Η Ξανθια: Περι ευθυνης ημων και των «αλλων»

«Καλημέρα σας από το ΣΚΑΙ. Μετράμε 10 μέρες από την “Μαύρη Δευτέρα” όταν λόγω της αδιαφορίας του κράτους κάηκε ολόκληρο το Μάτι και αριθμούμε 88 νεκρούς μέχρι και σήμερα. Η πρόβλεψη κινδύνου πυρκαγιάς είναι σε επίπεδο 4 (πολύ υψηλή) στις περισσότερες περιοχές της Ελλάδας. Σας ενημερώνουμε εμείς για αυτό γιατί την “Μαύρη Δευτέρα” υπήρχε η ίδια ανακοίνωση για τις πληγείσες περιοχές, αλλά η κυβέρνηση δεν φρόντισε να μεριμνήσει και να στείλει μηνύματα ή email σε όλους τους πολίτες για να τους προειδοποιήσει, αφήνοντάς τους να καούν ζωντανοί και να χάσουν τις περιουσίες τους».
 
Με τον τρόπο αυτό ξεκινά κάθε εκπομπή του καναλιού ΣΚΑΙ, κάθε μέρα, από το πρωί μέχρι το βράδυ. Το εν λόγω κανάλι θα μπορούσε κάλλιστα πλέον να ονομάζεται «Ανωτάτη Συριζαϊκή Σχολή». Κάνω εικόνα τα meeting των δημοσιογράφων του καναλιού, με τους τοίχους γεμάτους φωτογραφίες των  ΣυριζοΑνελ στους οποίους πετάνε βελάκια, έπειτα κάνουν διαλογισμό και μετά βγαίνουν στην μάχη των τηλεοπτικών μας δεκτών, για να κατηγορήσουν την κυβέρνηση.
 
Απαριθμούν τους νεκρούς, βάζουν ανά 20λεπτο συνεντεύξεις με τίτλο «Μαρτυρίες θυμάτων» όπου οι πολίτες που βρέθηκαν στην πυρκαγιά περιγράφουν την κατάσταση που ζήσανε και την αναβιώνουν ξανά και ξανά,  γιατί και οι άνθρωποι αυτοί κάπως θέλουν να ξεσπάσουν, να δικαιωθούν και να βρούνε τον δρόμο της «επιστροφής» σε μια κανονικότητα. Γεγονός που τουλάχιστον εμάς μας φαίνεται δύσκολο έως και ακατόρθωτο.  Με αυτό τον τρόπο ζούνε ξανά τον τρόμο και τον θάνατο, όπως τον βίωσαν με πρόσωπα τόσο σκληρά που βλέποντάς τους θες να μπεις μέσα στο γυαλί και να τους προσφέρεις τα πάντα.
 
Από την άλλη δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψουν τις αντιδράσεις της κυβέρνησης απέναντι στην τραγωδία, μιας και οι κινήσεις της μοιάζουν με τις αντιδράσεις μου – την after κατάρρευσης εποχή –  όταν με παράτησε ο έρωτας μου το προηγούμενο καλοκαίρι.  (Στο συγκεκριμένο σημείο θέλω να πω πως το προαναφερθέν είναι μία περιττή προσθήκη, γιατί ξέρω ότι όλοι αναρωτιέστε για την προσωπική που κατάσταση, προεξάρχοντος του Καραγκιουλμέζη που ακόμα δεν του έχω πει τι χρώμα θα βάψουμε τις κουρτίνες ακούγοντας Μητροπάνο).
 
Συνεχίζοντας λοιπόν, η πρώτη αντίδραση και επίσημη ανακοίνωση της κυβέρνησης είναι ότι κατηγορεί το ΣΚΑΙ για την πολιτική που ασκεί εναντίον της και βάζει σε εφαρμογή εμπάργκο ώστε κανένας βουλευτής, στέλεχος και παράγοντας του Σύριζα να μην εμφανιστεί στις εκπομπές τους.

Μετά ο κ.  -ας πούμε κύριος- βρέθηκε στην περιοχή των πυρκαγιών και μιλούσε με πολίτες όπου τους μάλωνε γιατί είναι «αυθαίρετοι», γιατί λένε ψέματα πως δεν υπήρχαν ελικόπτερα, βατραχάνθρωποι, βοήθεια γενικότερα, ενώ τα είχε κανονίσει όλα και τους αποκαλούσε «αγάπη μου» και «φίλε μου» λες και γνωριζόντουσαν από χθες.
 
Και επειδή πραγματικά αδυνατώ να αναπαράγω τις σκηνές στο μυαλό μου θα κλείσω με το ότι ο κύριος αυτός το μόνο που μπορεί  να λέει είναι πως πρέπει να στρίψει το τρενάκι για να μην πάει πολύ αριστερά. Υπόδειξη και συμβουλή, η οποία δεν προϋποθέτει ίχνος νοημοσύνης και σεβασμού.
 
Συγχρόνως βέβαια κατατέθηκε η παραίτηση Τόσκα η οποία – όπως αμέσως πληροφορηθήκαμε – δεν έγινε δεκτή γιατί τον ενημέρωσαν πως δεν έφταιγε. Και αυτός την πήρε πίσω γιατί  όπως επίσης ενημερωθήκαμε «είναι η ώρα της πάλης και της μάχης». Αλλιώς «όλα θα λυθούν με έναν ανασχηματισμό μόλις περάσει η ένταση με τα καμένα».
 
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να σας ζητήσω να μην με κακοχαρακτηρίσετε για τις γραμμές αυτές και τις απόψεις μου, γιατί  πέραν όλων των άλλων, είμαι μόνο ετών 44. Όπως και ο πρωθυπουργός.
 
Όπως έχω ξαναπεί, ως πολίτης του καναπέ, δεν ξέρω τι να κάνω και πώς να αντιδράσω όταν συμβαίνουν τέτοια γεγονότα. Αυτή την φορά όμως, οι συμπολίτες μου – κάθε εθνικότητας και θρησκείας – «χτίσανε» μέσα σε λίγες ώρες ένα δίκτυο εθελοντών, που προσωπικά με έκανε να σηκωθώ από τον καναπέ και να βοηθήσω με όποιον τρόπο μπορούσα.  Πιο ήρεμη από πότε γιατί είναι από τις λίγες φορές που σαν πολίτης που δόθηκε η ευκαιρία να συμμετέχω ουσιαστικά σε μια κρίσιμη κατάσταση.
 
Ως μια Ξανθιά… Θα ήθελα να καταθέσω λίγες σκέψεις.
 
Όσο και να μελετήσουμε και να επαναξετάσουμε την πορεία της τραγωδία… όσες φορές και αν «αναποδογυρίσουμε» τα πράγματα, το συμπέρασμα είναι πως υποτιμήθηκε η επικινδυνότητα και η ταχύτητα της πυρκαγιάς, από όλους, ακόμα και από τους πολίτες.
 
Η χώρα μας μετρά ήδη 10 χρόνια κρίσης. Και δεν μιλάμε μόνο για οικονομική αλλά και για κρίση αξιών, εκπαίδευσης, παιδείας. Έχουμε γίνει «φτωχότεροι» από όλες τις απόψεις και δεν έχουμε κανένα κουράγιο να επενδύσουμε σε όλους τους τομείς της ζωής μας.
 
Φτωχότεροι λοιπόν κάθε μέρα, τόσο εμείς όσο και οι γονείς μας, τα παιδιά μας, πόσο δε μάλλον οι κρατικοί μηχανισμοί και οι άνθρωποι που μας κυβερνούν.
 
Αν εγώ ήμουν υπεύθυνη θα είχα δηλώσει την παραίτηση μου και αν αυτή δεν είχε γίνει δεκτή δεν θα την είχα ανακαλέσει. Όταν δηλώνεις παραίτηση, γιατί αισθάνεσαι πως φέρεις μέρος τγς ευθύνης για αυτό που συνέβη, το κάνεις γιατί θέλεις να είσαι ηθικός και αντιλαμβάνεσαι το μέγεθος της καταστροφής. Δεν σημαίνει πως αναλαμβάνεις την ποινική ευθύνη. Για την απόδοση ευθυνών άλλωστε υπάρχουν τα δικαστήρια και οι δικαστές.
 
Όταν συμβαίνει κάτι τόσο θλιβερό, εννοείται πως οι πρώτες αντιδράσεις των ανθρώπων είναι να λογοδοτήσουν οι υπεύθυνοι, εκδηλώνοντας έτσι την αγανάκτηση, τον θυμό και την απελπισία. Ναι σίγουρα, να λογοδοτήσουν αλλά αυτό είναι δουλειά της δικαιοσύνης, η οποία μεν αργεί – χαρακτηριστική η περίπτωση της Ηλείας – αλλά γίνεται και μάλιστα από α αυτούς που πρέπει. Και όταν ρε αγάπες μου – όπως λέει ο Καμμένος-  μας δίνουν θέσεις, τότε πρέπει να ξέρουμε πως αυτέ έχουν και τα δύσκολα.
 
Είναι βαριά η αποτίμηση της τραγωδίας και δύσκολος ο δρόμος επιστροφής στην κανονικότητα. Η κατάσταση επιτάσσει ηρεμία και ανάληψη ευθυνών, από όλους μας ακόμα και από εμένα που έκανα πρωτομαγιά στο αυθαίρετο κτίσμα ενός φίλου με θέα τη θάλασσα, όπου ο φράχτης και η σιδερένια κλειδωμένη πόρτα απαγόρευε την κάθοδο στη θάλασσα οποιουδήποτε πέρα από τους ιδιοκτήτες και τους φιλοξενούμενους. Είναι ευθύνη μου πως είδα όλα τα επεισόδια του “Power of love” και δεν πήγα να εκπαιδευτώ σε ένα σεμινάριο πρώτων βοηθειών, δεν έγινα εθελόντρια σε μια ομάδα διάσωσης, δεν έκοψα τα χόρτα στην αυλή μου, ξέχασα εκείνο το μπουκάλι του αναψυκτικού στο δάσος, άφησα το σκυλί μου αδέσποτο στα χωράφια γιατί δεν ήθελα να το φροντίσω άλλο και και και…
 
Αναφέρομαι σε αυτά τα δύο τελευταία ειδικά, γιατί διάβασα πόσο εύκολο είναι να ξεκινήσει φωτιά όταν πέφτει μια αχτίδα ήλιου στο γυαλί, και πως η φωτιά μεταφέρεται αρκετά γρήγορα από το ένα σημείο στο άλλο γιατί τα ζώα που καίγονται μεταφέρονται σαν πύρινες μπάλες σε άλλες περιοχές. 
 
Είναι ευθύνη μου να μεταφέρω την πληροφορία πως οι άνθρωποι που βρέθηκαν στην Ανατολική Αττική έπρεπε να έχουν βρεγμένα ρούχα για να σωθούν. Είναι ευθύνη μου που είμαι τόσο άξεστη και πάω στο σπίτι ενός νεκρού και τον ρωτάω πως είχε το θράσος και πέθανε. Είναι ευθύνη μου που συμμετέχω στην καταστροφή του περιβάλλοντος και που δεν έχω καταλάβει ακόμα πόσο σημαντικό είναι αυτό το γαμωπεριβάλλον. Είναι ευθύνη μου που δέκα μέρες μετά γράφω αυτά τα πράγματα και κλαίω και δεν έχω φροντίσει να ζητήσω – απαιτήσω από το αφεντικό μου να γίνουν σεμινάρια εκπαίδευσης για την αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων, να είναι ασφαλές το κτίριο που δουλεύω και να μην έχουν λήξει οι πυροσβεστήρες ή να είναι εκτός λειτουργίας το σύστημα πυρανίχνευσης.
 
Και κάτι τελευταίο για εσάς, όλους εκείνους που κατηγορείτε εύκολα και από την βόλεψη του καναπέ σας. Ίσως για κάποιους άδικο και για όλους σκληρό αλλά αληθές. Συνειδητοποιήσατε μήπως τώρα πόσο εύκολα βάζεις τα παιδιά σου σε μία βάρκα και φεύγεις τρέχοντας;
 
Μίας και πρόκειται για το τελευταίο φύλλο για τις επόμενες δύο εβδομάδες, λόγω της απαραίτητης ξεκούρασης και της δικής μας ομάδας στον «ΠτΘ» εύχομαι σε όλους Καλό Καλοκαίρι, με έναν Αύγουστο δίχως άλλες εκπλήξεις.

Με εκτίμηση (όχι προς όλους)
Η Ξανθιά

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.