Η ηθικη του αγωνα

 
Στο ιδιότυπο αυτό «πολιτικό παιδομάζωμα» (από κάθε χώρο και με κάθε δικαιολογία),σε μιάν Ελλάδα που είναι πολύ μικρή για να κρυφτεί κανείς (ή για να κρύψει το παρελθόν του),το όποιο εναπομείναν ηθικό πλεονέκτημα/μειονέκτημα του πολιτικού συστήματος δεν αφήνει περιθώρια για «λεύκανση» όλων των λεκέδων.
 
Σε τούτη την Πατρίδα, τούτη τη στιγμή πρέπει ν’ αποφασίσουμε -ο καθείς μόνος του κι όλοι μαζί (τουλάχιστον οι  της αριστερής κοπής)- αν εντασσόμαστε στους πολίτες του κόσμου (των ιδεών, του δικαίου, του καλού, του ωραίου) ή αν κυκλοφορούμε σαν τερμίτες του υποκόσμου (της μίζας, της λαμογιάς, της απάτης, της ψευτομαγκιάς). Πρέπει να τελειώνουμε μιά για πάντα με τα ψέμματα, ιδίως εκείνα που λέμε για να τ’ ακούσουμε και να πειστούμε εμείς οι ίδιοι.
 
Οι τεχνητοί παράδεισοι δεν συνδέονται μόνο με τα ναρκωτικά (ως όπιο του λαού), αλλά εμπεριέχονται και στα Μεγάλα Αφηγήματα, στα οποία  κάποια νομενκλατούρα ,και όχι όλος ο (ναρκωμένος;)  λαός, κρατάει τα μυστικά και τα κλειδιά  της αιώνιας ευτυχίας.
 
Άπαντες επιθυμούν να τάζουν Παραδείσους επί Γης, ελλείψει όμως προτέρων στοιχείων και δυνατοτήτων απόδειξης, καταλήγουν  στο να μεταβάλλουν τη ζωή μας σε Κόλαση, αρνούμενοι βέβαια για τους εαυτούς τους  να περάσουν από το Καθαρτήριο.
 
Μ’ αυτά και μ’ αυτά πολλοί ένδοξοι πεθαίνουν άδοξα και οι περισσότεροι φιλόδοξοι εξαφανίζονται με παράδοξο τρόπο.
 
Κι όλα τούτα μέσα σ’ ένα κλίμα γενικευμένου λαϊκισμού και αυτο-αθωωτικής ανομίας που ακυρώνουν εξαρχής την ηθική του (όποιου) αγώνα.
 
ΥΓ1: Λόγω της εθνικής παλιγγενεσίας της 25ης Μαρτίου θέλω να διευκρινίσω κάποια αυτονόητα για τους ανήκοντες στην αστική αριστερά. Είμαι υπέρ των λαών που δεν μισούν τους άλλους λαούς, αλλά και υπέρ των λαών που αγαπούν το δικό τους λαό. Ο ελληνικός λαός (αν τέτοιος πράγματι υπάρχει και λειτουργεί ενιαία εν έτει 2019) επιδεικνύει περίεργη, και συχνά παράλογη, συμπεριφορά. Μοιάζει να συντάσσεται με τα δίκαια[;] αιτήματα των άλλων λαών και ν’ αποτάσσεται ο,τιδήποτε σχετίζεται με τις ιστορικές/πολιτικές παρακαταθήκες της ελληνικής ιστορίας από το 1821 και μετά.
 
Ένας λαός χωρίς Ελλάδα; Ένας άπατρις λαός ,ο οποίος χειροκροτεί όσους αυτομολούν, που δοξολογεί τους ριψάσπιδες, που αγιοποιεί τους διπρόσωπους και δυσπιστεί απέναντι στους καθαρούς; Απάντηση σε αυτά ούτε ο Θεός της Ελλάδας, τον οποίο συχνά επικαλούμαστε (κυρίως όταν τα έχουμε κάνει θάλασσα), δεν θα μπορούσε να δώσει.
 
Για ένα είμαι σίγουρος.
 
Αυτός ο  λαός  πρέπει να εξετασθεί από τη Μικροβιολογία της Ιστορίας μήπως ακόμα τρέχει στο αίμα του η ορμόνη του διχασμού.
 
ΥΓ2: «Μ’ ανύπαρκτες αποδράσεις
σκηνοθετείς
φανταστικές επαναστάσεις» (Αλεξάνδρα Γαλανού, Πορτραίτο)

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.