Πρωινο τρεξιμο

Short stories

Πριν δυο μήνες ξεχάσαμε ένα πρωί να πάρουμε τη σχολική τσάντα. Το κατάλαβα όταν πια ανέβαινα το τελευταίο σκαλοπάτι του σχολείου. Άφησα το παιδί στο προαύλιο του σχολείου και ξαναγύρισα στο σπίτι. Μετά, στο δρόμο, από τη βιασύνη μου και από απροσεξία, παραπάτησα και με ένα μακροβούτι βρέθηκα ξαπλωμένος στο πεζοδρόμιο. Είχα κτυπήσει στον αστράγαλο και είχα στουμπίσει τα χέρια μου στο τσιμέντο. Ήμουν δηλαδή θύμα του πρωινού ξυπνήματος. Φτάνοντας τη δεύτερη φορά στο σχολείο εξιστόρησα το πάθημά μου στη διευθύντρια κι αυτή  καθησυχαστικά  και γελώντας μου αντέτεινε: «Ευτυχώς! Γιατί άλλοι ξεχνούν τα παιδιά τους».
  
Τέτοιες στιγμές είναι που δεν αργεί να ξανάρθει στο μυαλό μια εμπειρία από το στρατό, που δεν έχω παύσει να θυμάμαι. Κάποτε,  με το πρωινό εγερτήριο της τρομπέτας ξύπνησα  και φόρεσα την αρβύλα μου όπου μέσα βρισκόταν μια μολυσμένη σφίγγα που με τσίμπησε. Σιγά σιγά μου ερχότανε ζαλάδα, μα κανείς δεν μου έδινε σημασία˙ όλοι έτρεχαν με άγχος να προλάβουν το προσκλητήριο. Κι αν δεν βρισκόταν από θαύμα ένας καλός στρατιώτης —Γιάννη τον λέγανε, καλή του ώρα— θα φύλαγα τα θυμαράκια. Αυτός με πήγε για ένεση στο γιατρό και με γλύτωσε.
 
Πάντα τα πρωινά μας ξεχωρίζουν για την ένταση των κινήσεων, τους εκνευρισμούς και τα έκτακτα των καθυστερήσεων που έχουν ενταθεί, προπάντων από τότε που αλλάξαμε και οικία. Πρέπει να ξυπνήσουμε ώρα έκτη πρωινή και μέχρι να εγκατασταθεί το τέκνο μας στο χώρο του εκπαιδευτικού ιδρύματος κι εμείς στους τόπους της εργασίας μας, επί ένα δίωρο περίπου, απαιτείται συντονισμός των ενεργειών και απολύτως καμία καθυστέρηση.
 
Στον χώρο της τουαλέτας κυρίως δεν πρέπει να επισυμβεί καμιά επιπλοκή. Το παιδί πρέπει να ξυπνήσει όσο γίνεται πιο απαλά, μπορεί και συνοδεία της κλασικής μουσικής. Να πιει εγκαίρως το γάλα του, αφού πρώτα ντυθεί, να πλύνει σχολαστικά τα δόντια και τα λοιπά, λοιπά σε όλους γνωστά. Εντωμεταξύ, δεν πρέπει να συμβεί κάποιο έκτακτο «ατύχημα», που αφορά σε κοιλιακής φύσεως πρόβλημα˙ τότε μόνο σίγουρα θα μπορέσουμε να επιβιβαστούμε εν τάχει στο όχημα και κατοπινά θα αρχίσει το πολύπαθο ταξίδι.
 
Το αυτοκίνητο θα ξεκινήσει κανονικά, αλλά στον πρώτο δρόμο της παρακείμενης πλατείας θα συναντήσει μέγα πλήθος αυτοκινήτων, τα οποία κατέχονται από  νευρικούς και αγχωμένους οδηγούς. Τότε είναι η ώρα που μου ‘ρχεται αυθόρμητα το πρώτο σχόλιο σε ό,τι αφορά στην εφαρμοζόμενη για το κυκλοφοριακό ζήτημα τοπική πολιτική. Αρχίζουν οι απορίες μου για το αν πράγματι υφίσταται κάποια  μελέτη, έστω μιας τέλος πάντων μακρινής  εποχής. Τότε, η επωαζόμενη  βλαστήμια μου μπορεί και να μετεξελιχθεί σε προσευχή όπως : «βοήθα και συ Παναγιά, μην γίνει κανεν’ ατύχημα!», που πάει να βγει σαν   σκύλου μούγκρισμα που κάνει τα δόντια μου να τρίζουν.
 
Συνήθως, άντε και προλαβαίνουμε με την ψυχή στο στόμα την πρωινή προσευχή,  που είναι η  ασφαλιστική δικλείδα για τον χρόνο  που  ήδη έχει χαθεί με τις απανωτές καθυστερήσεις. Και η προσευχή είναι η ίδια και απαράλλακτη στο χρόνο, το «πάτερ ημών», που λέγαμε κι εμείς  προ πεντηκονταετίας, όταν πεζοί και  αμέριμνοι φτάναμε στο δικό μας σχολείο.  
 
Μεγάλο πρόβλημα έχει καταντήσει και η μαθητική τσάντα. Ρωτάω πολλές φορές τι περιέχει «πέτρες ή βιβλία», έτσι βαριά και ασήκωτη που είναι. Και γιατί είναι απαραίτητο να τη σηκώνουν τα παιδάκια, με την αδιαμόρφωτη σπονδυλική τους στήλη, στη ράχη ή στα χέρια σέρνοντάς την, όπως ανέρχονται τη σκάλα, με τα δέκα μαρμάρινα σκαλιά; Ίσως το εκσυγχρονισμένο πρόγραμμα «νους υγιής εν σώματι υγιεί», να περιέχει και τη  βάσανο αυτή, σκέφτομαι.
 
Και όταν η μέρα είναι χειμωνιάτικη και βροχερή γίνεται ολοένα και πιο πολυμήχανη η κατάσταση της τρεχάλας. Έτσι, παράδειγμα, μπορεί με μια ομπρέλα  να στεγαστεί από τη βροχή, παιδί, τσάντα και άντε και λίγη δική σου ωμοπλάτη. Κι   έρχεται πια η τελειότητα με τη λαϊκή μας αγορά, κάθε Δευτέρα. Τότε, μάλλον εναερίως ή με άλλες κινήσεις κυκλωτικές και από  όλο και πιο μακρινούς δρόμους πρέπει να βρεις τον τρόπο το πολυπόθητο σχολείο να προσεγγίσεις, χαρούμενος όμως διότι ήδη έγινες: «…πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο…», όπως λέει ο ποιητής.
 
Κάθε φορά εύχομαι, παρελθούσης της 8.20 ώρας, η εξωτερική σιδερένια πόρτα να μην έχει οριστικά κλειστεί και να μην επισυμβούν άλλες καθυστερήσεις, με το έκτακτο άνοιγμα της πόρτας και τις συνακόλουθες επεξηγήσεις, δικαιολογίες και τα λοιπά γνωστά. Τέτοιες στιγμές είναι που μου ‘ρχεται στο μυαλό το αρχαίο  ρητό :  «Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος» και φεύγω σκεπτόμενος με ερωτήματα πολλά για τα τρεχάματα και τα αγχωτικά μας πρωινά, λέγοντας από μέσα μου: «Χαλάλι τους, αν όλα αυτά  παίζουν  κάποιο βαθύτερο νόημα στη ζωή μας….»
  
Χτες ρώτησα έναν μπαμπά που συχνά συναντιόμαστε απ’ έξω από την πόρτα του σχολείου, «Τι κάνετε;» και αυτός μου απάντησε τρεχάτος και απνευστί : «Καλά! Τρέχουμε! ».
 
Σκέφτομαι πολλές φορές κι έτσι παίρνω κουράγιο, μια συνάδελφο που είναι μητέρα τριών ανήλικων παιδιών, εκ των οποίων τα δυο ατίθασα αγοράκια, «Καλά πώς τα καταφέρνεις και συντονίζεις τρία παιδιά!» της λέω με απορία και για το λόγο αυτό είναι που την αποκαλώ: «αγία μητέρα». 
 
 

   ** Ο Ηλείος Νίκος Μπακιός αρθρογραφεί και γράφει συνήθως  «μικρές ιστορίες», που φιλοξενούνται σε αθηναϊκές εφημερίδες, blogs και  ηλεκτρονικά περιοδικά.      Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο ηλεκτρονικό περιοδικό Fractal

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.