. Κι αν αυτό επιτευχθεί, η ικανοποίηση που θα λάβουμε, θα γίνει  εικόνα ζωντανή, μέσα από τα μάτια αυτής της ψυχής που τώρα, πονάει, υποφέρει, εξαθλιώνεται.
 

*Η Κατερίνα Γηρούση είναι τεταρτοετής φοιτήτρια του Τμήματος Ελληνικής Φιλολογίας του Δ.Π.Θ

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.