Η βραβευση του Αλεξη Τσιπρα και ο ΣΥΡΙΖΑ

Όταν κάποιος βραβεύει έναν πολιτικό αυτό το κάνει διότι ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες του. Όταν μάλιστα σε επιδοκιμάζει ολόκληρη η πολιτική ηγεσία της Γερμανίας, τότε τα συμπεράσματα είναι αυτονόητα . Η βράβευση του Έλληνα πρωθυπουργού με το βραβείο Ewald von Kleist για τη Συμφωνία των Πρεσπών από τον πρωθυπουργό της Βαυαρίας περιποιεί τιμή στον ίδιο και στη χώρα μας; Τελικά δεν έχει σημασία ποιος σε βραβεύει και γιατί; Διότι όταν σε βραβεύει η Γερμανία με αιτιολογία ότι η Συμφωνία των Πρεσπών συνέβαλε στην ειρηνική επίλυση διαφορών στα Βαλκάνια, ενώ η Γερμανία ήταν αυτή που διέλυσε αιματοκυλίοντας τη Γιουγκοσλαβία, φέρνοντας τη μία εθνότητα σε σύγκρουση  εξόντωσης, στα όρια γενοκτονίας της άλλης, τότε εσύ ο βραβευθείς θα πρέπει να διερωτηθείς για τον δικό σου ρόλο στα σχέδια του Βερολίνου: Υπηρετείς την ειρήνη ή τον δήμιο της Γιουγκοσλαβίας για να συνεχίσει τον ρόλο του με άλλα μέσα; 
 
Η Γερμανία βραβεύει για δεύτερη φορά Έλληνα πρωθυπουργό με αφορμή τη συμβολή τους στις εξελίξεις στην περιοχή υπέρ των γερμανικών συμφερόντων. Η πρώτη βράβευση αφορούσε τον Αντώνη Σαμαρά τον Δεκέμβρη του 2012 και έγινε από τη γερμανική εφημερίδα Handelsblatt. Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη ότι το εγκωμιαστικό σχόλιο της εφημερίδας για τον κύριο Σαμαρά έγραψε ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Χανς- Ντίτριχ Γκένσερ, τότε οι συνειρμοί είναι αυτονόητοι. Ο Χανς-Ντίτριχ Γκένσερ ήταν ο αρχιτέκτονας της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας και της εκατόμβης των θυμάτων του εμφυλίου που ακολούθησε. Η ημερομηνία που συνδέει άρρηκτα τους δύο άνδρες είναι η 16η Δεκεμβρίου 1991, όταν, κατά τη Σύνοδο των ΥΠΕΞ της ΕΕ, με την αναγνώριση της ανεξαρτησίας της Σλοβενίας και της Κροατίας, μετέπειτα δορυφόρων του Βερολίνου, επικυρώθηκε η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας χωρίς καν η Ελλάδα να αξιώσει ως αντιπαροχή στη συναίνεσή της την άμεση επίλυση της ονομασίας των Σκοπίων. Για να αξιοποιηθεί στη συνέχεια το Σκοπιανό ως πολιτικό κεφάλαιο του Σαμαρά και να οικοδομήσει πάνω σε αυτό τις φιλοδοξίες του; Την πρώτη φορά λοιπόν βραβεύτηκε ο Αντώνης Σαμαράς διότι συνέβαλε τα μέγιστα στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και δεν προέβαλε ως εμπόδιο στην αναγνώριση της Σλοβενίας και της Κροατίας το ονοματολογικό με τα Σκόπια. Τώρα βραβεύτηκε ο Αλέξης Τσίπρας διότι με τη Συμφωνία των Πρεσπών λείανε το έδαφος για την ένταξη των Δυτικών Βαλκανίων στην ΕΕ υπό την κηδεμονία του Βερολίνου. Εκτοπίστηκε η ρωσική επιρροή με την επέκταση του ΝΑΤΟ αφήνοντας κενό χώρο για τα γερμανικά συμφέροντα. Πρόκειται δηλαδή για τη δεύτερη φάση του ίδιου εγχειρήματος που είχε ως αφετηρία το 1991.
 
Τελικά προσδίδει τιμή η βράβευση στους πρωθυπουργούς της Ελλάδας και των Σκοπίων ή τους προσάπτει μομφή; Διότι ο μεν Ζάεφ αγνόησε την απόρριψη της Συμφωνίας των Πρεσπών στο δημοψήφισμα και πέτυχε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία για την αναθεώρηση του συντάγματος με εκβιασμούς και επισείοντας απειλές για τη φυλάκιση βουλευτών, ενώ ο Αλέξης Τσίπρας υποβάθμισε στον έσχατο βαθμό τη λειτουργία του κοινοβουλίου με τις μεταγραφές βουλευτών δίκην ποδοσφαιριστών. Φαίνεται ότι στη Γερμανική Ευρωπαϊκή Ένωση βραβεύουν όσους προωθούν τα γερμανικά συμφέροντα και όχι όσους ασπάζονται τις ευρωπαϊκές αξίες.
 
Όταν ο Έλληνας πρωθυπουργός κλήθηκε να παραλάβει το βραβείο του δήλωσε: «Ποτέ δεν πίστευα και ιδίως στις δύσκολες εποχές του 2015 ότι 4 χρόνια μετά θα βρισκόμουν εδώ και θα παραλάμβανα αυτό το βραβείο από τον πρωθυπουργό της Βαυαρίας». Δεν αντιλήφθηκε την οβιδιακή μετάλλαξη του ιδίου και του ΣΥΡΙΖΑ αυτά τα τέσσερα χρόνια; Όχι μόνον διότι αποχώρησε ο κορμός του ΣΥΡΙΖΑ που αποτύπωνε το ιδεολογικό του στίγμα συγκροτώντας τη ΛΑΕ. Ούτε διότι συνεργάστηκε με τους ΑΝΕΛ με το ψευδεπίγραφο επιχείρημα της αναγκαιότητας υπέρβασης των μνημονίων αλλά διότι ενσωμάτωσε τελικά στο ΣΥΡΙΖΑ τους ΑΝΕΛ, ένα κόμμα λαϊκίστικο, εθνικιστικό και ακροδεξιό για να εξυπηρετήσει τις σκοπιμότητες του Σκοπιανού και περισυνέλεξε όλους τους περιφερόμενους ικέτες της εξουσίας. Πώς όμως ένας αμφισβητίας της πολιτικής τάξης στη χώρα και στην Ευρωζώνη που ισχυρίζονταν πως με μια “απλή έφοδο στην εξουσία” θα κατόρθωνε να ανατρέψει τα δεδομένα όχι μόνον εντός της χώρας αλλά και εντός της Ευρωζώνης μεταβλήθηκε στον ευπειθέστερο υπηρέτη της; Όπως έλεγε ο Λουκάς Αξελός σε παλιότερη συνέντευξή του στον Ρούντι Ρινάλντι, ερμηνεύοντας τον Γκράμσι, τον ιδεολογικό μέντορα του ΚΚΕεσ, δηλαδή του ιδεολογικού πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ, «ο Γκράμσι έθετε ένα κεντρικό ζήτημα που δεν το έθεσε κανένας μάχιμος κομμουνιστής ηγέτης με τους ίδιους όρους και την ίδια καθαρότητα. Δηλαδή τι; Ότι οι μητροπολιτικές κοινωνίες, ως κατ’ εξοχήν πολύπλοκες, δεν μπορούν να ανατραπούν με “απλή έφοδο στην εξουσία”. Λέει δηλαδή ότι δεν μπορείς να κάνεις μίαν υπέρβαση του υπάρχοντος εάν τυχόν δεν συνειδητοποιήσεις πόσο πολύπλοκο είναι. Εάν δεν συνειδητοποιήσεις πόσο τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά, πόσο πανούργος, πόσο επιτήδειος και πάνοπλος είναι ο αντίπαλος. Άρα λοιπόν δεν μπορείς με μία απλή έφοδο στα χειμερινά ανάκτορα να τα κυβερνήσεις, γιατί και αν τα καταλάβεις, δεν θα ξέρεις τι να τα κάνεις στη συνέχεια». Είναι χαρακτηριστικό ότι, όπως γράφει ο Σλαβόι Ζίζεκ στο βιβλίο του “Προβλήματα στον Παράδεισο”, «τον Νοέμβριο του 1914 ο Emiliano Zapata και ο Pancho Villa μπήκαν με τα στρατεύματά τους στην Πόλη του Μεξικού …. Και μετά από δύο εβδομάδες συζητήσεων επέστρεψαν σπίτι τους, βασικά επειδή δεν ήξεραν τί να κάνουν την εξουσία τους». Επομένως το πρόβλημα δεν είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατέλαβε τα χειμερινά ανάκτορα. Το πρόβλημα είναι ότι τα ερωτεύθηκε.

Αλεξανδρούπολη, 22/2/2019

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.