Οι «Σκληρες αληθειες» του Ηλια Μωραιτη «ειπωθηκαν» στην Κομοτηνη

Οι ιστορίες των προγόνων μας, είτε όπως τις έχουμε ακούσει δια στόματος αυτών είτε όπως μας τις έχουν διηγηθεί άλλοι, αποτελούν πάντα την αλήθεια με την οποία επιλέγουμε να πορευόμαστε οι νεώτεροι στη ζωή. Οι ιστορίες αυτές άλλωστε αποτελούν το υλικό εκείνο, που σαν άλλη «προίκα» με την σειρά μας «περνάμε» σε όσους μας ακολουθούν. Οι ιστορίες των ανθρώπων όμως, δεν είναι πάντα πλασμένες ιδανικά, με σκηνές αγάπης, χαμόγελου, ευτυχίας και αλήθειας. Τι γίνεται λοιπόν στην περίπτωση εκείνη των ιστοριών που αποτελούν τις «σκληρές αλήθειες» όσων προηγήθηκαν ημών; Τις ιστορίες εκείνες που κρύβουν την «σκοτεινή» πλευρά των προγόνων μας, ανθρώπων με αδυναμίες, πάθη, κρυφές επιδιώξεις ακόμα και κτηνώδη ένστικτα, η ομολογία των οποίων μόνο απέχθεια και αρνητικά συναισθήματα μπορεί να δημιουργήσει; Και κατά πόσο οι ιστορίες αυτές, η αλήθεια αυτών, φτάνει αυτούσια στα αυτιά μας;
 
Στην περίπτωση της Αγνής Μάρκου, της ηρωίδας του πρώτου μυθιστορήματος του Ξανθιώτη συγγραφέα Ηλία Μωραΐτη, «Σκληρές Αλήθειες», τον «άχαρο» αυτόν ρόλο του αφηγητή των όσων «μυστικών» υπήρχαν στην οικογένειά της, αναλαμβάνει ο Δημήτρης Αλεξιάδης. Ο έτερος πρωταγωνιστής του βιβλίου και συγγραφέας «του βιβλίου μέσα στο βιβλίο», όπως το χαρακτήρισε ο Ηλίας Μωραΐτης, που «κληρονομεί» η Αγνή, μαζί με την διαθήκη της μητέρας της και το οποίο αποτελεί την αφορμή ενός ταξιδιού που θα την οδηγήσει στη φανέρωση όλων εκείνων που δεν τόλμησαν ποτέ οι γονείς της να της πουν.
 
Ένα ταξίδι που από την Μασαχουσέτη των ΗΠΑ, θα την οδηγήσει στην Ελλάδα και συγκεκριμένα την Αθήνα της δεκαετίας του ’90, στα χρόνια της νιότης της μητέρας της, όπως τα κατέγραψε ο Δημήτρης Αλεξιάδης και τα οποία σημάδεψαν ασίγαστα πάθη, λυσσαλέοι έρωτες και ανεξιχνίαστα εγκλήματα. 

Μια ιστορία γεμάτη «Σκληρές αλήθειες» όπως ο  τίτλος του μυθιστορήματος που παρουσιάστηκε το απόγευμα της Τετάρτης, 2 Μαΐου στην Κομοτηνή και συγκεκριμένα στο Καφέ – Μπαρ «Σβούρα» από τα βιβλιοχαρτοπωλεία «Βαφειάδης» και τις εκδόσεις «Ψυχογιός» παρουσία του συγγραφέα αλλά και της ψυχολόγου κ. Λιζέτας Λιούρτα, η οποία μίλησε για το βιβλίο.

Μια ιστορία πλασμένη «από το πιο φθηνό και ταυτόχρονα μεγαλειώδες υλικό: τους ανθρώπους» όπως τόνισε και ο ίδιος ο συγγραφέας, ο οποίος με μαεστρία, μέσα από την τριτοπρόσωπη και απλή αφήγηση, την συναρπαστική πλοκή και τις συνεχείς ανατροπές δημιούργησε στην πρώτη του συγγραφική προσπάθεια ένα μυθιστόρημα που κερδίζει επάξια την θέση του στην κατηγορία των λογοτεχνικών ψυχολογικών θρίλερ και δη των επιτυχημένων. Μια κατηγορία που έχει «δεινοπαθήσει» στην Ελλάδα και την οποία ωστόσο ο συντοπίτης μας συγγραφέας καταφέρνει με μεγάλη επιτυχία να εκπροσωπήσει, ανανεώνοντας το ενδιαφέρον και τις ελπίδες του «φίλαθλου» αναγνωστικού κοινού του είδους. 

Λιζέτα Λιούρτα «Οι οικογενειακές ιστορίες άρρηκτα συνδεδεμένες με την ταυτότητα της οικογένειας και το αίσθημα του ανήκειν των μελών της» 

Γεγονός διόλου τυχαίο κρίνοντας από το υλικό, την ιστορία πάνω στην οποία ο κ. Μωραΐτης επέλεξε να χτίσει την πλοκή του. Αυτή της Αγνής και της οικογένειας της, που, όπως γράψαμε παραπάνω και επεσήμανε και η εισηγήτρια της εκδήλωσης κ. Λιζέτα Λιούρτα, «είναι αυτές που ορίζουν το στυλ μιας οικογένειας και είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την ταυτότητά της και το αίσθημα του ανήκειν των μελών της».
 

Ιστορίες οικογενειακές «ανθεκτικές στο χρόνο που μεταφέρουν μηνύματα από γενιά σε γενιά επηρεάζοντας, έτσι τις ζωές των απογόνων, ακόμα κι αν αγνοούν σε συνειδητό επίπεδο την προέλευσή τους. Πρόκειται για τις αφηγήσεις εκείνες, μέσα από τις οποίες τα μέλη της οικογένειας συχνά καταφέρνουν να αποδώσουν νόημα στη ζωή τους, στις σχέσεις τους και τις συμπεριφορές τους» σημείωσε η ίδια χαρακτηριστικά.
 
Η κ. Λιούρτα μίλησε για το βιβλίο και την ιστορία που αυτό πραγματεύεται υπό την ιδιότητα της ψυχολόγου. Όπως εξήγησε, «τα μυστικά και τα ψέματα στις οικογένειες είναι ένα φαινόμενο αρκετά σύνηθες. Παρατηρούμε μάλιστα πως κάνουν την εμφάνισή τους όταν συμβαίνει κάποιο γεγονός τραυματικό για την οικογένεια και που αποτελεί απειλή για την ταυτότητα, τη συνοχή ή την επιβίωση της οικογένειας. Τέτοια γεγονότα μπορεί να είναι ένα έγκλημα, μία απιστία, μία αυτοκτονία, μία ψυχική ασθένεια κ.α. Η απόκρυψη ενός τραυματικού γεγονότος σε δεδομένο χρόνο συχνά είναι σωτήρια για την οικογένεια και επιβεβλημένη». 

Η απελευθέρωση από το «βάρος του ανείπωτου» μέσα από την ψυχοθεραπευτική διαδικασία ή την τέχνη 

«Στο χώρο της ψυχικής υγείας η απόκρυψη ενός τέτοιου τραυματικού γεγονότος, ακόμα και όταν έχει πάψει πια να εξυπηρετεί τον αρχικό της σκοπό, μπορεί να επιφέρει τη συστηματική διάβρωση του οικογενειακού συστήματος. Οι μορφές της μπορεί να ποικίλουν και να φτάνουν σε βάθος γενεών. Τότε η παρέμβαση του ειδικού στοχεύει στο να γίνει το άρρητο ρητό μέσα σε ένα ασφαλές πλαίσιο, όπως αυτό της ψυχοθεραπευτικής διαδικασίας.  Έτσι το βάρος του ανείπωτου φεύγει, χάνοντας τη  δύναμή του, και οι αρχικές οικογενειακές ιστορίες δίνουν τη θέση τους σε άλλες, πιο λειτουργικές» συνέχισε η ίδια για να συνδέσει έπειτα τον ρόλο της συγγραφής ή της τέχνης γενικότερα με τα όσα προανέφερε.
 
«Κάτι ανάλογο μπορεί να μας προσφέρει και η τέχνη» επεσήμανε χαρακτηριστικά, εξηγώντας πως αυτή μπορεί να αποτελέσει τον ασφαλή εκείνο χώρο μέσα από τον οποίο ακόμα και οι πιο μύχιες ιστορίες μας μπορούν να ειπωθούν.
 

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.