Τα δεκα προσωπα του Φωτοπουλου

Ο Βισνού αποτελεί μία από τις δύο κύριες θεότητες του Ινδουισμού, μαζί με τον θεό Σίβα. Ο Βισνού παρουσιάζει δέκα ενσαρκώσεις, τις αποκαλούμενες «αβατάρες». Κάθε μία από αυτές προσωποποιεί μία ιδιότητα της συγκεκριμένης θεότητας καθώς και ένα στάδιο της ανθρώπινης εξέλιξης. Τον τελευταίο καιρό έχει προκαλέσει ιδιαίτερη αίσθηση μία είδηση από την μακρινή Ινδία, αναφορικά με έναν υπάλληλο, ο οποίος ισχυρίζεται πως είναι…θεός και πιο συγκεκριμένα μία από τις δέκα αβατάρες του Βισνού. Ακολούθως, αρνείται να παρουσιαστεί στην εργασία του καθώς αυτή η γήινη ενασχόληση του στερεί πολύτιμο χρόνο και ενέργεια από την πνευματική του προσπάθεια να αλλάξει τον κόσμο!Παρόλο που ούτε ινδουιστής είμαι ούτε παρουσίασα ποτέ καμία μεταφυσική ιδιότητα ούτε ζω στην Ινδία, η παραπάνω είδηση μου προκάλεσε αίσθηση αποκλειστικά και μόνο ως προς το πόσες ομοιότητες παρουσιάζει η Ελλάδα με την ασιατική χώρα, χωρίς καν να το αντιλαμβανόμαστε!
 
Ο εν λόγω κύριος δεν είναι τίποτα παραπάνω από την ινδική μετενσάρκωση ενός τυπικού έλληνα συνδικαλιστή. Και φυσικά κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η θεότητα του συνδικαλισμού στην Ελλάδα, άλλος πέρα από τον Νίκο Φωτόπουλο, ‘’αιώνιο πρόεδρο’’ της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ της «επιχείρησης του λαού» όπως ο Ίδιος – βεβαίως με κεφαλαίο – την αποκαλεί. Γέννημα θρέμμα του ΠΑΣΟΚ – του παλιού, του καλού, πριν ενδυθεί την αβατάρα ΣΥΡΙΖΑ – «επαναστάτης» χωρίς καμία αιτία «από κούνια», ιδιότητα που ο ίδιος επαναλαμβάνει μετά από κάθε δεύτερη φράση σε δηλώσεις και συνεντεύξεις του (άλλωστε, μόνη αυτή την ικανότητα έχει καθώς η ‘’επαναστατικότητα’’ έχει καταπιεί όλες τις υπόλοιπες, γήινες και κατώτερες), απέδειξε πόσο ανθεκτικός μπορεί να είναι ο παρασιτικός – στο γεωγραφικό χώρο της Ελλάδος εμφανίζεται μόνο υπό αυτή την μορφή – συνδικαλισμός, μία από τις προεξάρχουσες αιτίες της οικονομικής, πολιτικής μα κυρίως αξιακής καταστροφής αυτής της μνημονιοδαρμένης χώρας. Απείρου κάλους, οφείλουν να καταγραφούν στην ιστορία, οι εικόνες εκείνες από το τόσο μακρινό για τους βραχυμνήμονες Έλληνες 2009, όταν μπούκαρε με εμετικό θράσος σε διευθυντικά γραφεία, μεταφέροντας στην ελληνική πραγματικότητα κάτι ακόμη από μία άλλη ασιατική χώρα, την Κίνα και τηνΠολιτιστική της Επανάσταση, αυτό το ιστορικό φαινόμενο του κεντρικά κατευθυνόμενου πολιτικού παροξυσμού και της μαζικής ψύχωσης, η οποία επέβαλλε την θανάτωση, και κυριολεκτικά, οποιουδήποτε εμφανιζόταν ως κάθε είδους εξουσία,απομακρυσμένη εκ φύσεως από το επαναστατικό ιδεώδες.
 
Μπούκαρε, λοιπόν, όπου γούσταρε, υποδεχόμενος ως ήρωας από τους απανταχού επιλεκτικούς κατηγόρους της βίας, απειλώντας στο όνομα της αποκλειστικής «προστασίας των δικαιωμάτων του εργαζόμενου λαού», δικαιώματα τα οποία τόσο σαγηνευτικά ερμήνευσε κατά τη Μεταπολίτευση ο ελληνικός συνδικαλισμός, υπενθυμίζοντας με κάθε ευκαιρία πως πρωτεύον χαρακτηριστικό των παραπάνω δικαιωμάτων ήταν η μη συναγωγή ανάλογων υποχρεώσεων καθώς και ότι «τα δικαιώματα αυτά του εργαζόμενου λαού» παρήγαγαν αυτομάτως κάποια άλλα, μεταφυσικά δικαιώματα, άνευ αμφιβολίας ιερά, αυτά του συνδικαλιστή. Και ό,τι είναι ιερό στην Ελλάδα είναι πέραν κριτικής και πέραν… φορολογίας, αν δε τολμήσεις να το κριτικάρεις, οι αυτόκλητοι θεματοφύλακές του έχουν κάθε δικαίωμα, εκ της κοινωνίας και της συναγομένης ηθικής, να σε φιμώσουν, να σε υβρίσουν και – γιατί όχι; – να σε γρονθοκοπήσουν (Αν το φορολογήσεις απλά ‘’πέφτεις’’ από κυβέρνηση). Δεν υπήρξε άλλο, πιο «άγιο των αγίων» στη μεταπολιτευτική Ελλάδα από τον συνδικαλισμό, την‘’επαναστατική’’ αεργία δηλαδή, η οποία χάρη και μόνο στην επαναστατικότητά της είχε κάθε δικαίωμα να λοιδορεί τους «απεργοσπάστες», να τους ασκεί ψυχολογική και συχνά σωματική βία, να σπάει γραφεία, να καταδιώκει «αποικιοκρατικές» επενδύσεις, να μην εμφανίζεται στη δουλειά ΟΠΟΤΕΔΗΠΟΤΕ γουστάρει, διότι η επαναστατική σάρισα και η αιγίδα του εργαζομένου αρμόζουν σε παγωμένα από τα airconditioners γραφεία και σε πιατέλες με χαβιάρι ενώ αποτελεί άχρηστη κατασπατάληση ενέργειας η ιδρωφόρος εργασία, εμπρός στην πνευματική προσπάθεια για αλλαγή του «αντιεργατικού, καπιταλιστικού» κόσμου.
 
Η ενδέκατη αβατάρα της ανθρώπινης εξέλιξης, εύρημα όχι του ινδουισμού αλλά του ελληνισμού, αυτή του homo syndicalisticus aergus, η οποία ανέπτυξε τα σημερινά της χαρακτηριστικά κατά τη δεκαετία του 1980, οδήγησε στην γένεση μίας κάστας ανθρώπων, σαφώς διακριτής, κάστας με δικό της αξιακό σύστημα εισαγωγής, αυτό των αποκαλούμενων «επαναστατικών διαπιστευτηρίων», η οποία εκμεταλλευόμενη εκείνους τα δικαιώματα των οποίων υποτίθεται πως υπερασπιζόταν πλούτιζε με πέραν κάθε λογικής αμετροέπεια, επιδιώκοντας να εξαργυρώσει τους αγώνες της σε πολιτική καριέρα, να γίνει δηλαδή ένας από τους «καπιταλιστές, αιμοδιψείς καταπιεστές του λαού» τους οποίους τόσο ενθέρμως αντιμαχόταν! Οι αντιλήψεις της, εξάλλου, σχετικά με την οικονομική «ανάπτυξη» και την παραγωγική οργάνωση ήταν αυτές που τοποθέτησαν τη Λάρισα στο διαχρονικό top 5 των καλύτερων πελατών της γερμανικής Porsche – γερμανικής; αυτής των γερμανοτσολιάδων, των προδοτών και των χουντικών; Όχι φυσικά! Το εργοστάσιο της Porche βρίσκεται στην ανατολική Γερμανία…
 
Η πρόσφατη καταδίκη του συνδικαλιστή της καρδιάς μας και άλλων από το άντρο της «επιχείρησης του συνδικαλισμού» συνιστά περισσότερο πρόκληση παρά δικαίωση – κατηγορήθηκαν ένα σωρό, ένας ένας εμφάνισαν ελαφρυντικά και μία χούφτα από αυτούς, που δεν μπορούσαν να απαλλαγούν με κανένα ‘’παραθυράκι’’, καταδικάστηκε με τις κατά το δυνατό πιο ανάλαφρες ποινές: σενάριο πιο προβλεπόμενο και από αμερικάνικη ταινία δράσης, σταθερά παραγόμενο από ένα δικαστικό σύστημα, έρμαιο με τη σειρά του της συνδικαλιστικής κάστας του, από την οποία ένα θηλυκό μέλος εξαργύρωσε τόσο αποτελεσματικά αυτή του την ιδιότητα που έφτασε να γίνει ως και υπηρεσιακή πρωθυπουργός. Ένα δικαστικό – ενώ θα έπρεπε να μπορεί να χαρακτηριστεί  δικαιοδοτικό – σύστημα, που στοχοποιούμενο κοινωνικοπολιτικά μπορεί να αγγίξει και να πλήξει τον καθένα, εκτός από τους πολιτικούς ιθύνοντες και τους συνδικαλιστές ‘’ιερείς’’, τους πρώτους ομολογουμένως με μεγαλύτερη ευχέρεια από τους δεύτερους.
 
Παρά τις τόσες, άμεσα ή έμμεσα αναφερόμενες παραπάνω, ομοιότητες της Ελλάδος με την Ινδία, υφίσταται μία σημαίνουσα διαφορά: στην Ινδία ο Βισνού είναι υπεύθυνος για την διατήρηση της ηθικής τάξης, της darma, στην Ελλάδα οι αγιοποιημένοι συνδικαλιστές είναι υπεύθυνοι για τον ahtarma!
 

*Ο Ευάγγελος Σιδερούδης είναι φοιτητής Διεθνών Ευρωπαϊκών και Περιφερειακών Σπουδών  του Παντείου Πανεπιστημίου

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.