Απο τον φοβο στη διεκδικηση

Από τη φυγή στην επιμονή

Μελαγχολικά πρόσωπα πλημμυρισμένα από υποχρεώσεις και προβλήματα. Πρόσωπα που αντιπροσωπεύουν την πλειονότητα τούτης της κοινωνίας. Άνθρωποι που φοβούνται να υψώσουν το βλέμμα τους, που φοβούνται να αντικρίσουν την ομορφιά που υπάρχει γύρω τους γιατί τρέμουν. Τρέμουν μήπως την αρπάξουν βίαια και αυτή μέσα από τα χέρια τους. Όπως τόσα και τόσα. Άνθρωποι που από την κορυφή τσακισμένοι και πληγωμένοι παλεύουν να ανέβουν το πρώτο σκαλί και να αρχίσουν από την αρχή. Άνθρωποι που δεν τόλμησαν, που δεν πίστεψαν σε ιδέες που διψούσαν να πραγματοποιήσουν, γιατί τους κατέβαλε η ηττοπάθεια, η ανασφάλεια και η κριτική του κόσμου.

Πολύ εύκολα «κρεμάμε»  ταμπέλες στους ανθρώπους. Σχολιάζουμε δίχως καμία συστολή, καμία ντροπή. Είναι εύκολο να κρίνεις τις επιλογές των άλλων, να τους δικάζεις για τα λάθη τους και να θεωρείς τον εαυτό σου ανώτερο και τυχερό που δεν είσαι στη θέση τους. Το  δύσκολο είναι να στέκεσαι δίπλα τους και να παλεύεις να τους απαλλάξεις από το βάρος που τους γονατίζει.

Κάποτε δόθηκε σε έναν νέο άντρα μία εργασιακή ευκαιρία στο εξωτερικό. Έκεινος ερωτευμένος με την πατρίδα του, λαμβάνοντας υπόψην και τις άθλιες οικονομικές συνθήκες που επικρατούσαν σε αυτή, αρνήθηκε να την εγκαταλείψει. Και τότε η κριτική του κόσμου δεν άργησε να κάνει την εμφάνιση της: «Είχε την ευκαιρία να φύγει και δεν το έκανε ο ανόητος, είχε την ευκαιρία να ξεκινήσει μια νέα ζωή μακριά από όλες αυτές τις αναταραχές, να ανοίξει τα φτερά του. Αν ήμουν στην θέση του θα τα διέγραφα όλα. Στιγμές, ανθρώπους, καταστάσεις. Μια ζωή κοιτώντας τον εαυτό μου και κανέναν άλλον. Αν είχα εγώ αυτήν την ευκαιρία…». Αν… Αν… Αν…

Η εύκολη λύση για όλους είναι η φυγή.  Αλλά αυτός δεν είχε τις ίδιες αντιλήψεις με εκείνους. Στην πραγματικότητα αυτός που πολεμούσε ήταν αυτός που έμεινε στην πατρίδα του, επιδιώκοντας να γκρεμίσει τους τοίχους που χτίζονταν μπροστά του, κυνηγώντας ευκαιρίες και ας ήταν ελάχιστες. Αρνήθηκε να φύγει γιατί ήταν Έλληνας. Οι Έλληνες διεκδικούν, αγωνίζονται, σφίγγουν τα δόντια τους και προχωρούν με ψηλά το κεφάλι.

Σε μία χώρα που καταρρέει μέρα με τη μέρα έχουμε ανάγκη από ανθρώπους που να μας ενθαρρύνουν. Έχουμε ανάγκη από ζωντανές ψυχές, νέο αίμα, νέες ιδέες. Έχουμε ανάγκη από πραγματικούς αγωνιστές.  Αν όλοι εγκαταλείψουν τον αγώνα τους και μεταναστεύσουν σε κάποια άλλη ευρωπαική χώρα, αυτομάτως γονατίζουν και την πατρίδα τους. Αν όλοι επιλέξουν τη φυγή ποιος θα παλέψει; Ποιος θα μείνει να αγκαλιάσει τον τόπο με την άπλετη πολιτισμική κληρονομιά που πουλιέται κάθε μέρα από τους λάθος διαχειριστές;

Επιδιώκουμε με κάθε κόστος την προσωπική μας ευτυχία και καταξίωση. Θέτουμε στόχους που επωφελούν τον εαυτό μας, αδιαφορώντας αν θα επιφέρει αρνητικές συνέπειες στους γύρω μας. Πόλεμοι, πρόσφυγες, θάνατοι, όλα θυσιάζονται στο βωμό του χρήματος. Η ανθρώπινη υπόσταση υποβιβάζεται σε δεύτερη μοίρα.

Προτεραιότητα έχει το κέρδος. Ξεχάσαμε να είμαστε άνθρωποι. Ξεχάσαμε να αγαπάμε. Ξεχάσαμε να προσφέρουμε. Μάθαμε να δειλιάζουμε, να υποχωρούμε και να δεχόμαστε άκριτα ό,τι μας διατάζουν.

Πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα αν υπακούγαμε στο «αγάπα τον πλησίον σου».
Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος αν επιδιώκαμε να προστατέψουμε πρώτα τους άλλους και μετέπειτα τον εαυτό μας. Δεν είναι ποτέ αργά να γίνει αυτό το βήμα. Η αλλαγή είναι δύσκολη, αλλά όχι ακατόρθωτη. Μήπως πρέπει να είμαστε εμείς αυτοί που θα την επιδιώξουμε;

ΥΓ: Η αλλαγή δεν έρχεται από τους άλλους, αλλά από τον εαυτό μας!
 

*Η Μαρία Καραδημήτρη είναι φοιτήτρια του Τμήματος Κοινωνικής Διοίκησης και Πολιτικής Επιστήμης

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.