Μεγαθηρια

Στα μαθητικά μου χρόνια, και αυτά περιλαμβάνουν από τη νηπιακή ηλικία μέχρι και τώρα τους τελευταίους μήνες των σπουδών, είχα την τύχη να έχω δασκάλους. «Κάτι μας είπες τώρα! Γιατί όλοι οι υπόλοιποι τι είχαμε;!». Όχι, όχι με την έννοια απλώς του διδάσκοντος. Δασκάλους, όπως από αυθόρμητο σεβασμό τους αποκαλεί ο λαός, εκπαιδευτικούς – λέξη εμπεριέχουσα το αρχαιοελληνικό ρήμα «παιδεύω», το αγαπημένο μιας πολυαγαπημένης μου…δασκάλας στο Γυμνάσιο. Δασκάλους, λοιπόν, ανθρώπους πάνω απ’ όλα και μετά «κυριάρχους της έδρας». Άτομα που, πέρα από το γνωστικό σου σάκο «γέμιζαν» με ένα μικρό κομματάκι από τον δικό τους εαυτό τον χαρακτήρα σου, επιχειρώντας, ίσως άθελά τους,σπρωγμένοι από μία αγνή εσωτερική ορμή να σε κάνουν όχι μόνο καλό επιστήμονα μα καλύτερο άτομο.
 
Στο Πανεπιστήμιο η ανθρώπινη αυτή πλευρά του εκάστοτε εκπαιδευτικού, ευτυχώς ή δυστυχώς, υποχωρεί κατά κράτος ενώπιον της επιστημονικής υπόστασης.Εκεί εμφανίστηκαν τα πνευματικά μεγαθήρια. Αργήσαμε να συνειδητοποιήσουμε την αξία τους σε όλο της το εύρος, γιατί η αξία δεν κάνει θόρυβο. Όταν, όμως, καταλάβαμε από ποιους έχουμε τη τιμή να διδασκόμαστε καταληφθήκαμε από δέος και ταυτοχρόνως ένα διάχυτο αίσθημα τύχης, τύχης που «περάσαμε από τα χέρια» αυτών των ανθρώπων, στις καινοτόμες ιδέες των οποίων συχνά υπήρξαμε το παρθενικό ακροατήριο. Έτσι εμείς στο ΔΕΠΣ Παντείου διδαχτήκαμε από τα κορυφαία στην Ελλάδα – και όχι μόνο – ονόματα του διεθνούς δικαίου, της στρατηγικής, της εξωτερικής πολιτικής καθώς και της πολιτικής επιστήμης, η οποία έμοιαζε σα να σφηνώνεται ανάμεσα στα μεγαλόπρεπα διεθνολογικά. Σε καμία περίπτωση, βέβαια, έτσι διακριτικός σαν τον τομέα του δεν υπήρξε ο «άρχων» των πολιτικών επιστημών, ο στοχαστής (περισσότερο από επιστήμων) Θανάσης Διαμαντόπουλος, τον οποίο σίγουρα θα έχετε παρακολουθήσει σε κάποιο (κυρίως προεκλογικό) πάνελ, οπότε μαχόταν να διεκδικήσει από κομματικές φανφάρες και αστοιχείωτους πολιτικάντηδες λίγα παραπάνω δευτερόλεπτα για τις απόψεις του. Έπειτα από πολλά πάνελ, λοιπόν, και 40 χρόνια διδασκαλίας, η ηλικία, λέξη που πάντα αντιμετώπιζε με απέχθεια και σαρκασμό, τον αναγκάζει να αποσυρθεί από τα αμφιθέατρα.
 
Τρία πράγματα, νομίζω, θα συγκρατήσω εντονότερα από αυτόν: Πρώτον, τη γλωσσική του δεινότητα! Σπάνιος, για τα σημερινά δεδομένα, γνώστης και χειριστής της ελληνικής, την οποία περιέπλεκε με έναν γαλλοτραφή τρόπο που με γοήτευε. Έπειτα, μια φορά στο 2^ο έτος που, απευθυνόμενος στο αμφιθέατρο μετά από ερώτηση που του είχα κάνει, είπε με το χαρακτηριστικό χιούμορ που τον διακρίνει πως «οι εξέχουσες γνώσεις του νεαρού αποτελούν λόγο έλξης προς το γυναικείο φύλο ή κι αυτός σαν εμένα για τον εαυτό του τα διαβάζει;» και μία άλλη στιγμή, πριν από κάποια εξεταστική, όταν τον ρωτούσα εκτός ύλης απορίες και συγκινημένος πλησίασε και με χάιδεψε πατρικά στο κεφάλι. Ασύγκριτα πιο συγκινημένος και την Πέμπτη 29 Μαρτίου, στην «τελευταία» του διάλεξη, μας αποχαιρέτησε ολοκληρώνοντας το λόγο του με την ίδια φράση με την οποία μας πρωτοκαλημέρισε «μπεμπέκια και μπουμπούκια»!
 
Αντίο κύριε καθηγητά, είμαι βέβαιος πως η συναίσθηση της ευθύνης του συνειδητοποιημένου πολίτη και επιστήμονα θα σας αναγκάσει να παραμείνετε δυναμικά παρών.
 
ΥΓ: Σε όσους βιαστούν να πουν πως «τον γλείφω πατόκορφα» να σημειωθεί πως έχω περάσει τα μαθήματά του προ πολλού. ΧΑ!
 

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.