«Η φωνη της συνειδησης»

Άπειρες είναι οι στιγμές της ζωής μας κατά τις οποίες βρισκόμαστε σε αμφιβολία για το τι πρέπει να κάνουμε. Αν και ξέρουμε ποιο είναι το σωστό, αν και αισθανόμαστε ποιο είναι το ηθικά επιβεβλημένο, αν και συνειδητοποιούμε τι περιμένει από εμάς ο Άγιος Θεός, παρά ταύτα πράττουμε κάτι τελείως διαφορετικό, αν όχι και αντίθετο, ή στεκόμαστε αναποφάσιστοι, μόνο και μόνο επειδή συνυπολογίζουμε τις αντιδράσεις των ανθρώπων, το προσωπικό μας συμφέρον ή τυχόν πιέσεις που ποικιλοτρόπως μας ασκούνται.
 
Η σημερινή ευαγγελική περικοπή της Κυριακής των Μυροφόρων προβάλλει και αναδεικνύει τη μορφή του Ιωσήφ του από Αριμαθαίας. Τον προσδιορίζει κατ’ αρχήν ως «εύσχημονα βουλευτή». Ο χαρακτηρισμός του ευσχήμονος παραπέμπει στον χρηστό και κόσμιο τρόπο συμπεριφοράς, η  ιδιότητα του βουλευτή παραπέμπει στο μέλος του Συνεδρίου, του ανώτατου οργάνου διοικήσεως του λαού του Ισραήλ, αλλά και του Ναού του Σολομώντος.
 
Ο Ιωσήφ λοιπόν ήταν επιφανές μέλος της ιουδαϊκής κοινωνίας, και μάλιστα σεβαστό και καθολικά αποδεκτό από όλους. Είναι από τις μορφές που, αν και πλούσιος και ασκών εξουσία, το Ευαγγέλιο επαινεί, για να καταφανεί ότι ο πλούτος και η εξουσία δεν είναι εξ ορισμού κακά, ούτε δαιμονοποιούνται κατά την αντίληψη της χριστιανικής ηθικής. Και αυτός ο επιφανής, ο πλούσιος, ο δυνατός, την κρίσιμη ώρα νοιάζεται για κάποιον φαινομενικά αδύναμο. «Τολμήσας εισήλθε προς Πιλάτον και ητήσατο το σώμα του Ιησού».
 
Αλλά και ο Πιλάτος φαίνεται αλλαγμένος. Αν και συνυπεύθυνος στην άδικη καταδίκη, αν και με πλήρη επίγνωση συνέπραξε στο μεγαλύτερο έγκλημα στην ιστορία της ανθρωπότητας, αν και την κρίσιμη στιγμή για λόγους ιδιοτέλειας φίμωσε τη συνείδησή του, τώρα κάνει αυτό που πρέπει.
 
Και αφού διαπιστώνει ότι πραγματικά πέθανε, παραδίδει το σώμα του Χριστού στον πιο έντιμο άνθρωπο του ιουδαϊκού Συνεδρίου. Προσοχή στο ρήμα που χρησιμοποιεί το Ευαγγέλιο: «εδωρήσατο». Ήταν συνήθης πρακτική, επειδή τα σώματα των καταδικασμένων να πεθάνουν με τον πλέον ατιμωτικό θάνατο της σταυρώσεως δεν παραδίδονται σε ταφή, αλλά κατά τον νόμο έπρεπε να διαπομπευθούν, έπρεπε οι συγγενείς να δωροδοκήσουν τους αρμόδιους για να πάρουν το σώμα. Ο Πιλάτος δώρισε το σώμα του Χριστού, δηλαδή δεν δέχτηκε να γίνει καν λόγος για το οποιοδήποτε αντάλλαγμα,  έστω και αργά κάνει αυτό που πρέπει. Ο Ιωσήφ τολμά, αψηφώντας για τα όσα θα μπορούσε να είχε χάσει, οδηγείται στο καθήκον με μόνο του όπλο την υπακοή στη συνείδηση του. Τελικά ο Άγιος Θεός ευλογεί αυτόν που αποφάσισε κατά το θείο θέλημα, διαφημίζοντας τον στην αιωνιότητα, όπου κηρύσσεται το Ευαγγέλιο.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.