Η «ανισορροπια του τρομου» και οι εραστες της

Όταν ο πρόεδρος των ΗΠΑ χειραγωγείται από την πρώτη μέρα της θητείας του με την απειλή της έκπτωσής του από το αξίωμά του και αποφασίζει και ενεργεί αλλοπρόσαλλα κάτω από τον καταναγκασμό των καταγγελιών, τότε αυτός ο πολιτικός είναι επικίνδυνος ακόμη και για το μέλλον του ίδιου του πλανήτη. Αν λάβουμε υπόψη ότι ο πρόεδρος Ομπάμα, που θεωρήθηκε επιτυχημένος πρόεδρος και εξυμνήθηκε στη χώρα μας κατά την αποχαιρετιστήρια επίσκεψή του εδώ τον Νοέμβριο του 2016, κατέλειπε αποχωρώντας τη Βόρεια Αφρική και την Εγγύς Ανατολή να φλέγονται, την κατάρρευση των κοσμικών αραβικών καθεστώτων και την έξαρση θρησκευτικού φανατισμού, την κρίση στο Κίεβο με το πατρονάρισμα από Αμερικανούς πολιτικούς του ναζιστικού μορφώματος του «Δεξιού Τομέα», τότε τι θα πρέπει να περιμένουμε από τον Ντόναλντ Τραμπ, όταν κάθε ακραία εξέλιξη είναι δυνατή;

Χαρακτηριστικό της αλλοπρόσαλλης πολιτικής Τραμπ είναι η αναγγελία, σε ομιλία του στο Οχάιο, της αποχώρησης των ΗΠΑ από τη Συρία, μισό μήνα μόλις πριν από την πρόσφατη επίθεση εκεί. «Έχουμε διαλύσει το ISIS», είχε πει. «Θα φύγουμε πολύ σύντομα από τη Συρία και θα αφήσουμε άλλους τώρα να τη φροντίσουν. Πολύ σύντομα, πολύ σύντομα φεύγουμε», προσέθεσε. Όσο οι ανακρίσεις του ειδικού ανακριτή Ρόμπερτ Μιούλερ, ο οποίος ερευνά την πολύκροτη ρωσική υπόθεση, περισφίγγουν τον πρόεδρο και τους συνεργάτες του τόσο οι αποφάσεις του θα είναι περισσότερο αλλοπρόσαλλες και επικίνδυνες για την παγκόσμια ειρήνη. Διότι δεν είναι τυχαίο ότι η απόφαση του Τραμπ για επίθεση στη Συρία με αφορμή τα χημικά που ρίχτηκαν στην Ντούμα, ακολούθησε την επίθεση του FBI στο γραφείο του δικηγόρου του Κοέν, που αποτελούσε προειδοποίηση και για τον ίδιο.

Αν όμως ο πρόεδρος Τραμπ φλέγεται από την υπόθεση της τυχόν ανάμειξης της Ρωσίας στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές, ή την υπόθεση της πορνοστάρ Στόρμι Ντάνιελς, ποια ήσαν τα κίνητρα που ώθησαν τις κυβερνήσεις της Βρετανίας και της Γαλλίας να υπερθεματίσουν αμέσως την απόφασή του, όπως είχαν πράξει δηλαδή πριν ένα χρόνο κατά την πυραυλική επίθεση κατά της συριακής αεροπορικής βάσης Σαιράτ, με αφορμή την επίθεση με χημικά όπλα στο Χαν Σειχούν; Η  Βρετανία και η Γαλλία είναι οι δυνάμεις που μοιράστηκαν την Εγγύς Ανατολή πριν έναν αιώνα με τη συμφωνία Σάικς – Πικό, είναι οι δυνάμεις οι οποίες με τις Εντολές της Κοινωνίας των Εθνών ανέλαβαν την κηδεμονία της Παλαιστίνης και του Ιράκ η Βρετανία και της Συρίας και του Λιβάνου η Γαλλία αλλά εκδιώχτηκαν σκαιότατα από την Εγγύς Ανατολή το 1956, κατ’ απαίτηση των δύο υπερδυνάμεων, των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ. Πάσχιζαν έκτοτε να επανέλθουν στην περιοχή και το πέτυχαν μετά δεκαετίες χάρις στη συριακή κρίση. Όσο μάλιστα επεκτείνεται χρονικά η κρίση τόσο εμπεδώνεται η στρατιωτική παρουσία τους εκεί, σε μια περίοδο που διακαώς επιθυμούν να συμμετάσχουν στην επαναχάραξη των συνόρων της, στην ανοικοδόμησή της και κυρίως να στηρίξουν τα συμφέροντα των πετρελαϊκών τους εταιρειών που ήδη δραστηριοποιούνται στις έρευνες για την εκμετάλλευση των ενεργειακών πηγών της Ανατολικής Μεσογείου.

Μπορεί να συγκριθεί αυτή η κατάσταση όπου ένας και μόνον άνθρωπος, ο εκάστοτε πλανητάρχης, αποφασίζει για τον πόλεμο και την ειρήνη έναντι της «ισορροπίας του τρόμου» που επικρατούσε στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, όπου τα πάντα ήσαν οριοθετημένα και όσα συμβαίνουν σήμερα με επακόλουθο τις εκατόμβες των νεκρών και τις ατέλειωτες μεταναστευτικές ροές θα ήσαν τότε αδιανόητα; Διότι μόνον η ισορροπία δυνάμεων μπορεί να διασφαλίσει συνθήκες ειρήνης, έστω κι αν αυτές οι δυνάμεις είναι πυρηνικές. Μήπως σήμερα δεν υφίσταται άμεσα η απειλή ενός πυρηνικού πολέμου; Αυτή η ισορροπία δυνάμεων επιτεύχθηκε δύο φορές μέχρι σήμερα: Η πρώτη από το 1815 – 1914 με την Ιερά Συμμαχία και την Ευρωπαϊκή Συμφωνία που ακολούθησε, όταν «ο 19ος αιώνας παρήγαγε ένα φαινόμενο πρωτοφανές στα χρονικά του Δυτικού πολιτισμού, μια εκατοντάχρονη ειρήνη» …με τοπικές μόνον συρράξεις «σε αντίθεση με τους δύο προηγούμενους αιώνες όταν κατά μέσο όρο αντιστοιχούσαν 60 ή 70 χρόνια σύρραξης για κάθε αιώνα ξεχωριστά» (Καρλ Πολανυί – Ο Μεγάλος Ματασχηματισμός). Και η δεύτερη με τον Ψυχρό Πόλεμο. Κανείς όμως δεν αναφέρει ούτε αξιολογεί το γεγονός αυτό και την προσφορά του στην παγκόσμια ειρήνη. Γιατί όμως η Δύση, με επικεφαλής τις ΗΠΑ, εμφανίζεται κατά πολύ επιθετικότερη έναντι της Ρωσίας μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, παρά την ένταξη της Ρωσίας στη χορεία των καπιταλιστικών κρατών; Ακριβώς γι αυτόν το λόγο: Διότι με τον καπιταλισμό που ασπάστηκε εισήλθε στο πεδίο του παγκόσμιου ανταγωνισμού και λόγω του μεγέθους, της ισχύος, των πλουτοπαραγωγικών πηγών που διαθέτει και της επιρροής που ασκεί στην ευρύτερη περιοχή της, απειλεί να περιορίσει το προσδοκώμενο μερίδιο των ανταγωνιστών της από την παγκόσμια αγορά. Κάτι που δεν συνέβαινε επί ΕΣΣΔ διότι επικρατούσε άλλο οικονομικό σύστημα εκεί και στις χώρες της άμεσης επιρροής της.

Αλεξανδρούπολη, 15-4-2018

*Ο Δημήτρης Μακροδημόπουλος   είναι σ. Πολιτικός  Μηχανικός ΑΠΘ,
τ. Αρχιμηχανικός ΟΣΕ, MSc in Rail Systems Engineering.

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.