Μια θεατρικη παρασταση για καλο σκοπο στην Κομοτηνη

Την μαύρη κωμωδία του Ρεμί Ντε Βος «Μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος» παρουσίασε χθες στο Στέκι Πολιτιστικής Κίνησης Ν. Ροδόπης το εφηβικό τμήμα του εργαστηρίου «Επί σκηνής» υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της σκηνοθέτιδος, κ. Μυρσίνης Λατζουράκη. Πρόκειται για μία παράσταση που αφορά τρεις γενιές, την συγχωρεμένη γιαγιά, την μαμά, τον γιο και την «άλλη» που μεγαλώνουν, ωριμάζουν, δοκιμάστηκαν και δοκιμάζονται.
 
Και επειδή η Τέχνη σε δύσκολους καιρούς πάντα είναι κοντά στον συνάνθρωπο, το εργαστήρι «Επί Σκηνής» όρισε την γενική είσοδο στα 5 ευρώ, ανακοινώνοντας πως όλα τα έσοδα πρόκειται να διατεθούν στο Γηροκομείο Κομοτηνής, ενώ θα πραγματοποιηθούν δύο ακόμα παραστάσεις σήμερα και αύριο και ώρα 21.00.
 
Την ημέρα της πρεμιέρας η υπεύθυνη της παράστασης, κ. Μυρσίνη Λαντζουράκη βρέθηκε στην εκπομπή «Με το Ν και με το Β» του «Ράδιο Παρατηρητής» με δύο εκ των συμμετεχόντων, τον Χρήστο Δαλκυριάδη, έναν από τους πρώτους μαθητές του θεατρικού εργαστηρίου που υποδύεται τον ρόλο του γιου, Σιμόν και την Θεοπούλα Ευαγγέλου, που μετρά τρία χρόνια συμμετοχής στο εφηβικό τμήμα, ενσαρκώνοντας αυτήν την φορά την μητέρα, Μαντλέν.
 
Οι τρεις τους μίλησαν μεταξύ άλλων για το κείμενο του Γάλλου συγγραφέα που μοιάζει, ωστόσο, να έχει απόλυτη ταύτιση με τα ελληνικά δεδομένα μίας επαρχιακής πόλης, όπως η δική μας, τις σχέσεις των οικογενειών που χάνονται μες στον χρόνο, καθώς και τον τρόπο με τον οποίο εργάσθηκαν για το τελικό αποτέλεσμα.
 
Μυρσίνη Λαντζουράκη, Χρήστος Δαλκυριάδης και Θεοπούλα Ευαγγέλου, όμως, από το θεατρικό εργαστήρι «Επί σκηνής». 

Μυρσίνη Λαντζουράκη «Αν και το κείμενο ανήκει σε Γάλλο συγγραφέα, οι καταστάσεις ομοιάζουν με τα ελληνικά δεδομένα» 

Αν και το κείμενο ανήκει σε Γάλλο συγγραφέα, οι καταστάσεις ομοιάζουν με ελληνικά δεδομένα και «θα αγγίξουν μνήμες και βιώματα του κοινού», έκρινε η κ. Λαντζουράκη εξηγώντας πως πρόκειται για την τέταρτη κατά συνεχόμενη χρονιά παράσταση του εφηβικού τμήματος.  Η δράση εξελίσσεται σε μία επαρχιακή πόλη που μοιάζει με την Κομοτηνή και αφορά τον γιο μίας οικογένειας που, έχοντας φύγει για σπουδές σε μία μεγαλούπολη, επιστρέφει μετά από πολύ καιρό για να παρευρεθεί στην κηδεία της γιαγιάς του. Έτσι, πυροδοτείται η εξέλιξη σχέσεων και απωθημένων της «μεγαλύτερης ερωτικής σχέσης που υπάρχει στη ζωή μας», κατά την υπεύθυνη του θεατρικού εργαστηρίου, αυτήν της μητέρας με τον γιο.
 
Αναφερόμενη στην απόφαση του Εργαστηρίου να διαθέσει τα έσοδα στο Γηροκομείο Κομοτηνής, εξήγησε πως «είναι ένας τρόπος να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας που το έχουν ανάγκη». Εξάλλου η ίδια έκανε σαφές ότι τα λειτουργικά έξοδα του θεατρικού εργαστηρίου καλύπτονται παρά την οικονομική κρίση και υπάρχει συμμετοχή, μιας και «οι γονείς αποζητούν την έκφραση των παιδιών τους μέσα από την τέχνη».
 
Μιλώντας για την μακρόχρονη συνεργασία της με τον Χρήστο Δαλκυριάδη και την Θεοπούλα Ευαγγέλου η κ. Λαντζουράκη μίλησε αναφορικά με  το πόσο πιο εύκολο είναι να δουλεύει κανείς με άτομα που έχει διαμορφώσει έναν κοινό «κώδικα επικοινωνίας». Εκ των πραγμάτων, βέβαια, η ίδια θεωρεί πως ό,τι σχετίζεται με το θέατρο απαιτεί συνεχή δουλεία, «να δοκιμάζεσαι και να δοκιμάζεις κάθε φορά τα εκφραστικά σου μέσα και την σκέψη σου».
 
Λίγο πριν ολοκληρώσει τον λόγο της, η υπεύθυνη του θεατρικού εργαστηρίου «Επί σκηνής» «έκλεισε» με ένα απόφθεγμα που άντλησε μέσα από το ίδιο το έργο. «Στην ζωή του Σιμόν βρέθηκαν αυτές οι τρεις γυναίκες για να συνειδητοποιήσει σκεπτόμενος τη γιαγιά του ότι η ζωή  δεν διαρκεί αιώνια,  σκεπτόμενος τη μαμά του ότι η ζωή είναι μια δοκιμασία που αξίζει να ξεπεράσεις, και σκεπτόμενος την αγαπημένη του, ότι τη ζωή αξίζει να τη ζήσεις». 

Θεοπούλα Ευαγγέλου «Στην παράσταση παρουσιάζονται οι σχέσεις μίας οικογένειας που χάνονται μες στον χρόνο» 

Για τον ρόλο τους στην παράσταση ως «πρωταγωνιστικό δίδυμο» που καλείται να αναδείξει τη σχέση μητέρας- γιου μίλησαν τον λόγο παίρνοντας ο Χρήστος Δαλκυριάδης και  η Θεοπούλα Ευαγγέλου.  Η Σιμόν μοιάζει πολύ με το κλασικό πρότυπο της ελληνίδας μάνας, έκρινε η Θεοπούλα, σχολιάζοντας γενικότερα το έργο που παρουσιάζει τις σχέσεις μεταξύ των μελών μίας οικογένειας οι οποίες συχνά «χάνονται μες στον χρόνο, όταν τα παιδιά φεύγουν από το σπίτι».
 
Αποκαλύπτοντας τον τρόπο που εργάζεται για την υλοποίηση μίας παράστασης, ανέφερε πως μετά από την ανάγνωση του κειμένου αναλύει μαζί με τα υπόλοιπα μέλη του θεατρικού εργαστηρίου «τον τρόπο που θα συμπεριφερόταν σε άλλες στιγμές της ζωής του αυτός ο ρόλος», ενώ τόνισε τη σημασία της μεταξύ τους αλληλεπίδρασης.
 
«Όταν μιλάμε για έργα πιο κλασικά γίνεται και δραματολογική ανάλυση», συμπλήρωσε η κ. Μυρσίνη Λατζουράκη, πληροφορώντας, ωστόσο, ότι για την εν λόγω παράσταση κάτι τέτοιο δεν ήταν απαραίτητο γιατί «όλα ήταν πολύ καθαρά, καθώς είχαμε να κάνουμε με έναν πολυταξιδεμένο συγγραφέα με πολύ “καθαρές” σκέψεις και γραφή». 

Χρήστος Δαλκυριάδης «Η παράσταση καθρεπτίζει την ελληνική κοινωνία και την ελληνική οικογένεια» 

Για τον τρόπο που δούλεψε για να «κατακτήσει» τον ρόλο του γιου  έκανε λόγο ο Χρήστος, τονίζοντας με ενθουσιασμό «η κωμωδία είναι το στοιχείο μου και ήδη από την πρώτη ανάγνωση συνειδητοποίησα πως ταυτίζομαι απόλυτα με τον ρόλο»! Ο Χρήστος κλήθηκε να ενσαρκώσει τον ρόλο του Σιμόν που έχοντας αποχωριστεί για πολλά χρόνια την μητέρα του επιστρέφει στο σπίτι του με αφορμή τον θάνατο της γιαγιάς του. Την ίδια μέρα συμβαίνει στο σπίτι ένα ατύχημα, ενώ ο ίδιος συναντά το …τρίτο πρόσωπο, έναν παιδικό του έρωτα.
 
«Όλα αυτά πυροδοτούν αλλόκοτες καταστάσεις, δίχως, όμως, να ξεπερνούν τα όρια του φυσιολογικού», σχολίασε εξηγώντας πως στην ουσία η παράσταση καθρεπτίζει την ελληνική κοινωνία και την ελληνική οικογένεια.
 
Κλείνοντας, μίλησε για την συλλογική δουλειά του εφηβικού τμήματος, μιας και τα μέλη του επιμελήθηκαν το στήσιμο του σκηνικού, αλλά και το ενδυματολογικό κομμάτι, καθώς η υπεύθυνη, κ. Λατζουράκη έχει εντάξει στην φιλοσοφία του εργαστηρίου την νοοτροπία να παίρνουν τα παιδιά μία εικόνα από όλα τα στάδια της θεατρικής παραγωγής.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.