Η λογικη του «σηκω-κατσε» και το «πηγαινε-ελα» της διαχειρισης του δημοσιου χωρου!

Της έκδοσης

Με ενδιαφέρον παρατηρούμε το τελευταίο διάστημα τις εργασίες αναμόρφωσης του Πεζόδρομου της Βενιζέλου από πλευράς της Δημαρχείας, η οποία μετά την «απομάκρυνση» των τραπεζοκαθισμάτων των παρακείμενων καφέ, προχωρά στην διαπλάτυνσή της ώστε να εξασφαλίσει την ύπαρξη 3,5 μέτρων για τη διέλευση οχημάτων έκτακτης ανάγκης.
 
Η αρχή έγινε με τα τραπεζοκαθίσματα των καφέ, συνεχίστηκε με τα παγκάκια και τις μεταλλικές κατασκευές κάδων σκουπιδιών, σε κάποιες εκ των περιπτώσεων συνεχίστηκε με ξήλωμα παρτεριών, όπως το παράδειγμα του πεζοδρόμου της Μ.Μ. Βασιλείου, και  πλέον με τις κολώνες φωτισμού, που όπως γράψαμε και χθες, θα μετακινηθούν από τη μία πλευρά του δρόμου ώστε να τηρηθούν τα όσα ορίζει η κείμενη νομοθεσία. 

Τα  αντικρουόμενα δίκαια και η προτέρα ελευθερία-παγίδα 

Και ενώ η τοπική κοινωνία, αντιμετωπίζει με μεγάλη ευχαρίστηση, αλλά και δυσαρέσκεια τη νέα πραγματικότητα, γιατί το εν λόγω ζήτημα έχει αναχθεί σε ένα ακόμα ζήτημα «διαμάχης» μεταξύ μερίδας πολιτών που γιορτάζουν την «απελευθέρωση» του δημοσίου χώρου, και μερίδας πολιτών αλλά και των επαγγελματιών που πλήττονται από τις αλλαγές αυτές, η ίδια η πραγματικότητα δημιουργεί πληθώρα ερωτημάτων, που μας απευθύνουν οι ίδιοι οι πολίτες, αλλά έχουμε και εμείς.
 
Το πρώτο εξ αυτών, αφορά στο γιατί οι αρμόδιες αρχές εφόσον η κείμενη νομοθεσία δεν έχει αλλάξει εδώ και χρόνια, άφησαν το φαινόμενο της «μεταφοράς» του ψυχαγωγικού κέντρου της Κομοτηνής  στην Βενιζέλου, που και περιορισμένες δυνατότητες ανάπτυξης προσφέρει και άλλου είδους εμπορικό και οικονομικό χαρακτήρα είχε.  Όλοι θυμόμαστε πως κέντρο των καφέ και της διασκέδασης ήταν ανέκαθεν η κεντρική πλατεία της Κομοτηνής. Μάλιστα στο γεγονός αυτό βασίστηκε κατά ένα μεγάλο μέρος η αναμόρφωσή της στο πέρασμα των ετών. Και όταν λέμε «άφησαν» εννοούμε ότι κανένας επιχειρηματίας του κλάδου δεν απεφάσισε εν μία νυχτί να ανοίξει καφέ στον μεγαλύτερο εμπορικό πεζόδρομο της πόλης, δίχως να λάβει πρώτα τις απαραίτητες άδειες και να περάσει από τις απαραίτητες γραφειοκρατικές διαδικασίες ή έστω να θεωρήσει πως από την στιγμή που λαμβάνει τα προαναφερθέντα, θα μπορεί και στο μέλλον να πράξει… αναπτυξιακά. Όπως αντίστοιχα έγινε και μάλιστα στο πρόσφατο παρελθόν με τις αδειοδοτήσεις για την ανάπτυξη των τραπεζοκαθισμάτων. Ασχέτως του γεγονότος , όπως άλλωστε έχει καταγραφεί και δημοσιογραφικά, της «ασυδοσίας» που υπήρξε από μερίδα των επαγγελματιών του κλάδου, οι οποίοι παρόλα αυτά σε οποιαδήποτε καταγγελία ή όποιον έλεγχο υπήρξε έβαλαν το χέρι βαθιά στις τσέπες τους, ως όφειλαν.
 
Η «μεταφορά» της διασκέδασης από την πλατεία στην Βενιζέλου είναι ένα δεδομένο που διαφαινόταν και το είδαμε να αναπτύσσεται στο μέγιστο βαθμό τα τελευταία χρόνια. Διερωτήθηκε κανένας πριν η πραγματικότητα αυτή καταστεί γεγονός, αν η Βενιζέλου, χωροταξικά κ.ο.κ. μπορούσε να την «σηκώσει»; Και αν ναι γιατί οι αρμόδιοι φορείς επέτρεψαν το φαινόμενο αυτό να λάβει τέτοιες διαστάσεις; Όπως αντίστοιχα και με την γενικότερη διαμόρφωση των πεζοδρόμων, είτε αυτή αφορά στις λάμπες φωτισμού, είτε στα παγκάκια, είτε στους κάδους, είτε σε οτιδήποτε αυτή τη στιγμή ξηλώνεται για την «αποκατάσταση» της τάξης και την υπακοή στην κείμενη νομοθεσία. Για την οποία νομοθεσία βέβαια, ουδεμία υπεύθυνη απάντηση έχουμε λάβει ούτε εμείς ως δημοσιολογούντες ούτε οι επαγγελματίες. 

Λεφτά των πολιτών πεταμένα!!! 

Για την υφιστάμενη πραγματικότητα της Βενιζέλου, όπως και κάθε οδού, δημοσίου χώρου, καταστήματος κ.ο.κ. δαπανήθηκαν χρήματα, κόπος, εργατοώρες και πολλά πολλά άλλα, δημόσια αλλά και ιδιωτικά κεφάλαια. Είμαστε μάρτυρες του ξηλώματος παρτεριών, κολώνων φωτισμού, τραπεζοκαθισμάτων τα οποία πληρώθηκαν από τις τσέπες των πολιτών, λεφτά τα οποία πάνε στην κυριολεξία στράφι ή πιο σωστά αυξάνουν τα ήδη κατατεθειμένα από πλευράς πολιτών για την διόρθωση λανθασμένων επιλογών του παρελθόντος −απουσία ολοκληρωμένου σχεδιασμού και μελέτης− που και πάλι εμείς, είτε άμεσα είτε έμμεσα θα πληρώσουμε.
 
Όπως αντίστοιχα οι επαγγελματίες που επέλεξαν να «επιχειρήσουν» στον εν λόγω κλάδο–με την σύμφωνη γνώμη αρμοδίων αρχών−, και δη αυτοί που το έπραξαν στην Βενιζέλου, καλούνται τώρα να βάλουν το χέρι ακόμα πιο βαθιά καλούμενοι να ανταπεξέλθουν σε επενδύσεις και μεγέθη που πλέον δεν μπορούν να σταθούν. Αρκεί μια βραδινή βόλτα το βράδυ του Σαββάτου στον εν λόγω πεζόδρομο  –όχι ότι η κατάσταση στα υπόλοιπα καταστήματα είναι καλύτερη− για να κρίνει κανείς μόνος του. Να κρίνει τα άδεια καταστήματα, το λιγοστό προσωπικό και φυσικά να κρίνει κυρίως την απουσία διάθεσης από πλευράς των  επαγγελματιών του κλάδου, που ολοένα και περισσότερο φλερτάρουν με την ιδέα του κλεισίματος, μιας και πολύ απλά… δεν  μπορούν να ανταποκριθούν. 

Δίσημες και οι παροχές αλλά και οι νυν αποφάσεις; 

Το δεύτερο ερώτημα προκύπτει από την στοιχειοθέτηση των προαναφερθεισών αποφάσεων που δεν είναι άλλη από την ελεύθερη διέλευση οχημάτων έκτακτης ανάγκης. Το μεγαλύτερο σε μέγεθος πυροσβεστικό όχημα, βάση του οποίου απεφάνθησαν και για τον απαραίτητο  χώρο που θα πρέπει να παραμείνει ελεύθερος, είναι 3.50 μέτρα. Αξίζει δε να σημειωθεί πως οι όποιες γνωμοδοτήσεις φορέων, αρχών κτλ. δεν είναι δεσμευτικές για τις δημοτικές αρχές. Έχουν, όπως γίνεται κατανοητό, γνωμοδοτικό χαρακτήρα, με την τελική απόφαση να πέφτει στην εκάστοτε δημοτική αρχή, η οποία δεν υποχρεούται να την υιοθετήσει. Σχετικά παραδείγματα διαφορετικής απόφασης δημοτικής αρχής σε σχέση με αυτή των γνωμοδοτήσεων σε άλλες πόλεις πάμπολλα.  Μάλιστα με βάση αυτό το σκεπτικό, σε σχετική συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου προ ενός χρόνου περίπου επαγγελματίας που κατέθεσε σχετικό αίτημα για την ανάπτυξη τραπεζοκαθισμάτων δεν έλαβε την θετική απόκριση του συμβουλίου με τη λογική «ότι δεν χωράει να διέλθει το όχημα». Άρνηση τραγελαφική βεβαίως σε σχέση με την υπάρχουσα τότε κατάσταση, που δημιούργησε πολλά περισσότερα ερωτήματα για τις πολλαπλές αποφάσεις- αντιφάσεις  από πλευράς της δημοτικής αρχής, διότι ο εν λόγω επαγγελματίας ζήτησε την ανάπτυξη τραπεζοκαθισμάτων σε πεζόδρομο στον οποίο η απόσταση μεταξύ των γειτνιαζόντων κτιρίων είναι πολύ μικρότερη των 3 μέτρων. Άρα η όποια διέλευση τέτοιου τύπου οχήματος θα καθίστατο δυνατή μόνο σε περίπτωση γκρεμίσματος των κτιρίων. Αν το πυροσβετικό όχημα ή κάθε άλλο όχημα έκτακτης ανάγκης που οφείλει σαφώς να μπορεί ελεύθερα να σπεύδει όπου απαιτηθεί, ήταν 4 μέτρα, τότε τι; Θα γκρεμίζαμε τα κτίρια που «βλέπουν» στην Βενιζέλου; Και πριν φτάσουμε στο σημείο αυτό, μήπως να διερωτηθούμε δεδομένου του κυκλοφοριακού χάους αλλά και της γενικότερης χωροταξίας της πόλης, το πόσο εύκολη και άμεση θα μπορεί να είναι η διέλευση των μεγάλων οχημάτων από την πλειοψηφία των δρόμων της, σε ώρες κανονικής κυκλοφορίας, ή είναι  σίγουρο ότι αυτά  θα καταλήξουν σε άπειρα τέτοια  «προβληματικά» σημεία; Τελικά,  η διαχείριση ζητημάτων και η εξεύρεση λύσεων σε κάθε λογής προβλήματα είναι μόνο μαύρο-άσπρο; 
 
Η ζωή και η ασφάλεια των πολιτών μπαίνει πάντα και αδιαπραγμάτευτα σε πρώτη προτεραιότητα. Η ποιότητα ζωής όμως αποτελεί επίσης βασικό παράγοντα της ευζωίας όλων. Πριν οδηγηθούμε ως πόλη σε αυτήν την κατάσταση, γιατί δεν αναζητήθηκαν οι εναλλακτικές και γιατί αφήνουν να πλανάται στον αέρα της πόλης, τα περί τιμωρητικής διάθεσης απέναντι στους επαγγελματίες του καφέ και της εστίασης, αν και εφόσον κάτι τέτοιο δεν ευσταθεί; 

Η «αναμόρφωση» πέτυχε, το σχέδιο  απελευθέρωσης «πέθανε»; 

Και το τρίτο ερώτημα έρχεται να προστεθεί στα υπόλοιπα με βάση την υφιστάμενη, μετά ξηλώματος πραγματικότητα, και αφορά στο αν τελικά το «ξήλωμα» όλων των προαναφερθέντων λειτουργεί ουσιαστικά και αποτελεσματικά ως προς την βασική στόχευση, αυτή της απελευθέρωσης δημοσίου χώρου. Ο ίδιος ο πρόεδρος της ΟΕΒΕΣ Ροδόπης κ. Ανέστης Βαφειάδης ανήρτησε προχθές σχετική φωτογραφία από τον πεζόδρομο της Βενιζέλου, όπου τα τραπεζοκαθίσματα των καφετεριών αντικαταστάθηκαν από ιδιωτικά οχήματα που δοθείσης της ευκαιρίας είπαν να παρκάρουν μέσα στον πεζόδρομο. Μάλιστα ο ίδιος συνόδεψε το στιγμιότυπο αυτό με της εξής «λεζάντα», «Ωραία αφαιρέσαμε τα τραπεζοκαθίσματα από τους −συνήθεις υπόπτους για όλα− επαγγελματίες …και κάναμε ένα ωραίο πάρκινγκ.  Κομοτηνή το μεγαλείο σου …». Όπως αντίστοιχες εικόνες βλέπουμε καθημερινά στον πεζόδρομο της Μ.Μ. Βασιλείου και σε πολλά  άλλα «αντίστοιχα» σημεία της πόλης.  Ποια λοιπόν η αποτελεσματικότητα της «απελευθέρωσης»; Η έξτρα θέση πάρκινγκ; Και ποιο τελικά το μεγαλύτερο κέρδος, πέραν της απόδοσης του δημοσίου χώρου στους πολίτες που δεν υφίσταται βεβαίως ακόμα, έναντι του κέρδους δήμου, επαγγελματιών, εργαζομένων με το  πρότερο καθεστώς, όταν αυτό λειτουργούσε σε «λογικά» πλαίσια, μια και η ευθύνη ημών αντίστοιχη είναι με αυτή την φορέων; 

Χαμένοι στη μετάφραση «δήμος και πολίτες» 

Εν κατακλείδι, μιας και ο Δήμος αναζητεί όπως ο ίδιος δήλωσε την «χρυσή τομή» και ισορροπία, ανάμεσα στην ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας και του σεβασμού του δημοσίου χώρου, μήπως ήρθε η ώρα να εξηγήσει στο ευρύ κοινό, πώς «μεταφράζει» ο ίδιος τον όρο; Και αν η «μετάφραση» είναι ίδια για όλους ή όχι; Διότι εμείς μόνο ακραίες καταστάσεις, κινήσεις και τοποθετήσεις βλέπουμε εδώ και χρόνια. Με την μεν αυθαίρετη και ανεξέλεγκτη κατάσταση πριν, με τη δε ησυχία (πολύ έπεσε), τάξη και α(να)σφάλεια τώρα, δια της πλήρους εξάντλησης των ορίων του νόμου.

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.