Μια παλια ιστορια

Ο φίλος μου  που είναι συνταξιούχος του δημοσίου, χτες  μου εκμυστηρεύτηκε μια παλιά ιστορία που ήξερε από την υπηρεσία του. Διάλεξε ίσως τη μέρα να μου την αφηγηθεί, μέρα βροχερή και βαριά συννεφιασμένη. Στην αρχή μου έδειξε την φωτοτυπία ενός παλαιού εγγράφου, με ημερομηνία 29/12/1959, το πιθανότερο για να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον.
 
Το έγγραφο αυτό ήταν ενός Κοινωφελούς Ιδρύματος και ανέφερε τα εξής: «….  διότι η Αντιγόνη Μπ., ως μας εγνώρισεν η Δ/νσις Γενικής Ασφαλείας (Τμήμα Ηθών), στερείται μονίμου κατοικίας και τα προς το ζην εξοικονομεί ασκούσα το επάγγελμα της λάθρα εκδιδομένης…. λόγω του εκλύτου ον διάγει δεν είναι εις θέσιν να διαθρέψη και να επιμεληθή το τέκνον της…».
 
Ύστερα, αφού με παρακάλεσε να μη μεταφέρω πουθενά την εκμυστηρευόμενη ιστορία, με πληροφόρησε με ύφος ολίγον μυστικοπαθές ότι το τέκνο που αναφέρεται στο έγγραφο υιοθετήθηκε και σήμερα αποτελεί εξέχουσα προσωπικότητα, που διάγει πλούσιο βίο στην πρωτεύουσα. Και συνεχίζοντας ανέφερε και το όνομα αυτού.
 
 Εγώ, αποκτώντας ζωηρότερο ενδιαφέρον για την υπόθεση, άγνωστο από ποια δύναμη ωθούμενος,  ρώτησα:  «τι ξέρεις για τη μάνα του παιδιού;».
 
Τότε, αυτός μου αράδιασε πλήθος πληροφοριών σε σχέση με το πρόσωπο αυτό και, όπως μου δήλωσε, ήταν ενημερωμένος μετά από μακρόχρονη έρευνα που είχε κάνει  κατά το παρελθόν, από πηγές παλιότερων ανθρώπων που γνώριζαν γεγονότα και πράγματα. Έτσι, έμαθε ότι το πρόσωπο αυτό, καταγόμενο από τη δική μας κωμόπολη, ήταν θύμα του οικογενειακού του περιβάλλοντος. Τη δεκαετία του 1960 είχε γίνει και έγκλημα ανθρωποκτονίας και γι’ αυτό ο αδελφός είχε κλειστεί στη φυλακή.
 
Χωρίς να το καταλάβω αισθάνθηκα σαν να γνωρίζω από μικρός αυτά τα πρόσωπα που μου ανάφερε ο συνομιλητής μου. Είχα ακούσει κι εγώ μικρός αυτά τα τραγικά περιστατικά, που είχαν συγκλονίσει τότε τη μικρή κοινωνία και που δεν είχαν και μεγάλη διαφορά από αυτά που συμβαίνουν στις αρχαίες τραγωδίες. 
    
Ο φίλος μου, συνεχίζοντας την αφήγηση, είπε ότι η Αντιγόνη Μπ.  στην εφηβεία της έφυγε στην πρωτεύουσα κι εκεί ασκούσε το «αμαρτωλό» επάγγελμα, γνωστή με το όνομα «Θάλεια».  Η ομορφιά της ήταν εξαιρετική και γι αυτό την συναναστρέφονταν άνθρωποι της ανώτερης κοινωνίας. Περιέγραψε με λεπτομέρειες το σώμα της, το όμορφο πρόσωπό της και κατέληξε λέγοντας ότι στις συναναστροφές αυτές έμαθε και τη χρήση  βλαβερών ουσιών και άλλες ηδυπάθειες. 
 
Αισθανόμουνα συνεχώς σαν να είχα ξανακούσει αυτή την ιστορία, μπορεί και να την είχα διαβάσει σε κάποιο βιβλίο του Γιώργη Ζάρκου, σκεφτόμουνα. Τέλος, ήξερε ότι νοσηλεύτηκε στο Δρομακαΐτειο και ύστερα τη δεκαετία του 1970  χάνονται εντελώς τα ίχνη της και κανείς πια δεν ήξερε τι έχει απογίνει. Αν ζει κάπου ή αν έχει πεθάνει. 
 
 Είχα πια σταματήσει να παρακολουθώ τη διήγηση και συγκέντρωσα το ενδιαφέρον μου αποκλειστικά στο πρόσωπο και στα μάτια του αφηγητή. Κάποια στιγμή είδα  τα σύννεφα και τη βροχή όχι μόνο στον ουρανό  έξω από το χώρο που καθόμασταν, αλλά και μέσα στο σχεδόν ακίνητο βλέμμα του  φίλου. Και υπήρχε μια διάσταση αντίρροπων δυνάμεων που προσπαθούσε να κρύψει. Κάτι μου έλεγε ότι αυτός είχε άμεση σχέση και κάτι τον συνέδεε με το πρόσωπο της  Θάλειας, που όμως δεν επιθυμούσε να αποκαλυφθεί.
 
Το φως έξω λιγόστευε και ξυπνούσαν μέσα μου παραστάσεις που ήταν παλιές και ξεχασμένες. Κάποτε σιγομουρμούρισα το τραγούδι: «Στη Σμύρνη Μέλπω, Ηρώ στη Σαλονίκη, στο Βόλο Κατινίτσα…. μ’ από την κόλασή μου στο φωνάζω: εικόνα σου είμαι, κοινωνία και σου μοιάζω…»
    
Ενώ ο φίλος μου συνέχιζε να μιλά και η ώρα ήταν πια προχωρημένη, εγώ ολοένα θυμόμουν και έφευγα σε άλλα θέματα, που όμως δεν ήταν άσχετα με αυτή την παλιά ιστορία.
 

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.