Κρατος ανθρωπων απανθρωπο

Ένα από τα πράγματα που μου έκανε εντύπωση κατά την παραμονή μου στη Γαλλία, μέσω του προγράμματος Erasmus, ήταν ο μεγάλος αριθμός ατόμων με κινητικά προβλήματα που συναντούσα καθημερινώς. Στο πανεπιστήμιο, στα μαγαζιά, στο δρόμο δεκάδες άτομα με κινητικά ή νοητικά προβλήματα, ακόμη και ανθρώπους, οι οποίοι μπορούσαν μόλις να κουνήσουν τα δάχτυλα της παλάμης τους για να κατευθύνουν το ηλεκτροκίνητο αμαξίδιο. Η αφέλεια των πρώτων αυθόρμητων σκέψεων με έκανε να αναρωτηθώ: «Μα τι συμβαίνει; Γιατί είναι τόσοι πολλοί, και μάλιστα νέοι, στη Γαλλία; Ποτέ, ούτε σε όλη μου τη ζωή δεν συνάντησα στην Ελλάδα τόσα άτομα σε αναπηρικό αμαξίδιο, πολλά μάλιστα τετραπληγικά, όσα συνάντησα στην Γαλλία σε λίγο καιρό! Συμβαίνει κάτι εδώ;» Όχι, φυσικά και δεν συνέβαινε τίποτα στη Γαλλία που να πολλαπλασιάζει τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Ή μάλλον συνέβαινε…
 
Η Ελλάδα αποτελεί ένα απέραντο STOP για αυτούς τους ανθρώπους. Η πεζοδρόμηση, η δόμηση ακόμη και η συμπεριφορά των συμπολιτών μας καθιστούν απαγορευτική την έξοδο των ανθρώπων αυτών από το σπίτι τους. Κι αν δεν την καθιστούν πλήρως απαγορευτική, την καθιστούν εξαρτημένη. Η μαμά, ο αδερφός, κάποιος φίλος είναι αναγκαίος για να σπρώξει σε στενά ασανσέρ ή εκεί που δίχως χρησιμότητα χτίστηκαν τρία σκαλάκια, εκεί που φύτρωσαν χωρίς σχέδιο κολωνάκια, για να παρουσιάσει έργο ο Δήμος. Έτσι αναγκάζουμε αυτά τα άτομα να αισθάνονται μη αυτόνομα ή, χειρότερα, βάρος στους οικείους τους. Δημόσιες υπηρεσίες απροσπέλαστες, μέσα μαζικής μεταφοράς δυσλειτουργικά – ακόμη και στο μετρό, το οποίο εμφανίζεται ως το πιο φιλικό προς τους ΑΜΕΑ, δεν πέρασε ΜΙΑ μέρα των τεσσάρων φοιτητικών μου χρόνων στην Αθήνα που κάποιος ανελκυστήρας δεν ήταν εκτός λειτουργίας! Όσο για τις ράμπες των πεζοδρομίων – ας μη γελιόμαστε – αυτές αποτελούν την καλύτερη θέση πάρκινγκ για αυτοκίνητα και κυρίως μηχανάκια, τα οποία αδιαλείπτως στολίζουν τα πεζοδρόμια. Τέλος, οι κατευθυντήριες για το μπαστούνι των τυφλών ανάγλυφες πλάκες των νεόκτιστων πεζοδρομίων μοιάζουν να έχουν τοποθετηθεί οι ίδιες από… αόμματους, σχηματίζοντας ακατάληπτους μαιάνδρους, διαρκείς αλλαγές πορείας, σκοντάφτουν σε δέντρα και τραπεζοκαθίσματα.
 
Θα τολμήσω να παραφράσω τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και να πω: Έχω ένα όνειρο, ένα όνειρο βαθιά ριζωμένο στην ελληνική εθνική ανάταση. Μία μέρα αυτό το έθνος να σταθεί στο ύψος των αξιών, στις οποίες το ίδιο έδωσε περιεχόμενο, τον ανθρωπισμό και την δικαιοσύνη. Μία μέρα για όλους τους Έλληνες, είτε έχουν κινητικά προβλήματα είτε είναι τυφλοί είτε η ζωή τους ‘’προίκισε’’ με οποιοδήποτε άλλο εμπόδιο, το κράτος και η κοινωνία να άρουν το εμπόδιο αυτό, να τους επιτρέψουν να κυκλοφορήσουν ελεύθερα στο δρόμο, χωρίς να έχουν ανάγκη από κανένα να τους σπρώχνει ή να τους τραβά.
 

*Ο Βαγγέλης Σιδερούδης είναι φοιτητής Διεθνών Ευρωπαϊκών και Περιφερειακών Σπουδών  του Παντείου Πανεπιστημίου

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.