Συγκρισεις

Γνώμες

Μερικές ημέρες πριν, «ορκίστηκε», λαμβάνοντας το πτυχίο της, μια παλιά γνώριμη, φίλη από την περίοδο του Erasmus στη Γαλλία, Ιρλανδή. Αποφοίτησε από το University College of Cork, το τρίτο αρχαιότερο πανεπιστημιακό ίδρυμα της Ιρλανδίας, καταξιωμένο στη χώρα αλλά και διεθνώς, περίφημο για τη Νομική σχολή του.
 
Ειδυλλιακοί κήποι, ηλικιωμένα πλην καλοσυντηρημένα καστρόμορφα κτήρια και ευθυτενείς τήβεννοι από λινό συνέθεταν μία σχεδόν κινηματογραφική σκηνή ορκωμοσίας. Ποιος σπουδαστής δεν έχει ονειρευτεί μία ανάλογη τελετή αποφοίτησης για τον ίδιο;
 
Μία εβδομάδα πριν την Aisling «καθομολόγησα πτυχιούχος» εγώ, αποφοιτώντας από το Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, το πέμπτο αρχαιότερο Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα της Ελλάδος, το πρώτο ιστορικά αλλά και αξιολογικά στον τομέα των πολιτικών επιστημών. Μόνο που η δική μου ημέρα ορκωμοσίας απείχε πολύ από το «κινηματογραφικό» ή έστω αυτό που είχα φανταστεί.
 
Βράδυ Τετάρτης. Μία ανακοίνωση στο Facebook μας πληροφορεί πως ο Φοιτητικός Σύλλογος Παντείου, «μετά από πέντε χρόνια αδράνειας» (sic), αποφάσισε να επανενεργοποιηθεί και να προχωρήσει σε συμβολική κατάληψη του Πανεπιστημίου την επομένη, εναντιούμενος στο Νομοσχέδιο για την Τριτοβάθμια εκπαίδευση που έφερνε προς ψήφιση το Υπουργείο Παιδείας. Μέχρι την Πέμπτη το πρωί δεν γνώριζα αν θα ορκιστώ – εύχομαι ποτέ να μην αισθανθείτε πως κάνατε 750 χμ, σπαταλώντας χρήματα, χρόνο και ενέργεια μόνο και μόνο για να «δείτε» το πτυχίο σας να απομακρύνεται. Μόλις δύο ώρεςπριν την προκαθορισμένη της τελετής πληροφορήθηκα, φυσικά από συμφοιτητές και όχι κάποιον αρμόδιο όπως – προς Θεού – η Γραμματεία ή η Πρυτανεία, ότι η τελετή της ορκωμοσίας θα πραγματοποιηθεί εν τέλει σε κτήριο παραπλεύρως, εκτός της περιμέτρου του υπό κατάληψη Πανεπιστημίου. Με την…ξενέρα να αντιμάχεται την ανακούφιση, μετέβην οικογενειακώς στο Πάντειο. Απόλυτη ησυχία. Καμία ένταση, καμία προσπάθεια διεκδίκησης του χώρου από τους νόμιμους χρήστες ή τους καταχραστές του. Ποιος ο λόγος άλλωστε να υπάρξει αντιπαράθεση; Οι πρυτανικές αρχές θεώρησαν πως η καλύτερη λύση είναι να τους επιτρέψουν ανενόχλητοι να αποκλείσουν το χώρο, για να αποφύγουν τη μήνιν τους. Αυτή είναι η κανονικότητα, κυρίες και κύριοι, στο Ελλαδιστάν. Οι επαναστάτες, λοιπόν, όχι στις επάλξεις αλλά λίγο πιο πέρα, ακριβώς έξω από τον κυρίως χώρο του Πανεπιστημίου, αραχτοί, αμπελοφιλοσοφώντας καθώς μας παρατηρούσαν, με μία ελαφρά ικανοποίηση, να περνάμε κουστουμαρισμένοι για την ala carte αίθουσα τελετών, κοιτάζοντας μέσα από τις καγκελόπορτες, σαν επισκέπτες σε ζωολογικό κήπο, το σήμα κατατεθέν συντριβάνι της Παντείου, περιτριγυρισμένο από τον μικρό αλλά πάντα περιποιημένο κήπο. Από την πρώτη μέρα στη σχολή, όταν ξαπλώναμε στο γρασίδι, φανταζόμασταν τη στιγμή που θα βγαίναμε στον κήπο αυτό, όχι για να χαλαρώσουμε από κάποιο πολύωρο μάθημα αλλά, φορώντας τον σκούρο μπλε τήβεννο, για να φωτογραφηθούμε μαζί με τους δικούς μας μπροστά σ’ αυτό το συντριβάνι.
 

Ούτε τήβεννο φορέσαμε, ούτε στον κήπο βγήκαμε φωτογραφία. Η αίθουσα στη οποία πραγματοποιήθηκε η ορκωμοσία, προφανώς με κάποια προχειρότητα, δεν θύμιζε σε τίποτα την αρχοντική αίθουσα τελετών «της Παντείου», ούτε είχε τις τεχνικές προδιαγραφές για κάτι τέτοιο. Μία επίπεδη αίθουσα ομιλιών, απεριποίητη, στην οποία στριμώχτηκαν συγγενείς και φίλοι, προσπαθώντας να δουν – πολλοί δεν το κατάφεραν- τους από λεπτό σε λεπτό πτυχιούχους. Ήταν τόσο το πλήθος και τέτοιο το σημείο, ώστε μετά το πέρας της τελετής χρειάστηκε να διακόψουμε τη κυκλοφορία, κλείνοντας τον παρακείμενο δρόμο, προκειμένου να βγούμε όλοι από τη αίθουσα. Όσο για το ειδυλλιακό φόντο της φωτογράφισης, ένας τοίχος με αφίσες και μία βρώμικη τζαμαρία.
 
Λόγω και της χρονικής εγγύτητας των δύο αποφοιτήσεων, αναπόφευκτα ο νους κάνει συγκρίσεις. Και οι συγκρίσεις οδηγούν σε συμπεράσματα. «Και σιγά τι έγινε;» θα έλεγε κάποιος. Χειρότερο από το να ζεις την ανωμαλία, είναι να την αποδέχεσαι.
 
Κατά τη διαμονή μου στο εξωτερικό, μου ζητούνταν συχνά η αξιολογική σύγκριση των ελληνικών και των λοιπών ευρωπαϊκών συνθηκών της Τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Εκτιμώ τον απόφοιτο του ελληνικού Πανεπιστημίου περισσότερο από καθέναν οποιουδήποτε άλλου πανεπιστημιακού ιδρύματος ανά τον κόσμο, όσο φημισμένο ή απαιτητικό κι αν είναι. Διότι, όπως πολύ διακριτικά φανερώνει η παραπάνω σύγκριση, στο εξωτερικό η αποφοίτηση είναι θέμα προσπάθειας, στην Ελλάδα θέμα επιβίωσης.
 
*Ο Βαγγέλης Σιδερούδης είναι πτυχιούχος Διεθνών Ευρωπαϊκών και Περιφερειακών Σπουδών  του Παντείου Πανεπιστημίου

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.