Η Ayla ηθελε να παιξει βολει αλλα…

Η Ayla ήταν  μια νεαρή κοπέλα που κατοικούσε κοντά στις αθλητικές εγκαταστάσεις του κολυμβητηρίου  και του κλειστού  γηπέδου  μπάσκετ – βόλεϊ  στην Κομοτηνή.
Κόρη  μιας συντηρητικής οικογένειας μουσουλμάνων που πίστευε ότι ποτέ δεν θα γίνει αποδεκτή στο γήπεδο αυτό, επειδή ήταν διαφορετική.
 
Σε μεγάλο βαθμό είχε δίκιο. Εγκλωβισμένη ανάμεσα σε μια συντηρητική κοινωνία  και ένα απωθητικό κρατικό σύστημα για αυτήν, βρισκόταν σε αδιέξοδο. Καθημερινά έβλεπε αθλητές και αθλήτριες να  μπαινοβγαίνουν στο αθλητικό κέντρο που ήταν πολύ κοντά στο σπίτι της. Ήθελε να παίξει βόλεϊ, να εκτονωθεί, να διώξει ένα  βάρος από πάνω της. Να αισθανθεί ελεύθερη, ίσως και να αποδείξει στον εαυτό της και στις άλλες κοπέλες – αθλήτριες ότι είναι ισότιμη με αυτές.
 
Ήταν τέλη της δεκαετίας του 90 με αρχές του 2000. Μια  εποχή που  θεωρείται  από πολλούς, η αρχή οικοδόμησης  εμπιστοσύνης ανάμεσα στην  μειονότητα και την πολιτεία.
 
Το «κρυφό» της όνειρο λοιπόν όπως έλεγε η ίδια  ήταν να παίξει βόλεϊ στο γήπεδο αυτό.  Κάτι μέσα της όμως δεν την άφηνε να μπει μέσα από την πόρτα του αθλητικού κέντρου.
 
Πολλές φορές αναρωτιόταν γιατί δεν μπορεί  να τολμήσει να μπει μέσα στο γήπεδο και να παίξει βόλεϊ.  
 
Στις καθημερινές συζητήσεις με την παρέα της, αναφερόταν συχνά σε αυτό της το
«όνειρο».
 
Άθελα μου σε μια από αυτές τις συζητήσεις, έγινα μάρτυρας του παραπόνου της.
Άρχισα να αναρωτιέμαι κι εγώ!
 
Πώς είναι δυνατόν να θέλει ένα νεαρό κορίτσι να παίξει βόλεϊ και να μην μπορεί για ψυχολογικούς  και «άλλους» λόγους;
 
Έλεγε συνέχεια :
Mε ποιο τρόπο θα με αντιμετωπίσουν τα άλλα   τα κορίτσια; 
Πώς θα μου συμπεριφερθούν; 
Θα με αφήσουν να μπω μέσα οι υπεύθυνοι ; κ.α..
 
Η Ayla ένιωθε ξένη στο σπίτι της, στον τόπο της, στην πατρίδα της. Αισθανόταν ότι το κράτος ήταν εναντίον της. Δεν το εμπιστευόταν. Ίσως να ήταν λίγο υπερβολική, να έφταιγε κι εκείνη που δεν διεκδικούσε το δικαίωμα  της  στην μαζική άθληση. Η κακή εμπειρία  όμως που είχε  από άλλες ενέργειες  των αρχών, δικαιολογούσε τις ανησυχίες της. Εξάλλου, με το πέρας δυο δεκαετιών  από την ανακήρυξη της ισονομίας- ισοπολιτείας, ακόμη είναι  επίκαιρη η συζήτηση περί ένταξης της μειονότητας. Πριν δυο δεκαετίες ήταν πολύ χειρότερα τα πράγματα. Σήμερα βέβαια υπάρχουν πολλά παιδιά μέλη της μειονότητας που συμμετέχουν στον αθλητισμό. Έχει βοηθήσει σε αυτό η  ίδρυση ομάδων ποδοσφαίρου στα μειονοτικά χωριά και τις πόλεις. Ωστόσο σίγουρα δεν επαρκεί αυτό. Αν το ζητούμενο για την πολιτεία είναι η ένταξη, ο αθλητισμός είναι αδιαμφισβήτητα το καλύτερο εργαλείο.
 
Το οξύμωρο στην περίπτωση της Ayla πάντως είναι ότι, ενώ οι  εγκαταστάσεις, το γήπεδο βόλεϊ δηλαδή, υπήρχαν, η αθλήτρια υπήρχε, η θέληση υπήρχε, το όνειρο της έμεινε απραγματοποίητο.
 

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.