Αντε τρεχα, γυρευε…

«Ο λύκος πρότεινε στ’ αρνί
και γίνανε ζευγάρι
κι από τη σχέση τους αυτή
προέκυψε μουλάρι»

(Χρ.Τσουράκης, Εν τη …ρίμα του λόγου)

Πάντοτε μ’ εντυπωσίαζε ο κενός πολιτικός λόγος. Δεν αναφέρομαι στο δίκοπο και δίβουλο λόγο, αλλά  στον κενό περιεχομένου λόγο, ο οποίος συγκροτείται από δεκάδες/εκατοντάδες χιλιοειπωμένες λέξεις-συνθήματα.

Ακούς συνέχεια, από τη μιά, για δικαιώματα των λαών, για το λαό στην εξουσία, για τη λαϊκή βούληση, κι από την άλλη, για αξιοκρατία, παιδεία, ευθύνη και νομίζεις ή ότι σε κοροϊδεύουν όλοι (στη βάση μιάς σιωπηρής συμπαιγνίας) ή ότι έχει στερέψει εντελώς η λογική και η φαντασία των πολιτικών της χώρας. Εκθέσεις Δημοτικού σχολείου, που αμφιβάλλω αν θα περνούσαν τη βάση του 5, εμφανίζονται σαν περισπούδαστες αναλύσεις, ενώ η σύγχυση ιδεών, εννοιών και πραγματικότητας καλά κρατεί και διευρύνεται ταχέως.

Όλα γίνονται, όλα επιτρέπονται, όλα συμψηφίζονται κι όλα συγχωρούνται στο όνομα διαφόρων συμφερόντων συγκυρίας ή σκοπιμοτήτων εξουσίας. Και τελικά ουδείς ευθύνεται δι’ ουδέν λάθος (εκτίμησης ή κίνησης).

Οι παπάδες με τους παράδες συνεργάζονται με την Αριστερά(;) και οι λαπάδες με τους μπαρμπάδες θέλουν να σώσουν τη Δεξιά.

Άντε τρέχα, γύρευε, που έλεγε κι ο συγχωρεμένος πατέρας μου.

Επειδή δεν υπάρχει πολιτική δι-έξοδος στοιχειώδους ηθικής από αυτό το λαβύρινθο, θα σχολιάσω δύο μόνο φαινόμενα:

-κεντροαριστερή εκδοχή κατά αριστεροκεντρώας διαδοχής

Αναρωτιέμαι γιατί οι σοβαροί κατασκευαστές Γεφυρών (μαζί με τους βοηθούς χτιστάδες) αντί ν’ αρχίσουν ν’ απολογούνται για το μη-ανιδιοτελές πλαίσιο της πρότασής τους πήραν το μυστρί και το πηλοφόρι για να κάνουν ριμέικ στο προσωπικό τους image, καταγγέλοντας όλους τους άλλους που δεν τους ακολούθησαν. Απέναντί τους κάτι φανατικοί (σχεδόν Ψ) Αντι-Συριζαίοι προτιμούν να βγει δήμαρχος Αθήνας ο οποιοσδήποτε ακραίος παρά να συνεργαστούν ΚΙΝΑΛ με ΣΥΡΙΖΑ (έστω μόνο για το Δήμο αυτόν). Αφέλεια, υποκρισία και εμπάθεια στη συσκευασία του ενός κακού παραδείγματος. Κουβάρι τα ιδεολογήματα, χαρμάνι τα ψηφοδέλτια.

-σε ποιο είδωλο μοιάζει ο αρχηγός

Η περί χαρισματικότητας συζήτηση είναι και άχαρη και άσκοπη, ιδίως με συνομιλητές, οι οποίοι ουδέποτε και για ουδένα έχουν συμφωνήσει ως προς τα σταθερά κριτήρια αξιολόγησης. Συνεπώς ή θα παίζουμε αλά καρτ ή θ’ αφήσουμε την Ιστορία να κρίνει. Ο καθείς είναι υπόλογος, κατ’ αρχήν στον εαυτό του, γι’ αυτούς που θαυμάζει (και μιμείται;).

Επειδή όμως κι ο ελληνικός λαός δεν είναι τόσο αθώος, όσο θέλει να φαίνεται, θα θυμίσω ότι οι κακεντρεχείς/εμπαθείς, οι οποίοι κυκλοφορούν ασύδοτα στα κοινωνικά δίκτυα, έχουν διαμορφώσει τους δικούς τους κανόνες δυσπιστίας.

-αν λες/γράφεις τη γνώμη σου, κάτι πονηρό ετοιμάζεις
-αν δεν λες/γράφεις τίποτα, είναι γιατί είτε ήσουν πάντοτε κενός περιεχομένου, είτε γιατί έχεις λόγο να το παίζεις ουδέτερος
-αν πας σε μία εκδήλωση, γλείφεις για κάποια θεσούλα
-αν δεν πας πουθενά, είναι γιατί είσαι τόσο άχρηστος ώστε ουδείς σε θέλει.
Άντε τρέχα, γύρευε…μία καθαρτήρια(;) ηθική των αμέτοχων (;) στο πολιτικό γίγνεσθαι ελλήνων κατά της δια-βολικής ανηθικότητας (;) των συμμετεχόντων στο παιχνίδι των εκλογών.
Καλό Πάσχα.

ΥΓ.: «Καζάνι είναι η Ελλάς
σε μαγειριό που βράζει
Με μάγειρα, για να γελάς,
που κάθε τρεις αλλάζει» (Χρ. Τσουράκης)

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.