Ιδου η Ροδος, ιδου και το πηδημα…

Μέσα καλοκαιριού του σημαντικού έτους 2015 (αντέχει άραγε το ίδιο τέτοια αναβάπτιση και τέτοια «χρεώματα»;), λοιπόν…. Ζούμε δίχως καμία αμφιβολία σε ένα γεωφυσικό τοπίο γεμάτο «χάρες», οπότε ας βουτήξουμε -είτε κυριολεκτικώς, είτε μεταφορικώς- το κεφάλι μας στη θάλασσα… Το έχουμε ανάγκη! Γιατί, μπορεί οι πολιτικοί διαχειριστές του σήμερα να διακατέχονται από διαφορετικές ιδεολογικές αναφορές από τους προκατόχους τους, όμως μέτρα, και μάλιστα κατά ομολογία όλων σκληρότατα, προβλέπει το σερβιρισμένο μενού. Άρα, ως προς αυτό, «όλα γύρω αλλάζουν» και «όλα ίδια μένουν»… Αυτή τη στιγμή, εκεί έχει κολλήσει η βελόνα του αλάνθαστου λαϊκού αισθητηρίου.
 
Μετά από μήνες διαρκούς αναζήτησης, αυτοαναιρέσεων, μεταβολών στις όποιες δημοσιολογικές κρίσεις ο καθένας έχει μπροστά του κάτι το δεδομένο: το προϊόν της διαπραγμάτευσης, τη συμφωνία. Παρεμπιπτόντως, «επιβαλλόμενη συμφωνία» δεν υπάρχει, παρά μόνο «αποδοχή των θέσφατων του ισχυρού». Δεν είναι ιδεοληπτικά όλα αυτά, αλλά η στυγνή πραγματικότητα του σήμερα. Δεν θα σταθούμε τώρα σε προσωπικές στρατηγικές του τύπου τι ήθελε, τι έκανε, πού τα «θαλάσσωσε» πχ ο Γιάνης Βαρουφάκης. Δεν καλούμαστε να γεμίσουμε χρόνο σε κάποιο συστημικό τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων. Ούτε καν τα ομολογημένα όποια λάθη του Αλέξη Τσίπρα έχουν σημασία τόσο μεγάλη… Ούτε το εξαϋλωμένο δημοψήφισμα (που οι μόνοι που μπορούν να το αξιοποιήσουν στο μέλλον -άρα και να το διατηρήσουν νωπό ως κοινωνικό καύσιμο, και όχι ως τοτέμ ενός «ονείρου» που έσβησε από τους ίδιους τους εμπνευστές του- είναι όσοι και όσες το βράδυ του αποτελέσματος ένιωσαν ένα πρωτόγνωρο είδος χαράς και συγκίνησης).
 
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έκανε τις επιλογές της. Σεβαστές, για λόγους προσωπικής ευγένειας, αλλά και γιατί το ορμέφυτο στην πολιτική είναι «αιτία» πολλαπλών εκθέσεων. Διάλεξε παραμονή στον πυρήνα της ευρωζώνης και νέο μνημόνιο, μια στάση που απέδειξε πως ο αντιμνημονιακός λόγος του πρόσφατου παρελθόντος αποτελούσε πολιτικά ορθή (με όρους επενδυτικής μελλοντικής απόσβεσης) καταγγελία και όχι πρόθεση ουσιαστικών ανατροπών. Κι όμως! Τα όσα νομοσχέδια ήρθαν στη Βουλή αυτούς τους μήνες δημιουργούσαν μια μικρή ανάταση ηθικού, και ίσως να άνοιγαν την όρεξη για κάτι σημαντικότερο… Φευ! Στο διαταύτα, το πώς θα στηρίξει επιχειρηματολογικά η κάθε πλευρά τις επιλογές της δεν έχει και τόση σημασία, γιατί πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις ο καθένας δίνει έμφαση στα υπαρκτά σημεία που κρίνει πως η ανάδειξή τους θα βοηθήσει ως προς την συσπείρωση των «δικών» του, στο να αποτρέπεται ο μονόλογος των όποιων αντιπάλων -που σε επικοινωνιακό πεδίο θα δημιουργούσε όρους «συντριβής»-, στο να φτιάχνονται βιαστικά προκάτ γέφυρες για τον επόμενο χειρισμό τώρα που άρχισαν τα πραγματικά δύσκολα της σύγκρουσης με τα ευρύτερα κοινωνικά συμφέροντα…
 
Και τι έχει σημασία τότες; Στην καταμέτρηση του μέλλοντος θα κριθεί η αποτελεσματικότητα των μέτρων. Και ως προς την εικόνα της ίδιας της εθνικής οικονομίας, και ως προς το βιοτικό επίπεδο της κοινωνίας. Ο «λιτός βίος» μπορεί να μετατραπεί και σε «λιτότητα» βίου γενικότερα… Μόνο που εδώ δεν μιλάμε απλώς για ιδεολογικές διαμάχες ή φανατίζουσες προστριβές. Αλλά, για ανθρώπινες ψυχές, για απώλειες σε έμψυχο, υλικό και άυλο συνάμα δυναμικό, για αριθμούς που δεν βγαίνουν, για περαιτέρω διεύρυνση του αισθήματος της απαισιοδοξίας και όλα όσα παρεμφερή γνωρίσαμε ήδη (για να μπορούμε να μιλάμε ως γνώστες και όχι ως θεωρητικοί παπαγάλοι…).
 
Φτάνουν οι «αντισταθμίσεις» των εξαγγελιών για πάταξη της διαφθοράς, για παύση των προνομίων του «παλιού καθεστώτος»; Σε αυτό πρέπει να απαντήσουν αυτοί που τάζουν, εκείνοι που σε ενδεχόμενη μελλοντική εκλογική διαδικασία θα προτάσσουν τις λεπτομέρειες ζητώντας ανανέωση της λαϊκής εντολής για λόγους αποτροπής του θεωρήματος της αριστερής παρένθεσης, ενώ είχαν την ευκαιρία για «υπεροχές ουσίας» που θα έγραφαν αλλιώς τη νεοελληνική ιστορία. Εμείς απλά ακούμε, βλέπουμε, βιώνουμε, συγκρίνουμε και αγκομαχώντας (εδώ και πέντε χρόνια) καταγράφουμε, κατανοώντας με πλήρη επάρκεια ότι τελικά το «χειρότερο» δεν είναι χειρότερο από το χειρότερο που ζούμε  -και βαφτίζεται ως «καλύτερο». Ιδεολογική «καθαρότητα»;… Τι θα έλεγε ο Δημήτρης Χριστούλας σήμερα; Πάντως, με τόσα ανοιχτά μέτωπα είναι δύσκολο να θεωρήσει κάποιος πως η «παρτίδα έληξε»…
 
Πλέον, έχουμε δεδομένα που δημιουργούν σκοτεινότατες «προσδοκίες», μαζί με οργή, άγχος, ανασφάλεια. Και αν κάτι πρωτίστως θα είναι καλό να τίθεται ως προς τη λαϊκή ετυμηγορία δεν είναι ένα προσχέδιο, αλλά το ίδιο το τελικό πρόγραμμα. Αλλά, ας τα αφήσουμε αυτά πια. Δεν έχουν σημασία, γιατί κάποιοι τράβηξαν το δρόμο τους και σηκώνουν -με δική τους ευθύνη- το δικό τους «σταυρό» σε ένα Γολγοθά που έχει χορηγούς συγκεκριμένους κύκλους: την Ε.Ε. του παρόντος, για την οποία όλοι ξέρουν τι κάνει και γιατί, αλλά ψάχνουν να βρουν «σανίδα σωτηρίας» εκεί που ιδέες και οράματα χορεύουν δίχως τη συνοδεία καμίας μουσικής ένα χορό σαν βαρίδι ασήκωτο… Σαν πολύ δεν χαμήλωσε, ρε αδέρφια, ο πήχης των απαιτήσεων μας; Το «συντεταγμένο» οφείλει να προετοιμαστεί το συντομότερο δυνατό, γιατί το «επιλεγόμενο» δεν είναι σίγουρο πως θα ευδοκιμήσει, όχι κοινοβουλευτικά, αλλά κοινωνικά… Ίδωμεν. Δεν παίρνουμε θέση εκ των προτέρων, αλλά αρνούμαστε να «κλείσουμε το φάκελο» του ανεξιχνίαστου…
 
Και στο σημείο αυτό θα πρέπει να ομολογήσουμε όλοι κάτι: ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα… Γιατί, μπορεί οι Γάλλοι σοσιαλδημοκράτες να έτειναν χείρα βοήθειας για λόγους όχι κάποιας ταξικής ή κομματικής αλληλεγγύης, αλλά εθνικού συμφέροντος -που στην πράξη μεταφράζεται σε όψιμη προάσπιση των συμφερόντων της μερίδας της γαλλικής αστικής τάξης που επιμένει στο σήμερα στη στήριξη του εγχειρήματος της ευρωζώνης (υπάρχουν και αυτοί που κλείνουν το μάτι στην Μαρίν Λεπέν, όχι για λόγους αβρότητας προς τη γυναικεία φύση της…).  Αλλά, αν δεν ανεβάσει τα ποσοστά του -φερειπείν- ο Μελανσόν, θα είναι (εξ)αναγκασμένος ο ΣΥΡΙΖΑ να ψάχνει να βρει κοινά σημεία απομακρυσμένα ακόμα και από τις πιο σοσιαλδημοκρατικές του «παρεκκλίσεις», αν δεν καταστεί το Die Linke κυβερνώσα δύναμη στα εδάφη του «σύγχρονου Ράιχ» τα ίδια, αν -για παράδειγμα- η ιταλική Κομμουνιστική Επανίδρυση (ή κάτι ιδεολογικά συγγενές…) δεν βρει τα βήματα της σύντομα, πάλι τα ίδια… Και θα είναι κρίμα να βρεθεί ο -συμπαθέστατος σα φυσιογνωμία- Π. Ινγκλέσιας στη θέση που βρέθηκε την Κυριακή ο Έλληνας πρωθυπουργός…
 
«Η αλλαγή της Ευρώπης προς το παρόν δεν είναι εφικτή», αυτό που αλλάζει είναι το… χρώμα… στα πρόσωπα όσων αναγνώρισαν στα νέα μέτρα τον εαυτό τους…

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.