«Διοτι δεν συνεμορφωθην προς τας υποδειξεις»

Της Έκδοσης

Ένα κείμενο συνεργάτη της εφημερίδας μας φιλοξενούμε σήμερα στο εκδοτικό μας σημείωμα. Ένα κείμενο που αν και γράφτηκε πριν μερικούς μήνες παραμένει επίκαιρο και σήμερα, για μια πραγματικότητα που όλο και περισσότερο συναντάμε και αναπαράγεται στην επικαιρότητα. Μοιραία με μια κάποια αυτοαναφορικότητα που σκοπό έχει όμως να καταθέσει ένα παράδειγμα πρόσληψης του «άλλου».
 
Χωρίς να μακρηγορούμε περαιτέρω το κείμενο είναι το εξής:
 
«Δύσκολο πράγμα να προσπαθείς να μιλήσεις τη γλώσσα του άλλου. Για να συμβεί βέβαια αυτό θα πρέπει πρώτα να μάθεις να ακούς την γλώσσα του άλλου. Κανένα από τα δύο δεν είναι εύκολο, το δεύτερο όμως έρχεται μοιραία όταν (θεωρείς πως) «κατακτάς» το πρώτο. Ικανή και αναγκαία συνθήκη. Χωρίς το ένα και το άλλο καταντά ένας μονόλογος και μάλιστα σε γλώσσα αλαμπουρνέζικη.
 
Οχτώ χρόνια τώρα, από ευτυχή συγκυρία, αρθρογραφώ σε ένα τοπικό μέσο ενημέρωσης που επιμένει να μην κλείνει τα αυτιά του στη γλώσσα του «άλλου». Κατάκτηση που δεν ήρθε «αυτονόητα» και δεν συνεχίζει «αναίμακτα». Ποτέ δεν ήταν άλλωστε υπόθεση εύκολη να τα βάλεις με καθεστώσες νοοτροπίες, επίσημα αφηγήματα, ρητορικές μίσους, πρακτικές αποκλεισμού. Μα είναι ποτέ δυνατόν μια, κατά βάση, ελληνόφωνη εφημερίδα, να φιλοξενεί ειδήσεις και στα τούρκικα; Αμάρτημα μέγα για τους εξ αποστάσεως θρακολογούντες. Μια σελίδα όλη κι όλη, σήμερα, που είναι όμως αρκετή για να προκαλέσει το μένος όλων αυτών των επαϊόντων του ανάδελφου έθνους που σπεύδουν αφειδώς να καταθέσουν τις παροτρύνσεις τους περί του «ίσιου δρόμου» που θα πρέπει να ακολουθήσει η εφημερίδα μακριά από τις αλλόγλωσσες «κακοτοπιές» της. Η συνταγή γνωστή: μια πρέζα συνθήκη της Λοζάνης, ψιλοκομμένος φόβος της γείτονος, βραστερό εθνικό αφήγημα και έτοιμη η σούπα μας.
 
Στη μεγάλη χοάνη της κοινωνικής εκτόνωσης που ακούει στο όνομα social media, τέτοιου είδους παροτρύνσεις είναι στην ημερήσια διάταξη. Εντάξει, από καιρό σε καιρό εμφανίζονται και κάτι «περίεργα» τηλεφωνήματα, που εκκινούν πάντα από τις αγαθές προθέσεις του συνομιλητή στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής. Αλλά αυτά πλέον είναι η εξαίρεση. Το «παιχνίδι» παίζεται πλέον στα social media. Εκεί που ο δημόσιος λόγος δεν γνωρίζει από κανόνες αλλά μονάχα από κραυγές.
 
Δεν ξέρω πόσοι εκεί έξω συμμερίζονται τούτες τις σκέψεις… το μόνο που ξέρω είναι πως κάθε μέρα οι 1.000 λέξεις στη σελίδα 15 είναι οι πιο εύστοχες. Ολιγότατες σε σχέση με το σύνολο των λέξεων της εφημερίδας αλλά οι πιο αντιπροσωπευτικές ενός «άλλου» που γίνεται «εμείς». Σήμερα, που κάποιοι άλλοι κάπου αλλού αποφασίζουν να διώξουν κάποιους άλλους επειδή είναι άλλοι, βρίσκω πως τούτη η μειοψηφία των λέξεων που ξεκίνησε δύσκολα με απειλές και εκφοβισμούς κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’90 και συνεχίζει δύσκολα με «παροτρύνσεις» και «υποδείξεις» κάπου στα social media έχει πολλά να πει για τον τρόπο που αντιμετωπίζεται ο «άλλος». Για τις όψεις της ετερότητας του εθνικού αφηγήματος που στην ιστορική του προοπτική γέννησε τις μπάρες, τα πολιτικά φακελώματα, τις εθνικές σιωπές και σήμερα ξαποστέλνει για «αλλού»… πάντα με γνώμονα μιαν επίφαση κανονικότητας που δεν παίρνει από λόγια.
 
Λόγια σαν εκείνα από το παράξενο αλφαβητάρι στη σελίδα 15 μιας κάποιας εφημερίδας που “δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις”».

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.