Εργατικο κινημα κι απεργιες, κανονικοτητα και ανατροπες

Η ιστορία μας έχει διδάξει ότι τα εργασιακά δικαιώματα κατακτήθηκαν με αγώνες. Και αίμα. Xιλιάδες οι νεκροί και μεγάλη η αντίθεση του αστικού κράτους απέναντι στη διεκδίκηση των εργασιακών δικαιωμάτων. Η αντιμετώπιση διαδηλώσεων, και διαδηλωτών,  γινόταν από διμοιρίες αστυνομικών, ακόμη και εφίππων, βία και κλομπς, πυροβολισμούς, ή ακόμη και αντλίες νερού.
 
Σήμερα, εδώ και κάποιες δεκαετίες, στη χώρα μας με έμφαση στη δεκαετία της κρίσης, και με μεγάλο ΕΧΘΡΟ ΤΟΝ ΦΟΒΟ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ το συνδικαλιστικό κίνημα μοιάζει να έχει εξαφανιστεί, κι ας ήταν τα Εργατικά Κέντρα το πάλαι, και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις το sine  qua non της προστασίας της εργατικής τάξης, των εργαζομένων.
 
Σήμερα ΟΛΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΚΕΛΥΦΗ, Εργατικά Κέντρα, ΓΣΕΕ, —με μόνο συντεταγμένο το ΠΑΜΕ, που συγκεφαλαιώνει  την οργή των οπαδών της κανονικότητας, και  αρκείται στον μειοψηφικό ρόλο, αν και λειτουργικό ακόμη και ως υπενθύμιση του  ιστορικού παρελθόντος του κινήματος των εργαζομένων—,  και κανείς δεν μοιάζει να ενοχλείται με την ιδέα αλλά και την εικόνα του συνδικαλισμού που μοιάζει πια, κυρίως στη χώρα μας, αλλ’ όχι μόνον,  ΝΑ ΕΧΕΙ ΠΕΘΑΝΕΙ. Φυσικά εξυπηρετώντας το κυρίαρχο μοτίβο της εποχής, που είναι η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη κερδοφορία των ελαχίστων διαχειριστών του παγκόσμιου πλούτου, με ΠΛΗΡΗ ΤΗΝ ΑΠΟΔΟΧΗ ΜΙΑΣ ΤΑΞΗΣ ΠΟΥ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΚΑΙ ΔΡΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ, ΘΥΕΙ ΣΤΟ ΧΡΗΜΑ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΟΥ ΚΙ ΑΓΝΟΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ. Παντελώς…

 
Τον άνεργο άνθρωπο απανταχού της γης, που μένει άνεργος, γίνεται άστεγος, δεν έχει περίθαλψη, είναι φτωχός και περιθωριοποιημένος, ΒΕΒΑΡΥΜΜΕΝΟΣ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΟΧΗ ΟΤΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΤΩΧΕΙΑ ΤΟΥ, κι όχι η επιλογή των διαχειριστών του κόσμου, που κλείνουν τη μια μετά την άλλη τις παραγωγικές επιχειρήσεις και πολλαπλασιάζουν τους ανέργους, ακόμη και σε πεπολιτισμένα βασίλεια, όπως το Ηνωμένο, οι κομβικές επιχειρήσεις  του οποίου λόγω brexit μετακομίζουν, αναγγέλλοντας νέα δεινά, νέα φτώχεια για τον κόσμο της εργασίας.
 
Ο ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ, ΑΔΕΙΑΝΟ ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ ΣΗΜΕΡΑ κατά τις επιλογές των αρχόντων, κι ό,τι ξαφνιάζει είναι η οπισθοδρόμιση των εργαζομένων προς τη μοιρολατρία,  την πλήρη αποδοχή του ξεροκόμματου, την πλήρη ικανοποίηση μ’ αυτό.
 
Αλήθεια, οι πρώην ηγήτορες,  θεωρητικοί  και πρακτικοί,  του εργατικού κινήματος, σκέφτονται  ν’ αλλάξουν την κατάσταση;  Θα κάνουν κάτι, θα βγουν μπροστά, θα επιδιώξουν να επανασυστήσουν αυτό το ΣΩΤΗΡΙΟ, όπως έχει αποδειχτεί και ιστορικά, εργατικό κίνημα, το κίνημα αλλιώς των εργαζομένων, ιδίως στη χώρα μας, όπου δεν έχει μείνει τίποτα  —πάρεξ ΠΑΜΕ— στην Ευρώπη, στον κόσμο;

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.