Καραγκιοζης το αποκαλοκαιρο
Ι. Ο Καραγκιόζης είναι αίρεση και απόλαυση
Ο Καραγκιόζης όταν παίζεται σοβαρά, παίζεται σε αυστηρά «προδιαγεγραμμένα» πλαίσια. Με το που ανοίγει το φανάρι του μπερντέ, προβάλλει στο ένα μέρος η φτωχική παράγκα του Καραγκιόζη και στο άλλο το Μέγαρο του κάθε Πασά. Δεν χωράει το ένα στο άλλο, ο Καραγκιόζης δεν παίζει τις «Μπάμπουσκες» να χωρέσει μέσα στο κουκούλι της καθεστηκυίας τάξης. Είναι εσαεί αιρετικός και μια ζωή απέξω. Μια ζωή φωνάζει στα Μέγαρα πως κρατάνε το λαό στην πείνα, ξεπουλάνε τα λιμάνια και τα αεροδρόμια αφού έχουν πρώτα αρπάξει την εξουσία με αριστερά συνθήματα, και τέτοια…
Ο Καραγκιόζης επίσης δεν χωρά στα κλισέ της μαζικής κουλτούρας, με ευκολίες τύπου «Τώρα θα βγει ο γορίλας …ειδοποιήστε μου…!!!», να ξεγελά τα βυζανιάρικα που του τα παρκάρει ο μικροαστός μέχρι ο ίδιος να πεταχθεί για ψώνια.
Ο Καραγκιόζης είναι αίρεση και απόλαυση ταυτόχρονα, αίρεση, γιατί είναι αληθινός, αυθεντικός και πάντα με την μεριά που αδικείται και χτυπιέται άδικα, και απολαυστικός, διότι η ελεύθερη ψυχή του τον κάνει να δύναται να ίπταται, με τα φτερά της φαντασίας που μας φέρνει πάντα την δροσιά και την έκπληξη του αναπάντεχου.
Δεν μπορεί ο πραγματικός Καραγκιόζης να’ ναι ακόμα μια φιγούρα που να δημιουργεί φαγούρα στο μυαλό και την αίσθησή μας, προσλαμβάνοντας τα εύπεπτα χρώματα της ευνούχας αισθητικής της όποιας παραλλαγής τύπου ντίζνεϊλαντ.
Ένας τέτοιος ευνούχος Καραγκιόζης παίχθηκε στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ, από κάποιο «Κορδελά», που χρόνια μαθαίνω, σαν πιστός αυλικός, παίζει στην αυλή του Μεγάρου Αθηνών. Ο Καραγκιόζης παίζεται όμως στην πλατεία, δεν είναι αυλικός τύπος.
Χαίρεται!
Ο Καραγκιόζης είναι λαϊκό θέατρο, εννοείται όταν παίζεται σε σχολεία, προσαρμόζεται – για να μπορεί να μπει βέβαια και μέσα. Αλλά ακόμα, και η παιδική του προσαρμογή, δεν πρέπει να τον κάνει να αποβάλει το αντιστασιακό του ήθος. Με τρόπο βέβαια, αλλά και σαφήνεια.
Εννοείται όταν παίζεται στην πλατεία πρέπει να’ ναι χύμα και ισοπεδωτικός – όπως είπε και ο Τσαρούχης – «κάθε παγερής σύμβασης και καθεστωτικής επιβολής που εμποδίζει τη ζωή να πάει παραπέρα». Αλλά τι μπορεί να ζητάς από κώλους, μόνο τα παράγωγά τους…!!
ΙΙ. Περιδιαβαίνοντας καλοκαίρι καιρό
«Αναστέναξαν» οι πλατείες και φέτος το καλοκαίρι, από το ένα άκρο της Ελλάδας ως το άλλο.
Ο Καραγκιόζης του Δον Σάντσο Βουλτσίδη, στάθηκε στο ύψος του – ηθικό και αισθητικό μέρος – και κοινώνησε των αχράντων μυστηρίων της τέχνης του σε κάθε ευήκοα ώτα.
Τελευταία παράσταση καλοκαιριού θα δοθεί στην Κομοτηνή, ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΞΗΝΤΑΡΗ, στα πλαίσια της συνεργασίας με ΔΚΕΠΑΑΚ. Η παράσταση θα δοθεί Πέμπτη 6 Σεπτέμβρη ώρα 8.30μμ. Πάντα με ζωντανή μουσική και κείμενα –ιδίως αυτοσχεδιασμοί– Γιάννη Βουλτσίδη και τις φιγούρες της Γεωργίας Γιαννοπούλου πάντα πρωτότυπες κι έξω από οποιαδήποτε «φαξ-τραξ» αισθητική.
Μια παράσταση λαϊκού θεάτρου κι όχι παιδικού.
Και ετοιμαζόμαστε για τον χειμώνα, κύρια σε συνεργασία με ευαίσθητα σχολεία και δασκάλους, που είναι σε θέση να εκτιμούνε το αυθεντικό.
Ελπίζουμε οι φορείς της πόλης, πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση αλλά και ΔΗΠΕΘΕ, όπως προβάλλουν και συνεργάζονται με διάφορα εξω-τοπικά και τοπικά σχήματα, να θελήσουν να συνεργασθούν και μαζί μας, διότι όπως δήλωσε κάποιος πρόσφατα: «Το Θρακικό Θέατρο Σκιών του Γιάννη Βουλτσίδη, έχει επενδύσει στον τόπο του κτίζοντας ένα υπέροχο θέατρο στην παραλία Ιμέρου και δημιουργεί εξαιρετικές παραστάσεις , απ’ όπου πρέπει να ωφελούνται κύρια τα παιδιά του τόπου, και να μην αποξενώνονται από την δική μας κουλτούρα.
Γιατί, όπως έλεγε ο Διονύσιος Σολωμός, «όταν δεν δύνασαι να εκτιμήσεις τα δικά σου άξια πράγματα –μουσική τραγούδι αρχιτεκτονική– που έχεις δίπλα σου, πώς θα είσαι σε θέση να εκτιμήσεις κι αυτά που έρχονται απ’ έξω»!
Δυο νέα τραγούδια
Τα δυο νέα τραγούδια του Δον Σάντσο Βουλτσίδη για τον μπερντέ του Καραγκιόζη.
Ο ΓΑΪΔΟΥΡΑΚΟΣ
Άιντες βρε γαϊδουράκο μου δεν πάμε για δουλεία
πάμε για να προλάβουμε όλα τα ταβερνεία
Εσύ να τρως να κάθεσαι και εγώ μέσα στην πόλη
να δοκιμάζω το κρασί και το γλυκό παστέλι
Και να γνωρίσω μια ξανθιά και συ μια νια γαϊδάρα
για να γεμίσουμε ξανά χαμάλδες στην Ελλάδα.
Πάλι να μας φορτώνουνε πάλι να σπάμε πέτρες
κι αυτοί μέσα στα μέγαρα να σπάνε τις καρέκλες.
ΒΡΕ ΔΕΡΒΙΣΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ
Σ’ ένα μυστικό στενό, κάπου εκεί στη Βαυαρία
άκουσα ένα μπαγλαμά, να μου λέει μια ιστορία.
Βρε Δερβίσια του Μονάχου, τι ζητάτε εκεί μονάχοι;
Αϊντε βγείτε στη Ελλάδα, δεν ανοίγουνε οι τάφοι.
Μείνανε τα σκλήθρα πίσω, κι η πολιτακάντζα μέσα
και μας έφυγε η δρόσος, δεν σας έπιασε ο νόστος;
Βρε Δερβίσια του Μονάχου, τι ζητάτε εκεί χάμου
ΑΪντε βγείτε στην Ελλάδα, να την σκώσουμι απάνου.
Καταλαβαίνετε τώρα, γιατί τέτοια τραγούδια αποφεύγονται από τα ραδιομέγαρα, διότι δεν μιλάμε για σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου.
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
