Ο Εθνικος μας Μιθριδατισμος

Ο Βασιλιάς του Πόντου Μιθριδάτης ΣΤ’ ο Ευπάτωρ – «ο μεγαλύτερος εχθρός της Ρώμης» – φοβούμενος μην δηλητηριαστεί από κάποιον από τους αντιπάλους του, συνήθιζε να χορηγεί στον εαυτό του μικρές ποσότητες δηλητηρίου, τις οποίες βαθμιαία αύξανε, με αποτέλεσμα να αποκτήσει ανοσία σε αυτό. Εξ’ ου και η ονομασία της συγκεκριμένης πρακτικής ως «μιθριδατισμός». Κατ’ ανάλογο τρόπο, η ελληνική κοινωνία, αρχής γενομένης από το annus mirabilis hellenicus 1981, αλλά σε πρωτοφανείς «δόσεις» τα έτη της Κρίσης δείχνει βήμα βήμα, σκαλί σκαλί, δόση τη δόση να αποκτά παθογόνα ανοσία σε φαινόμενα-τέρατα, πολιτικά και κοινωνικά…
 
Υπό αυτό το πρίσμα μπορεί να ερμηνευθεί ο, λαμβάνων νέα σημασιολογία, πανταχού παρών και πάντα τα κενά πληρών ωχαδελφισμός (100% ελληνική λέξη) και η σταδιακή αντικατάσταση στη συνείδηση των πλατεών κοινωνικών μαζών της έννοιας της δημοκρατίας από αυτήν της οχλοκρατίας. Πρώτιστα, καθίσταται πασιφανής (από το πάνω-κάτω 17% αυτού του λαού που συνεχίζει να επιθυμεί για τη χώρα του την παραμονή της τωρινής κυβέρνησης στην εξουσία, το «πάσι-» μάλλον τίθεται σε αμφισβήτηση) στο επίπεδο της ηγεσίας. Από τις αρχές του 2015 βιώνουμε τον απόλυτο πολιτικό παραλογισμό, ιδεοληπτικά πολέμιο της οποιαδήποτε λογικής και ηθικής. Φεύ! Ο ελληνικός λαός έχει συνηθίσει πλέον να άρχεται υπό αυτή την ποιότητα, κανένα ψέμα, καμία απάτη, καμία εξόφθαλμη κοροϊδία των κυβερνώντων δεν τον σοκάρει πια, τα ‘χει δει όλα! Τα ‘χει ακούσει όλα, τα κατάπιε όλα… και υπό το αληθοφανές πρόσχημα των αδίστακτων καθημερινών βαρών και αναγκών απωθεί εις τις καλένδες τον οποιοδήποτε σχετικό (αυτο)κριτικό στοχασμό. Διότι, μόνο έτσι ανέχεσαι έναν Πρωθυπουργό που σου παίρνει 10 και πανηγυρίζει καθώς σου επιστρέφει το 1, που τη στιγμή που υπάρχουν 19 επιβεβαιωμένοι νεκροί, ο ίδιος ελαφρά τη καρδία, σπεύδει να «παίξει» τον αριστερό στη Σουηδία (σα να λέμε Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη). Απορείς ειλικρινά για το ποιόν της δημοκρατίας μίας χώρας – της χώρας που γέννησε τη δημοκρατία! – όπου Κωνσταντινέας και Παπακώστα είναι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι του λαού και απολαμβάνουν ανενδοίαστα το δικαίωμα της προβολής και της δημόσιας έκφρασης.
 
Φυσικά έτσι εξηγούνται και οι παθητικά ανεκτές, αν όχι ενθέρμως υποστηριζόμενες, αυξανόμενες δόσεις αποδεκτής εθνικής μειοδοσίας στον άμβωνα της Προοδευτικότητας – με κεφαλαίο το πρώτο γράμμα καθώς αποτελεί την παντοκράτειρα θεά της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας -, από δημάρχους και έτερους ΑΙΡΕΤΟΥΣ ή μη (βλ. ΥΠΟΥΡΓΟΥΣ), οι οποίοι, μάλλον υπό την ίδιαν υπεροψίαν και μέθην που είχε ο Δαρείος, με επιμονή υποστηρίζουν τα «γλωσσικά ατοπήματά» τους (το «ήταν γλωσσικό ατόπημα» αποτελεί τη νέα μόδα μετά το «παρερμηνεύτηκαν οι δηλώσεις μου»). Παρά τη γελοιότητα που χαρακτηρίζει αμφότερες τις δικαιολογίες, ας σταθούμε ένα λεπτό. Δεν υπάρχουν γλωσσικά «ατοπήματα», η γλώσσα ακολουθεί το μυαλό και το μυαλό ποτίζεται από τις αντιλήψεις. Όπως συνήθιζε να λέει η Μάργκαρετ Θάτσερ «Πρόσεχε τις σκέψεις σου, γιατί θα γίνουν τα λόγια σου. Πρόσεχε τα λόγια σου, γιατί θα γίνουν οι πράξεις σου»… Μια αδέσποτη «Μακεδονία», λοιπόν, δεν πηγάζει από τη λάθος επικοινωνία αλλά από την στρεβλή επιθυμία. Είναι υγιής, διερωτώμαι, κοινωνικοπολιτικά η χώρα που o δήμαρχος της πρώτιστα ενδιαφερομένης σε συγκεκριμένο εθνικό ζήτημα περιοχής, άκρως επιτυχημένος και διεθνώς αναγνωρισμένος επιχειρηματίας, επιμένει στο εθνοζημιογόνο σκεπτικό του; Ο ίδιος, διότι όλα κάπου συνδέονται, που επιθυμεί να καταργήσει τις μαθητικές και στρατιωτικές παρελάσεις και να ενισχύσει το Gay Pride; Δεν βυθίζεται κοινωνικοπολιτικά στο χάος μία χώρα, η οποία δεν ελέγχει ποιος ΞΕΝΟΣ ηγέτης θα επισκεφθεί την επικράτειά της; Μία χώρα όπου καταντά κοινή καθημερινότητα ο ίδιος ξένος ηγέτης να απευθύνεται σε ένα κομμάτι της κοινωνίας της λέγοντάς τους πως «είμαστε ένα έθνος ένα κράτος» και αυτοί να απαντούν «Μακάρι»;!
 
Μα η χειρότερη ίσως έκφραση του εθνικού μας μιθριδατισμού είναι αυτή μιας κοινωνίας που εγκολπώνεται την αναρχία και τη βία που η τελευταία εκ φύσεως εμπεριέχει. Σαν έναν γεωργό που βαριέται να ξεριζώσει τα ζιζάνια από το χωράφι του. Τα βλέπει να μεγαλώνουν εις βάρος των φυντανιών του, παρόλα αυτά τα αφήνει εκεί, απλά τα προσπερνά. Θα φτάσει, όμως, μια στιγμή που τα ζιζάνια αυτά, με θεριεμένους μίσχους αλλά και αφανώς δυσθεώρητα ανεπτυγμένες ρίζες κάτω από το χώμα, δεν θα βγαίνουν πια με ένα τράβηγμα του χεριού μα θα απαιτούν σκαπτικά εργαλεία που βίαια θα χτυπούν το χώμα. Ποια μπορεί, εντούτοις, να είναι η στάση της κοινωνίας αυτής, όταν η κυβέρνησή της αδυνατεί να κατανοήσει το πόσο αμείλικτος είναι ο προαιώνιος «Νόμος του φιδίσιου αυγού». Το φίδι-τέκνο σου, έχοντας καταπιεί όσους δεν κατάφερες εσύ να αντιμετωπίσεις, θα στραφεί αργά ή γρήγορα σε σένα, όντας όμως πια αντρειωμένο και θα σε κατασπαράξει με μεγαλύτερη ευκολία. «Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους, δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν τσιγγάνος. Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές, δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν κομμουνιστής. Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους, δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν Εβραίος. Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα, δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει», Martin Niemöller, Γερμανός πάστορας, φυλακισμένος από το Ναζιστικό καθεστώς σε στρατόπεδο συγκέντρωσης (Σε όσους ακόμα διαφεύγει, ο Α. Χίτλερ ανήλθε στην εξουσία δημοκρατικά εκλεγμένος).
 
Όταν συνηθίσεις το τέρας, το αποδέχεσαι και αφού το αποδεχτείς, αρχίζεις να του μοιάζεις όλο και περισσότερο!
 
Δεσμευμένος ο Μιθριδάτης, λοιπόν, από προσωπικούς, λιγότερο ή περισσότερο ρεαλιστικούς φόβους, ανέπτυξε μια άκρως ανορθόδοξη τακτική αυτοπροστασίας. Ηττημένος από τους Ρωμαίους και ανίκανος να διαφύγει από τα αδιέξοδα που ο ίδιος λίγο-πολύ έχτισε, προσπάθησε να αυτοκτονήσει με δηλητήριο… Εν τελεί διέταξε ο μέγας Βασιλέας έναν δούλο να τον αποκεφαλίσει… 

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.