Δουναι, αλλα λαβειν;

Του Βαγγέλη Σιδερούδη*

Κατά την επικείμενη επίσκεψη του Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Mike Pompeo, στην ελληνική πρωτεύουσα, θα υπογραφεί επισήμως το κείμενο της ανανεωμένης Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας (MDCA) Ελλάδος – Ηνωμένων Πολιτειών.
 
Η ΣΑΑΣ που θα υπογραφεί κομίζει τρία νέα στοιχεία: Πρώτον, ορίζεται ουσιαστικά σε αορίστου χρόνου, καθώς δεν εμπεριέχεται πρόβλεψη λήξης της, η οποία επέρχεται πλέον μόνο με την καταγγελία της συμφωνίας από ένα εκ των δύο μερών. Δεύτερον, προβλέπεται η δημιουργία κέντρου εκπαίδευσης ελικοπτέρων στην Κεντρική Ελλάδα καθώς και η χρήση, είτε δια της αγοράς είτε εν είδη μισθώσεως (leasing), αμερικανικών UAV από τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις. Τελευταίο, μα σημαντικότερο, η (αναμενόμενη) έλευση των Αμερικανών στην Αλεξανδρούπολη.
 
Ένα μέρος του ακριτικού λιμένα θα χρησιμοποιείται ως βάση ελικοπτέρων από τις νατοϊκές δυνάμεις, και συγκεκριμένα το ναυτικό των ΗΠΑ. Οι αμερικανοί αξιωματούχοι, προεξάρχοντος του «φιλέλληνα» Πρέσβυ Jeoffrey Pyatt, δεν παρέλειψαν να αποκαλύψουν, όπως συνηθίζουν, δια σφικτών οδόντων την αιτία της εμφανίσεώς τους στην θρακική εσχατιά. Ήδη, κατά την προηγούμενη επίσκεψή του στο επίνειο του Έβρου, έναν χρόνο πριν, ο κος Pyatt είχε χαρακτηρίσει την Αλεξανδρούπολη «σημείο αναφοράς» σε μια περιοχή που εξελίσσεται σε «σημαντικό ευρωπαϊκό ενεργειακό κόμβο (hub), με την θέση σε λειτουργία τoυ αγωγού TAP αλλά και τη δρομολόγηση του κάθετου αγωγού Ελλάδος – Βουλγαρίας IGB, καθώς και την πιθανή δημιουργία πλωτού σταθμού επανεριοποιήσης LNG στα ανοικτά της Αλεξανδρούπολης». Για τους λάτρεις των κρυφίων, η νέα νατοϊκή βάση δεν είναι άσχετη με την υπόθεση των Ρώσων κατασκόπων, οι οποίοι φέρεται να είχαν ως κέντρο δραστηριοποίησής τους την Αλεξανδρούπολη, γεγονός που οδήγησε στην απέλαση-αστραπή τους, τον Ιούνιο του 2018.
 
Η έτερα υπογράφουσα πλευρά, ωστόσο, η ελληνική, παγίως αιθεροβάμων, δείχνει να έχει χαθεί, για μία ακόμη φορά, στη μετάφραση, όχι τόσο των κειμένων όσο των προθέσεων. Αποδίδει, αυθαίρετα όπως όλα μαρτυρούν, στην αμερικανική εμφάνιση στα ελληνοτουρκικά σύνορα διαθέσεις αντιτουρκικές ή υπέρμετρα φιλελληνικές και βλέπει φαντασιακές αμερικανικές τάφρους και αναχώματα, σε ό,τι αφορά τις στρατιωτικές – στρατηγικές προεκτάσεις. Αυτό καθίσταται εμφανές από την αντιμετώπιση ευρύτερα των νατοϊκών – αμερικανικών στρατιωτικών επενδύσεων στη χώρα. «Οι ΗΠΑ επενδύουν σε υποδομές των Ενόπλων Δυνάμεων, επομένως όποιος απειλήσει το συμφέρον της Ελλάδας ταυτόχρονα θίγει και το συμφέρον των ΗΠΑ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται»{sic}, δήλωσε προσφάτως ο ΥπΕθΑ Νίκος Παναγιωτόπουλος. Κατά το σκεπτικό του κου Παναγιωτόπουλου – όπως και όλων των προκατόχων του – οι Ηνωμένες Πολιτείες θα σπεύσουν να προστατεύσουν την Ελλάδα από ξένες επιβουλές, για να μην γκρεμίσουν τα ντουβάρια που πλήρωσαν! Μάλιστα… τόσο ρομαντικά (για να μην χρησιμοποιήσω πιο απρεπές επίρρημα) αντιμετωπίζει η ελληνική ηγεσία, σε όλη την έκταση του πολιτικού φάσματος (πηγαίνοντας προς τα αριστερά απλώς αντικαθιστούμε τις ΗΠΑ με τη Ρωσία, ή για εκείνους που αρέσκονται σε σενάρια επιστημονικής φαντασίας, την Κίνα), την παραχώρηση βάσεων και την σύμπηξη στρατιωτικών δεσμών με μεγάλες δυνάμεις. Παραβλέπουν εξόφθαλμα πως ο Ψυχρός Πόλεμος έχει παρέλθει, τα στρατηγικά δεδομένα του ’50 δεν έχουν εφαρμογή στο 2019 και, κυρίως, ότι η μεγαλύτερη εξωτερική απειλή για τη χώρα μας προέρχεται από ένα μέλος του ΝΑΤΟ, σύμμαχο των ΗΠΑ, σημαντικότερο, μάλιστα, για εκείνες απ’ ό, τι εμείς, δυστυχώς.
 
Η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση αντιμετωπίζει τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής όχι με τη λογική της λαϊκής αγοράς – «Έλα και βάσεις καλές έχωωω!» – όπως η προηγούμενη, αλλά με την απαιτούμενη πολιτική, εθνική, νομική και πρακτική σοβαρότητα. Μοιάζει, εντούτοις, ανίκανη να σπάσει το αρρωστημένο συνεχές που ωθεί τους Έλληνες ιθύνοντες της εξωτερικής πολιτικής να προβάλλουν, με υπερβάλλοντα συναισθηματισμό και συνεπαγόμενη έλλειψη ρεαλισμού, τους ίδιους πόθους στις επιλογές βάσει συμφέροντος των υπολοίπων, και να επιμένουν στην ψευδαίσθηση πως αντί για εμάς κάποιος άλλος (ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία, Ισραήλ κ.ά.) θα βγάλει το τουρκικό φίδι απ’ την τρύπα. Όσο για εκείνους που βλέπουν στην Ελλάδα το αναδυόμενο Ισραήλ των Βαλκανίων, τους συστήνω μελέτη της ιστορίας του εβραϊκού κράτους και τους υπενθυμίζω πως το Ισραήλ επέλεξε προ πολλού την στρατιωτική και εθνική αυτονομία αντί της ράθυμης διεθνοπολιτικής εξάρτησης.
 
Η παραχώρηση μίας βάσης συνιστά εκχώρηση ενός τμήματος, μικρότερου ή μεγαλύτερου, του πατρώου εδάφους και της εθνικής κυριαρχίας. Τόσο βαριά τιμήματα απαιτούν και αντίστοιχης βαρύτητας ανταλλάγματα, απτά, άμεσα, στοχοπροσηλωμένα, και όχι ευχολόγια και βαρύγδουπα φληναφήματα.
 

* Ο Βαγγέλης Σιδερούδης είναι πτυχιούχος Διεθνών Ευρωπαϊκών και Περιφερειακών Σπουδών  του Παντείου Πανεπιστημίου

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.