Τι πολη θελουμε;

Πόσο σημαντικές είναι οι δημοτικές εκλογές για τη ζωή μας, για την καθημερινότητά μας; Πόσο μπορούν να τις επηρεάσουν; Η πόλη είναι μια υπόθεση που μπορούμε να αφήσουμε στα χέρια ενός δημότη, του δημάρχου δηλαδή ή του δημοτικού συμβουλίου με λευκή επιταγή; Όταν ψηφίσατε πριν πέντε χρόνια στην Αλεξανδρούπολη σκεφθήκατε ποτέ ότι σήμερα θα εθεωρείτο τετελεσμένο γεγονός η εγκατάσταση τερματικού σταθμού LNG ανοιχτά της Μάκρης με υποθαλάσσιο αγωγό που θα μεταφέρει το υγροποιημένο αέριο στις εγκαταστάσεις στην ευρύτερη περιοχή της πόλης; Φανταστήκατε ότι θα εθεωρείτο βέβαιη πλέον η εγκατάσταση στρατιωτικής βάσης ή ότι το λιμάνι της πόλης, η μοναδική ελπίδα για την ανάπτυξή της, θα συνέχιζε να παραμένει αδρανές; Η ψήφος σας τότε σε ανύποπτο χρόνο αφορούσε και τις αποφάσεις για αυτές τις θεμελιακές αλλαγές;

Διότι, όλα  αυτά που θα αλλάξουν την πόλη μας και τη ζωή μας αποφασίστηκαν ερήμην μας. Χωρίς να εκδηλωθεί η στοιχειώδης δημοκρατική ευαισθησία από τη δημοτική αρχή αλλά και από τις παρατάξεις της αντιπολίτευσης, να ζητήσουν τη γνώμη των δημοτών  με τη διενέργεια ενός άτυπου δημοψηφίσματος (που τώρα πλέον έχει θεσμοθετηθεί με τον Ν.4555/2018) που θα δημιουργούσε το έρεισμα για την αντίσταση στα σχέδια τρίτων. Μπορεί η ετεροβαρής σχέση Ουάσινγκτον – Αθήνας να έχει μεταβάλει την αμερικανική πρεσβεία σε υποβολέα των κυβερνητικών αποφάσεων που άγγιξαν και την πόλη μας (LNG, Νατοϊκή βάση, λιμάνι) αλλά μια πόλη που αντιδρά ενωμένη δεν μπορεί να ηττηθεί. Παράδειγμα η επένδυση του χρυσού. Όμως ενώ η δημοτική αρχή ξεσήκωσε  τον κόσμο για τον χρυσό δεν κουνήθηκε φύλλο για το LNG, για τη στρατιωτική βάση, ακόμη και για το λιμάνι.  

Για να ψηφίσουμε θα πρέπει πρώτα να απαντήσουμε στο ερώτημα: Τι πόλη θέλουμε για εμάς και τα παιδιά μας; Διότι η απάντηση θα καθορίσει και το είδος των ανθρώπων που θα κατοικούν σε αυτή την πόλη. Γράφει ο David Harvey σχετικά: «Το είδος της πόλης την οποία θέλουμε δεν μπορεί να διαχωριστεί από το είδος ανθρώπου που θέλουμε να είμαστε, από το είδος των κοινωνικών σχέσεων τις οποίες επιδιώκουμε, από τις σχέσεις με τη φύση τις οποίες εκτιμούμε, από το είδος της ζωής που επιθυμούμε, από τις αισθητικές αξίες τις οποίες έχουμε… Ως εκ τούτου το δικαίωμα στην πόλη είναι το δικαίωμα να την αλλάξουμε και να την επανεφεύρουμε σύμφωνα με τις επιθυμίες μας…. Είναι δικαίωμα περισσότερο συλλογικό παρά ατομικό, εφόσον η επανεφεύρεση της πόλης μοιραία εξαρτάται από την άσκηση συλλογικής εξουσίας στις διαδικασίες αστικοποίησης….». Για να προσθέσει ο διακεκριμένος κοινωνιολόγος της πόλης Robert Park: «Η πόλη είναι η πιο συνεπής και, συνολικά, η πιο επιτυχημένη προσπάθεια του ανθρώπου να ανασκευάσει τον κόσμο στον οποίο ζει ώστε να συμφωνεί με τις επιθυμίες του… Έτσι έμμεσα ….φτιάχνοντας την πόλη ο άνθρωπος ξαναέφτιαξε τον εαυτό του».

Για να μη θεωρηθούν όλα αυτά σχήματα λόγου, ότι δηλαδή η πόλη διαμορφώνει τους κατοίκους της, ας ανακαλέσουμε στη μνήμη μας έναν μόνον συντελεστή, η αύξηση του οποίου σε χρόνο ανύποπτο άλλαξε τη ζωή όλων των Ελλήνων, κατέστρεψε τις πόλεις και εξαφάνισε την ιστορία τους προκειμένου να τονώσει την οικονομία της χώρας, ως διέξοδο στην ανικανότητά της να παράγει: Ο συντελεστής δόμησης, που λειτούργησε ως κίνητρο για την αντιπαροχή δεν άλλαξε, τη ζωή όλων μας, δεν διαμόρφωσε εκ νέου την καθημερινότητά μας; Οι πόλεις μας δεν παρουσιάζουν σήμερα αισθητικά απαράδεκτη εικόνα υποβαθμίζοντας τη ζωή μας και οδηγώντας τους πολίτες στην κοινωνική απομόνωση και στην εξατομίκευση;

Για να γίνει περισσότερο αντιληπτό το χάσμα που χωρίζει τη λειτουργία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης πανελλήνια, αλλά και στην πόλη μας, από άλλες περιοχές του πλανήτη, για να αντιληφθούμε δηλαδή τα τεράστια περιθώρια που έχουμε για να δημιουργήσουμε συνθήκες δημοκρατίας στον Δήμο μέσα από συμμετοχικές διαδικασίες στις οποίες εμείς θα καθορίζουμε τις ανάγκες της πόλης, αναφέρω ενδεικτικά: Όπως γράφει ο Ντέιβιντ Χάρβεϊ στις «Εξεγερμένες πόλεις», μια πόλη της Βραζιλίας, το Πόρτο Αλέγκρε, υπήρξε το 1988 η μήτρα του «συμμετοχικού προϋπολογισμού», σύμφωνα με τον οποίο οι απλοί κάτοικοι της πόλης συμμετέχουν άμεσα στην κατανομή τμήματος του προϋπολογισμού του δήμου μέσω μιας δημοκρατικής διαδικασίας λήψης αποφάσεων. Αν μάλιστα προσθέσουμε ότι σύμφωνα με τους  Τζέιμς Ρόμπινσον  και Ντάρον Ατζέμογλου, καθηγητές στο Χάρβαρντ και στο ΜΙΤ αντίστοιχα, «ο συμμετοχικός προϋπολογισμός,… ένας μηχανισμός που επέτρεπε στους απλούς πολίτες να αποφασίζουν ποιες έπρεπε να είναι οι δημοσιονομικές προτεραιότητες της πόλης,… θα μετατρεπόταν σε παγκόσμιο μοντέλο για την ανταπόκριση των τοπικών αρχών στις ανάγκες των πολιτών», τότε είναι εύκολο να αντιληφθούμε την αυτοδιοικητική γύμνια μας διότι συνεχίζει να προβάλλει σε έντονο βαθμό τα φεουδαρχικά της χαρακτηριστικά..

Οι υποψήφιοι δήμαρχοι και οι παρατάξεις τους θα πρέπει να αποσαφηνίσουν πώς προτίθενται να απαντήσουν στην απειλή του LNG και της στρατιωτικοποίησης της πόλης που θα τη μεταβάλλει σε στόχο στα πλαίσια του  αμερικανορωσικού ανταγωνισμού στην περιοχή. Θα δεσμευτούν ότι θα αξιοποιήσουν άμεσα το θεσμικό πλαίσιο  που επιτρέπει την διεξαγωγή τοπικών δημοψηφισμάτων με τον Ν.4555 (133 Α΄/ 19-7-2018)  ώστε να αποφασίσουν οι δημότες για το μέλλον της πόλης και να ακυρώσουν ή ακόμη και να εγκρίνουν τα σχέδια ξένων συμφερόντων; Διότι η τελευταία θητεία όλων των παρατάξεων ανέδειξε την απροθυμία τους να απευθυνθούν στους δημότες. Έχουν συνειδητοποιήσει ότι η θητεία τους είναι τετραετής και δεν δικαιούνται οι ίδιοι να υποθηκεύουν το μέλλον μας για δεκαετίες παρά μόνον η πλειοψηφία των δημοτών; Διαφορετικά οι δημοτικές εκλογές θα αποδειχθούν ήσσονος ή μάλλον άνευ σημασίας για την πόλη.

*Ο Δημήτρης Μακροδημόπουλος   είναι σ. Πολιτικός  Μηχανικός ΑΠΘ,
τ. Αρχιμηχανικός ΟΣΕ, MSc in Rail Systems Engineering.

Ο πίνακας της φωγογραφίας είναι έργο της Ελένης Πεχλιβάνη

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.