Αυτες οι ξενες αγκαλιες

Οι ωραίες μέρες του Ιουλίου προδιαθέτουν για έναν ερωτικό Αύγουστο με πανσέληνους, δυο τα φεγγάρια του Αυγούστου, με καρπούζι και παραλίες… Με φεστιβάλ και νυχτερινούς περιπάτους σ' όλες τις γεωγραφίες των αυθαιρέτων του τόπου μας… Με ελευθεριότητα εν πολλοίς, που παραπέμπει σε έτη εφηβικά, σε έτη εξεγερμένα…
 
Ο,τι πιο ελκυστικό έχει μείνει στη μνήμη από ελληνικό θέρος είναι η θωπεία του ζεστού μάρμαρου σε ηλιοκαμένους γλουτούς σε κάποια από τις παραστάσεις στο Θέατρο Επιδαύρου. Σ' ένα θεραπευτικό τοπίο, που γήτευε το κάλλος αλλά και η παρουσία του Ασκληπιού, τον οποίο αναζητούσαμε στον ομώνυμο ναό, που ακουμπούσε στο πλάι του θεάτρου. Μετά την παράσταση, η θωπεία συνέχιζε στα ψάθινα καθίσματα του Λιγουριού…
 
Το απόλυτο φως του ελληνικού καλοκαιριού, κατατροπώνει τις αισθήσεις με διεγέρσεις. Πρώτη και καλύτερη αυτή της μελανίνης που παραλλάσσει τον κώδικα των Ελλήνων σε «ολίγον από Αφρική», ή έστω σε «κάτι από Αραβία…». Αυτά τα «ωραία» μεσόγεια χαρακτηριστικά της φυλής, το γλεντούν κάθε καλοκαίρι, ακυρώνοντας γενετικούς κώδικες και ανθρωπολογίες… Διότι η ελευθεριότητα είναι επανάσταση, είναι εξέγερση είναι… κάτι! Είναι «η ακριβή πληρωμή του ήλιου» στη Μεσόγειο, είναι η ανταμοιβή της στα πάθη που την έχει δικάσει η… γεωγραφία της.
 
Μια γεωγραφία «ατραντέ», «σταυροβελονιά», και «ασπροκέντι», που εθίζει σε λαβυρίνθους, που μυθολογεί με μινώταυρους, με μάγισσες, μια γεωγραφία που σε κάνει… πουλί πετούμενο… Διότι δεν είναι τυχαίο ότι εδώ γεννήθηκε το παραμύθι του Ίκαρου, που την εξέγερσή του τιμώρησε ο Ήλιος, λιώνοντας … τα φτερά του… Παρατηρήστε τη σημειολογία αυτών των μύθων… Οπως έφτιαξε το λαβύρινθο ο Δαίδαλος, έτσι συνεχίζουν και οι νεο-μεσόγειο επίγονοί του στις… κοιτίδες των αυθαιρέτων μας.
 
Ψάξτε στα αθηναϊκά Μεσόγεια για προσανατολισμό, και γράφτε μου, αν τα καταφέρετε. Ψάξτε αναλόγως στην παραλία Κατακόλου, στη Σπιάτζα, όπου εν τέλει το ρωμαίικο εποίκισε με νοβοπάν και αλουμίνιον για ν' αντέξει το περίλαμπρον θέρος του! Γι' αυτό ακριβώς μ' αρέσει, αυτός ο πολιτισμός κι ας κραυγάζει το ΥΠΕΧΩΔΕ περί κτηματολογίου… Σ' αυτές τις γειτονιές παθαίνω vertico, κοινώς λαβυρινθοπάθεια, χάνοντας προσανατολισμούς και μπούσουλα, όπως ακριβώς ο Ίκαρος έναν καιρό πάνω απ' το Αιγαίο.
 
Π αρ' όλες τις επικλήσεις μου όμως για την… οντότητα και… την κοσμοθεωρία του καλοκαιριού, η ζέστη της Ηλείας δεν αντέχεται! Η ζέστη ιδιαιτέρως των ημερών, αφού η νύχτα αποζημιώνει, ευτυχώς, συχνά… Μόλις σουρουπώσει, όμως, αρχίζει εκείνη η καταπληκτική νοσταλγία για σινεμά, για ηλιόσπορους ή πασατέμπο και για γκαζόζα! Ζω με τη νοσταλγία της Ναργκίζ, του Μπόγκαρντ, και της Ντέμπορα Κερ, ζω ακόμα με την τρυφερότητα της Αλίκης και της Καρέζη, κυρίως όμως του Γιώργου Φούντα, της Μελίνας, του Κακαβά και της Καλής Καλό… Ό,τι σήμερα προσφέρεται στις θερινές αίθουσες με τέρπει απλά, αλλά φευ δεν με εξεγείρει… Διότι πώς να εξεγερθείς με τους ρόλους «πόκεμον», αν έχεις καταπιεί τη μαγεία των Πουλιών του Χίτσκοκ, αν έχεις ρουφήξει ως εκδοχή ζωής τον ροδανθό του Πολίτη Καίην, κι αν έχεις εντρυφήσει στη σημειολογία απελπισίας του βλέμματος Τζάνετ Λη ή Ινγκριντ Μπέρκμαν…
 
Όχι, δεν απαξιώνω ό,τι σύγχρονο αφορά το σινεμά, αλλά όπως κι αν το δεις, άλλο Μάικλ κι άλλο Κερκ Ντάγκλας, άλλο Τζακ Λέμμον κι άλλο Ρόμπιν Ουίλλιαμς, άλλο Μαίριλυν Μονρόε κι άλλο Μισέλ Πφάιφερ… Άλλο Χατζηχρήστος κι άλλο… Παρτσαλάκης, εν πολλοίς, όσο συμπαθής κι αν μου είναι ο δεύτερος λόγω «παντρεμένου με ψυχή», αχόρταγου ερωτύλου, κατεργαράκου… «Ηλίας του 16ου δεν ξαναγίνεται», ούτε «Ζήκος» αυτά τα έχω ξεκαθαρίσει εντός μου, παρηγορώντας την αλγεινή μου υπερμνησία…
 
Οι μυρωδιές του τόπου άδουν κάθε ξημέρωμα αισιόδοξες μελωδίες. Καθώς βολτάρω το πρωί στη γειτονιά, ακουμπώ σε πλατύσκαλο παραδοσιακής οικίας να ξαποστάσω, κι εκεί με τυλίγει το άρωμα ενός «ερπετού» αγιοκλήματος… Κόβω ένα ανθάκι και ρουφώ τον υπόγλυκο χυμό του… Ετσι όπως κάναμε στα μικράτα μας για να διαπιστώσουμε το «νέκταρ» της χλωρίδας. Στα τριαντάφυλλα ενός σιδερένιου φράχτη θωπεύω την… άριστη προσήλωση των ανθών σε ταξικές υποθέσεις και δείχνω τον περίλαμπρο φθόνο μου στον αφέντη τους! Είναι σε κάποιο από τα περίτεχνα στενά, που δεν τα βλέπεις παρά μόνο αν αποφασίσεις να περπατήσεις ξημέρωμα στην πόλη… Την ώρα που ακούς μόνο τις γόβες σου στο δρόμο, την ώρα που μπορείς να φαντάζεσαι πως πίσω από τα «σκούρα» μόνο ευτυχισμένα όντα κατοικούν, βυθισμένα στο λαβύρινθο του Μορφέα…
 
Αγκαλιά με τη Μεσόγεια τεθλασμένη της φυλής, την προσδοκία…
 

*H Eλένη Σκάβδη είναι συγγραφέας.

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.