Να μυριζει ο ουρανος ανθρωπια

Short stories

Ο κυρ-Αλέξαντρος κυκλοφορούσε στη γειτονιά μ’ ένα χοντρό παλτό, χειμώνα καλοκαίρι. Χοντρός, αξύριστος, κάπνιζε συνέχεια. Στόλιζε το πέτο του μ’ ένα κόκκινο τριαντάφυλλο, κομμένο από μια τριανταφυλλιά, στην αυλή του ετοιμόρροπου σπιτιού του.
 
«Έχει φοβία», άκουσα μια φορά τη μάνα μου να λέει σε με μια θεια μου. Δεν πήγαινε κοντά στους ανθρώπους, ούτε άφηνε τους άλλους να τον πλησιάσουν. Αλλά και ποιος το ήθελε; Βρομούσε απλυσιά και τσιγαρίλα. Έκοβε βόλτες όλη μέρα στους δρόμους, μιλούσε μόνος του και κάθε τόσο έκλαιγε με τη φωνή. Με το που τέλειωνε το κλάμα, άναβε τσιγάρο. Σαν ιεροτελεστία.
 
 Αν ξέμενε από τσιγάρα, ερχόταν στο σπίτι μας, έξω απ’ το παράθυρο και στεκόταν όρθιος στο πεζοδρόμιο δίπλα σε μια μουριά. Όταν επέστρεφε ο πατέρας μου απ’ τη δουλειά, καταλάβαινε. Έβγαζε απ’ την τσέπη του ένα τσιγάρο, 22άρια μπλε κάπνιζε, «αντινικότ», το άναβε και του το έδινε. Εκείνος έπαιρνε το τσιγάρο κι έφευγε αμίλητος. Το απόγευμα ή την άλλη μέρα το πρωί βρίσκαμε ένα τριαντάφυλλο στα σκαλιά του σπιτιού μας. Η μάνα μου ήθελε να το πετάξει, το σιχαινόταν. Ο πατέρας τη μάλωνε, «δεν πετάμε στα σκουπίδια το ευχαριστώ του άλλου». Το έβαζε σ’ ένα ποτήρι του ούζου και το άφηνε στο τραπέζι που τρώγαμε. Μοσχοβολούσε ο τόπος.
 
Δεν ξέρω πώς έτυχε, έθαψαν τον πατέρα μου ακριβώς δίπλα στον Αλέξαντρο. Κάθε φορά που πήγαινα στα μνήματα, άφηνα ένα τσιγάρο «αντινικότ» στον Αλέξαντρο κι ένα κόκκινο τριαντάφυλλο στον πατέρα. Ν’ ανεβαίνουν ψηλά τσιγαρίλα κι ευωδιαστά ευχαριστώ. Να μυρίζει ο ουρανός ανθρωπιά. 
 
*Ο Σπύρος Κιοσσές είναι μέλος Ε.ΔΙ.Π. του Τμήματος Ελληνικής Φιλολογίας ΔΠΘ και ποιητής. Πρόσφατα βιβλία του, η μελέτη «Εισαγωγή στη δημιουργική ανάγνωση και γραφή του πεζού λόγου» (εκδ. Κριτική, 2018) και η ποιητική συλλογή «Το κάτω κάτω της γραφής», (εκδ. Μελάνι, 2018).

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.